Tezy
Jeżeli w obrocie prawnym była ważna decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla przedmiotowej inwestycji, to organ architektoniczno-budowlany był nie tylko uprawniony ale i zobowiązany - przy spełnieniu innych warunków wymaganych ustawą z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /t.j. Dz.U. 2003 nr 207 poz. 2016 ze zm./, do wydania kwestionowanego pozwolenia na budowę i nie można mu skutecznie czynić z tego tytułu zarzutu naruszenia prawa, a tym bardziej naruszenia rażącego, niezbędnego do eliminacji decyzji z obrotu prawnego w trybie nadzwyczajnym /stwierdzenie nieważności/. Dopiero wszczęcie przez właściwy organ postępowania w sprawie wygaszenia decyzji w związku z wejściem w życie nowego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego /art. 35 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym - t.j. Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./ mogłoby skutkować zawieszeniem o pozwolenie na budowę, na podstawie art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa, w oczekiwaniu na ostateczna decyzję o
wygaśnięciu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu i dopiero decyzja wygaszająca warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla przedmiotowej inwestycji zobowiązywałaby organ architektoniczno-budowlany do odmowy udzielenia pozwolenia na budowę.
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zygmunt Niewiadomski (spr.) Sędziowie NSA Izabela Kulig-Maciszewska Elżbieta Stebnicka Protokolant Mariola Błaszczyk po rozpoznaniu w dniu 26 sierpnia 2004 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej H. G. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 listopada 2003 r. sygn. akt IV SA 1330/02 w sprawie ze skargi H. G. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lutego 2002 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę oddala skargę kasacyjną
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 13 listopada 2003 r. (sygn. akt IV SA 1330/02) Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę H. G. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lutego 2002 r. utrzymującej w mocy decyzję Wojewody Śląskiego z dnia [...] grudnia 2001 r. odmawiającej stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza Miasta W. z dnia [...] czerwca 1999r. o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę odcinka sieci telekomunikacyjnej [...] w rejonie ulic S., P., S., L., J.
W uzasadnieniu Sąd podzielił argumentację organów administracji orzekających w sprawie, że skoro w obrocie prawnym pozostawała ważna decyzja ustalająca warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla spornej inwestycji, a inwestor spełnił inne wymogi przewidziane przepisami Prawa budowlanego, to żądanie stwierdzenia nieważności decyzji zezwalającej na budowę w/w inwestycji jest bezpodstawne. Z kolei inne żądania skarżącej wychodzące poza kwestię oceny legalności zaskarżonej decyzji i to w aspekcie naruszeń prawa określonych w art. 156 kpa. Sąd uznał za nie mogące odnieść zamierzonego skutku w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji ("polemika z niewadliwymi ustaleniami zaskarżonej decyzji).
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniosła pełnomocnik H. G. - adwokat I. B., zarzucając naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 7 kpa oraz art. 328 § 2 kpc w związku z art. 59 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (brak dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i wskazania podstawy prawnej zaskarżonego rozstrzygnięcia) oraz naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną jego wykładnię tj. art. 35 ust. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo o zagospodarowaniu przestrzennym poprzez przyjęcie, iż brak wygaszenia decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu sprzecznej z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego umożliwia wydanie pozwolenia na budowę.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje.
Skarga kasacyjna H. G., wniesiona przez jej pełnomocnika adw. I. B., na podstawie art. 101 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1271) spełniając wymogi formalne jest dopuszczalną jednak przytoczone podstawy kasacyjne nie są usprawiedliwione.
W pierwszej kolejności odnieść się trzeba do zarzutów naruszenia przez Sąd przepisów postępowania, mających - zdaniem strony skarżącej - istotny wpływ na wynik sprawy.
Nie jest zasadny zarzut orzekania w sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie z naruszeniem przepisów art. 7 kpa oraz przepisów kpc, do stosowania których Sąd był zobowiązany, z mocy obowiązującej wówczas ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.). Ustalenia w sprawie zostały poczynione w granicach niezbędnych do dokonania oceny legalności rozstrzygnięcia zapadłego w trybie nadzwyczajnym, właściwym dla postępowania administracyjnego nieważnościowego, toczącego się na podstawie art. 156 kpa. Sąd prawidłowo ustalił okoliczności sprawy ważne z tego punktu widzenia, zasadnie dochodząc do przekonania, że orzekające w sprawie organy administracji publicznej w ustalonym stanie faktycznym i prawnym sprawy były zobowiązane odmówić stwierdzenia nieważności decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę przedmiotowej inwestycji - odcinka sieci telekomunikacyjnej. Z kolei uzasadnienie - mimo że syntetyczne czyni zadość
wymaganiom w tym zakresie, a nawet gdyby stanąć na stanowisku, że uzasadnienie to jest nadmiernie syntetyczne , to nie jest to naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy w rozumieniu art. 174 pkt 2 w/w ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Również za niezasadny uznać należy zarzut naruszenia przez Sąd przepisów prawa materialnego tj. art. 35 ust. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn. Dz.U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016 ze zm.) w związku z art. 35 ust 1 i 2 ówcześnie obowiązującej ustawy, z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jedn. Dz.U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze. zm.). Jeżeli bowiem w obrocie prawnym była ważna decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla przedmiotowej inwestycji, to organ architektoniczno-budowlany był nie tylko uprawniony ale i zobowiązany - przy spełnieniu innych warunków wymaganych Prawem budowlanym, co w sprawie nie jest przez nikogo kwestionowane - do wydania kwestionowanego pozwolenia na budowę i nie można mu skutecznie czynić z tego tytułu zarzutu naruszenia prawa, a tym bardziej naruszenia rażącego, niezbędnego do eliminacji decyzji z obrotu prawnego w trybie nadzwyczajnym (stwierdzenie nieważności). Dopiero wszczęcie przez właściwy organ postępowania w
sprawie wygaszenia decyzji w związku z wejściem w życie nowego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (art. 35 ust. 1 i 2 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym mogłoby skutkować zawieszeniem postępowania o pozwolenie na budowę, na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 kpa, w oczekiwaniu na ostateczną decyzję o wygaśnięciu warunków zabudowy i zagospodarowania terenu i dopiero decyzja wygaszająca warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla przedmiotowej inwestycji zobowiązywałaby organ architektoniczno-budowlany do odmowy udzielenia pozwolenia na budowę.
Jak wynika z materiałów sprawy, decyzja taka nie została w niniejszej sprawie wydana, a w dacie orzekania nie było nawet wszczęte postępowanie o wygaszeniu decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla przedmiotowej inwestycji. Żadnych dowodów w tej mierze nie przedstawiła strona skarżąca. To zaś oznacza, że w tej sytuacji Sąd zasadnie podzielił pogląd organów orzekających w sprawie, że nie można było stwierdzić nieważności decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i zezwolenia na budowę przedmiotowej inwestycji, skoro w obrocie prawnym pozostawała ważna decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania przestrzennego dla tej inwestycji.
Mając wszystko na uwadze orzeczono jak w sentencji, z mocy art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270).