Postanowienie z dnia 9 czerwca 2006 r.
III UK 40/06

Pismo ubezpieczonego spełniające wymagania określone w art. 47710 § 1
k.p.c. oraz złożone w sposób i w terminie określonych w art. 4779 § 1 k.p.c. or-
gan rentowy przekazuje niezwłocznie właściwemu sądowi jako odwołanie od
decyzji, bez względu na to, czy zostało zaadresowane do tego sądu.

Przewodniczący SSN Kazimierz Jaśkowski, Sędziowie SN: Katarzyna Gonera,
Józef Iwulski (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 9 czerwca
2006 r. sprawy z odwołania Haliny J. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-
Oddziału w B. o zwrot nienależnego świadczenia, na skutek skargi kasacyjnej ubez-
pieczonej od postanowienia Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 10 listopada 2005
r. [...]

u c h y l i ł zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę Sądowi Apelacyj-
nemu w Lublinie do rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o
kosztach postępowania kasacyjnego.

U z a s a d n i e n i e

Wyrokiem z dnia 30 czerwca 2004 r. [...] Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Lublinie w punkcie I umorzył postępowanie z odwołania Haliny
J. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-Oddziału w C. z dnia 30 stycznia
2001 r., a w punkcie II oddalił jej odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecz-
nych z dnia 21 października 2002 r. Sąd Okręgowy ustalił, że Halina J. (urodzona 7
lipca 1938 r.) w dniu 9 października 1991 r. wystąpiła o przyznanie jej prawa do renty
w związku z pobytem w obozie jako ,,Dziecko Zamojszczyzny". W kwestionariuszu
dotyczącym okresów zatrudnienia podała, że od 15 stycznia 1943 r. do 9 maja 1945
r. była wysiedlona z miejsca zamieszkania do obozu w Zamościu, w którym wraz z
rodzeństwem została oddzielona od rodziców i przebywała do zakończenia działań
wojennych. Do wniosku dołączyła legitymację kombatancką z dnia 5 kwietnia 1989 r.,
z której wynikało, że w okresie od 15 stycznia 1943 r. do 9 maja 1945 r. była ,,Dziec-
kiem Zamojszczyzny". Obwodowa Komisja Lekarska do spraw Inwalidztwa i Zatrud-
nienia stwierdziła u wnioskodawczyni związek nabytych schorzeń z pobytem w obo-
zie i uznała ją za częściowo niezdolną do pracy w związku z pobytem w obozie. Na
tej podstawie organ rentowy decyzją z dnia 21 listopada 1991 r. przyznał jej od 1
lipca 1991 r. prawo do renty w wysokości odpowiadającej III grupie inwalidów w
związku z pobytem w obozie. W takim wymiarze wypłacał jej ,,rentę obozową" do
1993 r., po czym podwyższył ją do wysokości odpowiadającej II grupie inwalidów (od
1 września 1997 r. - według całkowitej niezdolności do pracy). Do renty zostały przy-
znane dodatki energetyczny i kombatancki. Od 1 listopada 1993 r. wnioskodawczyni
pobierała rentę inwalidy wojennego w pełnej wysokości i 50% emerytury. W trakcie
pobierania przez wnioskodawczynię renty w związku z pobytem w obozie toczyło się
postępowanie karne przeciwko niej jako oskarżonej o to, że w okresie od 1 lipca
1991 r. do 30 września 1996 r. w C. w warunkach przestępstwa ciągłego, działając w
celu osiągnięcia korzyści majątkowej przedłożyła organom statutowym byłego
Związku Kombatantów fałszywe dokumenty stwierdzające jej pobyt podczas okupacji
niemieckiej w obozie przejściowym w Zamościu przez co nabyła uprawnienia komba-
tanta jako ,,Dziecko Zamojszczyzny" oraz związane z tym świadczenia rentowe,
mimo że w obozie nie przebywała i w ten sposób wyłudziła na szkodę Zakładu Ubez-
pieczeń Społecznych kwotę 29.118,88 zł, a nadto na szkodę Fundacji Polsko-Nie-
mieckie Pojednanie kwotę 675 zł. Sąd Rejonowy w Chełmie wyrokiem z dnia 8
czerwca 2000 r. uznał wnioskodawczynię za winną tego czynu i skazał ją na karę
jednego roku pozbawienia wolności, warunkowo zawieszoną na 3 lata. Sąd nakazał
też wnioskodawczyni zwrot wyłudzonego świadczenia. Wyrok ten uprawomocnił się.
