Postanowienie z dnia 19 lipca 2006 r., I CZ 42/06

Postanowienie sądu drugiej instancji odrzucające zażalenie na
postanowienie sądu pierwszej instancji oddalające wniosek o stwierdzenie
wykonalności orzeczenia sądu zagranicznego nie jest ,,orzeczeniem wydanym
w następstwie wniesienia środka zaskarżenia" w rozumieniu art. 41
Konwencji o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach
cywilnych i handlowych, sporządzonej w Lugano dnia 16 września 1988 r.
(Dz.U. z 2000 r. Nr 10, poz. 132); od takiego postanowienia nie przysługuje
skarga kasacyjna.

Sędzia SN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący, sprawozdawca)
Sędzia SN Maria Grzelka
Sędzia SN Krzysztof Pietrzykowski

Sąd Najwyższy w sprawie z wniosku "L.&T." bv z siedzibą w Holandii przy
uczestnictwie Jerzego R. o stwierdzenie wykonalności orzeczenia Sądu
Okręgowego w Hadze, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 19 lipca 2006 r., zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu
Apelacyjnego w Warszawie z dnia 25 listopada 2005 r.
oddalił zażalenie.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 15 grudnia 2004 r. Sąd Okręgowy w Warszawie
oddalił wniosek wierzyciela "L.&T." bv z siedzibą w Holandii o stwierdzenie
wykonalności wyroku Sądu Okręgowego w Hadze z dnia 9 maja 2000 r., którym
zasądzono od dłużnika Jerzego R., prowadzącego działalność gospodarczą pod
firmą "R.T.S.", na jego rzecz określoną w tym wyroku kwotę.
Postanowieniem z dnia 5 lipca 2005 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie odrzucił
jako spóźnione zażalenie wierzyciela na wskazane wyżej postanowienie. Od
postanowienia Sądu Apelacyjnego wierzyciel wniósł skargę kasacyjną, którą Sąd
ten odrzucił postanowieniem z dnia 25 listopada 2005 r. jako niedopuszczalną.
W zażaleniu skarżący wierzyciel, wnosząc o uchylenie zaskarżonego
postanowienia, zarzucił naruszenie art. 1151 § 2 w związku z art. 13 § 2 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zagadnienie wykonywania orzeczeń sądów holenderskich w Polsce reguluje
obecnie rozporządzenie Rady (WE) Nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie
jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach
cywilnych i handlowych. Rozporządzenie to stało się częścią polskiego porządku
prawnego od dnia przystąpienia do Unii Europejskiej, tj. od dnia 1 maja 2004 r., na
podstawie art. 2 aktu dotyczącego warunków przystąpienia Republiki Czeskiej,
Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki
Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej,
Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w Traktatach
stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz.U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864). Zgodnie
z art. 66 ust. 1 rozporządzenia, jego przepisy mają zastosowanie tylko do takich
powództw i dokumentów urzędowych, które zostały wytoczone bądź sporządzone
po jego wejściu w życie, tj. po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej. Wyjątkowo,
w wypadkach określonych w art. 66 ust. 2 rozporządzenia, jego przepisy dotyczące
uznawania i wykonywania orzeczeń mają zastosowanie, gdy powództwo wytoczono
przed jego wejściem w życie, a po tej dacie nastąpiło wydanie orzeczenia. Oznacza
to, że przepisy rozporządzenia Rady (WE) Nr 44/2001 nie znajdują zastosowania
do stwierdzenia wykonalności orzeczenia Sądu Okręgowego w Hadze, skoro
zostało ono wydane w dniu 9 maja 2000 r. W tym dniu obowiązywała Konwencja o
jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych,
sporządzona w Lugano dnia 16 września 1988 r. (Dz.U. z 2000 r. Nr 10, poz. 132),
która w stosunku do Polski weszła w życie z dniem 1 lutego 2000 r., a w stosunku
do Holandii - z dniem 1 stycznia 1992 r. Zgodnie z art. 54 zdanie drugie Konwencji
lugańskiej, orzeczenia wydane po jej wejściu w życie między państwem
pochodzenia i państwem wezwanym, na podstawie pozwu wniesionego przed
wejściem w życie konwencji, będą uznawane i zezwoli się na ich wykonanie
zgodnie z tytułem III, jeżeli sąd miał jurysdykcję na podstawie przepisów, które są
zgodne z przepisami jurysdykcyjnymi tytułu II lub innej umowy między państwem
pochodzenia a państwem wezwanym, obowiązującej w chwili wniesienia pozwu.
