Postanowienie z dnia 10 lipca 2001 r.
I PKN 96/01

Powołanie się przez wnoszącego kasację na uchwałę Sądu Najwyższego,
która nie została uwzględniona przez sąd drugiej instancji w ustalonym stanie
faktycznym sprawy, nie stanowi przedstawienia zagadnienia prawnego uza-
sadniającego rozpoznanie kasacji (art. 393 § 1 pkt 3 w związku z art. 393 § 1 pkt
1 KPC), jeżeli kasacja nie jest oparta na zarzucie naruszenia przepisów postę-
powania (art. 3931 pkt 2 KPC).


Sędzia SN: Roman Kuczyński.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 10 lipca
2001 r. sprawy Bożeny B. przeciwko Samodzielnemu Publicznemu Szpitalowi Woje-
wódzkiemu w S. o przywrócenie do pracy, na skutek kasacji powódki od wyroku
Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku
z dnia 7 listopada 2000 r. [...]


o d m ó w i ł przyjęcia kasacji do rozpoznania.

U z a s a d n i e n i e


Wyrokiem z dnia 29 maja 2000 r. Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Suwałkach za-
sądził od Samodzielnego Publicznego Szpitala Wojewódzkiego na rzecz powódki
Bożeny B. kwotę 6025,70 zł tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę z
naruszeniem art. 52 § 1 pkt 1 KP w związku z art. 32 ust 1 ustawy z dnia 23 maja
1991 r. o związkach zawodowych (Dz.U. Nr 55, poz. 234 ze zm.) z uzasadnieniem, iż
powódka była członkiem władz związku zawodowego, który nie wyraził zgody na
rozwiązanie umowy o pracę. Ze względu na szerokie zmiany organizacyjne i likwida-
cję stanowiska pracy powódki Sąd Rejonowy nie uwzględnił żądania przywrócenia
do pracy. Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku wy-
rokiem z dnia 7 listopada 2000 r. w uwzględnieniu w części apelacji powódki zasądził
od pozwanego dodatkowo kwotę 9.944 zł tytułem odszkodowania, gdyż Sąd pierw-
szej instancji nie wziął pod uwagę całości wynagrodzenia powódki, w pozostałej czę-
ści apelację oddalił, uznając za słuszne stanowisko Sądu Rejonowego co do ustale-
nia, iż przywrócenie powódki do pracy nie było możliwe.

Kasacja powódki zarzuca wyrokowi Sądu drugiej instancji naruszenie art. 32
ust. 1 ustawy o związkach zawodowych, art. 45 § 3 KP w związku z art. 56 § 2 KP
oraz art. 8 KP, jak również naruszenie art. 328 § 2 KPC i wskazuje, że rozpoznanie
kasacji jest uzasadnione ze względu na istotne zagadnienie prawne, jakim - zdaniem
kasacji - jest odmowa uwzględnienia roszczenia o przywrócenie do pracy pracownika
szczególnie chronionego przed rozwiązaniem umowy o pracę a zwolnionego w trybie
art. 52 § 1 KP, niezależnie od tego, czy dopuścił się on poważnego naruszenia obo-
wiązków pracowniczych, jeżeli w dacie orzekania zlikwidowano jego stanowisko
pracy.

Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:


Zgodnie z art. 393 § 1 KPC Sąd Najwyższy może odmówić przyjęcia kasacji
do rozpoznania, jeżeli w sprawie nie występuje istotne zagadnienie prawne, nie ist-
nieje potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów albo gdy kasacja jest oczywiście
bezzasadna. W przedmiotowej sprawie przedstawione w kasacji zagadnienie prawne
nie występuje.