Kierownik Urzędu do spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w dniu 28
czerwca 2002 r. wydał decyzję, w której pozbawił wnioskodawczynię uprawnień przy-
znanych jej przez Zarząd Wojewódzki ZBOWID w C. w dniu 31 marca 1989 r. z tytułu
pobytu w hitlerowskim obozie od dnia 15 stycznia 1943 r. do 9 maja 1945 r. W uza-
sadnieniu tej decyzji podał, że uprawnienia przyznane wnioskodawczyni po 31 grud-
nia 1988 r. podlegają weryfikacji, bowiem w aktach brak jest dokumentów stwierdza-
jących pobyt w obozie hitlerowskim do 9 maja 1945 r. W punkcie 1 tej decyzji Kierow-
nik Urzędu do spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych przyznał wnioskodaw-
czyni uprawnienia kombatanckie z tytułu pobytu w hitlerowskim obozie przez 1 mie-
siąc. Jeszcze przed wydaniem tej decyzji, organ rentowy wydał decyzję z dnia 30
stycznia 2001 r. o wstrzymaniu wnioskodawczyni prawa do renty w związku z poby-
tem w obozie oraz zobowiązał ją do zwrotu nienależnie wypłaconych świadczeń, to
jest renty inwalidzkiej, ryczałtu energetycznego i dodatku kombatanckiego za okres
ponad 3 lat. Decyzja ta została wydana z naruszeniem art. 138 ustawy z dnia 17
grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jed-
nolity tekst: Dz.U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.) i dlatego organ rentowy wydał
nową decyzję z dnia 21 października 2002 r., w której stwierdził, że ,,uchyla decyzję z
dnia 30 stycznia 2001 r." oraz zobowiązał wnioskodawczynię do zwrotu nienależnie
wypłaconych świadczeń rentowych w związku z pobytem w obozie, dodatku komba-
tanckiego, ryczałtu energetycznego za okres nieprzekraczający 3 lat, czyli od 1 lu-
tego 1998 r. do 31 stycznia 2001 r. Decyzję Kierownika Urzędu do spraw Kombatan-
tów i Osób Represjonowanych z dnia 28 czerwca 2002 r. wnioskodawczyni przedło-
żyła organowi rentowemu, który od 1 lipca 2002 r. podjął wypłatę dodatku komba-
tanckiego i ryczałtu energetycznego.
Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie wnioskodawczyni od decyzji z dnia 21
października 2002 r. nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż decyzja Kierownika
Urzędu do spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych jest wiążąca dla Sądu i
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Decyzja z dnia 5 kwietnia 1989 r. Związku
Bojowników o Wolność i Demokrację, potwierdzająca pobyt wnioskodawczyni w
obozie od 15 stycznia 1943 r. do 9 maja 1945 r., formalnie obowiązywała do 28
czerwca 2002 r., to jest do czasu wydania nowej decyzji, a więc obowiązywała w da-
cie wydania przez organ rentowy decyzji z dnia 30 stycznia 2001 r. W tej dacie pra-
womocny był jedynie wyrok Sądu Rejonowego z dnia 8 czerwca 2000 r. skazujący
wnioskodawczynię za wyłudzenie świadczeń z ZUS. Wyrok ten przesądził, że wnio-
skodawczyni nie przebywała w obozie w okresie od 15 stycznia 1943 r. do 9 maja
1945 r. W związku z tym Sąd Okręgowy nie podzielił twierdzenia wnioskodawczyni,
że nie pamiętała, w jakim czasie przebywała w obozie, a więc nie może ponosić winy
za to, że przedłożyła fałszywe dowody potwierdzające pobyt w obozie od 15 stycznia
1943 r. do 9 maja 1945 r. Sąd Okręgowy zważył, że z wnioskiem o uzyskanie upraw-
nień kombatanckich ubezpieczona wystąpiła w wieku 50 lat i jeżeli nie znała okresu,
w jakim przebywała w obozie, powinna to podać, a nie powoływać się na niepraw-
dziwe zeznania świadków, którzy zaświadczyli o dłuższym pobycie w obozie. Skoro
wnioskodawczyni została pozbawiona uprawnień kombatanckich nabytych w 1989 r.
