Postanowienie z dnia 9 lutego 2007 r.
I PZ 31/06

Nie ma przeszkód prawnych, aby w terminie określonym w art. 3985 § 1
k.p.c. strona wniosła nową skargę kasacyjną, która spełnia wymagania z art.
3984 § 1 k.p.c., choćby złożona uprzednio skarga kasacyjna została prawomoc-
nie odrzucona.

Przewodniczący SSN Teresa Flemming-Kulesza, Sędziowie SN: Katarzyna
Gonera, Józef Iwulski (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 9 lutego
2007 r. sprawy z powództwa Grzegorza G. przeciwko Prezydentowi Miasta P.Ś. i
Zakładowi Gospodarki Mieszkaniowej w P.Ś. o ustalenie, na skutek zażalenia obu
stron pozwanych na postanowienie Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w Gliwicach z dnia 25 maja 2006 r. [...]

u c h y l i ł zaskarżone postanowienie.

U z a s a d n i e n i e

Postanowieniem z dnia 25 maja 2006 r. [...] Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubez-
pieczeń Społecznych w Gliwicach odrzucił skargę kasacyjną pozwanych Prezydenta
Miasta P.Ś. i Zakładów Gospodarki Mieszkaniowej w P.Ś. w sprawie z powództwa
Grzegorza G. o ustalenie istnienia stosunku pracy. W uzasadnieniu wskazano, że
postanowieniem z 19 kwietnia 2006 r. Sąd Okręgowy odrzucił skargę kasacyjną
strony pozwanej od wyroku tego Sądu z 25 stycznia 2006 r., gdyż skarga nie czyniła
zadość wymaganiom określonym w art. 3984 § 1 k.p.c. W dniu 18 maja 2006 r. po-
zwani ponownie złożyli skargę kasacyjną od powyższego wyroku, wskazując iden-
tyczne zarzuty i wnioski. W ponownie złożonej skardze kasacyjnej zamieszczono
wyodrębnioną jednostkę redakcyjną zatytułowaną ,,uzasadnienie wniosku o przyjęcie
skargi kasacyjnej". Sąd Okręgowy uznał, że skarga kasacyjna wniesiona w dniu 18
maja 2006 r. nadal nie spełnia wymagań przewidzianych w art. 3984 k.p.c., bowiem
nie dokonano w niej ,,prawidłowego skonstruowania uzasadnienia podstaw kasacyj-
nych", skoro nie powołano się na występujące w sprawie istotne zagadnienie prawne
ani na potrzebę wykładni przepisów budzących wątpliwości lub wywołujących roz-
bieżności w orzecznictwie sądów albo nieważność postępowania. Nadto, zdaniem
Sądu Okręgowego, skarga nie zawiera wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania, gdyż
w wyodrębnionej redakcyjnie części skargi określonej jako ,,uzasadnienie wniosku o
przyjęcie skargi kasacyjnej" zawarto w istocie polemikę z ustaleniami dokonanymi
przez Sąd Okręgowy. Ponadto, w ocenie Sądu, w skardze mylnie określono zaskar-
żone orzeczenie, wskazując na wyrok Sądu Apelacyjnego w Gliwicach, podczas gdy
sprawa zawisła przed Sądem Okręgowym w Gliwicach, a więc skarga kasacyjna nie
spełnia też wymagania z art. 3984 § 1 pkt 1 k.p.c.
Powyższe postanowienie pozwani zaskarżyli zażaleniem, w którym wnieśli o
jego zmianę ,,poprzez przyjęcie skargi kasacyjnej", ewentualnie o jego uchylenie ,,do
ponownego rozpoznania" przez Sąd Okręgowy. W uzasadnieniu zażalenia skarżący
podnieśli, że wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania został dostatecz-
nie uzasadniony, skoro podstawą skargi jest także jej oczywista zasadność (art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.). Według skarżących, ocena, czy przedstawione przez wnoszącego
skargę kasacyjną okoliczności uzasadniają jej rozpoznanie powinna być dokonana
przez Sąd Najwyższy, a nie przez Sąd drugiej instancji. Według pozwanych, zarzut,
że niewłaściwie oznaczono zaskarżone orzeczenie jest niezrozumiały.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3984 § 1 k.p.c., skarga kasacyjna, poza wymaganiami przewi-
dzianymi dla każdego pisma procesowego, powinna zawierać: 1) oznaczenie orze-
czenia, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości
czy w części, 2) przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, 3) wniosek o
przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania i jego uzasadnienie oraz 4) wniosek o
uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia i
zmiany. Wymagania te podlegają wstępnej kontroli Sądu, który wydał zaskarżone
orzeczenie w drugiej instancji, a stwierdzenie braku choćby jednego z nich powoduje
