Postanowienie z dnia 7 listopada 2002 r.
III KKO 9/02

Przewodniczący SSN Andrzej Wróbel, Sędziowie SN: Jerzy Kwaśniewski
(sprawozdawca), Andrzej Wasilewski, przedstawiciel Ministra Sprawiedliwości
Małgorzata Kosicka, przedstawiciel Ministra Pracy Elżbieta Zagalska.

Kolegium Kompetencyjne przy Sądzie Najwyższym, przy udziale prokuratora
Prokuratury Krajowej Ryszarda Walczaka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 lis-
topada 2002 r. sprawy z wniosku Reginy D. o rozstrzygnięcie sporu o właściwość
między Wojewodą D. a Sądem Rejonowym-Sądem Pracy w Jeleniej Górze w przed-
miocie uznania wypowiedzenia stosunku pracy za bezskuteczne.

u z n a ł, że właściwym do rozpoznania sprawy jest Sąd Rejonowy-Sąd Pracy
w Jeleniej Górze.

U z a s a d n i e n i e


Regina D. we wniosku z dnia 4 lipca 2002 r. zwróciła się o rozstrzygnięcie
sporu negatywnego (por. art. 192 § 1 pkt 2 KPA) między Sądem Rejonowym-Sądem
Pracy w Jeleniej Górze a Wojewodą D., ze względu na następujące okoliczności.

Regina D. była pracownikiem D. Urzędu Wojewódzkiego w W., Delegatury w
J.G. na stanowisku starszego inspektora wojewódzkiego. Ten stosunek pracy został
rozwiązany (z zachowaniem ustawowego okresu wypowiedzenia) przez Dyrektora
Generalnego D. Urzędu Wojewódzkiego pismem z dnia 27 lutego 2002 r. na podsta-
wie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów
państwowych (Dz.U. Nr 31, poz. 214 ze zm.) w związku z art. 138 ust. 1 ustawy z
dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej (Dz.U. Nr 49, poz. 483 ze zm.).

Stosownie do pouczenia zawartego w powyższym piśmie, Regina D. odwołała
się od wypowiedzenia jej stosunku pracy do Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Jele-
niej Górze.

Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Jeleniej Górze, postanowieniem z dnia 5 marca
2002 r. [...] przekazał sprawę Wojewodzie D. jako właściwemu do jej rozpoznania
zgodnie z art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów
państwowych (Dz.U. Nr 31, poz. 214 ze zm.), określającym, że od decyzji w spra-
wach wypowiedzenia lub rozwiązania stosunku pracy z urzędnikiem państwowym
mianowanym służy odwołanie w terminie 7 dni do kierownika organu nadrzędnego
nad urzędem, w którym jest zatrudniony. W myśl zaś art. 38 ust. 2 w/w ustawy w
sprawach określonych w ustępie pierwszym urzędnikom państwowym przysługuje
skarga do sądu administracyjnego na zasadach określonych w Kodeksie postępo-
wania administracyjnego.

Z kolei Wojewoda D. decyzją z 4 czerwca 2002 r. umorzył postępowanie w
sprawie z powodu braku właściwości. W decyzji tej stwierdził, że zgodnie z art. 137
ust. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej, stosunki pracy nawiązane
między innymi w urzędach wojewódzkich (art. 2 ust. 1 pkt 3) przed dniem wejścia w
życie ustawy (tzn. przed dniem 1 lipca 1999 r.) na podstawie mianowania na zasa-
dach określonych w ustawie o pracownikach urzędów państwowych, pozostają w
mocy nie dłużej niż do 31 grudnia 2003 r. chyba, że wcześniej w sposób określony w
ustawie o służbie cywilnej zostały przekształcone, rozwiązane lub wygasły. Oznacza
to, że urzędnicy mianowani na podstawie uregulowań zawartych w ustawie o pra-
cownikach urzędów państwowych, z dniem wejścia w życie ustawy o służbie cywilnej
stali się mianowanymi pracownikami tej służby. Stosownie natomiast do art. 138 ust.
1 ustawy o służbie cywilnej, do tej kategorii pracowników stosuje się jedynie art. 10
ust. 1a, 1b i 5, art. 13-16 oraz art. 27 ust. 3 ustawy o pracownikach urzędów pań-
stwowych. Tak więc w stosunku do pracowników mianowanych, których stosunki
pracy zostały nawiązane na zasadach określonych w ustawie o pracownikach urzę-
dów państwowych, a zatrudnionych w urzędach wymienionych w art. 2 ust. 1 ustawy
o służbie cywilnej, wyłączone zostało stosowanie art. 38 ust. 1 ustawy o pracowni-
kach urzędów państwowych.
Z przytoczonych wyżej postanowień ustawy o służbie cywilnej - zdaniem Wo-
jewody D. - wynika, że w stosunku do Reginy D. zastosowaniu podlega art. 7 ustawy
o służbie cywilnej określający drogę sądową w sprawach wynikających ze stosunku
pracy członka korpusu służby cywilnej.

Kolegium Kompetencyjne stwierdziło, że zachodzą przesłanki sporu negatyw-
nego, określonego w art. 192 § 1 pkt 2 KPA oraz, że w sporze tym zasadne jest sta-
nowisko Wojewody D., wyrażone w przedstawionej wyżej decyzji z dnia 4 czerwca
2002 r.

Zgodnie z art. 137 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej stosunki
pracy nawiązane w urzędach, o których mowa w art. 2, przed dniem wejścia w życie
ustawy na podstawie mianowania na zasadach określonych w ustawie o pracowni-
kach urzędów państwowych, pozostają w mocy nie dłużej niż do dnia 31 grudnia
2003 r. (chyba że wcześniej w sposób określony w ustawie o służbie cywilnej zostały
przekształcone, rozwiązane lub wygasły). Według ustępu drugiego tego artykułu, z
dniem 1 stycznia 2004 r. dotychczasowe stosunki pracy osób zatrudnionych na pod-
stawie mianowania na zasadach określonych w ustawie o pracownikach urzędów
państwowych przekształcają się w stosunki pracy na podstawie umowy o prace na
czas nie określony.

Stosownie do art. 138 ustawy o służbie cywilnej do pracowników zatrudnio-
nych na podstawie mianowania zgodnie przepisami ustawy o pracownikach urzędów
państwowych stosuje się art. 10 ust. 1a, 1b i 5, art. 13 - 16 oraz art. 27 ust. 3 tej
ustawy. W pozostałym zakresie do pracowników tych mają zatem zastosowanie
przepisy ustawy o pracownikach służby cywilnej, w tym jej art. 7 ustanawiający zasa-
dę właściwości sądów pracy do rozpatrywania sporów członków korpusu służby cy-
wilnej (por. też określenie zakresu korpusu służby cywilnej w art. 3).

W związku z powyższym, w przedstawionej sprawie art. 38 ustawy o pracow-
nikach urzędów państwowych stanowiący, iż od decyzji w sprawach wypowiedzenia
lub rozwiązania stosunku pracy z urzędnikiem państwowym mianowanym, przenie-
sienia albo zlecenia mu wykonywania innej pracy, przeniesienia na niższe lub inne
stanowisko bądź zawieszenia w pełnieniu obowiązków urzędnik ten może, w terminie
siedmiu dni, wnieść odwołanie do kierownika organu nadrzędnego nad urzędem, w
którym jest zatrudniony, i że urzędnikowi państwowemu mianowanemu przysługuje
skarga do sądu administracyjnego na zasadach przewidzianych w Kodeksie postę-
powania administracyjnego nie ma zastosowania.

Z powyższych przyczyn Kolegium Kompetencyjne przy Sądzie Najwyższym
rozstrzygnęło przedstawiony spór negatywny zgodnie z właściwością sądu pracy.
========================================