Mimo braku jednoznacznych ustaleń Sądów pierwszej i drugiej instancji w tym
zakresie, można przyjąć, że jurysdykcję sądu holenderskiego uzasadniał art. 31 ust.
1 Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR),
sporządzonej w Genewie dnia 19 maja 1956 r. (Dz.U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238),
której stronami były Polska i Holandia w chwili wniesienia pozwu. W konsekwencji,
do stwierdzenia wykonalności przedmiotowego orzeczenia Sądu Okręgowego w
Hadze z dnia 9 maja 2000 r. zastosowanie znajdują przepisy Konwencji lugańskiej.
Nie można jednak pominąć okoliczności, że także sama Konwencja CMR
zawiera unormowanie w zakresie wykonalności orzeczeń sądów zagranicznych.
Przepis art. 31 ust. 3 tej Konwencji stanowi, że jeżeli w sporze, przewidzianym w
ustępie 1 tego artykułu, wyrok wydany przez sąd jednego umawiającego się kraju
stał się wykonalny w tym kraju, staje się on również wykonalny w każdym z innych
umawiających się krajów natychmiast po dopełnieniu formalności wymaganych w
zainteresowanym kraju. Formalności te nie mogą obejmować rewizji sprawy. Spór
zakończony orzeczeniem, którego wykonalności dotyczy rozpoznawana sprawa,
należy do sporów objętych wskazanym przepisem, a samo orzeczenie jest
wykonalne w Holandii. Należy zatem rozważyć, czy regulacja zawarta w art. 31
Konwencji CMR nie wyłącza zastosowania przepisów Konwencji lugańskiej w
kwestii dopuszczalności wywiedzionej przez skarżącego wierzyciela skargi
kasacyjnej.
W myśl art. 57 ust. 1 Konwencji lugańskiej, nie narusza ona konwencji, których
umawiające się państwa są lub będą stronami i które w sprawach szczególnych
regulują jurysdykcję, uznawanie lub wykonywanie orzeczeń. Zgodnie natomiast z
art. 57 ust. 5, jeżeli państwo pochodzenia i państwo wezwane są stronami jednej z
konwencji, o których mowa w ustępie 1, a która zarazem reguluje warunki
uznawania i wykonywania orzeczeń, to obowiązują te warunki. W każdym wypadku
mogą być stosowane postanowienia Konwencji lugańskiej w zakresie postępowania
w sprawach o uznanie i wykonanie orzeczeń. Przytoczony art. 31 ust. 3 Konwencji
CMR uzależnia wykonalność orzeczenia sądu państwa będącego stroną Konwencji
CMR w innym państwie (także stronie konwencji) od dopełnienia formalności
wymaganych w zainteresowanym kraju. Przyjąć trzeba, że sformułowanie
,,formalności wymagane w zainteresowanym kraju" oznacza postępowanie o
stwierdzenie wykonalności przeprowadzone zgodnie z przepisami obowiązującymi
w kraju, w którym ma to nastąpić, Konwencja CMR bowiem nie reguluje
postępowania w tym zakresie, przewidując jedynie, że nie może ono obejmować
rewizji sprawy. W konsekwencji należy uznać, że orzeczenie objęte art. 31 ust. 3
Konwencji CMR będzie wykonalne w Polsce po stwierdzeniu jego wykonalności
zgodnie z obowiązującymi w Polsce przepisami prawa. W odniesieniu do
przedmiotowego orzeczenia sądu holenderskiego przepisami tymi będą przede
wszystkim przepisy Konwencji lugańskiej.
Unormowanie zawarte w Konwencji lugańskiej obejmuje m.in. kwestię
dopuszczalności środków zaskarżenia i podmiotów legitymowanych do ich
wniesienia do sądu drugiej (art. 36 i 40 ust. 1), a także i trzeciej instancji (art. 37 ust.
