42
POSTANOWIENIE Z DNIA 29 KWIETNIA 2009 R.
I KZP 3/09

Przepis art. 6a ustawy z dnia 29 marca 2007 r. o zmianie ustawy o
prokuraturze, ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 64, poz. 432), wprowadzony ustawą z dnia 23
sierpnia 2007 r. zmieniającej ustawę o zmianie ustawy o prokuraturze,
ustawy Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.
U. Nr 178, poz. 1250), nie ma znaczenia normatywnego w tym sensie,
że nie może on stanowić podstawy prawnej dla podejmowania decyzji
procesowych w przedmiocie właściwości sądów w związku z wejściem w
życie ustawy z dnia 29 marca 2007 r.

Przewodniczący: sędzia SN W. Płóciennik (sprawozdawca).
Sędziowie: SN E. Strużyna, SA (del. do SN) B. Skoczkowska.
Prokurator Prokuratury Krajowej A. Herzog.

Sąd Najwyższy w sprawie Marii M., po rozpoznaniu przedstawio-
nego na podstawie art. 441 § 1 k.p.k. przez Sąd Okręgowy w Ś. posta-
nowieniem z dnia 16 stycznia 2009 r., zagadnienia prawnego wymagają-
cego zasadniczej wykładni ustawy:

,,Czy wobec brzmienia art. 6 i art. 6a ustawy z dnia 29 marca 2007 r. o
zmianie ustawy o prokuraturze, ustawy - Kodeks postępowania karnego
oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 64, poz. 432 ze zm.) reguła pe-
tryfikacji właściwości sądu ma zastosowanie, jeśli po wejściu w życie
przepisu art. 6a cytowanej ustawy sąd właściwy w dniu wniesienia aktu
oskarżenia jest sądem innego rzędu od sądu, który rozpoczął przewód
sądowy przed 27 września 2007 roku?"

p o s t a n o w i ł odmówić podjęcia uchwały.

U Z A S A D N I E N I E

Zagadnienie prawne przedstawione Sądowi Najwyższemu do roz-
strzygnięcia sformułowane zostało przez Sąd Okręgowy w Ś. w następu-
jącym układzie procesowym.
Aktem oskarżenia, sporządzonym przez prokuratora Prokuratury
Rejonowej w W. w dniu 4 maja 1996 r., Maria M. została oskarżona o
popełnienie czynu z art. 201 i art. 266 § 4 w zw. z art. 10 § 2 i art. 58 k.k.
z 1969 r. Akt ten, zgodnie z właściwością wynikającą z treści art. 17 § 1
pkt 2 k.p.k. z 1969 r., został skierowany do Sądu Wojewódzkiego w W.
Pierwszy chronologicznie wyrok sądu pierwszej instancji zapadł w Są-
dzie Okręgowym w Ś. w dniu 24 kwietnia 2001 r. w sprawie III K 72/96.
