Postanowienie z dnia 21 stycznia 2000 r.
II UZ 164/99

Sprawa, w której spór między ubezpieczonym a rolniczym organem ren-
towym powstał w skutek zawieszenia wypłaty świadczenia lub jego części, jest
sprawą o świadczenie w rozumieniu art. 393 pkt 1 KPC.


Przewodniczący: SSN Teresa Romer, Sędziowie: SN Jerzy Kuźniar, Jadwiga
Skibińska-Adamowicz (sprawozdawca)

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2000 r. na posiedzeniu
niejawnym sprawy z wniosku Marianny O. przeciwko Kasie Rolniczego Ubezpiecze-
nia Społecznego-Oddziałowi Regionalnemu w G. o wysokość świadczenia, na skutek
zażalenia wnioskodawczyni na postanowienie Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia
9 listopada 1999 r. [...]

p o s t a n o w i ł:

o d d a l i ć zażalenie.

U z a s a d n i e n i e


Sąd Apelacyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 9 lipca 1999 r. oddalił apelację
Marianny O. od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecz-
nych w Gdańsku z dnia 3 lutego 1999 r. wydanego w sprawie, której przedmiotem
było zawieszenie wypłaty części uzupełniającej emerytury rolniczej, stosownie do art.
28 ust. 4 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników
(jednolity tekst: Dz.U. 1998 r. Nr 7, poz. 25).

Od powyższego wyroku pełnomocnik wnioskodawczyni złożył kasację opartą
na zarzucie naruszenia wymienionego wyżej przepisu, w której wniósł: o uchylenie
wyroków Sądu Wojewódzkiego oraz Sądu Apelacyjnego, o przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie na rzecz pełnomocnika kosztów nieopła-
conej pomocy prawnej. Zarzut naruszenia art. 28 ust. 4 ustawy z dnia 20 grudnia
1990 r. uzasadnił brakiem analizy okoliczności faktycznych, zwłaszcza zaś tego, że
między wnioskodawczynią i jej mężem istnieje rozdzielność majątkowa, a nierucho-
mość została wydzierżawiona.

W piśmie z dnia 28 grudnia 1999 r., stanowiącym odpowiedź na zarządzenie
przewodniczącego Sądu Apelacyjnego wzywające do wskazania wartości przed-
miotu zaskarżenia kasacją, pełnomocnik wnioskodawczyni podał, że wartość tę sta-
nowi kwota 4.495,08 zł. Wskutek tego postanowieniem z dnia 9 listopada 1999 r. Sąd
Apelacyjny odrzucił kasację.

W uzasadnieniu powyższego rozstrzygnięcia Sąd Apelacyjny podał, że w myśl
art. 393 pkt. 1 KPC kasacja nie przysługuje w sprawach o świadczenia, w których
wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż pięć tysięcy złotych. Tymczasem w
przedmiotowej sprawie wartość ta - zgodnie z oświadczeniem pełnomocnika powód-
ki - jest niższa od wskazanej kwoty. Poza tym sprawa wnioskodawczyni nie jest
sprawą o ustalenie prawa, lecz sprawą o świadczenie, gdyż prawo do świadczenia w
postaci uzupełniającej części emerytury zostało wnioskodawczyni przyznane, lecz
została jedynie zawieszona jego wypłata. Sąd Apelacyjny stwierdził również, że ka-
sacja jest spóźniona, a jej wniesienia nie poprzedziło złożenie wniosku o doręczenie
zaskarżonego wyroku wraz z uzasadnieniem. Podlega zatem odrzuceniu na podsta-
wie art. 3935 w związku z art. 3934 KPC.

Na powyższe postanowienie wnioskodawczyni złożyła zażalenie podnosząc
dwa argumenty: po pierwsze - wartość przedmiotu zaskarżenia nie powinna być
przeszkodą do rozpoznania kasacji, gdyż w wyroku z dnia 16 grudnia 1998 r., w
sprawie II UKN 393/98, Sąd Najwyższy odstąpił od warunku istnienia wymaganej
prawem wartość przedmiotu zaskarżenia, i po wtóre - sporządzenie uzasadnienia
zaskarżonego wyroku było następstwem złożenia wniosku w tym przedmiocie; jako
dowód wnioskodawczyni dołączyła do zażalenia kserokopię pisma z dnia 14 lipca
1999 r., ,,o doręczenie wyroku z dnia 9 lipca z uzasadnieniem".

W konkluzji wnioskodawczyni żądała uchylenia postanowienia Sądu Apelacyj-
nego z dnia 9 listopada 1999 r. i rozpoznania kasacji.


Sąd Najwyższy zważył, co następuje:


W świetle dołączonej do zażalenia kserokopii dowodu złożenia w Biurze Po-
dawczym Sądu Apelacyjnego w Gdańsku wniosku o doręczenie wyroku z uzasad-
nieniem można uznać, że odpadła podstawa odrzucenia kasacji wynikająca z art.
3934 KPC. Wyrok Sądu Apelacyjnego, zaskarżony kasacją, został bowiem wydany
dnia 9 lipca 1999 r., natomiast wniosek o doręczenie tego wyroku z uzasadnieniem
został złożony w Biurze podawczym dnia 14 lipca 1999 r., a więc w terminie przewi-
dzianym w art. 328 § 1 KPC. Odpis wyroku z uzasadnieniem został następnie dorę-
czony pełnomocnikowi wnioskodawczyni dnia 9 września 1999 r., zaś kasacja zos-
tała nadana przez pocztę dnia 7 października 1999 r., czyli z zachowaniem mie-
sięcznego terminu przewidzianego w art. 3934 KPC. Jednak postanowienie Sądu
Apelacyjnego o odrzuceniu kasacji było prawidłowe ze względu na występującą w
niej wartość przedmiotu zaskarżenia.

Jest niesporne, że pełnomocnik wnioskodawczyni - wykonując stosowne za-
rządzenie - podał, iż wartość przedmiotu zaskarżenia kasacją wynosi 4.495,08 zł, a
więc jest niższa niż pięć tysięcy złotych. Do podobnego wyliczenia doszedł także Sąd
Apelacyjny, który w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia wskazał, że wartość
tę stanowi kwota 4.731,60 zł. Wynika ona z pomnożenia przez 12 (miesięcy) kwoty
393,30 zł, stanowiącej wysokość części uzupełniającej emerytury, którą wniosko-
dawczyni pobierała miesięcznie.

Należy uznać za trafny pogląd Sądu Apelacyjnego, że sprawa wnioskodaw-
czyni nie jest sprawą o ustalenie prawa, lecz o wysokość świadczenia. Prawo do
części uzupełniającej emerytury zostało bowiem wnioskodawczyni przyznane, a je-
dynie ze względu na okoliczności faktyczne wypłata tej części została zawieszona.

Z przedstawionych powodów i stosownie do art. 385 w związku z art. 39318-19
oraz art. 397 KPC Sąd Najwyższy oddalił zażalenie.
========================================