Postanowienie z dnia 15 stycznia 2001 r.
I PKN 794/00

Za oczywiście bezzasadną (art. 393 § 1 KPC) należy uznać kasację, w
której skarżący przytoczył niewłaściwe przepisy mające wzruszyć zaskarżone
orzeczenie lub gdy w ramach wstępnej oceny kasacji, bez głębszych rozważań,
można uznać, że żadna ze wskazanych podstaw kasacyjnych jej nie usprawie-
dliwia.


Sędzia SN: Jadwiga Skibińska-Adamowicz.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 15 stycznia
2001 r. sprawy z powództwa Marianny R. przeciwko Zakładowi Budżetowemu Przed-
szkoli i Żłobków w K. i Przedszkolu [...] w K. o uznanie wypowiedzenia umowy o
pracę za bezskuteczne, na skutek kasacji powódki od postanowienia Sądu Okręgo-
wego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Koszalinie w przedmiocie umorze-
nia postępowania z dnia 26 lipca 2000 r. [...]

p o s t a n o w i ł:

o d m ó w i ć przyjęcia kasacji do rozpoznania.

U z a s a d n i e n i e


Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Koszalinie postanowieniem z dnia 3 kwietnia
2000 r. umorzył postępowanie w sprawie, której przedmiotem było roszczenie po-
wódki Marianny R. przeciwko Zakładowi Budżetowemu Żłobków i Przedszkoli Miejs-
kich w K. oraz Przedszkolu [...] w K. o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia
umowy o pracę. Przyczyną umorzenia postępowania było cofnięcie przez powódkę
pozwu.

Na powyższe postanowienie powódka złożyła zażalenie, które odrzucił Sąd
Rejonowy postanowieniem z dnia 12 maja 2000 r. z tego względu, że powódka nie
uzupełniła w zakreślonym terminie braków formalnych zażalenia (art. 128 w związku
z art. 394 § 3 KPC). Również i to postanowienie zaskarżyła powódka zażaleniem,
zarzucając, że Sąd Rejonowy nie dopuścił do rozpoznania jej sprawy na rozprawie
oraz że jest przez ten Sąd traktowana lekceważąco.

Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Koszalinie postano-
wieniem z dnia 26 lipca 2000 r. oddalił zażalenie. Stwierdził że zażalenie powódki na
postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 3 kwietnia 2000 r. o umorzeniu postępowa-
nia nie spełniło warunków formalnych określonych w art. 394 § 3 KPC, gdyż nie wy-
jaśniło, na jakiej podstawie i dlaczego powódka zakwestionowała to postanowienie.
Samo natomiast powtórzenie już zgłoszonych roszczeń nie wystarczało do uznania,
że zażalenie ma swoją podstawę. Dlatego też Sąd Rejonowy słusznie postąpił, wzy-
wając powódkę do uzupełnienia braków formalnych i w konsekwencji słusznie odrzu-
cił jej zażalenie, skoro tych braków nie uzupełniła. Powódka złożyła bowiem tylko
pismo, w którym wysunęła żądanie mogące ewentualnie usprawiedliwiać ponowne
wniesienie powództwa.
W kasacji od wskazanego postanowienia powódka zarzuciła naruszenie prze-
pisów postępowania, ,,tj. przepisów ogólnych postępowania w sprawach z zakresu
prawa pracy i ubezpieczeń społecznych, a zwłaszcza art. 469 KPC przez nie-
uwzględnienie, że cofnięcie pozwu przez powódkę było niedopuszczalne, albowiem
czynność ta naruszyła słuszny interes powódki, co Sąd miał obowiązek rozważyć z
urzędu, a co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy." Powódka wniosła o uchy-
lenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Ko-
szalinie do ponownego rozpoznania i zasądzenia kosztów postępowania kasacyjne-
go.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie zostało wydane dnia 26 lipca 2000 r., czyli po wej-
ściu w życie ustawy z dnia 24 maja 2000 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania
cywilnego, ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, ustawy o kosztach
sądowych w sprawach cywilnych oraz ustawy o komornikach sądowych i egzekucji
(Dz. U. Nr 48, poz. 554). Ustawa ta ustaliła nową treść art. 393 KPC, polegającą na
możliwości odmowy przyjęcia kasacji do rozpoznania przez Sąd Najwyższy i określiła
sytuacje, w których jest to dopuszczalne. Według zatem art. 393 pkt 3 KPC Sąd Naj-
wyższy może odmówić przyjęcia kasacji do rozpoznania, jeżeli jest ona oczywiście
bezzasadna. Za ,,oczywiście bezzasadną" należy uznać między innymi taką kasację,
w której strona skarżąca przytoczyła niewłaściwe lub niewystarczające przepisy ma-
jące wzruszyć zaskarżone orzeczenie. Nie można bowiem wówczas ocenić zasad-
ności kwestionowanego orzeczenia. Inny wypadek ,,oczywiście bezzasadnej" kasacji
zachodzi wtedy, gdy w ramach wstępnej oceny kasacji, bez wgłębienia się w szcze-
góły sprawy, można uznać, że mimo wyczerpująco wskazanych podstaw kasacyj-
nych, żadna z nich nie usprawiedliwia kasacji.
W przedmiotowej sprawie powódka, zaskarżając kasacją postanowienie Sądu
Okręgowego o oddaleniu zażalenia na postanowienie Sądu Rejonowego odrzucają-
ce zażalenie na postanowienie tego Sądu o umorzeniu postępowania, powołała się
na ,,przepisy ogólne postępowania w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń
społecznych", nie konkretyzując ich, a wskazała jedynie art. 469 KPC. Przepis ten
nie miał zaś zastosowania przed Sądem drugiej instancji, przed którym nie doszło do
zawarcia ugody. Sąd ten bowiem rozpoznawał jedynie środek odwoławczy (zażale-
nie) na postanowienie Sądu pierwszej instancji w związku z umorzeniem przez ten
Sąd postępowania w sprawie. Przepis art. 469 KPC nie mógł więc wystarczać do
wzruszenia zaskarżonego kasacją postanowienia, co należało potraktować jako stan
rzeczy usprawiedliwiający ocenę kasacji jako ,,oczywiście bezzasadnej".
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł o odmowie przyjęcia kasacji do rozpo-
znania (art. 3937 § 1 KPC).
========================================