W konsekwencji postępowania odwoławczego orzeczenie to zostało
uchylone wyrokiem Sądu Apelacyjnego w W., II AKa 509/01, którym
sprawę przekazano do ponownego rozpoznania w pierwszej instancji
Sądowi Okręgowemu w Ś. Sąd ten wydał kolejny wyrok w dniu 23 stycz-
nia 2003 r., przy czym orzeczenie to ponownie zostało uchylone wyro-
kiem Sądu Apelacyjnego w W. z dnia 9 października 2003 r. W tym jed-
nak przypadku Sąd Apelacyjny przekazał sprawę do ponownego rozpo-
znania Sądowi Rejonowemu w W. Wyrok ostatniego z wymienionych
Sądów, zapadły w dniu 22 grudnia 2005 r., został uchylony orzeczeniem
Sądu Okręgowego w Ś. z dnia 18 lipca 2006 r., przy czym sprawę prze-
kazano do rozpoznania sądowi pierwszej instancji, tj. Sądowi Rejono-
wemu w W. Sąd ten, wyrokiem z dnia 24 grudnia 2007 r., uznał oskarżo-
ną Marię M. za winną popełnienia dwóch przestępstw z art. 205 § 1 w
zw. z art. 58 i z art. 205 § 1 k.k. z 1969 r., za które wymierzył jej odpo-
wiednio kary roku pozbawienia wolności i 4 000 zł grzywny oraz 6 mie-
sięcy pozbawienia wolności i 500 zł grzywny. Na podstawie art. 66 i 67 §
1 k.k. z 1969 r. wymierzono oskarżonej kary łączne roku i 2 miesięcy po-
zbawienia wolności oraz 4 000 zł grzywny, przy czym wykonanie kary
łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na wynoszący 3
lata okres próby. Orzeczenie to zostało zaskarżone przez obrońcę
oskarżonej, który w apelacji skierowanej przeciwko całości wyroku za-
rzucił obrazę prawa materialnego, tj. art. 205 § 1 k.k. z 1969 r., obrazę
prawa procesowego, tj. art. 7 i 424 § 1 pkt 1 k.p.k. oraz błąd w ustale-
niach faktycznych leżących u podstaw rozstrzygnięcia i wniósł o zmianę
wyroku przez uniewinnienie oskarżonej od popełnienia zarzucanych jej
czynów.
Rozpoznając apelację Sąd Okręgowy w Ś. uznał, że w sprawie wy-
łoniło się zagadnienie prawne wymagające zasadniczej wykładni przepi-
sów art. 6 i art. 6a ustawy z dnia 29 marca 2007 r. o zmianie ustawy o
prokuraturze, ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 64, poz. 432 ze zm.) wobec czego, formułując
przedstawione wyżej pytanie, przekazał to zagadnienie do rozstrzygnię-
cia Sądowi Najwyższemu. W uzasadnieniu postanowienia wskazano, że
wątpliwości interpretacyjne związane z przywołanymi przepisami, pojawi-
ły się ,,mimo szerokiego dorobku orzecznictwa" dotyczącego rozważanej
kwestii (przywołano w szczególności postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 28 kwietnia 2008 r., I KZP 7/08 oraz uchwałę Sądu Najwyższego z
dnia 19 grudnia 2007 r., I KZP 38/07). Wiąże się to z faktem, że w spra-
wie Marii M. nastąpiła dwukrotna zmiana właściwości rzeczowej sądu, a
w orzecznictwie Sądu Najwyższego, odnoszącym się do reguły petryfi-
kacji właściwości sądu, nie zajmowano się zaistniałą w sprawie sytuacją,
w której dochodzi ,,do swoistej konkurencji" przepisów wymienionych w
sformułowanym w postanowieniu pytaniu. Sąd Okręgowy w Ś. dostrzegł
wprawdzie, że w uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 19
grudnia 2007 r. wskazano, że ,,przepis art. 7 przepisów wprowadzają-
cych Kodeks postępowania karnego nie może mieć w związku z wej-
ściem w życie ustawy z dnia 29 marca 2007 r. bezpośredniego zastoso-
wania, albowiem - jako przepis intertemporalny - < moc>> z dniem wejścia w życie tej ustawy, którą wprowadzał, a więc z
dniem wejścia w życie Kodeksu postępowania karnego z 1997 r. Tak
więc ustalenie właściwości sądu z bezpośrednim odwołaniem się do tego
właśnie przepisu możliwe jest, co prawda, także i dzisiaj, ale jedynie w
odniesieniu do tej nielicznej, a być może w ogóle nieistniejącej już puli
spraw, w których akt oskarżenia wniesiony został przed dniem 1 wrze-
śnia 1998 roku", jednak w zaistniałym w niniejszej sprawie układzie pro-
cesowym należałoby rozważyć, czy przepis art. 6a ustawy z dnia 29
marca 2007 r. ,,ma jednak charakter nie tylko interpretacyjny, a norma-
tywny powodujący zmianę właściwości sądu w wypadku odroczenia roz-
prawy, bowiem odnosząc się do <> w ozna-
czonej dacie odwołuje się bezpośrednio do właściwości a nie trybu po-
stępowania".
