POSTANOWIENIE Z DNIA 16 WRZEŚNIA 2008 R.
IV KO 108/08

Rozstrzygnięcie o objęciu skazanego leczeniem w trybie art. 117
k.k.w. nie jest orzeczeniem kończącym postępowanie karne w zakresie od-
noszącym się do odpowiedzialności karnej.

Przewodniczący: sędzia SN W. Kozielewicz (sprawozdawca).
Sędziowie SN: J. Grubba, Z. Stefaniak.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu wniosku skazanego Bogdana M. o
wznowienie postępowania wykonawczego, zakończonego prawomocnym
postanowieniem Sądu Apelacyjnego w K. z dnia 21 listopada 2007 r.,
utrzymującym w mocy postanowienie Sądu Okręgowego w G. z dnia 25
lipca 2007 r., w przedmiocie objęcia leczeniem w trybie art. 117 k.k.w.

p o s t a n o w i ł wniosek o wznowienie postępowania pozostawić bez roz-
poznania.


U Z A S A D N I E N I E

Postanowieniem Sądu Okręgowego w G. z dnia 25 lipca 2007 r.,
orzeczono o objęciu skazanego Bogdana M. leczeniem (rehabilitacją) w
związku z zaburzeniami preferencji seksualnych. Po rozpoznaniu zażalenia
wniesionego przez skazanego i jego obrońcę od powyższego postanowie-
nia, Sąd Apelacyjny w K., postanowieniem z dnia 21 listopada 2007 r.,
utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie, wskazując, że Sąd penitencjarny
miał obowiązek orzec o objęciu skazanego leczeniem w trybie art. 117
k.k.w.
Wniosek o wznowienie postępowania zakończonego powołanym wy-
żej prawomocnym postanowieniem Sądu Apelacyjnego w K. wniósł skaza-
ny Bogdan M. Powołując się na ,,nowe dowody i zeznania" skarżący pod-
niósł, że w wyniku przeprowadzonych podczas postępowania badań sek-
suologicznych nie stwierdzono u niego ,,dewiacji seksualnych", nadto jed-
nostka w R. nie jest tą jednostką, w której powinien odbywać karę. Biorąc
wskazane wyżej okoliczności pod uwagę, skazany wniósł o ,,anulowanie
art. 117 k.k.w.".
W tym stanie sprawy Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniosek o wznowienie postępowania, w przedmiocie objęcia lecze-
niem w trybie art. 117 k.k.w. nie podlega rozpoznaniu w trybie przewidzia-
nym w art. 540 § 1 pkt 2 k.p.k. Treść przepisów zawartych w art. 540 § 1
pkt 2 k.p.k. wskazuje przecież wyraźnie na to, że dotyczą one ściśle jedy-
nie postępowaniu rozstrzygającemu w kwestii odpowiedzialności karnej
oskarżonego. Stanowisko to jest już ugruntowane w judykaturze Sądu
Najwyższego (por. np. postanowienie z dnia 29 stycznia 2008 r., IV KO
118/07, Lex nr 346765; uzasadnienie postanowienia z dnia 7 maja 2007 r.,
V KZ 24/07, OSNKW 2007, z.6, poz. 53; postanowienie z dnia 12 czerwca
2003 r., IV KZ 16/03, OSNKW-R 2003, poz. 1290; uzasadnienie postano-
wienia z dnia 12 kwietnia 2001 r., III KO 53/99, OSNKW 2001, z.7-8, poz.
67; postanowienie z dnia 29 października 1997r., II KZ 130/97, OSNKW
1998, z.1-2, poz.10).
Nietrudno dostrzec, że objęcie skazanego leczeniem w trybie art. 117
k.k.w. ma oczywiste oraz negatywne konsekwencje dla sfery wolności oso-
bistej (podobnie jak np. stosowanie tymczasowego aresztowania) i stanowi
istotną dolegliwość, nie zmienia to jednak faktu, że rozstrzygnięcie to nie
jest orzeczeniem kończącym postępowanie karne w zakresie odnoszącym
się do odpowiedzialności karnej skarżącego.
Z tych też względów, nie wdając się w ocenę merytorycznej zasad-
ności podniesionych we wniosku kwestii, Sąd Najwyższy postanowił jak na
wstępie.