POSTANOWIENIE Z DNIA 11 LUTEGO 2008 R.
SDI 1/08


Określenie w przepisach art. 91 a-d ustawy z dnia 26 maja 1982 r. -
Prawo o adwokaturze (Dz. U. 2002 r. Nr 123, poz. 1058 ze zm.): podstaw,
granic, przedmiotu zaskarżenia i kręgu podmiotów uprawnionych do wno-
szenia kasacji nie pozwala na uznanie, iż jest to ,,sprawa nieuregulowana w
niniejszym rozdziale" (art. 95n powołanej ustawy), co wyklucza możliwość
zaskarżenia kasacją Prokuratora Generalnego w trybie art. 521 k.p.k. roz-
strzygnięcia sądu dyscyplinarnego niebędącego orzeczeniem.

Przewodniczący: sędzia SN A. Siuchniński.
Sędziowie SN: J. Dołhy, P. Kalinowski (sprawozdawca).
Prokurator Prokuratury Krajowej: A. Herzog.
Rzecznik Dyscyplinarny NRA: T. Krzemiński.

Sąd Najwyższy w sprawie adw. Jacka B. i adw. Marcina Z., w przed-
miocie uchybienia zasadom etyki zawodu adwokata, po rozpoznaniu w
Izbie Karnej na rozprawie w dniu 11 lutego 2008 r., z urzędu kwestii do-
puszczalności kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na nie-
korzyść od postanowienia Wyższego Sądu Dyscyplinarnego przy Naczel-
nej Radzie Adwokackiej z dnia 7 lipca 2007 r., utrzymującego w mocy po-
stanowienie Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w K. z dnia 29 wrze-
śnia 2006 r.,

p o s t a n o w i ł pozostawić bez rozpoznania kasację Prokuratora Gene-
ralnego.

U Z A S A D N I E N I E

Postępowanie dyscyplinarne w stosunku do adwokatów Jacka B. i
Marcina Z. zostało wszczęte o to, że:
I. adw. Jacek B.:
1. w dniach 15, 16, i 18 lutego 2005 r. w W., naruszył obowiązek zachowa-
nia umiaru i taktu wobec sądu, przed którym występował, a to Sądu Okrę-
gowego w W., przez to, że zaniechał wykonywania obowiązków obrońcy z
urzędu oskarżonej Janiny C. oraz celowo utrudniał doręczenie zarządze-
nia o wyznaczeniu obrońcą z urzędu i wezwania na rozprawę, tj. o przewi-
nienie dyscyplinarne z § 27 ust. 1 Zbioru zasad etyki adwokackiej i godno-
ści zawodu uchwalonego przez Naczelną Radę Adwokacką w dniu 10 paź-
dziernika 1998 r. w zw. z art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Pra-
wo o adwokaturze (Dz. U. 2002 r. Nr 123, poz. 1058 ze zm.);
2. w dniach 16 i 18 lutego 2005 r. w W., nie stawił się na rozprawę przed
Sądem Okręgowym w W., nie powiadamiając sądu o niemożności wzięcia
udziału w rozprawie, tj. o przewinienie dyscyplinarne z § 30 Zbioru zasad
etyki adwokackiej i godności zawodu uchwalonego przez Naczelną Radę
Adwokacką w dniu 10 października 1998 r.;
3. w dniu 15 lutego 2005 r. w W., w piśmie kierowanym do Sądu Okręgo-
wego w W., świadomie niezgodnie z prawdą podał, że pismo oskarżonej
Janiny C. o wypowiedzeniu pełnomocnictwa otrzymał po rozprawie, tj. o
przewinienie dyscyplinarne z § 11 Zbioru zasad etyki adwokackiej i godno-
ści zawodu uchwalonego przez Naczelną Radę Adwokacką w dniu 10 paź-
dziernika 1998 r.;
II. adw. Marcin Z.:
1. w dniach 15, 16, i 18 lutego 2005 r. w W., naruszył obowiązek zachowa-
nia umiaru i taktu wobec sądu, przed którym występował, a to Sądu Okrę-
gowego w W., przez to, że zaniechał wykonywania obowiązków obrońcy z
urzędu oskarżonej Janiny C. oraz celowo utrudniał doręczenie zarządze-
nia o wyznaczeniu obrońcą z urzędu i wezwania na rozprawę, tj. o przewi-
nienie dyscyplinarne z § 27 ust. 1 Zbioru zasad etyki adwokackiej i godno-
ści zawodu uchwalonego przez Naczelną Radę Adwokacką w dniu 10 paź-
dziernika 1998 r. w zw. z art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Pra-
wo o adwokaturze;
2. w dniach 16 i 18 lutego 2005 r. w W. nie stawił się na rozprawę przed
Sądem Okręgowym w W., nie powiadamiając sądu o niemożności wzięcia
udziału w rozprawie, tj. o przewinienie dyscyplinarne z § 30 Zbioru zasad
etyki adwokackiej i godności zawodu uchwalonego przez Naczelną Radę
Adwokacką w dniu 10 października 1998 r.
Postanowieniem z dnia 18 października 2005 r. Zastępca Rzecznika
Dyscyplinarnego Okręgowej Rady Adwokackiej w K. umorzył postępowanie
dyscyplinarne w stosunku do adwokatów Jacka B. i Marcina Z. To roz-
strzygnięcie zostało zaskarżone odwołaniem wniesionym przez Ministra
Sprawiedliwości z wnioskiem o uchylenie kwestionowanego postanowienia
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Po rozpoznaniu tego odwołania, Sąd Dyscyplinarny Izby Adwokackiej
w K., postanowieniem z dnia 29 września 2006 r. utrzymał w mocy zaskar-
żone rozstrzygnięcie. Od tego ostatniego postanowienia kolejne odwołanie
złożył Minister Sprawiedliwości wnosząc alternatywnie: o uchylenie zaskar-
żonego postanowienia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w K. i
przekazanie sprawy temu sądowi do ponownego rozpoznania albo o uchy-
lenie zarówno tego postanowienia, jak i postanowienia Zastępcy Rzecznika
Dyscyplinarnego Okręgowej Rady Adwokackiej w K.
Postanowieniem z dnia 7 lipca 2007 r. Wyższy Sąd Dyscyplinarny
Naczelnej Rady Adwokackiej nie uwzględnił odwołania wniesionego przez
Ministra Sprawiedliwości i utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie Są-
du Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w K.
Obecnie, Prokurator Generalny wystąpił z kasacją na niekorzyść ad-
wokatów Jacka B. i Marcina Z., zaskarżając powołane wyżej postanowienie
Wyższego Sądu Dyscyplinarnego Naczelnej Rady Adwokackiej. W nad-
zwyczajnym środku zaskarżenia zarzucono rażące i mogące mieć istotny
wpływ na treść ,,orzeczenia" naruszenie przepisów prawa procesowego, to
jest art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 95n prawa o
adwokaturze, polegające na zaniechaniu przez Wyższy Sąd Dyscyplinarny
Naczelnej Rady Adwokackiej wszechstronnej kontroli odwoławczej zaskar-
żonego postanowienia Sądu Dyscyplinarnego Izby Adwokackiej w K. i nie
wskazaniu czym kierował się sąd wydając zaskarżone postanowienie, w
następstwie czego doszło do utrzymania w mocy zaskarżonego rozstrzy-
gnięcia. W oparciu o tak sformułowany zarzut kasacji skarżący wniósł o
uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Wyższemu
Sądowi Dyscyplinarnemu Naczelnej Rady Adwokackiej do ponownego roz-
poznania w postępowaniu odwoławczym. Jednocześnie, w pisemnych mo-
tywach skargi kasacyjnej podniesione zostało zagadnienie dopuszczalno-
ści jej wnoszenia przez Prokuratora Generalnego, w trybie przewidzianym
w art. 521 k.p.k. W przekonaniu skarżącego, modyfikacja ustawy z dnia 26
maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze, dokonana ustawą z dnia 29 marca
2007 r. o zmianie ustawy - Prawo o adwokaturze i niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 80, poz. 540) stworzyła możliwość wnoszenia kasacji przez
podmioty wymienione art. 521 k.p.k. - również od postanowień kończących
postępowanie dyscyplinarne, tj. w fazie dochodzeń dyscyplinarnych. Taka
bowiem forma rozstrzygnięć jest przewidziana na tym etapie postępowania
dyscyplinarnego, który odpowiada w procedurze karnej postępowaniu
przygotowawczemu. Na gruncie obecnych uregulowań zawartych w Ko-
deksie postępowania karnego dopuszczalne jest zaskarżenie kasacją pra-
womocnego postanowienia sądu, utrzymującego w mocy postanowienie o
umorzeniu postępowania przygotowawczego, jeśli znajdowało się ono w
fazie ad personam. Tym samym, przepis art. 521 k.p.k. - w przekonaniu
skarżącego - stwarza Prokuratorowi Generalnemu możliwość wniesienia
kasacji zarówno od każdego prawomocnego orzeczenia sądu kończącego
postępowanie sądowe, jak i od prawomocnego orzeczenia sądu kończące-
go postępowanie przygotowawcze. Skoro ta materia nie jest uregulowana
odrębnie w przepisach ustawy - Prawo o adwokaturze, to zdaniem autora
nadzwyczajnego środka zaskarżenia, przepis art. 95n tej ustawy w brzmie-
niu obecnie obowiązującym, daje Prokuratorowi Generalnemu podstawę
do korzystania z uprawnień, przewidzianych w art. 521 k.p.k., również w
odniesieniu do prawomocnych postanowień sądowych kończących postę-
powanie dyscyplinarne.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Obowiązek każdorazowego badania warunków formalnych dopusz-
czalności kasacji jest oczywisty i zawsze wyprzedza jej merytoryczne roz-
poznawanie. Zanim można przystąpić do analizy podniesionych w kasacji
zarzutów należy ocenić kwestię dopuszczalności jej wniesienia i uprawnie-
nia podmiotu, jaki z nią wystąpił. Potrzeba przeprowadzenia takiej kontroli
w tej sprawie, trafnie została wskazana już przez sam podmiot wnoszący
skargę, a także przez adw. Jacka B., w nadesłanej odpowiedzi na kasację.
Wynik tej analizy i kontroli prowadzi jednak do wniosków odmiennych od
tych, do jakich doszedł autor wywodów zamieszczonych w części motywa-
cyjnej kasacji.
Na wstępie zauważyć trzeba, że już w zarzucie kasacji skarżący
błędnie określił kwestionowane rozstrzygnięcie mianem ,,orzeczenia", skoro
w rzeczywistości ma ono formę postanowienia. Ustawa - Prawo o adwoka-
turze wprowadziła i konsekwentnie posługuje się podziałem rozstrzygnięć
zapadających w postępowaniu dyscyplinarnym na: postanowienia i orze-
czenia. Z każdą z tych form wiąże się też etap tego postępowania i rodzaj
materii będącej przedmiotem tychdecyzji procesowych. Zatem, przy formu-
łowaniu nadzwyczajnych środków zaskarżenia przez podmioty specjalne
należy oczekiwać szczególnie precyzyjnego stosowania się do terminologii
przyjętej przez ustawodawcę.
Przypomnieć także w tym miejscu należy konsekwentne stanowisko
Sądu Najwyższego, prezentowane zarówno na gruncie postępowania dys-
cyplinarnego dotyczącego adwokatów (por. postanowienie z dnia 28 lutego
2007 r.,SDI 5/07 - niepubl.), jak i radców prawnych (por. postanowienie z
dnia 21 grudnia 2006 r., SDI 30/06 - niepubl.), zgodnie z którym wprowa-
dzenie przez ustawodawcę w aktach prawnych o charakterze dla tych kor-
poracji ustrojowym, wyraźnego podziału rozstrzygnięć zapadających w tym
postępowaniu i związanie ich rodzaju z etapem tego postępowania na ja-
kim zostały podjęte, ma istotne znaczenie normatywne. Zgodnie z dyspo-
zycją art. 95 ust. 2 ustawy - Prawo o adwokaturze, rozstrzygnięcia sądu
dyscyplinarnego zapadają w formie orzeczeń lub postanowień. Identyczne
postaci rozstrzygnięć kończących postępowanie dyscyplinarne przewiduje
też przepis art. 88a tej ustawy, określający tryb i zasady ich zaskarżania.
Prowadzi to do wniosku, że zarówno od orzeczenia, jak i od postanowienia
zwykłe środki odwoławcze przysługują stronom i Ministrowi Sprawiedliwo-
ści. Natomiast, stosownie do dyspozycji art. 91a ust. 1 ustawy, nadzwy-
czajny środek zaskarżenia został związany wyłącznie z takim rozstrzygnię-
ciem zapadającym w postępowaniu dyscyplinarnym, wydanym przez Wyż-
szy Sąd Dyscyplinarny w drugiej instancji, które ma postać orzeczenia.
Wprawdzie, uchylony został przepis art. 95m ustawy - Prawo o adwokatu-
rze, będący podstawą do wydania rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 23 lipca 1998 r. w sprawie postępowania dyscyplinarnego w stosun-
ku do adwokatów i aplikantów adwokackich (Dz. U. Nr 99, poz. 635 ze
zm.), regulującego szczegółowe zasady i tryb postępowania dyscyplinar-
nego w stosunku do adwokatów i aplikantów adwokackich, ale zachowany
został w ustawie podział na poszczególne etapy postępowania dyscypli-
narnego. I tak, przepis art. 95c ustawy z całego postępowania dyscyplinar-
nego wyodrębnia etap dochodzenia, postępowanie przed sądem dyscypli-
narnym i postępowanie wykonawcze. Podobnie, art. 90 ust. 2 mówi o
wszczęciu dochodzenia lub postępowania przed sądem dyscyplinarnym.
Zgodnie z ustawą, rzecznikowi dyscyplinarnemu przysługuje uprawnienie
do wszczęcia dochodzenia, skierowania do sądu dyscyplinarnego wniosku
o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego lub wniosku o ukaranie do
dziekana okręgowej rady adwokackiej (art. 93a ustawy). Z kolei przepis art.
95 d ustawy upoważnia zarówno sąd dyscyplinarny, jak rzecznika dyscypli-
narnego do umorzenia postępowania dyscyplinarnego w wypadkach
mniejszej wagi. Chociaż rozwiązania ukształtowane w wyniku nowelizacji
ustawy o adwokaturze, dokonane ustawą z dnia 29 marca 2007 r., dalekie
są od precyzyjnego określenia szczegółowych relacji między poszczegól-
nymi podmiotami uczestniczącymi w postępowaniu dyscyplinarnym, zasad
odnoszących się do postępowania odwoławczego i reguł procedowania,
ale nie ulega wątpliwości, że zasadnicze znaczenie ma zachowanie
podziału rozstrzygnięć zapadających w tym postępowaniu na posta-
nowienia
i
orzeczenia,
zachowanie
dotychczasowych
etapów
postępowania z podziałem na dochodzenie, postępowanie sądowe i
postępowanie
wykonawcze
oraz
określenie
rodzajów
środków
odwoławczych w powiązaniu z formami rozstrzygnięć. Szczególne
znaczenie ma zwłaszcza wyodrębnienie w art. 88a ustawy postanowień
kończących postępowanie dyscyplinarne. Z zarysowanego tam podziału
rozstrzygnięć wynika, że w tym postępowaniu, toczącym się również na
obecnych zasadach, występuje kategoria decyzji procesowych rozstrzy-
gających o dalszym biegu procesu, mająca postać postanowień.
Niezależnie od tego, czy są to postanowienia jedynie blokujące wydanie
rozstrzygnięcia co do przedmiotu tego postępowania, czy też zawierające
zawierające takie rozstrzygnięcie (bo takiej zależności ustawodawca obec-
nie nie określił), zupełnie zasadnicze znaczenie ma to, że przy zachowaniu
tego podziału jedynie w stosunku do jednej grupy rozstrzygnięć wyraźnie
przewidziano możliwość zaskarżenia ich kasacją. Stosownie do dyspozycji
art. 91a ust. 1 ustawy - Prawo o adwokaturze tylko od orzeczenia wydane-
go przez Wyższy Sąd Dyscyplinarny w drugiej instancji przysługuje kasa-
cja. Od żadnego zatem innego rozstrzygnięcia wydanego w postępowaniu
dyscyplinarnym ten nadzwyczajny środek zaskarżenia nie przysługuje. Dla
rozważanego zagadnienia istotne znaczenie ma też krąg podmiotów
uprawnionych do wniesienia kasacji. Możliwość tę ustawa przyznaje stro-
nom, Ministrowi Sprawiedliwości, Rzecznikowi Praw Obywatelskich oraz
Prezesowi Naczelnej Rady Adwokackiej. Gdyby na moment hipotetycznie
założyć, że ustawodawca rzeczywiście zamierzał zróżnicować zakresy
uprawnień poszczególnych podmiotów i przyznać niektórym spośród nich
dalej idącą możliwość kwestionowania kasacją również postanowień pra-
womocnie kończących postępowanie dyscyplinarne, to właśnie przepis art.
91a ustawy - Prawo o adwokaturze był do tego właściwym miejscem. Sko-
ro ustawodawca tego nie uczynił (choć właśnie w tej noweli, na którą powo-
łuje się skarżący, w istotny sposób zmodyfikował reguły postępowania dys-
cyplinarnego w stosunku do adwokatów), to znaczy, że poszukiwanie roz-
wiązania zastępczego w postaci odwoływania się do odpowiedniego sto-
sowania przepisu art. 521 k.p.k. nie znajduje sensownego uzasadnienia.
Wbrew poglądowi zaprezentowanemu przez skarżącego, powołana
przezeń nowelizacja ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokatu-
rze, dokonana ustawą z dnia 29 marca 2007 r., nie doprowadziła do sytu-
acji, w której podmioty wymienione w art. 521 k.p.k. uzyskiwałyby nowe -
szersze niż dotychczas - uprawnienia do kwestionowania skargą kasacyj-
ną rozstrzygnięć zapadających w postępowaniu dyscyplinarnym toczącym
się w stosunku do adwokatów, a podejmowanych w formie postanowień w
fazie dochodzenia. Przede wszystkim, proponowana przez skarżącego wy-
kładnia nie znajduje wyraźnego oparcia normatywnego. Rzecz w tym, że
wskazywany przez niego przepis art. 95n ustawy - Prawo o adwokaturze,
daje podstawę do odpowiedniego stosowania przepisów Kodeksu postę-
powania karnego jedynie w sprawach, które nie zostały uregulowane w od-
powiednim rozdziale powołanej ustawy, tj. w rozdziale o postępowaniu
dyscyplinarnym. Nie otwiera on natomiast drogi do stosowania przepisów
Kodeksu postępowania karnego w kwestiach uregulowanych w tym właśnie
rozdziale ustawy, ale w sposób odmienny niż to ma miejsce w procedurze
karnej. Tymczasem, taka właśnie sytuacja występuje w rozważanym ukła-
dzie procesowym. Zarówno rodzaj rozstrzygnięć zapadających w postępo-
waniu dyscyplinarnym, podlegających zaskarżeniu kasacją, jak i katalog
podmiotów uprawnionych do występowania z tym nadzwyczajnym środ-
kiem zaskarżenia, wynika wprost z ustawy - Prawo o adwokaturze. Nie do
przyjęcia jest zatem teza, że obowiązujący model postępowania dyscypli-
narnego w stosunku do adwokatów przewiduje dwa odrębne tryby postę-
powania kasacyjnego, zakotwiczone w dwóch różnych aktach normatyw-
nych, różne co do przedmiotu zaskarżenia i podmiotów uprawnionych do
wniesienia kasacji, z których jeden tryb jest wyraźnie skonstruowany dla
potrzeb tego postępowania i umieszczony w ustawie o charakterze ustro-
jowym dla korporacji adwokackiej, a drugi miałby wynikać z ogólnego ode-
słania do innego aktu normatywnego. Z założeniem racjonalnego ustawo-
dawcy i spójności obowiązującego systemu nie da się pogodzić zatem wy-
kładnia, wedle której w odniesieniu do orzeczeń sądów dyscyplinarnych,
zapadających w wyniku rozpoznania sprawy po złożeniu aktu oskarżenia -
zakres zaskarżenia kasacją i katalog uprawnionych do jej wniesienia pod-
miotów miałby regulować konkretny przepis art. 91a ust. 1 ustawy - Prawo
o adwokaturze, natomiast w drodze generalnego odesłania do odpowied-
niego stosowania Kodeksu postępowania karnego, zawartego w art. 95n
tejże ustawy, powstawałby odrębny krąg rozstrzygnięć zapadających na
innym etapie postępowania dyscyplinarnego, poddanych kontroli kasacyj-
nej uruchamianej przez podmioty wymienione w wyraźnie inaczej zbudo-
wanym katalogu. Nieracjonalność takiego zabiegu legislacyjnego staje się
jeszcze bardziej jaskrawo widoczna, gdy się zważy, że w katalogu podmio-
tów uprawnionych do wniesienia kasacji, o której mowa w art. 91a ust. 1
ustawy, wymieniony jest m.in. Minister Sprawiedliwości, zaś - w myśl kon-
cepcji zaprezentowanej przez skarżącego - przy odpowiednim stosowaniu
art. 521 k.p.k. uprawnienie to przysługiwałoby Prokuratorowi Generalnemu.
Ten sam zatem podmiot, w tym samym obszarze działania, jakim jest wno-
szenie nadzwyczajnego środka zaskarżenia w postępowaniu dyscyplinar-
nym, miałby więc dysponować zupełnie innymi zakresami uprawnień w
zależności jedynie od tego, czy występowałby w roli Ministra Sprawiedliwo-
ści, czy też w roli Prokuratora Generalnego. Jeszcze bardziej dziwacznie
przedstawiałaby się sytuacja Rzecznika Praw Obywatelskich, którego je-
den zakres zaskarżenia - w odniesieniu do orzeczeń wskazanych w art.
91a ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze - byłby ograniczony przez ten
przepis, a inny - szerszy zakres zaskarżenia obejmujący również postano-
wienia - miałby mieć za podstawę przepis art. 521 k.p.k. Zupełnie niezro-
zumiała sytuacja musiałaby także powstać w odniesieniu do terminów ka-
sacji przysługujących tzw. podmiotom specjalnym. Prokurator Generalny
miałby do dyspozycji terminy wynikające z Kodeksu postępowania karne-
go, zaś Rzecznik Praw Obywatelskich - w wypadku skarżenia orzeczenia
dysponowałby terminem wynikającym z art. 91c ustawy - Prawo o adwoka-
turze, natomiast w wypadku kwestionowania postanowienia - mógłby ko-
rzystać z dłuższego terminu wynikającego z przepisów Kodeksu postępo-
wania karnego. Próba takiej interpretacji byłaby sprzeczna z podstawowym
dla sądowej wykładni prawa założeniem tworzenia przez ustawodawcę ra-
cjonalnych rozwiązań legislacyjnych.
Trzeba też zauważyć, że przyznanie Prokuratorowi Generalnemu
prawa wnoszenia kasacji od postanowień zapadających w toku lub koń-
czących dochodzenie dyscyplinarne, w drodze odpowiedniego stosowania
przepisu art. 521 k.p.k., otworzyłoby drogę do zaskarżania tych rozstrzy-
gnięć wyłącznie na niekorzyść obwinionych. Tymczasem, nie ulega wątpli-
wości, że skoro całe postępowanie dyscyplinarne ma charakter deliktowy i
jego model jest oparty o reguły prawa karnego, to przepisy, które to postę-
powanie normują, muszą być wykładane ściśle. Nie można zatem w drodze
interpretacji (opartej jedynie na odwołaniu się do ogólnej normy odsyłającej
do odpowiedniego stosowania przepisów innej ustawy) otwierać możliwości
jednokierunkowego kwestionowania prawomocnych rozstrzygnięć, i to tylko
przez tzw. podmioty specjalne. Jeżeli będzie wolą ustawodawcy wprowa-
dzenie takiego rozwiązania w sferze odpowiedzialności dyscyplinarnej ad-
wokatów, to powinno ono zmaterializować się w formie odpowiednio wy-
raźnej interwencji legislacyjnej. Tej ostatniej nie powinno się zastępować
rozszerzającą wykładnią przepisu, co do zakresu oddziaływania którego,
wątpliwości słusznie wskazał sam autor kasacji.
Podsumowując, należy zatem stwierdzić, że określenie w przepisach
art. 91 a-d ustawy - Prawo o adwokaturze: podstaw, granic, przedmiotu
zaskarżenia i kręgu podmiotów uprawnionych do wnoszenia kasacji nie
pozwala na uznanie, iż jest to ,,sprawa nieuregulowana w niniejszym roz-
dziale" (art. 95 n ustawy), co wyklucza możliwość zaskarżenia kasacją Pro-
kuratora Generalnego w trybie art. 521 k.p.k. rozstrzygnięcia sądu dyscy-
plinarnego niebędącego orzeczeniem.
W tych warunkach - w drodze odpowiedniego zastosowania przepi-
sów art. 531 § 1 k.p.k. w zw. z art. 530 § 2 k.p.k. i art. 429 § 1 k.p.k., a tak-
że art. 91a ustawy - Prawo o adwokaturze - należało pozostawić bez roz-
poznania kasację Prokuratora Generalnego wniesioną w tej sprawie - jako
niedopuszczalną.
Mając to wszystko na uwadze Sąd Najwyższy postanowił, jak na
wstępie.