Prokurator Prokuratury Krajowej w pisemnym stanowisku złożonym
do akt sprawy wniósł o odmowę podjęcia uchwały wskazując, że wbrew
treści art. 441 § 1 k.p.k., rozstrzygnięcie sformułowanej przez Sąd Okrę-
gowy w Ś. wątpliwości interpretacyjnej, związanej głównie z treścią art.
6a przywoływanej wyżej ustawy z dnia 29 marca 2007 r., nie wymaga
zasadniczej wykładni ustawy, bowiem wystarczające jest dokonanie wy-
kładni ,,zwykłej", do przeprowadzenia której uprawniony i zobowiązany
jest, w myśl zasady samodzielności jurysdykcyjnej, każdy rozpoznający
sprawę sąd.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
W literaturze i orzecznictwie przyjmuje się zgodnie, że do wynika-
jących z treści art. 441 § 1 k.p.k. warunków przedstawienia Sądowi Naj-
wyższemu zagadnienia prawnego do rozstrzygnięcia należą:
- wyłonienie się zagadnienia prawnego, wymagającego zasadniczej wy-
kładni ustawy, w związku z rozpoznawaniem przez sąd środka odwo-
ławczego,
- istnienie związku pomiędzy ustaleniami faktycznymi, poczynionymi w
danej sprawie a sformułowanym zagadnieniem prawnym,
- niezbędność wyjaśnienia zagadnienia prawnego dla rozstrzygnięcia
sprawy (por. R. A. Stefański: Instytucja pytań prawnych do Sądu Naj-
wyższego w sprawach karnych, Kraków 2001, s. 264 i n. oraz wskazane
tam orzecznictwo).
Instytucja uchwał podejmowanych w oparciu o przepis art. 441 § 1
k.p.k., stanowi wyjątek od zasady samodzielności jurysdykcyjnej sądu
rozpoznającego konkretną sprawę. Sąd formułujący zagadnienie prawne
nie może zatem domagać się od Sądu Najwyższego wskazania szcze-
gółowego sposobu rozstrzygnięcia sprawy. Zakres uchwał Sądu Najwyż-
szego ograniczony jest wyłącznie do kwestii ogólnych, wymagających,
jak już wskazano, zasadniczej wykładni ustawy. Wystąpienie z pytaniem
prawnym powinno być więc następstwem występujących w praktyce są-
dowej rozbieżności w interpretacji określonego przepisu albo jego oczy-
wiście wadliwej redakcji lub niejasnego sformułowania, umożliwiającego
przeciwstawne sobie interpretacje. Oznacza to, że obok wymogu ścisłe-
go związku pytania prawnego ze stanem faktycznym, z jakim ma do czy-
nienia sąd odwoławczy, jest on również zobowiązany do wykazania po-
trzeby dokonania wykładni określonego fragmentu ustawy. Chodzić przy
tym musi o wykładnię zasadniczą, odnoszącą się zatem do zagadnień
ważnych, mających znaczenie dla prawidłowego rozumienia i stosowa-
nia prawa. Z tego punktu widzenia znaczenie będzie więc miało wykaza-
nie istnienia rozbieżności interpretacyjnych występujących przy wykładni
określonej normy prawnej (por. m. in. postanowienia Sądu Najwyższego:
z dnia 29 marca 2006 r., I KZP 58/05, R-OSNKW 2006, poz. 673; z dnia
15 września 1999 r., I KZP 31/99, WPP 2000, nr 2, s. 120; z dnia 19 ma-
ja 1999 r., I KZP 13/99, WPP 2000, nr 2, s. 120).
