Postanowienie z dnia 6 sierpnia 1997 r.
II UZ 53/97

Miesięczny termin do wniesienia kasacji (art. 3944 KPC) jest terminem
ciągłym, a więc kończy się z upływem dnia, który datą odpowiada dniowi dorę-
czenia orzeczenia stronie skarżącej (art. 112 KC), a nie z upływem trzydziestu
dni (art. 114 KC.).

Przewodniczący SSN: Maria Tyszel, Sędziowie SN: Andrzej Kijowski (spra-
wozdawca), Jerzy Kwaśniewski.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 6 sierpnia
1997 r. sprawy z wniosku Jerzego P. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecz-
nych-Oddziałowi w K. o emeryturę, na skutek zażalenia wnioskodawcy na postano-
wienie Sądu Apelacyjnego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z
dnia 3 kwietnia 1997 r. [...]

p o s t a n o w i ł :

o d d a l i ć zażalenie.


U z a s a d n i e n i e

Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku postano-
wieniem z dnia 3 kwietnia 1997 r. odrzucił kasację Jerzego P. od wyroku tegoż Sądu
z dnia 9 stycznia 1997 r. [...], oddalającego apelację ubezpieczonego od wyroku Są-
du Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Koszalinie z dnia 15
października 1996 r. [...], którym to orzeczeniem oddalone zostało odwołanie od de-
cyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-Oddziału w K., odmawiającej zainteresowa-
nemu przyznania prawa do emerytury. W uzasadnieniu powołanego postanowienia
Sąd Apelacyjny wskazał, że skargę kasacyjną, nie podpisaną przez siebie ani też
przez uprawnionego pełnomocnika, ubezpieczony nadał przesyłką poleconą w Urzę-
dzie Pocztowym K. w dniu 26 marca 1997 r., a więc po upływie miesięcznego termi-
nu wyznaczonego przez art. 3934 KPC. Zaskarżony wyrok wraz z uzasadnieniem
ubezpieczony otrzymał bowiem w dniu 24 lutego 1997 r., wobec czego miesięczny
termin do wniesienia kasacji upłynął zgodnie z art. 112 KC w dniu 24 marca 1997 r.
Uchybienie temu terminowi powoduje odrzucenie kasacji jako niedopuszczalnej (art.
3935 KPC), wobec czego bezprzedmiotowe byłoby wzywanie ubezpieczonego do
uzupełnienia formalnych braków kasacji przez podpisanie jej ze strony pełnomocnika,
dołączenie pełnomocnictwa, wskazanie podstaw kasacyjnych i określenie wartości
przedmiotu zaskarżenia.
Na powyższe postanowienie zażalił się ubezpieczony, wnosząc o uchylenie
zaskarżonego orzeczenia i "zobligowanie" Sądu Apelacyjnego do nadania biegu ka-
sacji. W uzasadnieniu zażalenia ubezpieczony podał, że miesiąc ma według prawa
cywilnego trzydzieści dni i tak rozumiany termin miesięczny został przy wnoszeniu
kasacji dochowany. Natomiast w myśl wyliczeń Sądu Apelacyjnego miesiąc ma dwa-
dzieścia osiem dni, co jest stanowiskiem błędnym, pozostającym w rażącej kolizji z
treścią art. 114 KC. Zbieg okoliczności, że luty 1997 r. liczył 28 dni, doprowadził do
"lapsusu" Sądu Apelacyjnego.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zażalenie jest bezzasadne i podlega oddaleniu. Skarżący niesłusznie bowiem
powołuje się na przepis art. 114 KC, który dotyczy terminów nie wymagających za-
chowania ciągłości, np. gdy strony umówiły się o korzystanie z określonej rzeczy
przez miesiąc w okresie każdego kwartału. W takiej sytuacji miesiąc "liczy się" zgod-
nie z wymienionym przepisem "za dni trzydzieści". Tymczasem miesięczny termin na
wniesienie kasacji, liczony od dnia doręczenia orzeczenia stronie, która zażądała te-
go w tygodniowym terminie od ogłoszenia sentencji (art. 3934 w związku z art. 369 §
2 KPC), należy do tzw. terminów ciągłych i na podstawie art. 165 § 1 KPC jest obli-
czany zgodnie z art. 112 KC. Oznacza to, że wspomniany termin miesięczny kończy
się z upływem dnia, który datą odpowiada początkowemu dniowi terminu. Innymi
słowy, miesięczny termin na zaskarżenie orzeczenia doręczonego ubezpieczonemu
w dniu 24 lutego 1997 r. upłynął w dniu 24 marca 1997 r. Kasacja wniesiona w dniu
26 marca 1997 r. była więc rzeczywiście spóźniona, przy czym fakt, że miesiąc luty
ma "tylko" 28 albo - wyjątkowo - 29 dni nie ma w takiej sytuacji żadnej doniosłości
prawnej. Natomiast faktycznie na wniesienie kasacji ma skarżący - zależnie od dłu-
gości danego miesiąca kalendarzowego - nieco mniej albo nieco więcej czasu niż
trzydzieści dni.
Z wyżej podanych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39319 w
związku z art. 397 § 2 i art. 385 KPC orzekł jak w sentencji.

========================================