decyzją Kierownika Urzędu do spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, to
decyzja organu rentowego z dnia 30 stycznia 2001 r. ustalająca, że pobrała niena-
leżne świadczenia była słuszna co do zasady, chociaż sprzeczna z art. 84 ust. 3
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych, gdyż zobowiązywała do zwrotu świadczenia za okres przekraczający 3
lata. W ocenie Sądu pierwszej instancji, decyzja Kierownika Urzędu do spraw Kom-
batantów i Osób Represjonowanych z dnia 26 czerwca 2002 r. została wydana w
wyniku weryfikacji uprawnień kombatanckich wnioskodawczyni. Na podstawie tej de-
cyzji wnioskodawczyni utraciła prawo do wszystkich uprawnień nabytych na podsta-
wie decyzji z dnia 8 kwietnia 1989 r. Zatem decyzje organu rentowego z 30 stycznia
2001 i z 21 października 2002 r. nie były przedwczesne. Zdaniem Sądu Okręgowego,
punkt II decyzji z 28 czerwca 2002 r. nie daje podstaw do uznania, że wnioskodaw-
czyni zostały przywrócone uprawnienia do świadczeń sprzed 28 czerwca 2002 r. We-
dług Sądu Okręgowego decyzja ta stwierdza jedynie, że wnioskodawczyni nabyła
nowe uprawnienia do świadczeń z tytułu pobytu w obozie przez 1 miesiąc, bez okre-
ślenia kiedy ten pobyt miał miejsce. Na podstawie decyzji z dnia 28 czerwca 2002 r.
ubezpieczona nabyła nowe prawo do dodatku kombatanckiego i ryczałtu energetycz-
nego. Dlatego Sąd Okręgowy nie zgodził się z poglądem wnioskodawczyni, że ist-
nieje ciągłość w ustalonym prawie do świadczeń wynikających z działalności komba-
tanckich. Utrata uprawnień do świadczeń z tytułu działalności kombatanckiej wynika-
jąca z punktu II decyzji z 28 czerwca 2002 r. dotyczy, zarówno prawa do renty, jak i
do dodatku kombatanckiego oraz dodatku energetycznego za okres od 1 lutego 1998
r. do 31 stycznia 2001 r. Dlatego Sąd pierwszej instancji uznał, że renta w związku z
pobytem w obozie nabyta przez wnioskodawczynię decyzją z dnia 2 listopada 1991 r.
została wyłudzona. Zgodnie z art. 138 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o
emeryturach i rentach, osoba, która nienależnie pobrała świadczenia jest zobowią-
zana do ich zwrotu, jeżeli zostały one przyznane lub wypłacone na podstawie fałszy-
wych zeznań lub dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadze-
nia w błąd przez osobę pobierającą świadczenie. Wobec tego, że decyzja organu
rentowego z 30 stycznia 2001 r. zobowiązywała wnioskodawczynię do zwrotu nien-
ależnie pobranego świadczenia za okres od 1 grudnia 1997 r. do 31 stycznia 2001 r.,
a więc za okres wykraczający poza 3 lata, organ rentowy decyzją z dnia 21 paździer-
nika 2002 r. naprawił ten błąd, zobowiązując ją do zwrotu nienależnie pobranego
świadczenia za okres trzech lat, czyli od 11 lutego 1998 r. do 31 stycznia 2001 r. Jed-
nocześnie zawarł dodatkowe rozstrzygnięcie, a mianowicie uchylił decyzję z 30
stycznia 2001 r. Sąd Okręgowy uznał, że decyzja ta ,,utraciła byt prawny" i dlatego
postępowanie odwoławcze od tej decyzji umorzył na podstawie art. 355 § 1 k.p.c.
