- 1 -


Postanowienie Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego
z dnia 14 kwietnia 1994 r.
I PZP 12/94

Przewodniczący: Prezes SN Jan Wasilewski, Sędziowie SN: Teresa
Flemming-Kulesza (sprawozdawca), Józef Iwulski, Maria Mańkowska, Maria Tyszel,
Andrzej Wróbel, Sędzia SA: Kazimierz Jaśkowski,

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 1994 r. wniosku Związku
Zawodowego Dyżurnych Ruchu PKP skierowanego przez Pierwszego Prezesa Sądu
Najwyższego do rozpoznania przez skład siedmiu sędziów Izby Administracyjnej,
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego o podjęcie uchwały zawierają-
cej odpowiedź na następujące zagadnienie prawne:

"Których to pracowników jednostek organizacyjnych P.K.P. i na jakiej
podstawie, obowiązuje skrócony czas pracy zawarty w § 45 do Rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. ogłoszonym w Obwieszczeniu Ministra
Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 6 września 1993 r. (Dz. U. z 1993 r., Nr 98,
poz. 449)"?

p o s t a n o w i ł :

o d m ó w i ć podjęcia uchwały.

U z a s a d n i e n i e

Związek Zawodowy Dyżurnych Ruchu PKP złożył wniosek o wyjaśnienie
przez Sąd Najwyższy następującego zagadnienia:
"Których to pracowników jednostek organizacyjnych PKP i na jakiej podstawie,
obowiązuje skrócony czas pracy zawarty w § 45 do Rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 27 grudnia 1974 r. ogłoszonym w Obwieszczeniu Ministra Transportu i

- 2 -

Gospodarki Morskiej z dnia 6 września 1993 r. (Dz. U. z 1993 r., Nr 98, poz. 449) ?"
Wnioskodawca powołał się na art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 23 maja 1991 r.
(Dz. U. Nr 55, poz. 234).

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Powołany przepis ustawy o związkach zawodowych stanowi, iż organizacjom
wymienionym w ust. 1 tegoż (czyli ogólnokrajowej organizacji międzyzwiązkowej, a
także ogólnokrajowemu związkowi zawodowemu reprezentatywnemu dla pracow-
ników większości zakładów pracy) przysługuje prawo występowania do Sądu Naj-
wyższego z wnioskami o wyjaśnienie przepisów prawa pracy i ubezpieczeń społecz-
nych budzących wątpliwości lub których stosowanie wywołało rozbieżności w orzecz-
nictwie.
Z treści tego uregulowania wynika, że uprawnienie w nim przewidziane
przysługuje tylko niektórym związkom zawodowym, tym mianowicie, które spełniają
kryterium reprezentatywności dla pracowników większości zakładów pracy. Chodzi
przy tym o większość zakładów pracy w skali kraju (takie zapatrywanie wyraził Sąd
Najwyższy w uchwale z dnia 14 kwietnia 1993 r. I PZP 7/93 OSNCP 1993 r. z. 10
poz. 175). Zdaniem Sądu Najwyższego wnioskodawca będący związkiem zawodo-
wym zrzeszającym pracowników jednej grupy zawodowej nie spełnia omawianego
kryterium. Sąd Najwyższy podziela zatem pogląd wyrażony już uprzednio w postano-
wieniach z dnia 29 kwietnia 1993 r. (I PZP 18/93) i z dnia 27 lipca 1993 r. (I PZP
33/93).
Z tych przyczyn należało postanowić jak w sentencji na podstawie art. 20 ust.
1 ustawy z dnia 20 września 1984 r. o Sądzie Najwyższym (jednolity tekst: Dz. U. z
1994 r., Nr 13, poz. 48).

========================================