2 i 41). W myśl art. 36 Konwencji, jeżeli zezwolono na wykonanie, dłużnik może
wnieść środek zaskarżenia w ciągu miesiąca od doręczenia orzeczenia. Zgodnie z
art. 40 ust. 1 Konwencji, jeżeli wniosek o stwierdzenie wykonalności został
oddalony, wnioskodawca może wnieść środek zaskarżenia. Od orzeczenia
wydanego w następstwie wniesienia określonego w art. 36 Konwencji środka
zaskarżenia dopuszczalne są tylko środki zaskarżenia określone w art. 37 ust. 2, a
od orzeczenia wydanego w następstwie wniesienia środka zaskarżenia określonego
w art. 40 - środki zaskarżenia przewidziane w art. 41. Z oświadczenia rządowego z
dnia 31 grudnia 1999 r. (Dz.U. z 2000 r. Nr 10, poz. 133) wynika, że w
Rzeczypospolitej Polskiej środkiem zaskarżenia dopuszczalnym od orzeczenia
wydanego w następstwie wniesienia środka zaskarżenia określonego w art. 36 lub
40 Konwencji jest tylko kasacja. Ze względu na zastąpienie kasacji skargą
kasacyjną, należy uznać, że obecnie środkiem tym jest skarga kasacyjna. O
dopuszczalności wniesionej przez wierzyciela "L.&T." skargi kasacyjnej od
postanowienia Sądu Apelacyjnego decydują zatem w pierwszej kolejności
przesłanki określone w art. 41 Konwencji lugańskiej, tym samym niezbędne jest
rozważenie, czy postanowienie Sądu Apelacyjnego o odrzuceniu zażalenia na
postanowienie Sądu Okręgowego oddalające wniosek o stwierdzenie wykonalności
jest ,,orzeczeniem wydanym w następstwie wniesienia środka zaskarżenia" w
rozumieniu art. 41 Konwencji lugańskiej.
Przy wykładni Konwencji lugańskiej uwzględniać trzeba w należyty sposób
zasady wynikające z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot
Europejskich i sądów Państw członkowskich Wspólnot Europejskich, dotyczące
postanowień Konwencji brukselskiej, które co do swej istoty zostały przejęte przez
Konwencję lugańską (Deklaracja przedstawicieli Rządów Państw - sygnatariuszy
Konwencji lugańskiej będących członkami Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego
Handlu). Z tego względu orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości
wydane na gruncie Konwencji brukselskiej (Konwencja o jurysdykcji i wykonywaniu
orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, sporządzona w Brukseli
dnia 27 września 1968 r.) mają istotne znaczenie przy dokonywaniu wykładni
przepisów Konwencji lugańskiej odpowiadających treścią przepisom Konwencji
brukselskiej.
Europejski Trybunał Sprawiedliwości w swoim orzecznictwie wskazał, że
państwa członkowskie (strony Konwencji) powinny stosować jednolicie pojęcia i
klasyfikacje prawne wypracowane przez Trybunał w odniesieniu do Konwencji
(orzeczenie z dnia 14 lipca 1977 r. w połączonych sprawach Bavaria
Fluggesellschaft Schwabe & Co. Kg and Germanair Bedarfsluftfahrt GmbH Co. Kg
przeciwko Eurocontrol, 9/77 i 10/77, ECR 1977, s. 1517).
Europejski Trybunał Sprawiedliwości, stosując Konwencję brukselską,
podkreślał wielokrotnie, że art. 37 ust. 2 powinien być interpretowany ściśle
(orzeczenia z dnia 27 listopada 1984 r. w sprawie Calzaturificio Brennero sas
przeciwko Wendel GmbH Schuhproduktion International, 258/83, ECR 1984, s.
3971, z dnia 21 kwietnia 1993 r. w sprawie Volker Sonntag przeciwko Hans
Waidmann, Elisabeth Waidmann i Stefan Waidmann, C-172/91, ECR 1993, s. I-
1963 i z dnia 11 sierpnia 1995 r. w sprawie Société d'Informatique Service
Réalisation Organisation przeciwko Ampersand Software BV, C-432/93, ECR 1995,
s. I-2269). Trybunał wskazywał również, że art. 37 ust. 2 Konwencji należy
interpretować w ten sposób, iż kasacja, a w Republice Federalnej Niemiec
Rechtsbeschwerde, może być wniesiona tylko od orzeczenia wydanego w
następstwie środka zaskarżenia wniesionego na podstawie art. 36 Konwencji (np.
orzeczenie z dnia 27 listopada 1984 r. w sprawie Calzaturificio Brennero Sas).
Stwierdził również, że skoro celem Konwencji jest ułatwienie swobodnego
przepływu orzeczeń przez ustanowienie prostego i szybkiego postępowania o
stwierdzenie wykonalności w państwie wykonania, to pojęcie ,,orzeczenie wydane w
następstwie środka zaskarżenia" zawarte w art. 37 ust. 2 Konwencji musi być
interpretowane w ten sposób, iż obejmuje tylko orzeczenia rozstrzygające co do
istoty środka zaskarżenia wniesionego od orzeczenia zezwalającego na wykonanie
w państwie - stronie Konwencji, z wyłączeniem orzeczeń wydanych na podstawie
art. 38 Konwencji (orzeczenie z dnia 4 października 1991 r. w sprawie B.J. van
Dalfsen i inni przeciwko B. Van Loon i T. Berendsen, C-183/90, ECR 1991, s. I-
4743). Do orzeczeń nienależących do kategorii orzeczeń wydanych w następstwie
rozpoznania środka zaskarżenia i niezaskarżalnych do sądu trzeciej instancji
Trybunał zaliczył m.in. wydane przez sąd drugiej instancji orzeczenia odmawiające
zawieszenia postępowania lub uchylające zawieszenie postępowania (orzeczenie z
dnia 11 sierpnia 1995 r. w sprawie Société d'Informatique Service Réalisation
Organisation).
Jednocześnie Trybunał podkreślał, że przepisy Konwencji brukselskiej w
sposób bezpośredni i wyłączny regulują kwestię stwierdzenia wykonalności,
przyjmując m.in., że art. 36 Konwencji wyłącza jakiekolwiek postępowanie
umożliwiające osobom trzecim kwestionowanie orzeczenia stwierdzającego
wykonalność, nawet jeżeli takie postępowanie jest przewidziane dla osób trzecich w
prawie państwa wykonania (orzeczenie z dnia 2 lipca 1985 r. w sprawie Deutsche
Genossenschaftsbank przeciwko S.A. Brasserie du P?cheur, 148/84, ECR 1985, s.
1981) oraz że art. 37 ust. 2 Konwencji należy rozumieć w ten sposób, że wyłącza
on dopuszczalność wniesienia przez osobę trzecią środka zaskarżenia od
orzeczenia wydanego w następstwie środka zaskarżenia od orzeczenia
stwierdzającego wykonalność w państwie wykonania, nawet jeśli prawo krajowe
państwa wykonania przyznaje osobie trzeciej prawo do złożenia środka zaskarżenia
(orzeczenie z dnia 21 kwietnia 1993 r. w sprawie Volker Sonntag przeciwko Hans
Waidmann, Elisabeth Waidmann i Stefan Waidmann, C-172/91, ECR 1993, s. I-
1963).
Jak zaznaczono, wykładnia art. 37 ust. 2 Konwencji brukselskiej dokonywana
przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości jest również aktualna w odniesieniu do
art. 37 ust. 2 Konwencji lugańskiej, ze względu natomiast na podobieństwo
redakcyjne przepisów art. 37 ust. 2 oraz art. 41 obu Konwencji, wykładnię
pierwszego z tych przepisów można odnieść wprost do drugiego.
Nie ulega wątpliwości, że postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie o
odrzuceniu zażalenia na postanowienie Sądu pierwszej instancji oddalające
wniosek o stwierdzenie wykonalności orzeczenia Sądu Okręgowego w Hadze z
dnia 9 maja 2000 r. nie rozstrzyga o zasadności wniesionego zażalenia. Należy
zatem przyjąć, aprobując tym samym stanowisko Europejskiego Trybunału
Sprawiedliwości, że postanowienie Sądu Apelacyjnego nie należy do orzeczeń
wydanych w następstwie środka zaskarżenia w rozumieniu art. 41 Konwencji
lugańskiej i nie może być na podstawie tego przepisu zaskarżone skargą
kasacyjną.
W tej sytuacji co do kwestii dopuszczalności zaskarżenia omawianego
orzeczenia Sądu drugiej instancji wymaga rozważenia możliwość ewentualnego
zastosowania przepisów kodeksu postępowania cywilnego. Zwrócić więc należy
uwagę, że Konwencja lugańska ratyfikowana była za uprzednią zgodą wyrażoną w
ustawie (Dz.U. z 1999 r. Nr 45, poz. 440) i z tego względu, zgodnie z art. 91 ust. 2
Konstytucji, ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z
umową. Konwencja tworzy procedurę wykonywania orzeczeń, która stanowi
autonomiczny i zupełny system, obejmujący również zagadnienia środków
odwoławczych (por. orzeczenie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 2
lipca 1985 r. w sprawie Deutsche Genossenschaftsbank oraz postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 31 maja 2005 r., V CK 266/05, OSNC 2006, nr 5, poz. 86). W
konsekwencji, w zakresie stwierdzania wykonalności orzeczenia, objętego
zakresem konwencji, zasadniczo nie stosuje się odpowiednich przepisów kodeksu
postępowania cywilnego. Niemniej jednak trafnie stwierdzono w piśmiennictwie, że
ze względu na to, iż zawarta w Konwencji regulacja postępowania o stwierdzenie
wykonalności nie ma charakteru wyczerpującego, przepisy prawa krajowego w
zakresie postępowania cywilnego można stosować w takim zakresie, w jakim
Konwencja wyraźnie do nich odsyła lub w odniesieniu do pewnych, szczegółowych
zagadnień, których Konwencja w ogóle nie reguluje, pozostawiając je w sposób
dorozumiany do unormowania prawu państwa wykonania (zob. także
postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 31 maja 2005 r., V CK 266/05).
Należy podkreślić, że Konwencja nie reguluje wprost zagadnienia zaskarżania
orzeczeń formalnych wydawanych w toku postępowania o stwierdzenie
wykonalności. Europejski Trybunał Sprawiedliwości w swoim dotychczasowym
orzecznictwie zajmował stanowisko, że niedopuszczalne jest zaskarżanie orzeczeń
formalnych o charakterze wpadkowym, takich jak orzeczenia odmawiające
zawieszenia postępowania lub uchylające zawieszenie postępowania wydane przez
sąd drugiej instancji, czy też orzeczenia sądu drugiej instancji odmawiające
zawieszenia postępowania i uzależniające wykonalność od złożenia
zabezpieczenia. Trybunał nie wypowiadał się jednak odnośnie do dopuszczalności
zaskarżenia na podstawie przepisów krajowych orzeczeń formalnych sądu drugiej
instancji kończących postępowanie w sprawie. Możliwe są w tym zakresie dwa
rozwiązania. Według pierwszego, regulacja zagadnienia dopuszczalności środków
zaskarżenia w Konwencji lugańskiej ma charakter wyłączny. W konsekwencji,
orzeczenie formalne sądu drugiej instancji kończące postępowanie w sprawie nie
jest zaskarżalne do sądu trzeciej instancji, gdyż nie można uznać, że orzeczenie
takie wydane zostało w następstwie środka zaskarżenia. Drugie stanowisko opiera
się natomiast na założeniu, że Konwencja lugańska nie wyklucza możliwości
zaskarżenia orzeczenia sądu drugiej instancji kończącego postępowanie w sprawie.
Sąd Najwyższy przychyla się do drugiego stanowiska, gdyż w przepisach
Konwencji lugańskiej dotyczących zaskarżania orzeczeń jest mowa wyłącznie o
merytorycznych orzeczeniach w przedmiocie stwierdzenia wykonalności, a jednym
z głównych powodów przesądzenia przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości
niedopuszczalności zaskarżania orzeczeń w sprawach wpadkowych był wzgląd na
szybkość i prostotę postępowania o stwierdzenie wykonalności. Argumenty te są
doniosłe, jednakże trzeba również wziąć pod uwagę okoliczność, że sami twórcy
Konwencji przewidzieli możliwość zaskarżania orzeczeń merytorycznych
wydawanych w postępowaniu o stwierdzenie wykonalności. Koncepcja ta
niewątpliwie prowadzi do przedłużenia postępowania, niemniej jednak spełnia
ważną funkcję gwarancyjną. Orzeczenie odrzucające środek zaskarżenia
uniemożliwia dokonanie kontroli instancyjnej orzeczenia stwierdzającego
wykonalność lub odmawiającego jej stwierdzenia i - właśnie ze względów
gwarancyjnych - powinno być poddane kontroli instancyjnej sądu wyższej instancji.
Ponadto dopuszczenie zaskarżania takich orzeczeń prowadzić może do jednolitego
stosowania Konwencji lugańskiej, dzięki umożliwieniu sądom wyższej instancji
dokonania wykładni m.in. przepisów tytułu III Konwencji.