Decyzję z dnia 21 października 2002 r. Sąd Okręgowy ocenił jako trafną i stwierdził,
że brak w niej dokładnej podstawy prawnej ,,nie pozbawia jej charakteru decyzji".
Postanowieniem z dnia 10 listopada 2005 r. [...] Sąd Apelacyjny odrzucił zaża-
lenie zawarte w apelacji wnioskodawczyni na postanowienie w punkcie I wyroku
Sądu Okręgowego oraz uchylił zaskarżony wyrok w punkcie II i umorzył postępowa-
nie. Sąd Apelacyjny wywiódł, że na zawarte w wyroku Sądu pierwszej instancji posta-
nowienie o umorzeniu postępowania odwoławczego od decyzji z dnia 30 stycznia
2001 r. przysługuje zażalenie. Termin do jego wniesienia jest tygodniowy i liczy się od
doręczenia postanowienia. Odpis wyroku Sądu Okręgowego z uzasadnieniem został
doręczony pełnomocnikowi wnioskodawczyni w dniu 21 września 2004 r., natomiast
zażalenie (nazwane apelacją) zostało wniesione w dniu 1 października 2004 r., a
więc z uchybieniem terminu, który upłynął 28 września 2004 r. Dlatego zażalenie to
podlegało odrzuceniu. Co do rozstrzygnięcia zawartego w punkcie II zaskarżonego
wyroku, Sąd Apelacyjny stwierdził, że w postępowaniu w sprawie z zakresu ubezpie-
czeń społecznych rozpoznaniu podlega odwołanie od decyzji organów rentowych. W
ocenie Sądu drugiej instancji, wbrew ustaleniom Sądu Okręgowego, nie zostało zło-
żone odwołanie wnioskodawczyni od decyzji organu rentowego z dnia 21 paździer-
nika 2002 r. Adresatem złożonego przez pełnomocnika wnioskodawczyni odwołania
nie był bowiem Sąd Okręgowy, lecz organ rentowy. W odwołaniu tym jego autor do-
magał się od organu rentowego zmiany decyzji przez zamieszczenie w niej wszyst-
kich elementów wynikających z przepisów, w tym podstawy prawnej i ,,szczegóło-
wych zapisów, co do skutków związanych z uchyleniem decyzji z 31 stycznia 2001
r.". Z treści tego odwołania nie wynika jednak, aby w razie ,,nieuwzględnienia żądania
zostało ono przekazane do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Lublinie". Organ
rentowy w odpowiedzi na to odwołanie udzielił pełnomocnikowi wnioskodawczyni
stosownej informacji, której kopię pełnomocnik przesłał Sądowi pierwszej instancji w
celu dołączenia do akt w charakterze dowodu z dokumentu. W kolejnym piśmie z
dnia 27 grudnia 2002 r. pełnomocnik wnioskodawczyni nadal polemizował z organem
rentowym, czy decyzja z 21 października 2002 r. jest decyzją w rozumieniu art. 154
k.p.a. Odpowiadając na tę polemikę, organ rentowy pismem z 15 stycznia 2003 r.
poinformował pełnomocnika wnioskodawczyni, że mimo prawidłowego pouczenia
zawartego w decyzji z dnia 21 października 2002 r., do Oddziału ZUS nie wpłynęło
odwołanie kierowane do Sądu Okręgowego w Lublinie. Sąd Apelacyjny uznał, że
brak jest podstaw do przyjęcia, że wnioskodawczyni skutecznie wniosła do Sądu
Okręgowego odwołanie od decyzji z 21 października 2002 r. Korespondencja prowa-
dzona z organem rentowym nie może bowiem zastąpić odwołania, które składa się
do Sądu za pośrednictwem organu rentowego, który wydał decyzję w terminie mie-
siąca od doręczenia odpisu decyzji. Brak odwołania od decyzji z dnia 21 października
2002 r. wykluczał możliwość jej badania przez Sąd Okręgowy i dlatego Sąd Apela-
cyjny na mocy art. 386 § 3 k.p.c. uchylił zaskarżony wyrok w tej części i umorzył po-
stępowanie.
