OSK 994/04 - Wyrok NSA z 2005-01-11

Tezy

1. Przyjęcie, iż nie ma przepisu przejściowego, który expressis verbis zobowiązywałby do postępowań wszczętych przed wejściem w życie nowelizacji stosować przepisy w brzmieniu znowelizowanym /tzw. bezpośrednie działanie nowego prawa/ nie oznacza, że in abstracto praktyka taka jest niedopuszczalna.

1. Z uwagi na gwarancyjną funkcję prawa represyjnego można wnioskować, że podmiot naruszający prawo mógł w oparciu o zasadę zaufania do państwa i stanowionego przezeń prawa /zasady również wywodzone z zasady demokratycznego państwa prawnego/, oczekiwać zastosowania wobec niego sankcji w oparciu o przepisy obowiązujące w czasie gdy dopuścił się naruszenia prawa.

1. każdorazowo podejmując decyzję o bezpośrednim stosowaniu nowego prawa organ administracji musi rozważyć czy nie doprowadzi to do skutków nie dających się zaakceptować z punktu widzenia konstytucyjnych zasad porządku prawnego.

Skarga kasacyjna * Zasada zaufania do państwa * Zasada zaufania do prawa * Zasada niedziałania prawa wstecz * Ruch drogowy * Drogi * Przepisy przejściowe * Transport drogowy * Pojazd nienormatywny * Bezpośrednie działanie nowego prawa * Kara pieniężna

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 lutego 2004 r. 6/II SA 2155/02 w sprawie ze skargi Marcina M. na decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia 12 kwietnia 2002 r. (...) w przedmiocie obciążenia karą pieniężną za przejazd pojazdem ponadnormatywnym bez zezwolenia - oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 11 lutego 2004 r. /6/II SA 2155/02/ Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy ze skargi Marcina M. na decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia 12 kwietnia 2002 r.(...)w sprawie obciążenia karą pieniężną za przejazd pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia - uchylił zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję z dnia 12 kwietnia 2002 r. i orzekł o jej niewykonalności. W uzasadnieniu Sąd wyjaśnił, że w dniu 23 października 2001 r. został zatrzymany do kontroli zespół /ciągnik z naczepą/, będący własnością Marcina M. W wyniku kontroli stwierdzono przekroczenie dopuszczalnych norm określonych rozporządzeniem Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 1 kwietnia 1999 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia. W dniu 31 stycznia 2002 r. zostało wszczęte postępowanie w sprawie obciążenia opłatą drogową za przejazd pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia. Postępowanie to zakończono decyzją z dnia 12
kwietnia 2002 r. (...) Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad wydaną na podstawie art. 13 ust. 2a i 2b, 1 p. tabeli 5 pkt 1 lit. "d", art. 18 ust. 9 i art. 20 pkt 8 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych w związku z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r.- Prawo o ruchu drogowym oraz par. 4 i par. 5 ust. 4 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 1 kwietnia 1999 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia, obciążającą Marcina M. karą pieniężną w wysokości 5.040 zł. W uzasadnieniu tej decyzji stwierdzono, że przejazd pojazdem nienormatywny jest dozwolony tylko pod warunkiem uzyskania zezwolenia, wymienioną karę ustalono za stwierdzony w dniu 23 października 2001 r. przejazd pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia po drodze krajowej nr 86, co zostało wskazane w protokole z zatrzymania i kontroli pojazdu.

Marcina M. złożył wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy podnosząc, że ustalenie opłaty nastąpiło na podstawie przepisów wykonawczych, które nie obowiązywały w dniu zdarzenia. Naliczenie opłaty powinno nastąpić w oparciu o przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 czerwca 2000 r. w sprawie opłat drogowych i naliczona opłata powinna być mniejsza.

Zarzucił także naruszenie art. 107 par. 3 Kpa i art. 139 Kpa oraz podniósł, że protokół z kontroli jest dla niego nieczytelny, brakuje w nim marki pojazdu, marki i typu naczepy.

Decyzją z dnia 12 kwietnia 2002 r. /jak zauważył Sąd w dalszej części uzasadnienia data ta została błędnie oznaczona/ o znaku (...) Dyrektor Generalny Dróg Krajowych i Autostrad utrzymał w mocy wcześniejszą decyzję. W jej uzasadnieniu stwierdził, że strona nie kwestionowała protokołu a niepodanie marki i typu ciągnika nie powoduje nieważności pomiarów i wydanej decyzji. Ustalenie właściciela jest możliwe na podstawie numerów rejestracyjnych i dane dotyczące marki i typu ciągnika nie są w decyzji potrzebne, bo protokół stanowi integralną część decyzji. Generalny Dyrektor stwierdził ponadto, że zarzut wydania decyzji z naruszeniem prawa jest nieuzasadniony, w świetle tego że zmiany przepisów, na podstawie których strona została obciążona karą weszły w życie 1 stycznia 2002 r. Przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo transportowe /Dz.U. nr 125 poz. 1371 ze zm./ wprowadziły zmianę w ustawie z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych z mocą obowiązującą od 1 stycznia 2002 r., skoro zatem postępowanie
zostało wszczęte 31 stycznia 2002 r. zatem musiało być prowadzone pod rządami nowej ustawy. Ponadto zgodnie z art. 104 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym przepisy nowej ustawy "przejęły" toczące się postępowanie administracyjne - wszczęte a niezakończone decyzją ostateczną przed dniem wejścia jej przepisów w życie.

Skargę na te decyzje wniósł Marcin M. domagając się stwierdzenia ich nieważności na podstawie art. 156 par. 1 i 2 Kpa, ponowił zarzut naruszenia art. 107 par. 3 i art. 139 Kpa, w uzasadnieniu podnosząc przede wszystkim fakt naliczenia kary według przepisów które nie obowiązywały w chwili wystąpienia zdarzenia tj. 23 października 2001 r. a zaczęły obowiązywać od 1 stycznia 2002 r.

W odpowiedzi na skargę wnoszono o jej oddalenie.

Uzasadniając wyrok Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie podzielił pogląd skarżącego, że kara nałożona na niego została naliczona według przepisów, które nie obowiązywały w chwili wystąpienia zdarzenia a zaczęły obowiązywać dopiero od dnia 1 stycznia 2002 r. Przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym /Dz.U. nr 125 poz. 1371/ wprowadziły zmianę w ustawie z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz.U. 2000 nr 71 poz. 838 ze zm./ dodając m.in. w art. 13 ust. 2a i 2b oraz załącznik kary pieniężne, o których mowa w art. 13 ust. 2a. W oparciu o te przepisy obliczono nałożoną karę pieniężną. Zgodnie z art. 110 ustawy o transporcie drogowym ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2002 r., z tym że rozdział 9 wchodzi w życie z dniem 1 listopada 2001 r., z wyjątkiem art. 50, art. 68-75 i art. 80-82, które wchodzą w życie po upływie 6 miesięcy od ogłoszenia. Ustawa ta zawiera przepis przejściowy - art. 104 - stanowiący, że

1/ zezwolenia na wykonywanie transportu drogowego udzielone przed dniem wejścia w życie ustawy zachowują moc i

2/ do postępowań administracyjnych wszczętych a niezakończonych decyzją ostateczną przed dniem wejścia w życie ustawy, stosuje się jej przepisy.

Zdaniem Sądu, przepis ten ma charakter normy procesowej, a nie normy materialnoprawnej i nie może stanowić podstawy do oceny, które przepisy należy stosować do stanów faktycznych zaszłych przed dniem jej wejścia w życie a o których konsekwencjach prawnych Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad orzekał po wejściu w życie ustawy. Wojewódzki Sąd Administracyjny podniósł, że z uwagi na brak normy materialnoprawnej, zgodnie z ogólną zasadą lex retro non agit, należy stosować do powyższego zdarzenia przepisy obowiązujące w dacie jego zaistnienia, gdyż również z celu ustawy nie da się wyprowadzić wniosku o jej działaniu wstecz. Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 października 2000 r., I CK 134/02 wydanym na podstawie art. 113 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów /Dz.U. 2003 nr 86 poz. 804/, którego treść jest zbliżona do sformułowania zawartego w art. 104 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym. W naszym systemie prawnym funkcjonują ustawy które zawierają
intertemporalne normy prawne dotyczące zarówno przepisów materialnych jak i przepisów procesowych /np. ustawa Prawo własności przemysłowej/.Zasadę lex retro non agit wywodzi się z art. 2 Konstytucji RP i zgodnie z nią nie wolno zastosować przepisów ostrzejszych /a poza sporem jest, że nałożona kara była wyliczona według przepisów bardziej rygorystycznych/ w odniesieniu do zdarzenia /stanu faktycznego/ które miało miejsce przed dniem wejścia w życie tych przepisów.

W świetle najbardziej reprezentatywnych poglądów doktryny - E. Łętowskiej /Reżim prawny stwierdzania nieważności decyzji administracyjnej na tle art. 250 Ordynacji podatkowej/ "przełamanie zakazu lex retro non agit /w polskim systemie prawnym wynikającym z art. 2 Konstytucji/ musi być jasno wypowiedziane w samej ustawie. Nie może to być rezultat wnioskowania czy domniemania istnienia takiej zasady. Przełamanie zakazu retroaktywności musi wynikać w sposób nie nasuwający wątpliwości z ustawy". W stanie prawnym i faktycznym rozważanej sprawy Sąd nie dopatrzył się przełamania zakazu retroaktywności i dlatego uznał, że zaskarżone decyzje naruszają prawo. Jednocześnie Sąd przypomniał, że przepisy obowiązujące w chwili zdarzenia zostały uznane przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 10 grudnia 2002 r., P 6/02 za przepisy sprzeczne z Konstytucją ale ten fakt nie może sankcjonować zastosowania przy ponownym rozpoznaniu sprawy w stosunku do skarżącego norm znacznie ostrzejszych niż normy obowiązujące w chwili
zdarzenia, gdyż byłoby to sprzeczne z zasadą lex retro non agit.

Od wyroku Wojewódzkiego Sąd Administracyjnego w Warszawie złożył skargę kasacyjną Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, Oddział w K., reprezentowany przez radcę prawnego Ewę B. W skardze kasacyjnej zarzucono naruszenie prawa materialnego - art. 99 i art. 104 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym /Dz.U. nr 125 poz. 1371/ poprzez nieuwzględnienie cytowanych przepisów i niezastosowanie ich przy ocenie sprawy będącej przedmiotem postępowania /art. 174 pkt 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi/ i wnoszono o uchylenie wyroku w całości. Naruszenie tych przepisów miało istotne znaczenie dla wyroku i jako okoliczność uzasadniającą skargę kasacyjną wskazano, w trybie art. 176 pow. ustawy, konieczność wypowiedzenia się przez Sąd w kwestii, czy art. 99 i art. 104 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym mają zastosowanie do postępowania administracyjnego w sprawie obciążenia Marcina M. karą pieniężną za przejazd nienormatywny bez zezwolenia.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej zarzucono, że Sąd nie odniósł się do obowiązujących w dniu wszczęcia postępowania i wydania decyzji w I instancji przepisów nowelizujących ustawę o drogach publicznych /art. 99/. Odnośnie cyt. art. 104 ust. 2 skarżący zarzucił, że Sąd wydając wyrok dokonał oceny stanu prawnego w oderwaniu od treści tego artykułu Prawa transportowego, który określa zakres stosowania "nowych" i dotychczasowych przepisów w postępowaniach wszczętych a nie zakończonych. Zgodnie z tymi przepisami postępowania wszczęte a nie zakończone decyzją ostateczną toczą się zgodnie z przepisami prawa o transporcie drogowym. Brzmienie przepisu art. 104 ust. 2 jest na tyle ogólne że nie ma podstaw, aby powołany przepis miał zastosowanie wyłącznie do postępowań w sprawach o zezwolenia na wykonywanie transportu drogowego. Przepis ten, wbrew temu co stwierdził Sąd, nie ma charakteru jedynie proceduralnego. Brak też uzasadnienia dla tezy, by z zasady lex retro non agit wywodzić w przedmiotowej sprawie zakaz
stosowania norm obowiązujących w dniu 1 stycznia 2002 r. /w dacie formalnego wszczęcia postępowania/ ze względu na to, że wysokość kary uległa podwyższeniu. Zasada stosowania względniejszej kary ma zastosowanie do postępowań karnych a nie w postępowaniu administracyjnym.

W skardze podniesiono również że na skutek wyroku WSA i wyroku Trybunału z dnia 10 grudnia 2002 r. P 6/02 /Dz.U. nr 214 poz. 1816/ skarżący nie może obciążyć strony karą pieniężną za niewątpliwe przekroczenie dopuszczalnych norm ustalonych ustawowo.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw. Zarzut naruszenia prawa materialnego - przepisów art. 99 i art. 104 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym /Dz.U. nr 125 poz. 1371/ poprzez ich nieuwzględnienie i niezastosowanie przy ocenie sprawy nie jest zasadny. Zarzut naruszenia przepisu art. 104 ust. 2 powołanej ustawy opiera się na wykładni w myśl której przepis ten ma odniesienie nie tylko do spraw zezwoleń na wykonywanie transportu drogowego ale także do postępowań w innych sprawach. Taka interpretacja budzić musi zastrzeżenia. Powołany przepis art. 99 ustawy o transporcie drogowym wprowadzał zmiany w ustawie o drogach publicznych, które zaczęły obowiązywać zgodnie z art. 110 tej ustawy z dniem 1 stycznia 2002 r. W rozdziale 12 ustawy o transporcie drogowym zawierającym zmiany w przepisach obowiązujących, przepisy przejściowe i końcowe art. 97-102 znajdują się przepisy wprowadzające zmiany w innych ustawach, w tym w ustawie o drogach publicznych, oraz przepisy przejściowe
103-109 odnoszące się do materii regulowanej przepisami ustawy o transporcie drogowym. Przepis art. 104 ust. 1 powołanej ustawy stanowi, że zezwolenia na wykonywanie transportu drogowego udzielone przed dniem wejścia w życie ustawy zachowują moc a w myśl przepisu ust. 2 tegoż artykułu do postępowań wszczętych, a nie zakończonych decyzją ostateczną przed dniem wejścia w życie ustawy, stosuje się jej przepisy. Rozciąganie mocy obowiązującej tego przepisu na postępowania w innych sprawach, regulowanych innymi ustawami, w tym na postępowanie regulowane przepisami ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz.U. 2000 nr 71 poz. 838 ze zm./w przedmiocie nałożenia kar pieniężnych w świetle wykładni systemowej było nieuprawnione.