Akceptując pogląd wyrażony w pisemnym stanowisku prokuratora
Prokuratury Krajowej stwierdzić należy, że na gruncie rozważanej spra-
wy, rozstrzygnięcie wątpliwości interpretacyjnych wynikających z pytania
Sądu Okręgowego w Ś., nie wymaga zasadniczej wykładni ustawy. Sąd
ten w żaden sposób nie wskazał na istnienie rozbieżności interpretacyj-
nych odnoszących się do rozumienia art. 6 i 6a ustawy z dnia 29 marca
2007 r., a uzasadnienie wydanego postanowienia, wspominające o
utrwalonym i konsekwentnym orzecznictwie Sądu Najwyższego związa-
nym z tą kwestią dowodzi, w istocie rzeczy, niezrozumienia relacji za-
chodzących między tymi przepisami oraz dotychczasowych wywodów
najwyższej instancji sądowej. W szczególności, postulując rozważenie,
czy przepis art. 6a ustawy z dnia 29 marca 2007 r. ma nie tylko charakter
interpretacyjny, ale także normatywny - powodujący zmianę właściwości
sądu w wypadku odroczenia rozprawy - nie wykazano żadnych racji
przemawiających za tym, iż wykładnia tego przepisu, dokonana przez
Sąd Najwyższy, nie jest poprawna. Zważywszy nadto, że wbrew stano-
wisku Sądu Okręgowego, zagadnienie podniesione w pytaniu prawnym
było przedmiotem zasadniczej wykładni dokonanej przez Sąd Najwyż-
szy, powinno być ono wyjaśnione w drodze wykładni zwykłej, do prze-
prowadzenia której uprawniony jest każdy sąd orzekający, zgodnie ze
wspomnianą już, wynikającą z art. 8 k.p.k., zasadą samodzielności ju-
rysdykcyjnej.
Z przedstawionych wyżej powodów brak jest podstaw do podjęcia
uchwały w rozważanej sprawie.
W tym miejscu przypomnieć należy, że z konsekwentnego stano-
wiska Sądu Najwyższego zawartego w uchwale z dnia 19 grudnia 2007
r., I KZP 38/07, OSNKW 2007, z. 12, poz. 87 i postanowieniach z dnia
20 marca 2008 r., I KZP 42/07, OSNKW 2008, z. 5, poz. 33 oraz z dnia
28 kwietnia 2008 r., I KZP 7/08, OSNKW 2008, z. 6, poz. 43, wynikają
następujące stwierdzenia.
Po pierwsze, zwrot ,,postępowanie toczy się", użyty w art. 6 ustawy
z dnia 29 marca 2007 r. o zmianie ustawy o prokuraturze, ustawy - Ko-
deks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 64,
poz. 432), dotyczy jedynie tzw. kinetyki procesu, a nie jej statyki, zatem
nie odnosi się on do właściwości sądu. Przepis ten wskazuje więc ,,jak
sądzić", a nie ,,kto ma sądzić" - jaki sąd i w jakiej obsadzie ma sprawę
rozpoznać.
Po wtóre, reguła petryfikacji właściwości sądu, która ma zastoso-
wanie w związku z wejściem w życie przepisów wspomnianej ustawy z
dnia 29 marca 2007 r. powoduje, że sąd właściwy rzeczowo do rozpo-
znania sprawy według przepisów obowiązujących przed zmianą stanu
prawnego, zachowuje swą właściwość do zakończenia sprawy w danej
instancji [analogia do art. 7 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Przepisy
wprowadzające Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 1997 r. Nr 89,
poz. 556 ze zm.)].
Po trzecie, przepis art. 6a ustawy z dnia 29 marca 2007 r. o zmia-
nie ustawy o prokuraturze, ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 64, poz. 432), wprowadzony ustawą z
dnia 23 sierpnia 2007 r. zmieniającej ustawę o zmianie ustawy o proku-
raturze, ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 178, poz. 1250), nie ma znaczenia normatywnego w
tym sensie, że nie może on stanowić podstawy prawnej dla podejmowa-
nia decyzji procesowych w przedmiocie właściwości sądów w związku z
wejściem w życie ustawy z dnia 29 marca 2007 r. O tym, że przepis art.