Kasacja nie jest oparta na tej postawie, że Sąd drugiej instancji dopuścił się
naruszenia tych przepisów postępowania, które regulują postępowanie dowodowe
oraz wydanie wyroku, a tym samym nie może podważać ustaleń Sądu pierwszej in-
stancji (nie zakwestionowanych przez Sąd drugiej instancji), że po pierwsze - powód-
ka jako zastępca dyrektora Szpitala do spraw pracowniczych nie wykonała zadań
związanych ze zorganizowaniem i przygotowaniem projektów rozstrzygnięć kadro-
wych w celu terminowego wykonania umowy zawartej między Szpitalem a Minister-
stwem Zdrowia (dotyczącej przekazania środków publicznych na dopłatę do związ-
kowych kosztów świadczeń zdrowotnych) co zostało zakwalifikowane jako ciężkie
naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych na zajmowanym stanowisku,
po drugie - stanowisko zastępcy dyrektora do spraw pracowniczych zostało zlikwido-
wane, co uniemożliwiało przywrócenie powódki do pracy. Jeżeli zatem te ustalenia
nie zostały zakwestionowane poprzez wskazanie, jakim przepisom postępowania
uchybiono przy ich dokonywaniu oraz jak istotny wpływ uchybienia te miały na wynik
sprawy, to należy stwierdzić, że teza postawionego w kasacji zagadnienia prawnego
jest wadliwa. Przy uznaniu bowiem, że powódka ciężko naruszyła obowiązki pracow-
nicze, jej roszczenie o przywrócenie do pracy mogło (w trybie art. 4771 § 2 KPC) zo-
stać uwzględnione alternatywnie w postaci odszkodowania. Na podstawie bowiem
tego przepisu sąd może uwzględnić roszczenie o odszkodowanie zamiast roszczenia
o przywrócenie do pracy (art. 56 KP) zgłoszonego przez pracownika objętego
ochroną przed rozwiązaniem stosunku pracy z art. 32 ustawy z dnia 23 maja 1991 r.
o związkach zawodowych, jeżeli roszczenie o przywrócenie do pracy jest nieuzasad-
nione ze względu na sprzeczność ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego
prawa (patrz uchwała Sądu Najwyższego z dnia 11 września 1996 r., I PZP 19/96,
OSNAPiUS z 1998 r. nr 6, poz. 175, uchwała Sądu Najwyższego z dnia 30 marca
1994 r., I PZP 40/93, OSNCP z 1994 r. z. 12, poz. 230, wyrok Sądu Najwyższego z
dnia 18 stycznia 1996 r., I PRN 103/95, OSNAPiUS 1996 r. nr 15, poz. 210, wyrok
Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 1997 r., I PKN 23/97, OSNAPiUS z 1997 r. nr
21, poz. 419, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 1998 r., I PKN 106/98,
OSNAPiUS z 1999 r. nr 10, poz. 336). Sformułowane w kasacji zagadnienie prawne
jest w istocie odwróceniem tezy wynikającej z przedstawionego wyżej utrwalonego
orzecznictwa Sądu Najwyższego i nie może być uznane za nowe istotne zagadnienie
prawne. Nie budzi już także poważnych wątpliwości prawnych wykładnia art. 32 ust.
1 ustawy o związkach zawodowych, art. 8, 45 § 2 i 3 KP oraz art. 56 § 2 KP, czego
potwierdzeniem jest powołanie się kasacji na wyroki Sądu Najwyższego w sprawach
I PKN 215/98, I PKN 571/97 i I PKN 539/97. W wyrokach tych Sąd Najwyższy uzna-
jąc żądanie przywrócenia do pracy pracownika korzystającego ze szczególnej
ochrony trwałości stosunku pracy za sprzeczne ze społeczno-gospodarczym prze-
znaczeniem tego prawa kładł wprawdzie nacisk na konieczność występowania
szczególnie nagannego postępowania pracownika, któremu w przedmiotowej spra-
wie kasacja zaprzecza, jednakże ocena naganności takiego postępowania i jej ciężar
gatunkowy należą niewątpliwie do elementów stanu faktycznego (zajmowane przez
pracownika stanowisko, zakres obowiązków, waga niewykonanego zadania), z któ-
rym kasacja wprawdzie polemizuje, ale którego nie może skutecznie zakwestiono-
wać przez wskazanie naruszenia właściwych przepisów postępowania, prowadzą-
cego do wadliwości ustaleń faktycznych.

Na tle zaś wiążących Sąd Najwyższy tych ustaleń sformułowane w kasacji
zagadnienie prawne nie występuje, co na podstawie art. 393 § 1 pkt 1 i art. 3937 § 1
KPC prowadzi do rozstrzygnięcia jak w sentencji.
========================================