Postanowienie SN - I BP 11/06
Izba:Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych
Sygnatura:I BP 11/06
Typ:Postanowienie SN
Opis:Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2007/21-22/319
Data wydania:2006-11-20

Postanowienie z dnia 20 listopada 2006 r.
I BP 11/06

Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzecze-
nia, niewskazująca przepisu, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne,
podlega odrzuceniu przez Sąd Najwyższy (art. 4248 § 1 w związku z art. 4245 § 1
pkt 3 k.p.c.).

Przewodniczący SSN Teresa Flemming-Kulesza, Sędziowie SN: Krystyna
Bednarczyk, Jerzy Kwaśniewski (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 20 listopa-
da 2006 r. sprawy z powództwa Marii A. przeciwko Starostwu Powiatowemu w K. o
odszkodowanie i wynagrodzenie, na skutek skargi powódki o stwierdzenie niezgod-
ności z prawem prawomocnego orzeczenia - wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi z dnia 18 października 2005 r. [...]

o d r z u c i ł skargę.

U z a s a d n i e n i e


Wyrokiem z dnia 18 października 2005 r. Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpie-
czeń Społecznych w Łodzi zmienił zaskarżony apelacją strony pozwanej wyrok Sądu
Rejonowego-Sądu Pracy w Kutnie z dnia 16 czerwca 2005 r. w jego punkcie II doty-
czącym zasądzenia na rzecz powódki Marii A. wynagrodzenia za czas pozostawania
bez pracy na podstawie art. 10 ust. 3 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach
samorządowych (jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1593 ze zm.) i po-
wództwo w tym zakresie oddalił. Sąd drugiej instancji podzielił i przyjął za własne
ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd pierwszej instancji, które w zakresie nie-
zbędnym dotyczącym podstawy rozpoznawanej przez Sąd Najwyższy skargi powód-
ki przedstawiają się następująco. Powódka Maria A., zatrudniona od 1 października
1977 r. w Rejonie Dróg Publicznych w K., z dniem 1 lipca 1991 r. stała się pracowni-
kiem Dyrekcji Okręgowej Dróg Publicznych w W., a pracę świadczyła w Zarządzie
Dróg w K. W dniu 1 września 1994 r. Naczelny Dyrektor Okręgu Dróg Publicznych w
W. na podstawie art. 4 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów
państwowych (jednolity tekst: Dz.U. z 2001 r. Nr 86, poz. 953 ze zm.) mianował po-
wódkę na stanowisko specjalisty w Zarządzie Dróg w K. Dnia 16 listopada 1998 r.
powódka otrzymała od dotychczasowego pracodawcy zawiadomienie o tym, że z
dniem 1 stycznia 1999 r. jej nowym pracodawcą będzie Zarząd Powiatu w K. (na
podstawie art. 231 k.p. oraz art. 55 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy
wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną, Dz.U. Nr 133, poz. 872
ze zm.). Uchwałą [...] Rady Powiatu K. z dnia 28 stycznia 1999 r. została utworzona
jednostka budżetowa pod nazwą Powiatowy Zarząd Dróg w K., który stał się praco-
dawcą powódki. Kolejną uchwałą Rady Powiatu w K. [...] z dnia 10 listopada 2004 r.
zlikwidowano z dniem 28 lutego 2005 r. Powiatowy Zarząd Dróg w K. W związku ze
wskazaną wyżej uchwałą, w dniu 26 listopada 2004 r. powódce wręczono pismo
rozwiązujące umowę o pracę za wypowiedzeniem z zachowaniem trzymiesięcznego
okresu wypowiedzenia.

Zdaniem Sądu drugiej instancji podstawowym zagadnieniem podlegającym
rozstrzygnięciu była odpowiedź na pytanie, czy powódka jako pracownik mianowany
państwowej jednostki organizacyjnej zachowała uprawnienia pracownika mianowa-
nego z ustawy o pracownikach urzędów państwowych po dniu 1 stycznia 1999 r.,
kiedy w ramach reformy administracji publicznej stała się pracownikiem samorządo-
wej jednostki organizacyjnej. Na gruncie rozpoznawanej sprawy Sąd drugiej instancji,
odmiennie niż Sąd pierwszej instancji, uznał, że na postawione zagadnienie należy
udzielić odpowiedzi negatywnej. Powódka bezspornie uzyskała z dniem 1 września
1994 r. status pracownika mianowanego na podstawie art. 4 ustawy o pracownikach
urzędów państwowych. Następnie zaś na podstawie art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 2
grudnia 1994 r. o zmianie ustawy o pracownikach urzędów państwowych (Dz.U. Nr
136, poz. 704) zachowała ten status. Z dniem 1 stycznia 1999 r., zgodnie z art. 55
ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy refor-
mujące administrację publiczną, powódka stała się pracownikiem samorządowym.
Jednakże według Sądu drugiej instancji wskazany wyżej przepis nie daje podstaw do
twierdzenia, że powódka zachowała po 1 stycznia 1999 r. status pracownika miano-
wanego. Z treści art. 55 ustawy - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące admi-
nistrację publiczną wynika bowiem jedynie to, że powódka z dniem 1 stycznia 1999 r.
stała się pracownikiem powiatowej jednostki organizacyjnej zachowując gwarancję
kontynuacji zatrudnienia jako pracownik samorządowy. W ustawie - Przepisy wpro-
wadzające ustawy reformujące administrację publiczną brak jest uregulowań doty-
czących kwestii zachowania przez pracowników wymienionych w jej art. 55 dotych-
czasowych uprawnień pracowniczych. Przeciwko utrzymaniu statusu powódki jako
pracownika mianowanego świadczy - według Sądu drugiej instancji - skreślenie art. 4
ustawy o pracownikach urzędów państwowych nowelą z dnia 2 grudnia 1994 r. i tym
samym wyeliminowanie tej formy zatrudnienia urzędników państwowych na rzecz
umownego stosunku pracy. Ponadto ustawa z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach
samorządowych, która znajduje zastosowanie do stosunku pracy łączącego powód-
kę z pozwanym, ogranicza możliwość zatrudnienia pracowników na podstawie mia-
nowania. Przepis art. 2 pkt 2 powołanej ustawy ogranicza krąg pracowników, których
można zatrudnić na podstawie mianowania do pracowników zatrudnianych na sta-
nowiskach pracy określonych w statucie gminy bądź związku międzygminnego. Tym
samym - zdaniem Sądu drugiej instancji - z dniem 1 stycznia 1999 r., w którym po-
wódka stała się pracownikiem samorządowym powiatowej jednostki organizacyjnej,
jej status pracowniczy uległ zmianie w ten sposób, że z mocy prawa ustało jej mia-
nowanie. Doszło bowiem do przekształcenia stosunku pracy łączącego strony, w
wyniku czego został rozwiązany stosunek pracy na podstawie mianowania, a nawią-
zany stosunek pracy na podstawie umowy o pracę. Na podstawie wskazanych wyżej
rozważań Sąd drugiej instancji uznał, że powódce, jako pracownikowi zatrudnionemu
na podstawie umowy o pracę, nie przysługuje wynagrodzenie przewidziane w art. 10
ust. 3 ustawy o pracownikach samorządowych dla mianowanych pracowników samo-
rządowych.

W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
pełnomocnik skarżącej wniósł o stwierdzenie, że wyrok Sądu drugiej instancji jest
niezgodny z prawem, a także wniósł o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz po-
wódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm
przepisanych prawem. Skarga zawiera podstawę dotyczącą naruszenia przepisów
prawa materialnego, w ramach której pełnomocnik skarżącej wskazał: 1) naruszenie
art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające
ustawy reformujące administrację publiczną, polegające na jego błędnej wykładni i
przyjęciu, że stosunek pracy powódki na podstawie mianowania wygasł z mocy sa-
mego prawa z dniem 1 stycznia 1999 r.; 2) naruszenie art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 22
marca 1990 r. o pracownikach samorządowych, polegające na jego zastosowaniu.
Zdaniem skarżącej wykładnia art. 55 ust. 1 ustawy - Przepisy wprowadzające
ustawy reformujące administrację publiczną dokonana przez Sąd drugiej instancji
stanowi naruszenie zasady ochrony praw nabytych. Stosunek pracy na podstawie
mianowania skarżącej został nawiązany z dniem 1 września 1994 r. na podstawie
art. 4 ustawy o pracownikach urzędów państwowych. Przepis ten został skreślony
ustawą z dnia 2 grudnia 1994 r. o zmianie ustawy o pracownikach urzędów pań-
stwowych. Jednakże na podstawie art. 2 ust. 3 ustawy zmieniającej stosunki pracy
nawiązane przed dniem wejścia w życie ustawy na podstawie mianowania pozostają
w mocy i mogą być zmieniane i rozwiązywane na zasadach określonych w ustawie o
pracownikach urzędów państwowych. W ocenie skarżącej na podstawie powołanego
przepisu zachowała ona status pracownika mianowanego. Stosunek pracy na pod-
stawie mianowania nie został później zmieniony na mocy porozumienia stron na
zwykły stosunek pracy. Skarżąca z chwilą przekazania jej do Zarządu Dróg Powiatu
K., na podstawie art. 55 ust. 1 ustawy - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące
administrację publiczną, stała się pracownikiem tej jednostki i zachowała wszystkie
dotychczasowe uprawnienia. Skarżąca podniosła, iż na skutek wyroku Sądu drugiej
instancji poniosła szkodę w wysokości 5. 427 zł. Została bowiem, jako pracownik
mianowany, pozbawiona należnego jej wynagrodzenia, o którym mowa w art. 10 ust.
3 ustawy o pracownikach samorządowych.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku jest
nadzwyczajnym środkiem prawnym służącym dochodzeniu od państwa wynagrodze-
nia szkody, o której mowa w art. 77 ust. 1 Konstytucji RP i w art. 4171 § 2 k.c. Istota
tej skargi polega na wykazaniu, że skarżony nią wyrok został wydany niezgodnie z
prawem i że z tej wykazanej bezprawności wyroku wynikła szkoda. Stosownie do art.
4245 § 1 pkt 3 k.p.c. skarga - ze względu na wskazaną wyżej jej istotę - powinna
zawierać wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgod-
ne. Wymaganie to jest niezależne od obowiązku przytoczenia podstaw skargi oraz
ich uzasadnienia (art. 4245 § 1 pkt 2 k.p.c.). Rozpoznawana skarga zawiera spełnie-
nie wymagań z art. 4245 § 1 pkt 2 k.p.c., co do przytoczenia jej podstaw oraz ich
uzasadnienia. Nie ma natomiast wskazania przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne (art. 4245 §1 pkt 3 k.p.c.). Z tego powodu skarga nie speł-
nia niezbędnych wymagań. Niespełniającą wymagań określonych w art. 4245 § 1
k.p.c. skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia -
stosownie do jednoznacznie określonej konsekwencji takiego braku w art. 4248 § 1
zdanie drugie k.p.c. - Sąd Najwyższy odrzuca na posiedzeniu niejawnym.
Z powyższych przyczyn Sąd Najwyższy postanowił jak w sentencji.
========================================
Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych - inne orzeczenia:
dokumentdata wyd.
[IA] I BP 21/07   Postanowienie SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2008/19-20/290
2007-07-19 
[IA] I BP 16/07   Postanowienie SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2008/11-12/168
2007-04-24 
[IA] I BP 58/06   Postanowienie SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2008/11-12/167
2007-04-05 
[IA] I BP 17/06   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2008/7-8/93
2007-02-15 
[IA] I BP 15/06   Wyrok SN
Orzecznictwo Sądu Najwyższego Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2008/7-8/92
2007-02-09 
  • Adres publikacyjny: