Tezy
W skardze skarżący podniósł, iż około 5 miesięczna przerwa w 2000 r. w pobycie spowodowana była nie tylko zmianą pracy ale także pogorszeniem się stanu jego zdrowia, które wymagało leczenia szpitalnego w Syrii od 20 kwietnia do 15 sierpnia 2000 r. na dowód czego przedstawił kartę informacyjną leczenia szpitalnego oraz zaświadczenie lekarskie z kraju pochodzenia z tłumaczeniem. W związku z tym zarzucił organom orzekającym niezastosowanie art. 64 ust. 6 pkt 4 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach /Dz.U. nr 128 poz. 1175 ze zm./, w myśl którego - pobyt cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się za nieprzerwany, jeżeli żadna z przerw w nim nie była dłuższa niż 2 miesiące, chyba że przyczyną przerwy było leczenie.
Przedstawienie powyższych nowych okoliczności w sprawie dopiero na etapie postępowania sądowego - administracyjnego spowodowało, iż należało dokonać ich oceny w kontekście art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "b" ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, zgodnie z którym - sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego. Treść przywołanej regulacji stanowi, że niezbędną przesłanką pozwalającą sądowi uchylić zaskarżoną decyzję z uwagi na zaistnienie okoliczności stanowiącej przyczynę wznowienia postępowania jest to, aby powstanie tej okoliczności dało się zakwalifikować jako naruszenie prawa przez organ. Przy czym naruszenie to ma dotyczyć naruszenia prawa procesowego i tylko takie naruszenia mogą prowadzić do uchylenia zaskarżonej decyzji.
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu na rozprawie sprawy ze skargi Ibrahim Al S. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia 19 stycznia 2006 r. (...) w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na osiedlenie się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - skargę oddala.
Uzasadnienie
Wnioskiem z 12 sierpnia 2005 r. obywatel Syrii - Ibrahim Al S., przebywający w Polsce od 1993 r. - wystąpił do Wojewody M. o udzielenie zezwolenia na osiedlenie się, który umotywował wieloletnim pobytem, wykonywaniem pracy w Polsce oraz faktem pozostawania w związku małżeńskim z obywatelką polską Elżbietą W. Wnioskodawca podkreślił, że od 20 czerwca 1993 r. mieszka i przebywa w Polsce na podstawie wiz i zezwoleń na zamieszkanie na czas oznaczony, jedynie w 2000 r. z powodu zmiany miejsca pracy wyjechał z Polski na okres ok. 4 miesięcy, w tym czasie czekał na zezwolenie na pracę.
Wojewoda M. decyzją z 18 listopada 2005 r. (...) odmówił udzielenia Ibrahim Al S. wnioskowanego zezwolenia. W uzasadnieniu swojej decyzji organ I instancji stwierdził, iż wnioskodawca nie spełnia wymogów określonych w art. 64 ust. 1 pkt 1 lit. "c" ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach /Dz.U. nr 128 poz. 1175 ze zm./ dalej: ustawy o cudzoziemcach, bowiem jego pobyt bezpośrednio przed złożeniem wniosku na podstawie wiz i zezwoleń na zamieszkanie na czas oznaczony nie trwał co najmniej przez 5 lat, a ze względu na fakt, iż cudzoziemiec zawarł związek małżeński z obywatelką polską 5 lutego 2005 r. brak jest podstaw do udzielenia wnioskowanego zezwolenia na podstawie art. 64 ust. 1 pkt 3 ustawy o cudzoziemcach.
W skutek odwołania wnioskodawcy z 22 listopada 2005 r. Prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców decyzją z 19 stycznia 2006 r. (...) działając na podstawie art. 66 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 64 ust. 1 pkt 1 lit. "c" oraz ust. 1 pkt 3 ustawy o cudzoziemcach oraz art. 20 ust. 1 ustawy z 22 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o cudzoziemcach i ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych ustaw /Dz.U. nr 94 poz. 788/ oraz art. 127 par. 2 i art. 138 par. 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego /t.j. Dz.U. 2000 nr 98 poz. 1071 ze zm./ dalej: Kpa, utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.
Organ odwoławczy wskazał, że wnioskodawca wypełnia warunki do udzielenia zezwolenia na osiedlenie się wymienione w art. 64 ust. 1 pkt 1 lit. "a i b" ustawy o cudzoziemcach tj. wskazał, iż na terytorium RP ma zapewnione mieszkanie utrzymanie oraz wskazał istnienie trwałych więzów rodzinnych łączących jego z Polską. Natomiast nie spełnia przesłanki z art. 64 ust. 1 pkt 1 lit. "c" ustawy o cudzoziemcach, ponieważ nie przybywał bezpośrednio przed złożeniem przedmiotowego wniosku na terytorium Polski nieprzerwanie przez 5 lat. Jego pobyt na terytorium Polski od 30 sierpnia 2000 r. do złożenia wniosku z 12 sierpnia 2005 r. wyniósł 4 lata, 11 miesięcy i 12 dni.
Wnioskodawca nie spełnia także jednej z przesłanek z art. 64 ust. 1 pkt 3 ustawy o cudzoziemcach, w myśl którego - zezwolenie na osiedlenie się udzielane jest cudzoziemcowi, który zawarł związek małżeński z obywatelem polskim, jeżeli bezpośrednio przed złożeniem wniosku przebywał nieprzerwanie terytorium RP co najmniej przez 2 lata na podstawie zezwoleń na zamieszkanie na czas oznaczony o i od dnia zawarcia związku małżeńskiego upłynęły co najmniej 3 lata - ponieważ nie pozostaje w związku małżeńskim co najmniej 3 lata.
Jednocześnie organ odwoławczy wyjaśnił, iż odmowa udzielania zezwolenia na osiedlenie się nie pozbawia wnioskodawcy możliwości dalszego legalnego pobytu na terytorium RP, na podstawie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony.
W skardze z 22 lutego 2006 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i udzielenie zezwolenia na osiedlenie się na terytorium RP.
Zaskarżonej decyzji zarzucił:
- niezastosowanie art. 64 ust. 6 pkt 4 ustawy o cudzoziemcach dotyczącego definicji nieprzerwanego pobytu na terytorium Polski;
- brak realizacji zasady pogłębiania zaufania zawartej w art. 8 Kpa;
- naruszenie przepisów proceduralnych, w szczególności art. 7 i art. 77 Kpa, poprzez zaniechanie, nie wyczerpujące zebranie i rozpatrzenie materiału dowodowego przy załatwianiu sprawy;
- niezgodności z art. 18 Konstytucji RP dotyczącego ochrony rodziny.
W motywach skargi skarżący stwierdził, iż jego około 5 miesięczna przerwa w pobycie na terytorium Polski w 2000 r. spowodowana była zmianą miejsca pracy oraz względami zdrowotnymi. W Polsce w 1997 r. przechodził zabieg kardiologiczny, a stres związany z trudnościami w uzyskaniu wizy w 2000 r. spowodował nawrót choroby, przebywał wtedy w szpitalu w Syrii od 20 kwietnia do 15 sierpnia 2000 r. pod obserwacją lekarską. Te okoliczności wypełniają przesłanki z art. 64 ust. 6 pkt 4 ustawy o cudzoziemcach, w myśl którego - pobyt cudzoziemca na terytorium RP uważa się za nieprzerwany, jeżeli żadna z przerw w nim nie była dłuższa niż 2 miesiąca, chyba że przyczyną przerwy było leczenie. Do skargi załączył: kartę informacyjną leczenia szpitalnego oraz zaświadczenie lekarskie z kraju pochodzenia wraz z tłumaczeniem.
W odpowiedzi na skargę Prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców wniósł o jej oddalenie, podnosząc argumenty jak w zaskarżonej decyzji. Ponadto odnosząc się do treści skargi stwierdził, że cudzoziemiec na okoliczność leczenia się podczas kilkumiesięcznej nieobecności w Polsce w 2000 r. powołał się po raz pierwszy w skardze. Pomimo tego, iż skarżący został w dniu złożenia wniosku poinformowany, że w przypadku zezwolenia na osiedlenie się pobyt cudzoziemca na terytorium RP uważa się za nieprzerwany, jeżeli żadna z przerw w nim nie była dłuższa niż 2 miesiąca, chyba że przyczyną przerwy było leczenie. Ponadto okoliczności leczenia się w 2000 r. skarżący nie podnosił we wcześniejszym swoim wniosku z 24 czerwca 2003 r. o udzielenie zezwolenie na osiedlenia się. W związku z tym okoliczność ta nie mogła zostać wzięta pod uwagę przez organy orzekające w trakcie postępowania administracyjnego. Dodatkowo zwrócił uwagę, że z tłumaczenia zaświadczenia lekarskiego nie wynika, że skarżący był poddany leczeniu
szpitalnemu, lecz że miał zalecony okres odpoczynku po zabiegu kardiologicznym przeprowadzonym 14 kwietnia 2000 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zakres kognicji sądów administracyjnych ogranicza się do badania zaskarżonej decyzji pod względem jej zgodności z prawem, to znaczy ustalenia, czy organ orzekający w sprawie prawidłowo zinterpretował i zastosował przepisy prawa, w oparciu o należycie ustalony stan faktyczny.
Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, Prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców prawidłowo zastosował prawo w oparciu o także prawidłowo ustalony stan faktyczny.
Zgodnie z art. 64 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach - zezwolenie na osiedlenie się udzielane jest cudzoziemcowi, który spełnia łącznie następujące warunki:
a/ wykaże istnienie trwałych więzów rodzinnych lub ekonomicznych łączących go z Rzecząpospolitą Polską, ma zapewnione w Rzeczypospolitej Polskiej mieszkanie i utrzymanie, bezpośrednio przed złożeniem wniosku przebywał nieprzerwanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie wiz, zezwoleń na zamieszkanie na czas oznaczony lub w związku z posiadaniem statusu uchodźcy, co najmniej przez 5 lat, a na podstawie zezwoleń na zamieszkanie na czas oznaczony, o których mowa w art. 53 ust. 1 pkt 7-9 przedmiotowej ustawy, przez okres 3 lat.
W niniejszej sprawie organy orzekające uznały, iż skarżący wypełnia przesłanki z art. 64 ust. 1 pkt 1 lit. "a i b" ustawy o cudzoziemcach, tj. posiada trwałe więzy rodzinne z Polską oraz ma zapewnione mieszkanie i utrzymanie. Zakwestionowały jednak spełnienie trzeciego z warunków określonego w art. 64 ust. 1 pkt 1 lit. "c" tj. okresu nieprzerwanego pobytu skarżącego bezpośrednio przed złożeniem wniosku na podstawie wiz i zezwoleń na zamieszkanie na czas oznaczony co najmniej przez 5 lat. Pobyt skarżącego w chwili składania wniosku /12 sierpnia 2005 r./ na podstawie wiz i zezwoleń na zamieszkanie na czas oznaczony wynosił 4 lata, 11 miesięcy i 12 dni.
Skarżący w postępowaniu administracyjnym konsekwentnie twierdził, iż wyjazd z Polski w okresie od 18 stycznia do 9 sierpnia 2000 r. był jednym tak długim okresem przerwy w jego pobycie na terytorium Polski od 1993 r. Powodem wyjazdu była zmiana pracy, oczekiwanie na wizę z prawem do pracy i chęć uchronienia się od nielegalnego pobytu na terytorium Polski (...).
W skardze skarżący podniósł, iż około 5 miesięczna przerwa w 2000 r. w pobycie spowodowana była nie tylko zmianą pracy ale także pogorszeniem się stanu jego zdrowia, które wymagało leczenia szpitalnego w Syrii od 20 kwietnia do 15 sierpnia 2000 r. na dowód czego przedstawił kartę informacyjną leczenia szpitalnego oraz zaświadczenie lekarskie z kraju pochodzenia z tłumaczeniem. W związku z tym zarzucił organom orzekającym niezastosowanie art. 64 ust. 6 pkt 4 ustawy o cudzoziemcach, w myśl którego - pobyt cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się za nieprzerwany, jeżeli żadna z przerw w nim nie była dłuższa niż 2 miesiące, chyba że przyczyną przerwy było leczenie.
Przedstawienie powyższych nowych okoliczności w sprawie dopiero na etapie postępowania sądowoadministracyjnego spowodowało, iż należało dokonać ich oceny w kontekście art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "b" ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, zgodnie z którym - sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego. Treść przywołanej regulacji stanowi, że niezbędną przesłanką pozwalającą sądowi uchylić zaskarżoną decyzję z uwagi na zaistnienie okoliczności stanowiącej przyczynę wznowienia postępowania jest to, aby powstanie tej okoliczności dało się zakwalifikować jako naruszenie prawa przez organ. Przy czym naruszenie to ma dotyczyć naruszenia prawa procesowego i tylko takie naruszenia mogą prowadzić do uchylenia zaskarżonej decyzji /zob. wyrok NSA z dnia 12 maja 2005 r. FSK 2045/04
- Monitor Podatkowy 2006 nr 3 str. 45; podobnie wyrok NSA z dnia 6 października 2005 r. II GSK 164/05 - ONSAiWSA 2006 Nr 2 poz. 45/.
W niniejszej sprawie w trakcie postępowania administracyjnego skarżący otrzymał od Wojewody M. w dniu złożenia wniosku /12 sierpnia 2005 r./ pisemne pouczenie w języku polskim i angielskim o warunkach uzyskania zezwolenia na osiedlenie się, w tym także o przypadkach, w których pobyt cudzoziemca na terytorium Polski uważa się za nieprzerwany, jeżeli żadna z przerw w nim nie była dłuższa niż 2 miesiące, chyba że przyczyną przerwy było m.in. leczenie (...).
W trakcie postępowania administracyjnego o udzielenie zezwolenie na osiedlenie się z wniosku z 12 sierpnia 2005 r., jak też w czasie uprzedniego postępowania administracyjnego z wniosku z 24 czerwca 2003 r. skarżący w żaden sposób nie wspomniał aby jego przerwa w pobycie w 2000 r. była spowodowana leczeniem, lecz konsekwentnie i bez żadnych zastrzeżeń swój pobyt w Syrii w 2000 r. tłumaczył oczekiwaniem na wizę z prawem do pracy w Polsce, co szczegółowo opisano powyżej. W takiej sytuacji chybione są zarzuty skargi dotyczące niezastosowania przez organy orzekające art. 64 ust. 6 pkt 4 ustawy o cudzoziemcach, jak również uchybienia Kodeksowym zasadom prowadzenia postępowania administracyjnego wyrażonym w artykułach 7-8 i art. 77 Kodeksu postępowania administracyjnego.
W związku z powyższym Sąd uznał, iż postępowanie administracyjne w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone z zachowaniem należytej staranności. Sytuacja zaś w której nie stwierdzono naruszenia prawa procesowego przez organy orzekające, a strona przedstawia dopiero w toku postępowania sądowoadministracyjnego nowe dowody w sprawie - tj. zaświadczenia lekarskie, o których istnieniu w trakcie postępowania administracyjnego nawet nie wspomina - może ewentualnie uzasadniać wzruszenie zaskarżonej decyzji w administracyjnym trybie nadzwyczajnym, tj. w drodze wznowienia postępowania administracyjnego /art. 145 par. 1 pkt 5 Kpa/, a nie w trybie kontroli sądowoadministracyjnej. Zauważyć bowiem wypada, że stosownie do art. 1 par. 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych /Dz.U. nr 153 poz. 1269 ze zm./ kontrola działalności publicznej przez sądy administracyjne sprawowana jest pod względem zgodności z prawem. Wobec tego podstawę orzekania stanowi dla sądu administracyjnego stan faktyczny
ustalony przez organ i dlatego bez znaczenia dla jego oceny pozostają fakty i dowody powołane już po wydaniu zaskarżonej decyzji, o ile owe fakty i dowody pozostawały wcześniej nieznane z przyczyn leżących poza nim /v. m.in. wyroki NSA z dnia 25 kwietnia 2000 r. V SA 2526/99 - nie publ.; z dnia 11 marca 1998 r. SA/Sz 1003/97; z dnia 27 lipca 2001 r. III SA 1188/00 - Monitor Podatkowy 2001 nr 9 str. 2 oraz T. Jędrzejewski, P. Rączka, Glosa do wyroku NSA z 27 lipca 1994 r. V SA/Wr 652/94 Przegląd Orzecznictwa Podatkowego 1996 nr 4 poz. 110/.
Mając na względzie powyższe należy podzielić stanowisko Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców, iż skarżący nie wypełnił przesłanki z art. 64 ust. 1 pkt 1 lit. "c" ustawy o cudzoziemcach.
Ustosunkowując się natomiast do zarzutów skargi odnoszących się naruszenia art. 18 Konstytucji RP, Sąd nie stwierdził aby zaskarżona decyzja naruszała dobra skarżącego w postaci ochrony rodziny. Bowiem odmowa udzielania skarżącemu zezwolenia na osiedlenie się na terytorium Polski nie powoduje konieczności opuszczenia Polski przez skarżącego i zerwania kontaktu z żoną, ponieważ może on nadal przebywać w Polsce na podstawie zezwolenie na zamieszkanie na czas oznaczony. Ponadto skarżący może ponownie ubiegać się o prawo stałego pobytu w Polsce, w której to sprawie pod uwagę będzie brany 5 letni okres legalnego i nieprzerwanego pobytu w Polsce, bezpośrednio przed złożeniem takiego wniosku, co zostało przez Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców podkreślone w zaskarżonej decyzji oraz odpowiedzi na skargę.
W świetle powyższych rozważań Sąd uznał, że zaskarżona decyzja odpowiada prawu, gdyż zarówno argumentacja skargi jak i analiza akt sprawy nie ujawniła wad tego rodzaju, że mogłyby mieć wpływ na podjęte rozstrzygnięcie. Wydając zaskarżoną decyzję, Prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców, działając na podstawie przepisów prawa, prawidłowo ustalił stan faktyczny w oparciu o zebrany materiał dowodowy, a wnioski które wyprowadził z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wykraczają poza swobodną ocenę dowodów, a więc nie stanowią naruszenia prawa.
Z tych względów, na podstawie art. 151 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, należało oddalić skargę jako niezasadną.