Usytuowanie i przejściowy charakter powołanego przepisu art. 104 /będący skutkiem zastosowania techniki bezpośredniego stosowania ustawy nowej/ sugeruje, iż ustawodawca miał na myśli postępowania, które zostały wszczęte na gruncie ustaw "starych" [ustawy z dnia 2 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania międzynarodowego transportu drogowego /Dz.U. nr 106 poz. 677 ze zm./ i ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o warunkach wykonywania krajowego drogowego przewozu osób /Dz.U. nr 141 poz. 942 ze zm./] i które mają być prowadzone i finalizowane w oparciu o przepisy ustawy "nowej" o transporcie drogowym. Nowelizacja ustawy o drogach publicznych dokonana przepisem art. 99 ustawy o transporcie drogowym nie powoduje zastosowania w postępowaniach np. w sprawach o nałożenie kary pieniężnej za przejazd pojazdem nienormatywnym przepisu art. 104 ustawy o transporcie drogowym. Z powyższego względu nie można uznać za zasadny zarzutu naruszenia art. 99 ustawy o transporcie drogowym, bo gdyby nawet wykładnię przepisu art. 104
ust. 2 przyjętą w skardze kasacyjnej uznać za uprawnioną /co jednak uprawnione nie jest/, naruszonymi przepisami prawa materialnego byłyby odpowiednie przepisy ustawy o drogach publicznych a nie przepis je zmieniający. Tym samym do kar pieniężnych wprowadzonych przepisem art. 99 do ustawy o drogach publicznych miał zastosowanie przepis art. 110 znowelizowanej ustawy o transporcie drogowym, określający datę jej wejścia w życie, w tym wejścia w życie zmian w ustawie o drogach publicznych. Z kolei na gruncie przepisów ustawy o drogach publicznych, po zmianach wprowadzonych z dniem 1 stycznia 2002 r., brak było podstawy do zastosowania wprowadzonych we wskazanej dacie kar pieniężnych w odniesieniu do zdarzeń /naruszeń prawa/ które miały miejsce przed tym dniem.

Przyjęcie, iż nie ma przepisu przejściowego, który expressis verbis zobowiązywałby do postępowań wszczętych przed wejściem w życie nowelizacji stosować przepisy w brzmieniu znowelizowanym /tzw. bezpośrednie działanie nowego prawa/ nie oznacza, że in abstracto praktyka taka jest niedopuszczalna. Przyjmuje się bowiem, że milczenie ustawodawcy w tym względzie oznacza założenie bezpośredniego stosowania nowego prawa. Podkreślić jednak trzeba, że każdorazowo podejmując decyzję o bezpośrednim stosowaniu nowego prawa organ administracji musi rozważyć czy nie doprowadzi to do skutków nie dających się zaakceptować z punktu widzenia konstytucyjnych zasad porządku prawnego. Jest to tym ważniejsze, że w wielu przypadkach technika bezpośredniego działania nowego prawa godzić może w zasadę lex retro non agit wywodzoną, jak podkreślono to w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, z fundamentalnej konstytucyjnej zasady demokratycznego państwa prawnego.

W okolicznościach rozpatrywanej sprawy zasadnie zatem przyjął Sąd, że zaskarżona decyzja i utrzymana nią w mocy decyzja poprzedzająca naruszają tę zasadę. Zastosowane zostały bowiem, jako podstawa określenia skutków prawnych zdarzenia, które miało miejsce w dniu 23 października 2001 r. przepisy, które weszły w życie 1 stycznia 2002 r. Niedopuszczalność rozstrzygania przez organ administracji sprawy w oparciu o nowe przepisy wynikała przede wszystkim z faktu, iż przedmiotem sprawy było nałożenie sankcji administracyjnej o charakterze represyjnym a znowelizowane przepisy ustawy o drogach publicznych, obowiązujące od dnia 1 stycznia 2002 r., stanowiły podstawę do nakładania tych sankcji w większej wysokości niż przewidywały to przepisy dotychczasowe, obowiązujące w dacie zdarzenia.

Z uwagi na gwarancyjną funkcję prawa represyjnego można wnioskować, że podmiot naruszający prawo mógł w oparciu o zasadę zaufania do państwa i stanowionego przezeń prawa /zasady również wywodzone z zasady demokratycznego państwa prawnego/, oczekiwać zastosowania wobec niego sankcji w oparciu o przepisy obowiązujące w czasie gdy dopuścił się naruszenia prawa. Istotne znaczenie dla rozpatrywanej sprawy ma również fakt, iż nowelizując przepisy ustawy o drogach publicznych ustawodawca nie tylko zaostrzył odpowiedzialność za przejazd po drodze publicznej bez wymaganego zezwolenia lub niezgodnie z warunkami podanymi w zezwoleniu oraz za nieuiszczenie opłat ale również zmienił nazwę orzekanej sankcji określając ją jako karę pieniężną podczas gdy poprzednio sankcją były opłaty podwyższone /art. 13 ustawy o drogach publicznych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2001 r. do 1 stycznia 2002 r. i art. 13 w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2002 r. do 1 maja 2002 r./.

Przewidziana w znowelizowanych przepisach kara pieniężna ma charakter publicznoprawny, jej nakładanie jest wyrazem władczej, jednostronnej ingerencji administracyjnej. Nie jest to sankcja w rozumieniu prawa karnego bo jest stosowana nie tylko wobec osób fizycznych ale także prawnych. W demokratycznym państwie prawnym przepisy karne muszą precyzyjnie określać zarówno czyn jak i karę. Te zasady zawierające wymagania pod adresem prawa karnego należy odnosić do wszystkich przepisów o charakterze represyjnym, których celem jest poddanie określonych podmiotów jakiejś formie ukarania czy jakiejś sankcji.

W stanie prawnym rozważanej sprawy nastąpiło przekształcenie opłaty podwyższonej przewidzianej przepisami obowiązującymi w dacie zdarzenia, w karę pieniężną co wzmocniło funkcję represyjną tej sankcji administracyjnej. Była to zarazem nowa forma sankcji wprowadzona już po zdarzeniu skutkującym nałożenie sankcji wcześniej określanej jako opłata podwyższona. Zastosowanie nowej sankcji, wcześniej nie przewidzianej, narusza zasadę nulla poena sine lege. Zasada ta również wyprowadzana jest z zasady demokratycznego państwa prawnego. Choć podstawowa treść tej zasady odnosi się do regulacji z zakresu prawa karnego sensu stricte, to należy ją odnosić także do wszelkich innych regulacji o represyjnym charakterze /por. m.in. orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26 września 1995 r., U 4/95 - OTK 1995 nr 1 poz. 4/.

Powyższe zasady konstytucyjne zastosowane w przedmiotowej sprawie nakazywały uznać za niezgodne z prawem działanie polegające na zastosowaniu przepisów powodujących sankcje surowsze za naruszenie prawa mające miejsce w czasie obowiązywania przepisów łagodniejszych i tym samym zbędne, choć również uprawnione, było odwoływanie się do właściwej prawu karnemu zasady zakazu stosowania kar surowszych niż te które obowiązywały w dacie naruszenia prawa. W świetle postanowień Rekomendacji nr R/91/1 Komitetu Ministrów RE w sprawie sankcji administracyjnych z dnia 13 lutego 1991 r. /zamieszczonej w pracy T. Jasudowicza, Administracja wobec praw człowieka, Toruń 1996/, ustanawiających europejskie standardy stosowania sankcji przez organy administracji, w sytuacji gdy mniej uciążliwa sankcja obowiązywała w czasie popełnienia czynu - wprowadzona później sankcja bardziej surowa nie może być nakładana a wejście w życie, po dokonaniu czynu, mniej represyjnych postanowień powinno działać na korzyść podmiotu wobec którego
władza rozważa nałożenie sankcji.

W tym zakresie ustalenia zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku a kwestionowane w skardze kasacyjnej były zasadne. Pomimo błędnego, w części odnoszącej się do przepisu art. 104 ustawy o transporcie drogowym, uzasadnienia wyroku odpowiadał on prawu.

Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ orzeczono jak w sentencji.