Postanowienie z dnia 26 lutego 2001 r.
I PKN 15/01

Oczywistość naruszenia prawa w rozumieniu art. 393 § 2 KPC powinna
być rozumiana jako widoczna bez pogłębionej analizy sprzeczności wykładni
lub stosowania prawa z jego brzmieniem albo powszechnie pojętymi regułami
interpretacji.


Przewodnicząc SSN Teresa Flemming-Kulesza (sprawozdawca)

Sąd Najwyższy, rozpoznał na posiedzeniu niejawnym w dniu 26 lutego 2001 r.
sprawę Ignacego N., Ryszarda S., Mikołaja K., Arkadiusza Ś. przeciwko Przedsię-
biorstwu Państwowemu ,,P.K.P." Zakładowi Infrastruktury Kolejowej w B. o przywró-
cenie do pracy i odszkodowanie, na skutek kasacji wniesionej przez powoda Ignace-
go N. od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Bia-
łymstoku z dnia 20 października 2000 r. [...]


o d m ó w i ł przyjęcia kasacji do rozpoznania.

U z a s a d n i e n i e

Powód Ignacy N. wniósł (działając przez pełnomocnika będącego radcą praw-
nym) kasację od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w Białymstoku, którym oddalono jego apelację od wyroku Sądu Rejonowego-Sądu
Pracy w Białymstoku. Sąd Rejonowy - między innymi - zasądził na rzecz powoda
odszkodowanie w kwocie 5.986 zł w miejsce żądanego przywrócenia do pracy. W
kasacji podniesione zostały zarzuty naruszenia art. 45 § 1 i 2 i art. 8 Kodeksu pracy
oraz § 8 ust. 2 Paktu Gwarancji Pracowniczych w okresie II etapu restrukturyzacji
PKP, a także naruszenia art. 233 § 1 i 234 § 1 KPC. Kasacja zawiera też następują-
cy wywód: ,,Końcowo trzeba podkreślić, mając na uwadze art. 3933 pkt 3 KPC, iż za
rozpatrzeniem niniejszej kasacji przemawia w szczególności to, iż jest zasadna ze
względu na rażące naruszenie przez pracodawcę zasad współżycia społecznego."

Sąd Najwyższy rozważył, co następuje:

Kasacja powoda spełnia wymagania ustalone dla tego środka zaskarżenia w
art. 3933 § 1 KPC. Zawiera zarówno przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasad-
nienie, jak i przedstawienie okoliczności uzasadniających jej rozpoznanie (art. 3933 §
1 pkt 3 KPC). Oceny tej nie zmienia fakt, że przedstawienie okoliczności uzasadnia-
jących, zdaniem autora kasacji, rozpoznanie kasacji, nie nawiązuje do treści art. 393
§ 1 i 2 KPC, w którym określone zostały przesłanki odmowy przyjęcia kasacji do roz-
poznania. Trzeba bowiem uznać dopuszczalność kasacji, która zawiera przedstawie-
nie okoliczności, o których jest mowa w art. 3933 § 1 pkt 3 KPC, chociażby nie były to
takie okoliczności, których istnienie mogło spowodować przyjęcie kasacji. O spełnie-
niu wymagania z tego przepisu świadczy formalne jego wykonanie, nie zaś wykona-
nie skuteczne, czy też poprawne merytorycznie.
Kasacja powoda, aczkolwiek dopuszczalna, nie mogła jednakże zostać przy-
jęta do rozpoznania. Kasacja może zostać przyjęta do rozpoznania wówczas, gdy w
sprawie występuje istotne zagadnienie prawne lub potrzeba wykładni przepisów
prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecz-
nictwie sądów. Na takie okoliczności powód nie wskazuje. Sprzeczność działań pra-
codawcy z zasadami współżycia społecznego nie jest okolicznością uzasadniającą
przyjęcie kasacji do rozpoznania. Sąd Najwyższy nie stwierdził też, by występowały
w sprawie okoliczności, które uniemożliwiałyby odmowę przyjęcia kasacji do rozpo-
znania, to znaczy nieważność postępowania lub oczywiste naruszenie prawa przez
zaskarżone orzeczenie. Te okoliczności mogą być zarówno podnoszone w kasacji,
jak i powinny być brane z urzędu pod rozwagę przez Sąd Najwyższy. Oczywistość
naruszenia prawa w rozumieniu art. 393 § 2 KPC, powinna być rozumiana jako wi-
doczna bez pogłębionej analizy sprzeczności wykładni lub stosowania prawa z jego
brzmieniem lub powszechnie przyjętymi regułami interpretacji. Nie chodzi zatem o
takie naruszenie prawa, które może stanowić podstawę kasacji w rozumieniu art.
3931 KPC, lecz o naruszenie kwalifikowane.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy orzekł, jak w postanowieniu, na
mocy art. 3937 KPC.
========================================