Skargę kasacyjną od postanowienia Sądu Apelacyjnego złożyła wnioskodaw-
czyni, która zarzuciła: 1) nieważność postępowania polegającą na pozbawieniu moż-
ności obrony jej praw przed Sądem drugiej instancji (art. 379 pkt 5 k.p.c.), przez
pominięcie skutecznie wniesionej apelacji wskutek zastosowania przepisów dotyczą-
cych terminu do wniesienia zażalenia; 2) naruszenie art. 382 w związku z art. 378
k.p.c., przez nieuwzględnienie zebranego materiału dowodowego, w tym w szczegól-
ności odwołania od decyzji z dnia 21 października 2002 r. i uznanie, że takiego odwo-
łania nie było oraz ograniczenie postępowania do badania i oceny zarzutów apelacji,
zamiast rozważenia na nowo całego materiału dowodowego; 3) naruszenie art. 233
w związku z art. 382 k.p.c., przez błędne przyjęcie, że Sąd pierwszej instancji upraw-
niony był do umorzenia postępowania w zakresie odwołania od decyzji z dnia 30 sty-
cznia 2001 r., mimo że nowa decyzja ZUS z dnia 21 października 2002 r. nie speł-
niała wymagań art. 47713 k.p.c. oraz błędną wykładnię art. 382 k.p.c. polegającą na
naruszeniu reguł zawartych w art. 233 k.p.c.; 4) naruszenie art. 4779 w związku z art.
382 k.p.c., przez uznanie, że odwołanie złożone w terminie przed upływem 30 dni od
daty otrzymania decyzji ZUS, ,,niezawierające jako adresata nazwy Sądu Okręgo-
wego", nie wywołuje skutków prawnych; 5) naruszenie art. 394 § 2 k.p.c., przez fak-
tyczne nierozpoznanie sprawy, mimo skutecznego wniesienia apelacji; 6) naruszenie
art. 77 pkt 2 oraz art. 78 Konstytucji RP przez faktyczne pozbawienie zainteresowa-
nej prawa do sądu.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna jest zasadna, choć nie wszystkie jej zarzuty są usprawiedli-
wione. Dla tej oceny wystarczające jest rozpoznanie zarzutów naruszenia art. 394 §
2 oraz art. 4779 k.p.c. Na wstępie należy stwierdzić, że skarga kasacyjna jest do-
puszczalna, gdyż zaskarżone postanowienie Sądu Apelacyjnego w całości dotyczy
umorzenia postępowania w rozumieniu art. 3981 § 1 k.p.c. W punkcie pierwszym po-
stanowienie to odrzuca bowiem zażalenie na postanowienie Sądu pierwszej instancji,
którym częściowo umorzono postępowanie (co do decyzji z dnia 30 stycznia 2001 r.),
a w punkcie drugim umarza postępowanie w pozostałym zakresie (co do decyzji z
dnia 21 października 2002 r.).
Sąd drugiej instancji trafnie przyjął, że umorzenie postępowania następuje
zawsze w formie postanowienia, choćby zostało zamieszczone jako element wyroku.
Właściwym środkiem zaskarżenia takiego postanowienia zawartego w wyroku sądu
pierwszej instancji jest więc zażalenie. Nietrafne jednak Sąd Apelacyjny przyjął, że w
takim przypadku ma zastosowanie termin siedmiu dni do złożenia zażalenia okre-
ślony w art. 394 § 2 k.p.c. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego,
w razie odrzucenia pozwu (umorzenia postępowania) wyrokiem środek odwoławczy
podlega rozpoznaniu jako zażalenie również wtedy, gdy skarżący nazwał go rewizją
(apelacją); nie może być jednak odrzucony z powodu niezachowania terminu przewi-
dzianego w art. 394 § 2 k.p.c. (uchwała połączonych Izb: Izby Cywilnej oraz Izby
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z dnia 6 marca 1972 r., III CZP
27/71, OSNCP 1973 nr 1, poz. 1; a z nowszych orzeczeń por. wyrok z dnia 19 wrze-
śnia 2002 r., II CKN 1090/00, OSNC 2003 nr 12, poz. 166 oraz postanowienie z dnia
8 marca 2004 r., I PZ 8/04, OSNP 2005 nr 1, poz. 9). Odrzucenie przez Sąd Apela-
cyjny zażalenia wnioskodawczyni na postanowienie Sądu Okręgowego o umorzeniu
postępowania z odwołania od decyzji z dnia 30 stycznia 2001 r. nastąpiło więc z na-
ruszeniem art. 394 § 2 k.p.c.
