Postanowienie z dnia 7 października 1999 r.
II UZ 117/99

Sprawa o zapłatę składki na ubezpieczenie społeczne w obniżonym wy-
miarze jest sprawą o świadczenie, w której dopuszczalność kasacji zależy od
wartości przedmiotu zaskarżenia (art. 393 pkt 1 KPC). Odmowa podania warto-
ści przedmiotu zaskarżenia w tego rodzaju sprawie uzasadnia odrzucenie ka-
sacji (art. 3935 KPC).


Przewodniczący: SSN Teresa Romer (sprawozdawca), Sędziowie SN: Roman
Kuczyński, Barbara Wagner.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 7 października 1999 r. na posiedzeniu
niejawnym sprawy z wniosku Przemysława K. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń
Społecznych-Oddziałowi w W. o wysokość składki na ubezpieczenie społeczne, na
skutek zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie
z dnia 10 sierpnia 1999 r. [...]

p o s t a n o w i ł:


o d d a l i ć zażalenie.

U z a s a d n i e n i e


Postanowieniem z dnia 10 sierpnia 1999 r. Sąd Apelacyjny-Sąd Pacy i Ubez-
pieczeń Społecznych w Warszawie odrzucił kasację Przemysława K. od wyroku tego
Sądu z dnia 2 lutego 1999 r., z powodu nie wskazania przez skarżącego wartości
przedmiotu zaskarżenia.

Powyższe postanowienie wnioskodawca zaskarżył zażaleniem. Wniósł o
uchylenie postanowienia i przekazanie akt Sądowi Apelacyjnemu w Warszawie. Po-
dał także, że wbrew stanowisku Sądu drugiej instancji rozpoznawana sprawa nie jest
sprawą o świadczenie, lecz spór dotyczy ustalenia prawa do opłacania obniżonych
składek na ubezpieczenie społeczne.


Sąd Najwyższy zważył, co następuje:


W niniejszej sprawie przedmiot sporu i zakres jego rozpoznania wyznaczone
są treścią zaskarżonej decyzji. Decyzja z dnia 22 czerwca 1998 r., od której odwołał
się wnioskodawca dotyczyła wysokości składki na ubezpieczenie społeczne. Od dnia
1 stycznia 1998 r. skarżący obowiązany został do opłacania składki na ubezpiecze-
nie społeczne w wysokości 100%, albowiem art. 25 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 sierp-
nia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełno-
sprawnych (Dz. U. Nr 123, poz. 776) określił iż składka na ubezpieczenie społeczne
osób niepełnosprawnych opłacana w wysokości 50% należnej składki, obejmuje tylko
pracowników. Zgodnie zaś z art. 24 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. prawo o adwoka-
turze (Dz. U. Nr 16, poz. 124 ze zm.) adwokaci zrównani są z pracownikami tylko w
zakresie świadczeń z tytułu ubezpieczenia na wypadek choroby, macierzyństwa,
ubezpieczenia rodzinnego i zaopatrzenia emerytalnego. Przepis ten nie obejmuje
zasad dotyczących opłacania składek i nie oznacza, na co wielokrotnie zwracał
uwagę Sąd Najwyższy, że przez ten zapis ustawowy adwokaci stają się pracowni-
kami.

Zarówno w kasacji, jak i w zażaleniu wnioskodawca domaga się zmiany wyro-
ku, w odniesieniu do ustalenia wysokości opłacanych składek. Żądanie to należy
zinterpretować jako domaganie się ustalenia składek w niższym wymiarze, a więc
jako sprawę o świadczenie. Wnioskodawca natomiast w zażaleniu utożsamia rozpoz-
nawaną sprawę ze sporem o ustalenie stosunku prawnego lub prawa. Rozstrzygnię-
cie zawarte w wyroku Sądu Apelacyjnego dotyczy jednak obowiązku zapłaty całości
składki, a więc składki w odpowiednio dającej się określić kwotowo wysokości, co
wbrew twierdzeniom skarżącego, prowadzi do wniosku, iż rozpatrywana sprawa jest
sprawą o świadczenie, a o dopuszczalności kasacji w tego typu sprawie decyduje
wartość przedmiotu zaskarżenia, która zgodnie z treścią art. 393 pkt 1 KPC, nie
może być niższa niż 5.000 zł. Podanie wartości przedmiotu zaskarżenia w sprawach
o roszczenia majątkowe, a takim jest roszczenie wnioskodawcy, należy do koniecz-
nych elementów kasacji (art. 3933 KPC). Wartość przedmiotu zaskarżenia decyduje o
dopuszczalności kasacji (art. 393 KPC). Skoro w kasacji mimo wezwania Sądu Ape-
lacyjnego, wartość przedmiotu zaskarżenia nie została określona, brak jest podstaw
prawnych do zmiany zaskarżonego postanowienia.
Dlatego też Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
========================================