6a nie mógł stanowić podstawy prawnej podejmowania decyzji proceso-
wych w przedmiocie właściwości rzeczowej sądów w związku z wejściem
w życie ustawy z dnia 29 marca 2007 r., w okresie od dnia 12 lipca 2007
r. (data wejścia w życie przepisów ustawy z dnia 29 marca 2007 r.) do
dnia 27 września 2007 r. (data wejścia w życie przepisów nowelizacyj-
nych) przesądza już sam fakt, że w tym okresie przepis ten w ogóle nie
obowiązywał. Rozwiązania intertemporalne zawarte w ustawie z dnia 29
marca 2007 r., po wejściu w życie z dniem 12 lipca 2007 r., pociągały za
sobą zasadnicze wątpliwości co do reguł określania właściwości rzeczo-
wej sądów. Intencją uchwalenia ustawy nowelizacyjnej z dnia 23 sierpnia
2007 r., czego dowodzi uzasadnienie projektu ustawy (zob. druk nr 2033
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej V kadencji), było jedynie usunięcie tych
wątpliwości przez wskazanie, że jeżeli na podstawie nowelizowanej
ustawy nastąpiła zmiana właściwości sądu, orzeka sąd właściwy w dniu
wniesienia aktu oskarżenia, a nie zmiana stanu normatywnego wprowa-
dzonego ustawą z dnia 29 marca 2007 r. Sam ustawodawca uznał więc,
że przepis art. 6a noweli sierpniowej, będący przepisem przechodnim,
nie może działać ex tunc, skoro zmiany właściwości, wywołane wejściem
w życie ustawy z dnia 29 marca 2007 r., nastąpiły w dniu 12 lipca 2007 r.
Gdyby zatem ustawodawca zamierzał inaczej, niż nastąpiło to w dniu 12
lipca 2007 r., uregulować kwestię właściwości sądów, powinien znoweli-
zować treść przepisów Kodeksu postępowania karnego dotyczących
właściwości sądów, a nie treść przepisów wprowadzających ustawę z
dnia 29 marca 2007 r. W związku z tym powtórzyć należy w ślad za
uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2007 r., że ,,ustawę z dnia
23 sierpnia 2007 r. można uznać co najwyżej za nieudolną próbę bar-
dziej precyzyjnego wyrażenia już wcześniej (a więc w ustawie z dnia 29
marca 2007 r.) określonej reguły petryfikacji właściwości. Można więc,
jak to czynią niektórzy, przyjąć, że uchwalenie przepisu art. 6a miało
charakter <> a nie normatywny".
Po czwarte, w związku z tym, że właściwość funkcjonalna sądu,
który powinien rozpoznać środek odwoławczy, zależy od tego, który sąd
rozpoznawał sprawę w pierwszej instancji, jeżeli - w rezultacie działania
reguły petryfikacji właściwości - sądem wydającym orzeczenie w pierw-
szej instancji był sąd rejonowy, sądem właściwym do rozpoznania środ-
ka odwoławczego jest sąd okręgowy; w przypadku konieczności uchyle-
nia wyroku sądu pierwszej instancji w celu ponownego rozpoznania
sprawy, sąd odwoławczy ma obowiązek zbadania, czy obowiązująca w
poprzedniej fazie postępowania właściwość sądu nie uległa zmianie we-
dług przepisów aktualnie obowiązujących, a jeśli tak, to powinien prze-
kazać sprawę do rozpoznania sądowi, nie poprzednio, a obecnie właści-
wemu. Reguła petryfikacji dotyczy tylko określonego etapu postępowa-
nia, bowiem w procedurze karnej obowiązuje zasada stadialności, która
dzieląc postępowanie karne na poszczególne etapy, stadia i podstadia
wiąże określone skutki prawne z ich początkiem i zakończeniem. Uchy-
lenie przez sąd drugiej instancji wyroku pierwszoinstancyjnego inicjuje
zatem na nowo pierwszoinstancyjne rozpoznanie sprawy i w tym sensie
wywołuje skutki zbliżone do wniesienia aktu oskarżenia w zakresie po-
winności zbadania kwestii właściwości rzeczowej.