Sąd Okręgowy rozpoznał merytorycznie odwołanie wnioskodawczyni od decy-
zji z dnia 21 października 2002 r., gdyż przyjął, że odwołanie takie stanowiło pismo jej
pełnomocnika, które wpłynęło do organu rentowego w dniu 21 listopada 2002 r. Jest
to trafna ocena. Po doręczeniu wnioskodawczyni tej decyzji w dniu 29 października
2002 r. rzeczywiście wywiązała się korespondencja między pełnomocnikiem ubezpie-
czonej a organem rentowym, o której był informowany Sąd Okręgowy, w którym to-
czyło się już postępowanie z odwołania od decyzji z dnia 30 stycznia 2001 r. Nie
może jednak budzić żadnych wątpliwości, że w dniu 21 listopada 2002 r. (a więc w
terminie do złożenia odwołania) do organu rentowego zostało złożone pismo wnio-
skodawczyni zatytułowane ,,odwołanie od decyzji z dnia 21.10.2002 r. znak OZIF-
64961/20 otrzymanej w dniu 29.10.2002 r.". Pismo to jest odwołaniem od decyzji z
dnia 21 października 2002 r., bez względu na jego treść oraz niezaadresowanie go
do Sądu. Sąd Najwyższy wyjaśnił w wyroku z dnia 20 maja 2004 r., II UK 396/03
(OSNP 2005 nr 1, poz. 12), że czynność podjęta przez ubezpieczonego na piśmie
lub do protokołu w terminie do złożenia odwołania, z której wynika, że nie zgadza się
z decyzją organu rentowego, należy zakwalifikować jako odwołanie od decyzji (art.
4779 § 1 k.p.c.). Zgodnie z art. 47710 § 1 k.p.c., odwołanie powinno zawierać jedynie
oznaczenie zaskarżonej decyzji, określenie i zwięzłe uzasadnienie zarzutów i wnio-
sków oraz podpis ubezpieczonego albo jego przedstawiciela ustawowego lub pełno-
mocnika. Wskazane pismo ubezpieczonej niewątpliwie zawiera te elementy. Pogląd,
że odwołanie musi być adresowane do sądu lub zawierać stwierdzenie, aby w razie
,,nieuwzględnienia żądania zostało ono przekazane do rozpoznania sądowi", jest nie-
trafny. Według art. 4779 § 1 i § 2 zdanie pierwsze k.p.c., odwołania od decyzji orga-
nów rentowych wnosi się na piśmie do organu, który wydał decyzję, lub do protokołu
sporządzonego przez ten organ, w terminie miesiąca od doręczenia odpisu decyzji, a
organ rentowy przekazuje niezwłocznie odwołanie wraz z aktami sprawy do sądu z
zachowaniem przepisów odrębnych. Jeżeli więc odwołanie spełnia wymagania art.
47710 § 1 k.p.c. oraz zostało złożone w sposób i w terminie określonym w art. 4779 §
1 k.p.c., to organ rentowy przekazuje je niezwłocznie właściwemu sądowi. Jedynie,
gdy organ rentowy uznaje odwołanie w całości za słuszne, to może zmienić lub uchy-
lić zaskarżoną decyzję i w tym wypadku odwołaniu nie nadaje się dalszego biegu
(art. 4779 § 2 zdanie drugiej i trzecie).
Z tych względów na podstawie art. 39815 § 1 i art. 108 § 2 k.p.c. orzeczono jak
w sentencji.
========================================