odrzucenie skargi bez wzywania do jego usunięcia. Skargę kasacyjną należy złożyć
w terminie dwumiesięcznym od dnia doręczenia stronie skarżącej orzeczenia z uza-
sadnieniem (art. 3985 § 1 k.p.c.).
Skarga kasacyjna pozwanych wniesiona w dniu 18 maja 2006 r. nie uchybia
ustawowemu terminowi z art. 3985 § 1 k.p.c. Nie ma znaczenia, że skarga kasacyjna
wcześniej złożona przez pozwanych została prawomocnie odrzucona przez Sąd dru-
giej instancji. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się bowiem, że dopusz-
czalna jest modyfikacja skargi kasacyjnej pod warunkiem, że następuje to w terminie
otwartym do jej złożenia (por. wyrok z 13 stycznia 1998 r., II CKN 517/97, OSNC
1998 nr 7-8, poz. 127; wyrok z 2 czerwca 1998 r., II UKN 94/98, OSNAPiUS 1999 nr
11, poz. 375; wyrok z 4 kwietnia 2000 r., V CKN 4/00, OSNC 2000 nr 9, poz. 163;
postanowienie z 29 sierpnia 2001 r., IV CZ 118/01, OSNC 2002 nr 2, poz. 29). Skoro
skargę kasacyjną można złożyć nawet w ostatnim dniu ustawowego terminu, to w
sytuacji, gdy złożona uprzednio skarga została prawomocnie odrzucona, nie ma
przeszkód prawnych, aby w terminie zakreślonym w art. 3985 § 1 k.p.c. strona wnio-
sła nową skargę kasacyjną, która spełnia wszystkie wymagania z art. 3984 § 1 k.p.c.
(por. postanowienie z 18 stycznia 2006 r., III CNP 22/06, OSNC 2006 nr 6, poz. 111).
Skarga kasacyjna pozwanych wniesiona w dniu 18 maja 2006 r. spełnia wy-
magania konstrukcyjne wskazane w art. 3984 § 1 k.p.c. Wbrew ocenom Sądu Okrę-
gowego, jest w niej oznaczone zaskarżone orzeczenie, wskazana podstawa polega-
jąca na naruszeniu prawa materialnego ,,przez oczywiste naruszenie" powołanych
przepisów ustawy o samorządzie gminnym i Kodeksu pracy wraz z jej uzasadnie-
niem, zamieszczony wniosek o zmianę lub uchylenie zaskarżonego wyroku w całości
i przekazanie sprawy Sądowi drugiej instancji do ponownego rozpoznania, a także
sformułowany wniosek o przyjęcie skargi do rozpoznania i jego uzasadnienie. W ra-
mach wstępnej kontroli skargi kasacyjnej Sąd drugiej instancji jest uprawniony jedy-
nie do oceny, czy z formalnego punktu widzenia odpowiada ona wymaganiom kon-
strukcyjnym z art. 3984 § 1 k.p.c. Merytoryczna ocena wskazanych przez skarżącego
argumentów mających przemawiać za rozpoznaniem skargi należy wyłącznie do
Sądu Najwyższego (por. postanowienie z 24 maja 2005 r., I UZ 13/05, OSNP 2006 nr
7-8, poz. 123; postanowienie z 10 czerwca 2005 r., II UZ 30/05, OSNP 2005 nr 21,
poz. 344, postanowienie z 13 października 2005 r., II PZ 32/05, OSNP 2006 nr 17-18,
poz. 272). Pozwani zamieścili w treści skargi wyodrębnioną jednostkę redakcyjną
poświęconą uzasadnieniu wniosku o jej przyjęcie do rozpoznania i Sąd Okręgowy nie
był uprawniony do jej merytorycznej oceny. Nietrafny jest też pogląd Sądu Okręgo-
wego, że uzasadnienie podstaw kasacyjnych nie zostało prawidłowo skonstruowane.
Uzasadnienie to powinno polegać na wykazaniu naruszenia powołanych przepisów,
a nie na wskazaniu, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, potrzeba
wykładni przepisów budzących wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecz-
nictwie sądów lub zachodzi nieważność postępowania. Nie można też podzielić sta-
nowiska Sądu Okręgowego, że w skardze nie oznaczono zaskarżonego orzeczenia.
Chociaż w skardze użyto określenia ,,wyrok Sądu Apelacyjnego w Gliwicach", to takie
sformułowanie nie stanowi istotnego braku skargi, lecz powinno być potraktowane
jako oczywista omyłka pisarska. W skardze powołano bowiem prawidłową datę wy-
dania zaskarżonego wyroku (25 stycznia 2006 r.), datę jego doręczenia stronie skar-
żącej (20 marca 2006 r.) oraz sygnaturę akt sprawy [...]. Elementy te uwzględnione
łącznie, w sposób dostateczny indywidualizują zaskarżone orzeczenie Sądu drugiej
instancji, co czyni zadość wymaganiu wskazanemu w art. 3984 § 1 pkt 1 k.p.c.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy na podstawie powołanych przepi-
sów oraz art. 39816 w związku z art. 3941 § 3 k.p.c. orzekł jak w sentencji.
========================================