Jak należy sądzić, zawarte w pytaniu prawnym Sądu Okręgowego
w Ś. wątpliwości wiążą się z tym, że w będącej przedmiotem rozpozna-
nia sprawie o przestępstwo z art. 201 i art. 266 § 4 w zw. z art. 10 § 2 i
art. 58 k.k. z 1969 r. nastąpiła w toku postępowania dwukrotnie zmiana
właściwości rzeczowej. Z wątpliwości tych, jak się wydaje, wynika suge-
stia, że pierwotna regulacja zawarta w ustawie z dnia 29 marca 2007 r.
była kompletna (brak luki prawnej), co pociągnęło za sobą zmianę wła-
ściwości rzeczowej sądów, zgodnie z regułą ,,chwytania w locie" wszczę-
tych postępowań, zatem art. 6a tej ustawy ma charakter normatywny,
gdyż rozstrzyga kwestię właściwości biorąc za punkt odniesienia datę
wniesienia aktu oskarżenia (podobnie - P. Pratkowiecki: Problem petry-
fikacji właściwości rzeczowej sądu w świetle nowelizacji przepisów Ko-
deksu postępowania karnego z lipca 2007 r., PS 2009, z. 3, s. 98 - 102).
Nie dostrzegając żadnych powodów do zmiany linii dotychczasowego
orzecznictwa Sądu Najwyższego w rozważanej kwestii, zwłaszcza, że
Sąd Okręgowy w istocie nie formułuje w swoim pytaniu żadnych meryto-
rycznych argumentów, dodać należy, że zaakceptowanie powyższej su-
gestii łączyłoby się z przekreśleniem założenia racjonalności ustawo-
dawcy. Uznać bowiem należałoby, że brak odpowiednika art. 7 p.w.k.p.k.
w ustawie z dnia 29 marca 2007 r. nie był luką prawną, lecz świadomym
zabiegiem legislacyjnym, mającym na celu ,,odciążenie" sądów rejono-
wych, przez przejście do sądów okręgowych wszystkich spraw wskaza-
nych w art. 25 k.p.k., bez względu na etap postępowania, na jakim się
one znajdowały. Pomijając trafność takiego rozwiązania z punktu widze-
nia ekonomiki procesowej i sprawności postępowania, zwłaszcza w od-
niesieniu do spraw, w których postępowania sądowe były już zaawanso-
wane, zauważyć należy, że racjonalny z założenia ustawodawca, jesz-
cze przed wejściem w życie ustawy z dnia 29 marca 2007 r., co nastąpiło
w dniu 12 lipca 2007 r., przygotowuje projekt ustawy korygującej, która
wszakże wchodzi w życie w dniu 27 września 2007 r., przy czym jej kon-
sekwencją jest radykalna zmiana poprzedniej regulacji poprzez wskaza-
nie, że ,,jeżeli na podstawie niniejszej ustawy nastąpiła zmiana właściwo-
ści sądu, orzeka sąd właściwy w dniu wniesienia aktu oskarżenia".
Oznaczałoby to, że w konsekwencji woli ustawodawcy właściwy do roz-
poznania sprawy sąd rejonowy, niezależnie od zaawansowania postę-
powania, utraciłby z dniem 12 lipca 2007 r. swoją właściwość rzeczową
na rzecz sądu okręgowego, a następnie, znowu niezależnie od skali wy-
konanych czynności procesowych, odzyskałby ją w dniu 27 września
2007 r. (wydaje się, że według Sądu Okręgowego w Ś., wskazanie na
datę wniesienia aktu oskarżenia, powodowałoby zmiany w zakresie wła-
ściwości także bez względu na fazę postępowania karnego). Niezależnie
od kwestii możliwości działania wstecz, tj. w odniesieniu do spraw, któ-
rych właściwość miała ulec zmianie z dniem 12 lipca 2007 r., regulacji,
która weszła w życie z dniem 27 września 2007 r., zaakceptowanie
przedstawionego sposobu rozumowania kłóci się ze wspomnianą zasa-
dą racjonalności ustawodawcy oraz celem rozważanych zmian ustawo-
wych.
