Postanowienie z dnia 8 marca 2002 r.
I PKN 341/01

Zaskarżone kasacją orzeczenie oczywiście narusza prawo w rozumieniu
art. 393 § 2 k.p.c., gdy jest niewątpliwie sprzeczne z zasadniczymi i nie podle-
gającymi różnej wykładni przepisami albo zostało wydane w wyniku błędnej
wykładni lub niewłaściwego zastosowania prawa, które jest w sposób pewny i
niewątpliwy z góry widoczne dla prawnika, bez potrzeby głębszej analizy praw-
niczej.


Sędzia SN Józef Iwulski.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 8 marca
2002 r. sprawy z powództwa Krzysztofa M. przeciwko Skarbowi Państwa - Ministrowi
Skarbu Państwa o akcje lub odszkodowanie, na skutek kasacji powoda od wyroku
Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 7 marca 2001 r. [...]

o d m ó w i ł przyjęcia kasacji do rozpoznania.

U z a s a d n i e n i e

Wyrokiem z dnia 7 marca 2001 r. [...] Sąd Apelacyjny w Warszawie oddalił
apelację powoda Krzysztofa M. od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Warszawie z dnia 19 lipca 2000 r. [...], oddalającego powództwo
w sprawie przeciwko Skarbowi Państwa - Ministrowi Skarbu Państwa o wydanie akcji
lub odszkodowanie.
Wyrok ten kasacją zaskarżył powód. Jako okoliczność uzasadniającą rozpo-
znanie kasacji powód wskazał ,,fakt naruszenia prawa gwarantowanego treścią art.
64 konstytucji RP mocą której każdy ma prawo do ochrony praw majątkowych, które
w niniejszej sprawie zostało zagwarantowane treścią aktu notarialnego z dnia
23.11.90 r. Repertorium [...], a także wobec oczywistości naruszenia prawa". Strona
pozwana w odpowiedzi na kasację wniosła o jej oddalenie.


- 2 -

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Zaskarżone orzeczenie zostało wydane po dniu 1 lipca 2000 r., a więc do zło-
żenia i rozpoznania kasacji stosuje się przepisy Kodeksu postępowania cywilnego w
brzmieniu nadanym ustawą z dnia 24 maja 2000 r. o zmianie ustawy - Kodeks postę-
powania cywilnego, ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, ustawy o
kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz ustawy o komornikach sądowych i
egzekucji (Dz.U. Nr 48, poz. 554) - art. 5 ust. 2 tej ustawy.
Zgodnie z art. 393 k.p.c., jeżeli zaskarżone orzeczenie w sposób oczywisty nie
narusza prawa ani nie zachodzi nieważność postępowania (§ 2), Sąd Najwyższy
może odmówić przyjęcia kasacji do rozpoznania, gdy w sprawie nie występuje
istotne zagadnienie prawne, nie istnieje potrzeba wykładni przepisów prawnych bu-
dzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie są-
dów, a ponadto gdy kasacja jest oczywiście bezzasadna (§ 1). Powód nie powołuje
się na żadną z okoliczności uzasadniających przyjęcie kasacji do rozpoznania wy-
mienionych w art. 393 § 1 pkt 1-3 k.p.c. Należy uznać, że powołuje się na podstawę z
art. 393 § 2 k.p.c., choć nie chodzi w niej o naruszenie prawa, czy nawet o oczywiste
naruszenie prawa, lecz o sytuację, gdy zaskarżone orzeczenie oczywiście narusza
prawo. Można uznać, że według powoda zaskarżony wyrok Sądu drugiej instancji w
sposób oczywisty narusza art. 64 Konstytucji. Jednakże powód nie wskazuje nawet,
której z jednostek redakcyjnych tego przepisu dotyczy zarzut (art. 64 Konstytucji ma
trzy ustępy). Powód nie przeprowadza także wywodu na czym miałoby polegać naru-
szenie tego przepisu i to w sposób oczywisty. Zwłaszcza nie przedstawia, czy chodzi
o jego błędną wykładnię (jeżeli tak, to nie twierdzi jaka wykładnia powinna być prawi-
dłowa), czy o nieprawidłowe zastosowanie i na czym polegające. Jako podstawy ka-
sacji powód wskazuje naruszenie art. 23 ustawy z dnia 13 lipca 1990 r. o prywatyza-
cji przedsiębiorstw państwowych (Dz.U. Nr 51, poz. 298 ze zm.) i art. 471 k.c. W uza-
sadnieniu kasacji jednak nie ma żadnego nawiązania do treści tych przepisów, ich
wykładni i sposobu zastosowania przez Sąd drugiej instancji. Jeżeli więc w ogóle
uznać, że w kasacji zawarto przedstawienie okoliczności uzasadniających jej rozpo-
znanie, to z pewnością nie umotywowano ich w sposób pozwalający na ocenę słusz-
ności argumentacji w tym zakresie. Oczywiste naruszenie prawa przez zaskarżony

- 3 -

wyrok jest możliwe do przyjęcia tylko wówczas, gdy jest ono z góry widoczne dla ka-
żdego prawnika, bez potrzeby głębszej analizy prawniczej (por. orzeczenie z dnia 8
czerwca 1934 r., C III 76/34, Zb.Urz. 1935, poz. 15); gdy jest zupełnie pewne i nie
może ulegać żadnej wątpliwości (por. orzeczenie z dnia 25 września 1934 r., C II
1532/34, Zb.Urz. 1935, poz. 98); gdy jest niewątpliwie sprzeczne z zasadniczymi i
nie podlegającymi różnej wykładni przepisami prawa (por. orzeczenie z dnia 30 sty-
cznia 1963 r., II CZ 3/63, OSPiKA 1963 nr 11, poz. 286).
Sąd Najwyższy ocenił, że w sprawie nie zachodzą okoliczności wymienione w
art. 393 § 2 k.p.c., zwłaszcza wskazane przez skarżącego. Po rozważeniu przesła-
nek określonych w art. 393 § 1 k.p.c., Sąd Najwyższy uznał za uzasadnioną odmowę
przyjęcia kasacji do rozpoznania, o czym orzekł na podstawie tych przepisów w
związku z art. 3937 § 1 k.p.c.
========================================