Postanowienie z dnia 13 maja 2003 r.
III SW 33/03

O zachowaniu terminu określonego w art. 48 ust. 2 ustawy z dnia 14
marca 2003 r. o referendum ogólnokrajowym (Dz.U. Nr 57, poz. 507 ze zm.) de-
cyduje data powzięcia przez Państwową Komisję Wyborczą wiadomości o za-
miarze skorzystania z uprawnienia, o którym mowa w art. 48 ust. 1 tej ustawy, a
nie data nadania zawiadomienia w polskim urzędzie pocztowym.

Przewodniczący SSN Krystyna Bednarczyk, Sędziowie SN: Roman Kuczyński
(sprawozdawca), Zbigniew Myszka.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 13 maja
2003 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenie Ziemi Ełckiej ,,Jedna Prawica" w Ełku na
uchwałę Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 6 maja 2003 r., odmawiającą wydania
zaświadczenia o przysługiwaniu uprawnienia do udziału w kampanii referendalnej w
programach radiowych i telewizyjnych.

o d d a l i ł skargę.

U z a s a d n i e n i e


Uchwałą z dnia 6 maja 2003 r. Państwowa Komisja Wyborcza odmówiła Sto-
warzyszeniu Lokalnemu Klub ,,Gazety Polskiej Jedna Prawica" wydania zaświadcze-
nia o przysługiwaniu uprawnienia do udziału w kampanii referendalnej w programach
radiowych i telewizyjnych nadawców publicznych w formie audycji referendalnych z
uzasadnieniem, że otrzymała przysłane pocztą, wymagane przy zawiadomieniu o
zamiarze skorzystania z uprawnienia w kampanii referendalnej dokumenty po upły-
wie terminu, zakreślonego przepisem art. 48 ust. 2 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o
referendum ogólnokrajowym (Dz.U. Nr 57 poz. 507).

W skardze do Sądu Najwyższego Stowarzyszenie podnosi, że zawiadomienie
nadało na poczcie przesyłką poleconą dnia 29 kwietnia 2003, wobec czego termin
został zachowany, mimo doręczenia go Państwowej Komisji Wyborczej dopiero dnia
5 maja 2003 r.


Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:


Zgodnie z przepisem art. 48 ust. 2 ustawy o referendum podmioty, o których
mowa w ust. 1, najpóźniej w 40 dniu przed dniem referendum zawiadamiają Pań-
stwową Komisję Wyborczą o zamiarze skorzystania z uprawnienia określonego w art.
1. Przepisy ustawy o referendum nie regulują wprost kwestii skuteczności zawiado-
mienia lub sposobu doręczenia zawiadomienia, a przepis art. 92 ust. 1 tej ustawy w
sprawach nią nieuregulowanych odsyła do odpowiedniego stosowania przepisów
ustawy Ordynacja wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej i do Senatu Rze-
czypospolitej Polskiej. Ta ostatnia ustawa (z dnia 12 kwietnia 2001 r., Dz.U. Nr 46,
poz. 499 ze zm.) w art. 233 ust. 1 stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o upływie
terminu do złożenia skargi lub odwołania do sądu albo organu wyborczego, należy
przez to rozumieć dzień złożenia skargi lub odwołania w sądzie lub organowi wybor-
czemu. Kwestię terminu i sposobu wniesienia protestu przeciwko ważności wyborów
reguluje przepis art. 79 ust. 1 i 2 Ordynacji wyborczej, a postępowanie przed Sądem
Najwyższym przepis art. 80 ust. 1 tej Ordynacji. Jeżeli zatem przepisy tej ustawy w
poszczególnych przypadkach uznają nadanie protestu wyborczego w polskim urzę-
dzie pocztowym za równoznaczne z wniesieniem go Sądu Najwyższego, nie ma zaś
odpowiedniego przepisu dotyczącego zawiadomienia z art. 48 ustawy o referendum,
należy - stosownie do art. 233 ust. 1 Ordynacji wyborczej - uznać, że zawiadomienie
o zamiarze skorzystania z kampanii referendalnej jest wobec Państwowej Komisji
Wyborczej skuteczne w dniu złożenia tego zawiadomienia Komisji (powzięcia przez
Komisję wiadomości o nim), nie zaś w dniu nadania zawiadomienia na poczcie. Ze
względu bowiem na możliwość opóźnienia korespondencji przyjęcie, że termin 40-
dniowy z art. 48 ust. 2 ustawy o referendum jest zachowany ze względu na datę na-
dania przesyłki, prowadziłoby w istocie do naruszenia wyznaczonego przez ustawo-
dawcę terminu i zachwiania kalendarza wyborczego ustalonego przez Sejm RP
uchwałą z dnia 17 kwietnia 2003 r. (Dz.U. Nr 66, poz. 613).

Skoro w przedmiotowej sprawie Państwowa Komisja Wyborcza powzięła wia-
domość o zawiadomieniu dnia 5 maja 2003 r. należy uznać, że termin z art. 48 ust. 2
ustawy o referendum nie został zachowany, a tym samym zawiadomienie Stowarzy-
szenia nie odpowiadało warunkom określonym w tym przepisie. Materia postępowa-
nia w sprawach referendalnych (wyborczych) jest ściśle reglamentowana w przepi-
sach Ordynacji wyborczych oraz ustawy o referendum i jeżeli nie ma wyraźnego ode-
słania do przepisu Kodeksu postępowania cywilnego lub Kodeksu postępowania
administracyjnego, to brak jest przesłanek do stosowania tych przepisów.

Sąd Najwyższy uznał zatem zaskarżoną uchwałę za zgodną z prawem i na
zasadzie art. 48 ust. 7 ustawy o referendum orzekł jak w sentencji.
========================================