Wszystko to prowadzi do przekonania, że do oceny dopuszczalności
zaskarżenia orzeczeń formalnych kończących postępowanie w sprawie, a takim jest
postanowienie Sądu Apelacyjnego odrzucające zażalenie na postanowienie Sądu
Okręgowego oddalające wniosek o stwierdzenie wykonalności, znajdują
zastosowanie również przepisy kodeksu postępowania cywilnego.
Dopuszczalność skargi kasacyjnej w postępowaniu o stwierdzenie
wykonalności reguluje art. 1151 § 2 zdanie drugie k.p.c., zgodnie z którym na
postanowienie sądu okręgowego w przedmiocie wykonalności przysługuje
zażalenie, a od postanowienia sądu apelacyjnego - skarga kasacyjna. Z treści
przytoczonego przepisu wynika, że skarga kasacyjna przysługuje tylko na
postanowienia sądu apelacyjnego w przedmiocie wykonalności. Do stwierdzenia
wykonalności orzeczeń podlegających Konwencji lugańskiej przytoczony przepis
nie może jednak mieć zastosowania, jak bowiem wcześniej wskazano, Konwencja
w sposób wyłączny reguluje zaskarżalność orzeczeń merytorycznych do sądu
trzeciej instancji, wyłączając tym samym - jako akt prawny wyższego rzędu -
możliwość stosowania przepisów krajowych. Podstawą skargi kasacyjnej od
orzeczenia odrzucającego zażalenie na postanowienie w przedmiocie wykonalności
nie może być również art. 3981 § 1 k.p.c., który ma charakter przepisu ogólnego w
stosunku do przepisu szczególnego zawartego w art. 1151 § 2 k.p.c. i z tego
względu jego zastosowanie nie wchodzi w ogóle w rachubę.
Niedopuszczalność skargi kasacyjnej od postanowienia Sądu Apelacyjnego
odrzucającego zażalenie na postanowienie Sądu Okręgowego nie oznacza, że
orzeczenie to nie było w ogóle zaskarżalne, należy bowiem zauważyć, że
postanowienie to wydane zostało przez sąd drugiej instancji i kończyło
postępowanie w sprawie, w której przysługuje - na podstawie Konwencji lugańskiej
- skarga kasacyjna. Nie należało jednocześnie ani do postanowień, o których mowa
w art. 3981 § 1 k.p.c., ani do postanowień wydanych w wyniku rozpoznania
zażalenia na postanowienie sądu pierwszej instancji (art. 3941 § 2 k.p.c.). Tym
samym należy uznać, że analizowane postanowienie Sądu drugiej instancji
odrzucające zażalenie mieściło się wśród orzeczeń podlegających zaskarżeniu
zażaleniem do Sądu Najwyższego na podstawie art. 3941 § 2 k.p.c.
Środek zaskarżenia wniesiony przez wnioskującego wierzyciela na
postanowienie odrzucające zażalenie na postanowienie Sądu Okręgowego
oddalające wniosek o stwierdzenie wykonalności oznaczony został jednak jako
skarga kasacyjna, a nie zażalenie. Sąd Najwyższy przyjmuje jednolicie, że w razie
wniesienia przez profesjonalnego pełnomocnika niewłaściwego środka zaskarżenia,
nie ma podstaw do kwalifikowania go inaczej, niż uczynił to sam skarżący (por.
postanowienia z dnia 12 grudnia 2000 r., V CZ 110/00, OSNC 2001, nr 7-8, poz.
105, z dnia 8 lutego 2002 r., II CZ 151/01, nie publ., oraz z dnia 28 lipca 2004 r., III
CZ 52/04, nie publ.). Dlatego należy uznać, że Sąd Apelacyjny prawidłowo
zakwalifikował jako skargę kasacyjną pismo procesowe wnioskodawcy z dnia 24
października 2005 r. Przyjął również trafnie, mimo powołania się na niewłaściwe
przepisy, że skarga kasacyjna wnioskodawcy była niedopuszczalna. Zaskarżone
postanowienie, mimo błędnego uzasadnienia, odpowiada zatem prawu.
Z tych względów, na podstawie art. 39814 w związku z art. 3941 § 3 i art. 13 §
2 k.p.c., Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji.