Postanowienie Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego
z dnia 20 marca 1997 r.
III ZP 15/97

Sąd Najwyższy podejmuje uchwały mające na celu wyjaśnienie przepisów
prawnych wyłącznie na wniosek organów określonych w art. 16 ust. 2 ustawy z
dnia 20 września 1984 r. o Sadzie Najwyższym (Dz. U. z 1994 r., Nr 13, poz. 48 ze
zm.), odmawia zatem podjęcia uchwały na wniosek Miejskiego Przedsiębiorstwa
Komunikacyjnego.

Przewodniczący Sędzia SN: Jan Wasilewski, Sędziowie SN: Teresa Flemming-
Kulesza, Kazimierz Jaśkowski, Jerzy Kwaśniewski (sprawozdawca), Andrzej Kijowski,
Teresa Romer, Walerian Sanetra.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 20 marca
1997 r. wniosku Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego w G. skierowanego
przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego do rozpoznania przez skład siedmiu
sędziów Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego o
podjęcie uchwały zawierającej odpowiedź na następujące zagadnienia prawne:
- Czy i na jakiej podstawie istnieją możliwości przedłużenia kadencji SIP na czas
dłuższy niż 4 lata,
- przez jaki okres po wygaśnięciu kadencji należy wypłacać zryczałtowane
wynagrodzenie,
- czy przepisy art. 6 ust. 3 ustawy z dnia 24 czerwca 1983 r. o społecznej
inspekcji pracy dotyczące wyboru zakładowego społecznego inspektora pracy przez
ogólne zebranie pracowników oznaczają wybory przez organ przedsiębiorstwa w
rozumieniu przepisów ustawy o samorządzie załogi przedsiębiorstwa państwowego w
trybie przewidzianym dla jego zwołania i ważności,
- czy przepisy art. 6 ust. 6 ustawy oznaczają współdziałanie wszystkich
zakładowych organizacji związkowych?

p o s t a n o w i ł:

odmówić podjęcia uchwały.

U z a s a d n i e n i e

Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne w G. w piśmie z dnia 7 marca 1997 r.,
adresowanym do Sądu Najwyższego - "Kolegium Kompetencyjnego" wniosło o
wyjaśnienie określonych przepisów ustawy o społecznej inspekcji pracy. Z wniosku tego
wynika, że jego celem jest usunięcie wątpliwości co do zastosowania wskazanych
przepisów do sytuacji powstałej na skutek poinformowania dwóch działających w
Przedsiębiorstwie organizacji związkowych, iż do czasu wyboru nowego społecznego
inspektora pracy funkcję tę pełni dotychczasowy inspektor.
Przedstawiony wniosek nie podlega rozpoznaniu przez Kolegium Kompetencyjne
przy Sądzie Najwyższym, które - zgodnie z art. 190 § 1 Kodeksu postępowania
administracyjnego - właściwe jest wyłącznie do rozstrzygania sporów o właściwość
między organami administracji państwowej a sądami.
Wniosek ten nie podlega merytorycznemu rozpoznaniu także w trybie przewi-
dzianym dla podejmowania przez Sąd Najwyższy uchwał mających na celu wyjaśnienie
przepisów prawnych budzących wątpliwości w praktyce. Takie bowiem uchwały - na
podstawie art. 16 ust. 2 w związku z art. 13 pkt 3 ustawy z dnia 20 września 1984 r. o
Sądzie Najwyższym (jednolity tekst: Dz. U. z 1994 r., Nr 13, poz. 48 ze zm.) - Sąd
Najwyższy może podejmować tylko na wniosek ustawowo do tego uprawnionych
podmiotów: Pierwszego Prezesa i Prezesa Sądu Najwyższego. Ministra Spra-
wiedliwości, Rzecznika Praw Obywatelskich, a jeżeli chodzi o sprawy z zakresu prawa
pracy również Ministra Pracy i Polityki Socjalnej. Ponadto na podstawie art. 22 ust. 2
ustawy z dnia 23 maja 1991 r o związkach zawodowych (Dz. U. Nr 55, poz. 234 ze zm.)
prawo do występowania do Sądu Najwyższego z wnioskami o wyjaśnienie przepisów
prawa pracy i ubezpieczeń społecznych budzących wątpliwości lub których stosowanie
wywołało rozbieżności w orzecznictwie przysługuje ogólnokrajowej organizacji
międzyzwiązkowej i ogólnokrajowemu związkowi zawodowemu reprezentatywnemu dla
pracowników większości zakładów pracy.
Przedstawienie wniosku o wyjaśnienie przez Sąd Najwyższy przepisów
prawnych przez podmiot do tego nieuprawniony stanowi przeszkodę dla merytorycz-
nego rozpoznania sprawy. W konsekwencji postanowiono w myśl art. 20 ust. 1
powołanej ustawy o Sądzie Najwyższym.

========================================