POSTANOWIENIE Z DNIA 17 LIPCA 2008 R.
V KZ 30/08


Wpłynięcie - w sprawie o wykroczenie - kasacji strony od wyroku
sądu odwoławczego, czy też od innego prawomocnego orzeczenia koń-
czącego postępowanie sądowe w sprawach o wykroczenia, nie wywołuje
żadnych skutków prawnych i wystarczające jest poprzestanie na wydaniu
odpowiedniego zarządzenia o charakterze administracyjno-porządkowym
(np. o załączeniu pisma do akt) oraz poinformowaniu nadawcy o sposobie
załatwienia pisma.

Przewodniczący: sędzia SN R. Malarski.

Sąd Najwyższy w sprawie Marka B., skazanego z art. 66 § 1 k.w., po
rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu bez udziału stron w dniu 17 lip-
ca 2008 r., zażalenia obwinionego na zarządzenie Przewodniczącego Wy-
działu IV Sądu Okręgowego w P. z dnia 22 kwietnia 2008 r., o odmowie
przyjęcia kasacji obwinionego od wyroku Sądu Okręgowego w P. z dnia 26
marca 2008 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w P. z dnia
15 listopada 2007 r.,

p o s t a n o w i ł pozostawić zażalenie bez rozpoznania.


U Z A S A D N I E N I E

Sąd Okręgowy w P., wyrokiem z dnia 26 marca 2008 r., utrzymał w
mocy wyrok Sądu Rejonowego w P. z dnia 15 listopada 2007 r., skazujący
Marka B. za wykroczenie określone w art. 66 § 1 k.w. Złożone przez obwi-
nionego pismo zawierające krytykę orzeczenia Sądu odwoławczego zosta-
ło uznane za kasację i - zarządzeniem z 22 kwietnia 2008 r. - odmówiono
jej przyjęcia, wskazując, że została wniesiona przez osobę nieuprawnioną.
Zarządzenie to zaskarżył zażaleniem obwiniony.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zarówno wydanie zarządzenia o odmowie przyjęcia kasacji, jak i
przyjęcie przedstawionego Sądowi Najwyższemu zażalenia było w zaryso-
wanym układzie procesowym niedopuszczalne z punktu widzenia jedno-
znacznej regulacji przewidzianej w art. 110 § 1 k.p.s.w. Przepis ten stano-
wi, że kasację w sprawach o wykroczenia może wnieść wyłącznie Minister
Sprawiedliwości - Prokurator Generalny lub Rzecznik Praw Obywatelskich,
a w sprawach podlegających orzecznictwu sądów wojskowych także Na-
czelny Prokurator Wojskowy. Jego dyspozycja jest wyraźna i jasna.
Zatem wniesienie kasacji przez którąkolwiek stronę od wyroku sądu
odwoławczego zapadłego w sprawie o wykroczenie nie wywołuje żadnych
skutków prawnych, w szczególności nie zobowiązuje organów sądowych
do podjęcia jakichkolwiek czynności procesowych. Dobitnie trzeba stwier-
dzić, że brak jest podstawy prawnej do wydania w takiej sytuacji zarządze-
nia o odmowie przyjęcia kasacji w trybie przewidzianym w art. 530 § 2
k.p.k. Trudno nie dostrzec, że złamanie tej reguły i wydanie zarządzenia o
odmowie przyjęcia skargi niejako automatycznie uruchamia tryb kontroli
odwoławczej, skoro na takie zarządzenie - w myśl art. 530 § 3 zd. 1 k.p.k.
- przysługuje zażalenie. Dochodzi więc do mnożenia całkowicie zbędnych
procedur, które nie dość, że nikomu i niczemu nie służą, to na dodatek ro-
dzą zjawiska ze wszech miar niepożądane: m.in. wprowadzają zamęt do
obrotu prawnego, wywołują poczucie niestabilności systemu prawnego,
niepotrzebnie absorbują organy procesowe.
Warto tu także odnotować, że w powstałym układzie procesowym
Sąd Najwyższy nie może być sądem odwoławczym. Przepis art. 27 k.p.k.
definiujący zakres funkcjonalnej właściwości Sądu Najwyższego stanowi,
że rozpoznaje on kasacje oraz środki odwoławcze i inne sprawy w wypad-
kach określonych w ustawie. Nie leży zatem w kompetencji tego sądu roz-
poznawanie zażaleń od rozstrzygnięć, których wydanie prawo w ogóle nie
przewiduje.
Zbliżoną problematyką, choć powstałą na tle wykładni art. 426 § 1
k.p.k., zajmował się już Sąd Najwyższy wcześniej (zob. postanowienia z
dnia 19 lipca 1994 r., II KO 52/94, OSNKW 1994, z. 9 - 10, poz. 62 oraz z
dnia 22 marca 2000 r., V KZ 23/2000, OSNKW 2000, z. 5 - 6, poz. 52).
Konkludując: wpłynięcie - w sprawie o wykroczenie - kasacji strony
od wyroku sądu odwoławczego (czy też od innego prawomocnego orze-
czenia kończącego postępowanie sądowe w sprawach o wykroczenia) nie
wywołuje żadnych skutków prawnych i wystarczające jest poprzestanie na
wydaniu odpowiedniego zarządzenia o charakterze administracyjno-
porządkowym (np. o załączeniu pisma do akt) oraz poinformowaniu
nadawcy o sposobie załatwienia pisma.
Dlatego orzeczono jak w dyspozytywnej części postanowienia.