Postanowienie z dnia 5 czerwca 2001 r., IV CZ 45/01

Przepis art. 393 k.p.c. nie ma zastosowania, gdy kasacja jest
niedopuszczalna.

Przewodniczący Sędzia SN Henryk Pietrzkowski
Sędziowie SN: Maria Grzelka (sprawozdawca), Marek Sychowicz

Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Leszka B., Wody Mineralne O. w O.
przeciwko PM ,,M.", spółce z o.o. w O. o nakazanie, po rozpoznaniu w Izbie
Cywilnej na posiedzeniu niejawnym w dniu 5 czerwca 2001 r. zażalenia pozwanego
na postanowienie Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 20 grudnia 2000 r.
oddalił zażalenie.

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Apelacyjny w Gdańsku odrzucił na
podstawie przepisu art. 3935 k.p.c. kasację pozwanego od wyroku z dnia
4 października 2000 r. uznając, że kasacja nie zawiera przedstawienia okoliczności
uzasadniających jej rozpoznanie.
W zażaleniu pozwany zarzucił, że przedstawił "zwięźle w skardze kasacyjnej
problem prawny wynikający z powołanej podstawy kasacyjnej, co do formułowania
natomiast postulatów de lege ferenda, względnie, przedstawienia wykładni na tyle
trafnej, żeby wymagało to zajęcia stanowiska przez Sąd Najwyższy, to nie jest to -
z punktu widzenia poprawności prawniczego rozumowania - możliwe". Skarżący
wyraził pogląd, że kasacja spełnia wymóg formalny przewidziany w art. 3933 § 1 pkt
3 k.p.c., a co najwyżej mogłaby podlegać odmowie przyjęcia jej do rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Niezależnie od mocy argumentów mających służyć przyjęciu kasacji do
rozpoznania, skarga kasacyjna powinna przede wszystkim odpowiadać wymogom
stawianym jej jako środkowi odwoławczemu, przewidzianemu w art. 392 k.p.c.
Wymogi te wymienione są w przepisie art. 3933 § 1 k.p.c. i bez ich spełnienia pismo
procesowe, nawet nazwane "kasacją", nie może być traktowane jako kasacja.
W pierwszym rzędzie takie pismo podlega więc badaniu, czy jest kasacją, a
pozytywny wynik tego badania powoduje, że kasacja podlega ocenie na podstawie
art. 393 k.p.c. Jeśli natomiast okaże się, że pismo procesowe nazwane "kasacją"
nie stanowi kasacji, podlega ona odrzuceniu (art. 3935 k.p.c., art. 3937 § 2 k.p.c.)
Pismo procesowe może być uznane za kasację, jeżeli zawiera m.in.
przedstawienie okoliczności uzasadniających jej rozpoznanie (art. 3933 § 1 pkt 3
k.p.c.). O okolicznościach tych mowa jest w przepisach art. 393 § 1 pkt 1 i 2 oraz §
2 k.p.c. Ich przedstawienie polega na wyraźnym oznaczeniu w skardze kasacyjnej.
Dopiero po takim oznaczeniu oraz po spełnieniu pozostałych wymogów
przewidzianych w przepisach art. 3933 k.p.c., pismo procesowe nazwane "kasacją"
rzeczywiście stanowi środek odwoławczy wymieniony w art. 392 k.p.c. i - jeżeli nie
zachodzą inne przyczyny niedopuszczalności (art. 3921 k.p.c.) - podlega ocenie
w ramach tzw. przedsądu (art. 393 i art. 3937 § 1 k.p.c.).
W zażaleniu skarżący stwierdził, że prawidłowo przytoczył i uzasadnił
podstawy kasacyjne. To stanowisko jest błędne. Wymóg przedstawienia
okoliczności uzasadniających rozpoznanie kasacji nie jest tożsamy z wymogiem
przytoczenia podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienia, co wynika z oddzielnego
potraktowania każdego z nich w art. 3933 § 1 pkt 2 i art. 3933 § 1 pkt 3 k.p.c.
Ponadto, czym innym jest powołanie się na podstawy przewidziane w art. 3931
k.p.c. i przytoczenie argumentów mających przekonać do zasadności
podniesionych w ich ramach zarzutów, a czym innym przedstawienie okoliczności,
uzasadniających przyjęcie przez Sąd Najwyższy kasacji do rozpoznania. Czym
innym, wreszcie, jest kwestia prawidłowego sporządzenia kasacji. W tej ostatniej
sytuacji - jak to już wyżej wspomniano - siła argumentów nie jest istotna,
wymagane jest natomiast wyraźne i umotywowane stwierdzenie, że w sprawie
występuje istotne zagadnienie prawne lub istnieje potrzeba wykładni przepisów
prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w
orzecznictwie sądów. Jeżeli - zdaniem wnoszącego kasację - zaskarżone
orzeczenie pozwala na powyższe stwierdzenia, to nie sposób uznać, iżby nie było
możliwe przedstawienie tych stwierdzeń. (...)
Kasacja pozwanego nie zawiera przedstawienia okoliczności uzasadniających
jej rozpoznanie (art. 3933 § 1 pkt 3 k.p.c.), wobec czego została prawidłowo
odrzucona przez Sąd drugiej instancji (zob. także postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 9 listopada 2000 r., II CKN 1385/00, OSNC 2001, nr 3, poz. 51,
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2000 r., V CKN 1780/00,
OSNC 2001, nr 3, poz. 52).
Z powyższych względów Sąd Najwyższy, działając na podstawie przepisów
art. 385 w związku z art. 397 § 2 i w związku z art. 39319 k.p.c., orzekł, jak w
sentencji.