Postanowienie SN - WKN 18/01
Izba:Izba Wojskowa
Sygnatura: WKN 18/01
Typ:Postanowienie SN
Data wydania:2001-11-20
19

POSTANOWIENIE SKŁADU SIEDMIU SĘDZIÓW
Z DNIA 20 LISTOPADA 2001 R.
WKN 18/01

1. Termin do wytoczenia powództwa cywilnego (art. 62 k.p.k.) nie może być
odnoszony do wniosku o orzeczenie obowiązku naprawienia szkody, o którym
mowa w art. 46 § 1 k.k.

2. Jeżeli pokrzywdzony działa na rozprawie głównej w charakterze strony
(np. oskarżyciela posiłkowego), to wniosek o orzeczenie obowiązku
naprawienia szkody po myśli art. 46 § 1 k.k. może złożyć również po
zamknięciu przewodu sądowego w ramach ,,głosów stron" (art. 406 k.p.k.).


Przewodniczący: sędzia SN płk S. Kosmal.
Sędziowie SN: płk M. Buliński, ppłk J. Dołhy
(sprawozdawca),
płk A. Kapłon, płk W. Maciak, płk B. Rychlicki,
sędzia WSO deleg. do SN ppłk A. Tomczyk.
Prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej: ppłk J. Żak.


Sąd Najwyższy w sprawie Sławomira S., skazanego za popełnienie przestępstw
określonych w art. 279 § 1 k.k. i art. 163 § 1 pkt 1 k.k., po rozpoznaniu na
rozprawie w dniu 20 listopada 2001 r. kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 kwietnia 2001 r., utrzymującego w mocy
wyrok Wojskowego Sądu Okręgowego w P. z dnia 14 grudnia 2000 r.

o d d a l i ł k a s a c j ę .

Z u z a s a d n i e n i a :

Wyrokiem Wojskowego Sądu Okręgowego w P. z dnia 14 grudnia 2000 r.
Sławomir S. uznany został za winnego tego, że:
1. ,,w dniu 9 lub 10 kwietnia 1999 r. (daty dokładnie nie ustalono), w
miejscowości N. w Libanie, działając umyślnie, w zamiarze bezpośrednim, dokonał
kradzieży z włamaniem w ten sposób, że przedostawszy się w baraku Centralnej
Składnicy Zaopatrzenia POLLOG do pomieszczenia mieszkalnego zajmowanego
przez Mariana R., usunął zamkniętą kłódkę zabezpieczającą drzwi do ubraniowej
szafy metalowej, z wnętrza której zabrał w celu przywłaszczenia: 129 100,00 (sto
dwadzieścia dziewięć tysięcy sto) franków belgijskich o wartości 13 748,50 złotych
(trzynaście tysięcy siedemset czterdzieści osiem złotych pięćdziesiąt groszy), 5
500,00 (pięć tysięcy pięćset) USD o wartości 21 912,00 złotych (dwadzieścia jeden
tysięcy dziewięćset dwanaście złotych) oraz 250,00 (dwieście pięćdziesiąt) DEM o
wartości 549,12 złotych (pięćset czterdzieści dziewięć złotych dwanaście groszy), tj.
walutę obcą o łącznej równowartości 36 209,62 złotych (trzydzieści sześć tysięcy
dwieście dziewięć złotych sześćdziesiąt dwa grosze) na szkodę wymienionego
pokrzywdzonego"
tj. popełnienia przestępstwa określonego w art. 279 § 1 k.k. i za to wymierzono
m karę 2 lat po ba ienia olności gr
n
sokości 100 sta ek d ienn ch
po 20 zł każda, a także na podstawie art. 327 § 2 k.k. orzeczono środek karny -
degradację, a z kolei na podstawie art. 46 § 1 k.k. - obowiązek naprawienia szkody
przez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty 22 461,12 złotych;
2. ,,w dniu 10 kwietnia 1999 r., około godz. 2 10 , w miejscowości N. w Libanie,
działając umyślnie, w zamiarze bezpośrednim, sprowadził zdarzenie zagrażające
życiu i zdrowiu wielu osób oraz mieniu w znacznych rozmiarach - mające postać
pożaru, w ten sposób, że celem zatarcia śladów popełnienia przestępstwa opisanego
w punkcie pierwszym spowodował rozniecenie ognia w baraku mieszkalnym w
miejscu stacjonowania Centralnej Składnicy Zaopatrzenia POLLOG, w
pomieszczeniu zajmowanym przez Mariana R., w którym, znajdowała się butla z
gazem propan-butan, w wyniku czego doszło do zaistnienia pożaru, w następstwie
którego spaleniu uległ barak wraz z wyposażeniem, mienie Mariana R., jak i mienie
oskarżonego "
tj. popełnienia przestępstwa określonego w art. 163 § 1 pkt 1 k.k. i za to
wymierzono mu karę 2 lat pozbawienia wolności, a na podstawie art. 327 § 2 k.k.
orzeczono środek karny - degradację.
Na podstawie art. 85 i 86 § 1 k.k. wymierzono oskarżonemu karę łączną 3 lat
pozbawienia wolności.
Wyrok ten zaskarżył apelacją obrońca oskarżonego (...)
Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 18 kwietnia 2001 r. zaskarżony wyrok utrzymał
w mocy.
Od tego wyroku kasację wniósł obrońca skazanego, zarzucając:
- rażące naruszenie przepisów postępowania - art. 433 § 2 i art. 457 § 2 k.p.k.,
przez nierozważenie przez sąd odwoławczy wszystkich zarzutów podniesionych
przez obrońcę w apelacji, a w szczególności nieustosunkowania się do zarzutu
dotyczącego spowodowania przez skazanego pożaru oraz co do zarzutu obrazy art.
424 § 1 pkt 1 k.p.k.;
- obrazę prawa materialnego w postaci art. 46 § 1 k.k., przez zasądzenie na rzecz
pokrzywdzonego przez Wojskowy Sąd Okręgowy w P. obowiązku naprawienia
szkody w sytuacji, gdy pokrzywdzony nie złożył wniosku w trakcie trwania
przewodu sądowego.
Podnosząc te zarzuty autor kasacji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi odwoławczemu.
Naczelny Prokurator Wojskowy w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł o jej
oddalenie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
(...) Podniesiony w kasacji zarzut rażącego naruszenia prawa materialnego - art.
46 § 1 k.k., uznać należy za bezpodstawny.
Kodeks karny upoważnia pokrzywdzonego przy pewnych przestępstwach do
wystąpienia z wnioskiem o zobowiązanie oskarżonego do naprawienia szkody (art.
46 k.k.).
Niezbędnym warunkiem do orzeczenia obowiązku naprawienia szkody - jako
środka karnego - jest skazanie za wymienione w art. 46 § 1 k.k. przestępstwo.
Drugim warunkiem do orzeczenia tego środka jest wniosek pokrzywdzonego lub
innej osoby uprawnionej. W wypadku skazania za przestępstwo wymienione w art.
46 § 1 k.k. oraz złożenia wniosku przez pokrzywdzonego, sąd obowiązany jest
orzec obowiązek naprawienia szkody. Orzeczenie o naprawieniu szkody
wyrządzonej przestępstwem jest zatem integralną częścią orzeczenia o
odpowiedzialności karnej sprawcy.
Kodeks postępowania karnego, podobnie jak kodeks karny, nie wskazuje, na
jakim etapie postępowania karnego pokrzywdzony może złożyć wniosek o
orzeczenie obowiązku naprawienia szkody. Analogia do przepisów o
rozpoznawaniu powództwa cywilnego nie jest dopuszczalna - wniosek ma
charakter wniosku o orzeczenie środka karnego i sprowadza się do żądania
orzeczenia przez sąd określonych karnoprawnych konsekwencji popełnionego
przestępstwa, powództwo zaś odnosi się do cywilnoprawnych konsekwencji
przestępstwa, jego rozpoznawanie ma dla postępowania karnego charakter
incydentalny.
Skoro wniosek ma charakter wniosku o orzeczenie środka karnego, ostateczny
termin zgłoszenia żądania orzeczenia obowiązku naprawienia szkody przypada na
zakończenie rozprawy, a właściwie do czasu udania się przez sąd na naradę. Nic się
zatem nie sprzeciwia przyjęciu, że w aktualnym stanie prawnym momentem
granicznym skutecznego złożenia wniosku o orzeczenie obowiązku naprawienia
szkody jest końcowy etap rozprawy głównej, mianowicie głosy stron. W realiach
niniejszej sprawy, pokrzywdzony Marian R., uzyskując status oskarżyciela
posiłkowego, stał się stroną postępowania karnego, mógł zatem w ramach ,,głosów
stron" złożyć wniosek w zakresie kar i środków karnych, w tym wniosek o
orzeczenie obowiązku naprawienia szkody.
Z tych względów Sad Najwyższy oddalił kasację.





Izba Wojskowa - inne orzeczenia:
dokumentdata wyd.
[IW] WKN 36/01   Wyrok SN
2002-02-05 
[IW] WKN 31/01   Wyrok SN
2001-12-14 
[IW] WKN 28/01   Wyrok SN
2001-10-23 
[IW] WKN 13/01   Wyrok SN
2001-06-19 
[IW] WKN 10/01   Wyrok SN
2001-05-25 
  • Adres publikacyjny: