Postanowienie z dnia 6 lipca 1999 r.
II UZ 75/99

Sprawa o prawo do świadectw rekompensacyjnych (ustawa z dnia 6
marca 1997 r. o zrekompensowaniu okresowego niepodwyższania płac w sfe-
rze budżetowej oraz utraty niektórych wzrostów lub dodatków do emerytur i
rent, Dz.U. Nr 30, poz. 164 ze zm.) jest sprawą o prawo, a nie o świadczenie i nie
ma do niej zastosowania art. 393 pkt 1 KPC.


Przewodniczący: SSN Teresa Romer (sprawozdawca), Sędziowie: SN Jerzy
Kuźniar, SA Krystyna Bednarczyk.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 6 lipca 1999 r. na posiedzeniu niejaw-
nym sprawy z wniosku Marii P. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Od-
działowi w W. o ustalenie wypadku przy pracy, na skutek zażalenia wnioskodawczyni
na postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 28 kwietnia 1999 r. [...]

p o s t a n o w i ł:

u c h y l i ć zaskarżone postanowienie.

U z a s a d n i e n i e


Postanowieniem z dnia 28 kwietnia 1999 r. Sąd Apelacyjny Sąd Pracy i Ubez-
pieczeń Społecznych we Wrocławiu odrzucił kasację Marii P. od wyroku tego Sądu z
dnia 30 grudnia 1998 r., jako niedopuszczalną z uwagi na brak wymaganej do wnie-
sienia kasacji wartości przedmiotu zaskarżenia (art. 393 pkt 1 KPC). Sąd uznał, że
sprawa Marii P. nie jest sprawą o prawo lecz sprawą o świadczenie, a w konse-
kwencji ze względu na zbyt niską wartość dochodzonego świadczenia wniesiona
przez nią kasacja podlega odrzuceniu.


Sąd Najwyższy rozpatrując zażalenie wnioskodawczyni rozważył, co nastę-
puje:


W uzasadnieniu zażalenia pełnomocnik wnioskodawczyni podejmuje polemikę
z ustaleniami Sądu Apelacyjnego co do wartości przedmiotu zaskarżenia (art. 393
pkt 1 KPC). Mimo błędnego uzasadnienia, w ocenie Sądu Najwyższego, zażalenie
zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie składu rozpatrującego zażalenie, sprawa wnioskodawczyni nie jest
sprawą o świadczenie, lecz o prawo.

Sprawa z zakresu świadectw rekompensacyjnych jest sprawą o świadczenie,
gdy - prawo do tych świadectw pozostaje poza sporem, natomiast spór dotyczy wy-
łącznie wartości należnych świadectw.

Spór w niniejszej sprawie jest sporem o prawo. Kwestia wartości świadectw
rekompensacyjnych może być wyłącznie sprawą wtórną. Istota sporu dotyczy prawa
wnioskodawczyni do świadectw rekompensacyjnych po mężu, który do dnia śmierci
pobierał emeryturę w zbiegu z rentą inwalidką z tytułu choroby zawodowej. Mąż
wnioskodawczyni pracował w warunkach szkodliwych dla zdrowia.

Sąd Apelacyjny oddalił apelację wnioskodawczyni wyrokiem z dnia 30 grudnia
1998 r. gdyż, w ocenie tego Sądu, wnioskodawczyni, która od 1994 roku pobiera
rentę rodzinną po mężu nie ma, zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 6 marca 1997 r. o re-
kompensowaniu okresowego niepodwyższania płac w sferze budżetowej oraz utraty
niektórych wzrostów lub dochodów do emerytur i rent (Dz.U. Nr 30, poz. 164 ze zm.),
prawa do świadczeń rekompensacyjnych po mężu, gdyż to prawo jest niezbywalne.

W tych okolicznościach odrzucenie kasacji od tego wyroku, opartej na zarzu-
cie bezpodstawnego pozbawienia wnioskodawczyni prawa do nabycia nieodpłatnego
świadectw rekompensacyjnych, ze względu na wartość przedmiotu zaskarżenia -
narusza art. 393 pkt 1 KPC.

Dlatego Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji postanowienia.
========================================