Zgodnie z art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. z 1969 r. właściwym rzeczowo do
rozpoznania sprawy, na gruncie której sformułowane zostało przez Sąd
Okręgowy w Ś. pytanie prawne, był w chwili wpłynięcia aktu oskarżenia
Sąd Wojewódzki w W. Pierwszy chronologicznie wyrok sądu pierwszej
instancji, tj. Sądu Okręgowego w Ś., zapadł dopiero w dniu 24 kwietnia
2001 r., tj. już pod rządami Kodeksu postępowania karnego z 1997 r.,
który w art. 25 § 1 k.p.k. - w jego pierwotnym brzmieniu - przewidywał,
że sądem właściwym do rozpoznania spraw o czyny tego rodzaju jest
sąd rejonowy. Jednakże zgodnie z art. 7 p.w.k.p.k. właściwym do rozpo-
znania sprawy pozostał nadal sąd wojewódzki (okręgowy), gdyż akt
oskarżenia został wniesiony przed wejściem w życie nowego kodeksu.
Sąd Apelacyjny w W., uchylając wyrokiem z dnia 6 grudnia 2001 r. orze-
czenie sądu pierwszej instancji, przekazał sprawę do ponownego rozpo-
znania Sądowi Okręgowemu w Ś. Fakt ten nie ma jednak z punktu wi-
dzenia zaistniałego problemu procesowego istotnego znaczenia, ponie-
waż, pomijając względny charakter uchybienia, Sąd Apelacyjny wyro-
kiem z dnia 9 października 2003 r. uchylił kolejny wyrok sądu pierwszej
instancji i tym razem przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Są-
dowi Rejonowemu w W., jako rzeczowo i miejscowo właściwemu do pro-
cedowania w pierwszej instancji. Rozstrzygnięcie to nie powinno budzić
żadnych zastrzeżeń, bowiem - jak już wskazano wcześniej - zasada pe-
tryfikacji właściwości sądu, wynikająca z art. 7 p.w.k.p.k., nie obowiązuje
w wypadku uchylenia przez sąd odwoławczy wyroku sądu pierwszej in-
stancji w celu ponownego rozpoznania sprawy. W takim wypadku sąd
odwoławczy ma obowiązek zbadania, czy obowiązująca - według Ko-
deksu postępowania karnego z 1969 r. - w czasie rozpoznawania spra-
wy właściwość rzeczowa sądu nie uległa zmianie w myśl przepisów
obowiązującego Kodeksu postępowania karnego z 1997 r., a jeżeli tak,
to powinien przekazać sprawę do rozpoznania sądowi nie poprzednio, a
obecnie właściwemu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego
2001 r., V KKN 368/00, OSNKW 2001, z. 3-4, poz. 26 i postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 2004 r., II KK 322/04, Lex nr
141333). Po uchyleniu następnego wyroku sądu pierwszej instancji
orzeczeniem Sądu Okręgowego w Ś. z dnia 18 lipca 2006 r., Sąd Rejo-
nowy w W., któremu przekazano sprawę do ponownego rozpoznania,
rozpoczął przewód sądowy w dniu 15 lutego 2007 r., tj. przed dniem 12
lipca 2007 r., w którym weszła w życie ustawa z dnia 29 marca 2007 r.,
zmieniająca m. in. - regulujący kwestię właściwości rzeczowej sądów -
przepis art. 25 k.p.k.
W zaistniałym układzie procesowym oraz w świetle powyższych
uwag, rozstrzygnięcie przez formułujący pytanie prawne Sąd Okręgowy
w Ś. kwestii właściwości rzeczowej sądu, powinno opierać się na zwykłej
wykładni, relewantnych z punktu widzenia rozważanego problemu, prze-
pisów.