Postanowienie z dnia 10 czerwca 2005 r.
II UZ 37/05

Weryfikacja wartości przedmiotu zaskarżenia jako przesłanki dopusz-
czalności kasacji (art. 3921 § 1 k.p.c.) nie obejmuje oceny zasadności roszcze-
nia.

Przewodniczący SSN Jerzy Kuźniar, Sędziowie SN: Krystyna Bednarczyk,
Jerzy Kwaśniewski (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 10 czerwca
2005 r. sprawy z wniosku Macieja Z. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecz-
nych-Oddziałowi w G. z udziałem Towarzystwa Ubezpieczeń i Asekuracji W. SA Od-
dział K.-P. w T. o jednorazowe odszkodowanie, na skutek zażalenia wnioskodawcy
na postanowienie Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w To-
runiu z dnia 24 marca 2005 r. [...]

u c h y l i ł zaskarżone postanowienie.

U z a s a d n i e n i e


Postanowieniem z dnia 24 marca 2005 r. Sąd Okręgowy w Toruniu odrzucił
kasację wnioskodawcy Macieja Z. od wyroku Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 7
grudnia 2004 r.

Zarządzeniem z dnia 28 lutego 2005 r. pełnomocnik wnioskodawcy został we-
zwany do uzupełnienia braków formalnych kasacji przez podanie wartości przed-
miotu zaskarżenia oraz sposobu jego wyliczenia. Realizując to wezwanie pełnomoc-
nik wnioskodawcy w piśmie z dnia 14 marca 2005 r. określił wartość przedmiotu za-
skarżenia na kwotę trzydziestu tysięcy złotych. Wskazując zaś sposób wyliczenia tej
kwoty, pełnomocnik wnioskodawcy wyjaśnił, że składają się na nią poniesione koszty
leczenia urazów wynikłych z wypadku przy pracy. Według Sądu Okręgowego po-
mimo tego, że wnioskodawca formalnie uczynił zadość wezwaniu Sądu do usunięcia
braków kasacji, to jednak wskazana przez niego kwota nie stanowi określenia rze-
czywistego żądania wnioskodawcy. Rozpatrywana sprawa dotyczyła bowiem jedno-
razowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy przyznawanego na podstawie
ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadku
przy pracy przyznawanego na podstawie ustawy z dnia 30 października 2002 r. o
ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych
(Dz.U. Nr 199, poz. 1673 ze zm.). Przepisy powyższej ustawy wartość odszkodowa-
nia uzależniają od procentowego uszczerbku na zdrowiu, a nie od rzeczywiście po-
niesionych szkód materialnych (np. kosztów leczenia). Procentowy stopień
uszczerbku na zdrowiu jest ustalany na podstawie rozporządzenia Ministra Pracy i
Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orze-
kania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy
ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodo-
wania (Dz.U. Nr 234, poz. 1974 ze zm.). Wnioskodawca był zatem - według Sądu -
zobowiązany do wskazania takiej wartości przedmiotu zaskarżenia, która uwzględ-
niałaby zasady odszkodowania ustalone odpowiednio do stopnia uszczerbku na
zdrowiu i powinien wskazać wyliczenia na podstawie powołanego wyżej rozporzą-
dzenia. Wskazanie przez wnioskodawcę kwoty, która zdaniem Sądu nie stanowi
wartości przedmiotu zaskarżenia, nie stanowi uzupełnienia braków formalnych kasa-
cji i dlatego na podstawie art. 3935 § 2 k.p.c. kasacja została odrzucona.

W zażaleniu wnioskodawca wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia
zarzucając naruszenie art. 3935 k.p.c. Zdaniem skarżącego na podstawie przepisów
wskazanego w postanowieniu rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z
dnia 18 grudnia 2002 r. lekarz orzecznik ustala w procentach stopień stałego lub dłu-
gotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Natomiast wnioskodawca dotychczas nie został
skierowany na odpowiednie badania w celu określenia procentowego stopnia
uszczerbku na zdrowiu. Wobec tego musiał on określić wartość swojego żądania
szacunkowo według własnej a nie medycznej wiedzy i na podstawie przesłanek,
które uznaje za istotne.


Sąd Najwyższy zważył, co następuje:


Wynikający z zażalenia problem dotyczy zasadności zastosowania art. 3935 §
2 k.p.c. do ustalonego stanu faktycznego, który - według oceny zawartej w zaskarżo-
nym postanowieniu - stanowi sytuację nieusunięcia wady kasacji dotyczącej braku w
niej oznaczenia wartości przedmiotu zaskarżenia. Nie ulega wątpliwości, że chodziło
o wymaganie warunku formalnego kasacji, określonego w art. 3933 § 2 k.p.c., które-
go niezachowanie podlegało usunięciu w procedurze przewidzianej dla usuwania
wad formalnych pisma procesowego (por. art. 130 § 1 k.p.c.) z modyfikacją konse-
kwencji nieuzupełnienia braku w wyznaczonym terminie, wynikającą z art. 3935 k.p.c.

Jeżeli na skutek odpowiedniego wezwania skarżący w wyznaczonym do tego
terminie oznaczył wartość przedmiotu zaskarżenia, to z punktu widzenia aspektów
formalnych kasacji, a te tylko powinny być brane pod uwagę przy rozpatrywaniu
przedmiotowej kwestii, kasacja spełniała warunek formalny określony w art. 3933 § 2
k.p.c. - zawierała już bowiem wymagane oznaczenie wartości przedmiotu zaskarże-
nia.

Inną kwestią, niedotyczącą procedury usuwania braku warunku formalnego,
jest weryfikacja przez sąd oznaczenia wartości przedmiotu zaskarżenia. Taka po-
trzeba wyjaśnienia może wynikać z kontroli przesłanek dopuszczalności kasacji w
sprawach o prawa majątkowe (art. 3921 § 1 k.p.c.), przy odpowiednim wykorzystaniu
środków sprawdzenia wartości przedmiotu sporu określonych w art. 25 § 1 k.p.c.
(por. też art. 391 § 1 k.p.c.). W rozważanym przypadku Sąd drugiej instancji wyszedł
poza zakres oceny kasacji z punktu widzenia zachowania przez nią warunku formal-
nego, lecz podjął ,,merytoryczną" ocenę weryfikacyjną oznaczonej w kasacji wartości
zaskarżenia, przy czym nie był w tej ocenie konsekwentny, skoro nie zweryfikował
podanej wartości zaskarżenia z punktu widzenia przesłanek dopuszczalności kasacji
określonych w art. 392 § 1 k.p.c. Ze względu na przyjęty w zaskarżonym postano-
wieniu kierunek weryfikacji oznaczonej przez skarżącego wartości przedmiotu za-
skarżenia należy koniecznie zwrócić uwagę na budzące zastrzeżenia przesłanki tej
weryfikacji. Wartość przedmiotu sporu i pochodna od niego wartość przedmiotu za-
skarżenia kasacją zależy od dochodzonego w sprawie roszczenia, to jest od tego
czego domaga się strona (por. art. 19 § 1 i § 2 k.p.c.). Konsekwentnie do tego,
sprawdzenie przez Sąd wartości przedmiotu sporu i przedmiotu zaskarżenia nie
może polegać na ocenie zasadności dochodzonego roszczenia.

Z powyższych przyczyn, uznając zasadność zażalenia Sąd Najwyższy orzekł
stosownie do art. 39815 § 1 zdanie pierwsze w związku z art. 3941 § 3 k.p.c.
========================================