PostanowienieSkładu Siedmiu Sędziówz dnia 15 czerwca 1994 r., I PZP 27/94


Federacja Związków Zawodowych Pracowników Ochrony Zdrowia nie
jest ogólnokrajową organizacją międzyzwiązkową w rozumieniu art. 22 ust. 1 i
2 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. Nr 55, poz.
234 ze zm.).


Sąd Najwyższy - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych -
w składzie następującym: Przewodniczący SSN: Teresa Flemming-Kulesza (spra-
wozdawca), Sędziowie SN: Kazimierz Jaśkowski, Jerzy Kwaśniewski, Maria
Mańkowska, Walery Masewicz, Teresa Romer, Andrzej Wróbel,


po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 1994 r. wniosku Rady Krajowej Federacji
Związków Zawodowych Pracowników Ochrony Zdrowia skierowanego przez Pier-
wszego Prezesa Sądu Najwyższego do rozpoznania przez skład siedmiu sędziów
Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego o pod-
jęcie uchwały zawierającej odpowiedź na następujące zagadnienie prawne:


"Czy zgodnie z art. 71 ust. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach
opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 91, poz. 408) żłobki stały się publicznymi zakładami
opieki zdrowotnej - skoro włączone zostały do zespołów opieki zdrowotnej na pod-
stawie § 3 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 19
maja 1982 r. w sprawie organizacji i zadań zakładów opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr
15, poz. 121 z późn. zm.), wydanego w wykonaniu przepisu art. 17 ust. 1 ustawy z
dnia 28 października 1948 r. o zakładach społecznych służby zdrowia (Dz. U, Nr 55,
poz. 434 z późn. zm.)?"


p o s t a n o w i ł :


o d m ó w i ć podjęcia uchwały.
U z a s a d n i e n i e


Federacja Związków Zawodowych Pracowników Ochrony Zdrowia wniosła o
podjęcie przez Sąd Najwyższy uchwały mającej na celu wyjaśnienie przepisów
budzących wątpliwości.

Wnioskodawca twierdził, że jest ogólnokrajową organizacją międzyzwiązkową
pracowników ochrony zdrowia zrzeszającą 869 organizacji członkowskich związ-
kowych, zakładowych i międzyzakładowych, skupiających 142.300 pracowników i
38.300 emerytów.


Sąd Najwyższy zważył, co następuje :


Art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U.
Nr 55, poz. 234 ze zm.) stanowi, że organizacjom wymienionym w ust. 1 tegoż ar-
tykułu (czyli ogólnokrajowemu związkowi zawodowemu reprezentatywnemu dla pra-
cowników większości zakładów pracy, a także ogólnokrajowej organizacji międzyz-
wiązkowej) przysługuje prawo występowania do Sądu Najwyższego z wnioskami o
wyjaśnienie przepisów prawa pracy i ubezpieczeń społecznych budzących wątpliwo-
ści lub których stosowanie wywołało rozbieżności w orzecznictwie.

Wnioskodawca jest federacją czyli ogólnokrajowym zrzeszeniem związków
zawodowych (art. 11 ust. 1 powołanej wyżej ustawy o związkach zawodowych).
Ogólnokrajowe organizacje międzyzakładowe są konfederacjami w rozumieniu art.
11 ust. 2. Wnioskodawca nie jest zatem organizacją związkową wymienioną w art.
22 ust. 1 w związku z ust. 2 tejże ustawy czyli nie jest podmiotem uprawnionym do
wnioskowania o podjęcie przez Sąd Najwyższy uchwały zawierającej wyjaśnienie
przepisów prawnych.

Dodać należy, że poza omawianymi organizacjami związkowymi uprawnieni
do złożenia wniosków o podjęcie przez Sąd Najwyższy uchwał mających na celu
wyjaśnienie przepisów prawnych budzących wątpliwości w praktyce lub których sto-
sowanie wywołało rozbieżności w orzecznictwie są Pierwszy Prezes lub prezes Sądu
Najwyższego, Minister Sprawiedliwości, Rzecznik Praw Obywatelskich a ponadto w
sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych Minister Pracy i Polityki
Socjalnej (w sprawach z zakresu prawa wynalazczego i administracyjnego dodat-
kowo inne jeszcze podmioty), co wynika z art. 13 pkt 3 w związku z art. 16 ust. 2
ustawy z dnia 20 września 1984 r. o Sądzie Najwyższym (jednolity tekst Dz. U. z
1994 r. Nr 13, poz. 48).

Z tych przyczyn należało postanowić jak w sentencji na podstawie art. 20 ust.
1 ustawy z dnia 20 września 1984 r. o Sądzie Najwyższym (jednolity tekst: Dz. U. z
1994 r., Nr 13, poz. 48).
========================================