Tezy
Rażącym naruszeniem prawa jest nie tylko złamanie oczywistego przepisu, lecz także wywołanie skutków sprzecznych z prawem.
W świetle unormowania zawartego w treści art. 35 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./, organ mógł wygasić zarząd tylko w całości, a nie w ułamkowej części.
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 2 sierpnia 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Powiatu K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 czerwca 2004 r. I SA 658/03 w sprawie ze skargi Powiatu K. na decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 10 lutego 2003 r. (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie wygaśnięcia zarządu - oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 25 czerwca 2004 r. oddalił skargę Powiatu K. na decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 10 lutego 2003 r., (...), w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie wygaśnięcia zarządu.
W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził co następuje.
Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzją z dnia 10 lutego 2003 r. po ponownym rozpatrzeniu odwołania Urzędu Skarbowego w K. od decyzji Wojewody Śląskiego wydanej w trybie art. 158 par. 1 Kpa w zw. z art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa z dnia 25 października 2000 r. (...) odmawiającej stwierdzenia nieważności decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w K. z dnia 15 lutego 1997 r. w sprawie wygaszenia Urzędowi Skarbowemu w K. zarządu w 1/2 części do zabudowanej nieruchomości położonej w K. przy (...), oznaczonej jako działka nr 5717/2 o powierzchni 0,3589 ha, uchylił decyzję Wojewody Ś. z dnia 25 października 2000 r. i orzekł o stwierdzeniu nieważności decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w K. z dnia 15 lutego 1997 r.
Decyzją z dnia 15 lutego 1997 r., wydaną na podstawie art. 35 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./, Kierownik Urzędu Rejonowego w K., uwzględniając wniosek Urzędu Skarbowego, orzekł o wygaśnięciu Urzędowi Skarbowemu w K. zarządu w 1/2 części do zabudowanej nieruchomości położonej w K. przy (...), wskazując w uzasadnieniu, że część nieruchomości, zajmowana przez inne jednostki organizacyjne Skarbu Państwa, jest zbędna dla zarządcy. Decyzja ta stała się ostateczna.
W dniu 10 lipca 2000 r. Urząd Skarbowy w K. wystąpił do Wojewody Ś. z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w K. z dnia 15 lutego 1997 r. Wskazał, że nie było możliwe orzekanie o wygaśnięciu zarządu w częściach idealnych /ułamkowych/. Powyższy pogląd znajduje potwierdzenie w stanowisku Sądu Rejonowego w Cz. Zamiejscowy Wydział Ksiąg Wieczystych w K., który postanowieniem z dnia 25 listopada 1997 r. odmówił dokonania wpisu w księdze wieczystej o wykreśleniu prawa zarządu.
Wojewoda decyzją z dnia 25 października 2000 r. odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w K. z dnia 15 lutego 1997 r. Od powyższej decyzji Urząd Skarbowy w K. złożył odwołanie.
Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzją z dnia 29 grudnia 2000 r. uchylił decyzję Wojewody Ś. z dnia 25 października 2000 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji. Decyzja ta została zaskarżona do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 17 września 2002 r., I SA 420/01 uchylił zaskarżoną decyzję, wskazując w uzasadnieniu wyroku, że naruszony został przepis art. 138 par. 2 Kpa.
Rozpatrując ponownie odwołanie Urzędu Skarbowego w K., z uwzględnieniem oceny prawnej zawartej w powyższym wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast decyzją z dnia 10 lutego 2003 r. uchylił decyzję Wojewody Ś. z dnia 25 października 2000 r. i stwierdził nieważność decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego z dnia 15 lutego 1997 r. W uzasadnieniu wskazał, że przepis art. 35 ust. 2 pkt 1 ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości obowiązującej w dacie wydania zakwestionowanej decyzji z dnia 15 lutego 1997 r. stanowił, że właściwy organ może orzec o wygaśnięciu zarządu w razie stwierdzenia, że nieruchomość jest w całości lub w części zbędna zarządcy. Wynikająca z tego przepisu możliwość wygaśnięcia zarządu co do części nieruchomości nie oznacza jednak możliwości wygaśnięcia zarządu w taki sposób, w wyniku którego pozostałby zarząd na własności Skarbu Państwa w części ułamkowej. Dopuszczalny jest współzarząd nieruchomością w częściach ułamkowych, jednakże
współzarządu sprawowanego przez kilka jednostek nad całą nieruchomością nie można utożsamiać z zarządem na udziale w nieruchomości, ukształtowanym w celu rozdysponowania w inny sposób pozostałej ułamkowej części nieruchomości.
W ocenie Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast, decyzja z dnia 15 lutego 1997 r. orzekająca o wygaśnięciu zarządu nieruchomością w 1/2 części wydana została z rażącym naruszeniem prawa co stanowiło podstawę do stwierdzenia jej nieważności na podstawie przepisu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.
Skargę na powyższą decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł Powiat K. zarzucając naruszenie art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa w zw. z art. 35 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ i domagał się jej uchylenia. W uzasadnieniu podał, że podstawa prawna do wydania decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w K. z dnia 15 lutego 1997 r. o wygaśnięciu zarządu wynikała z treści przepisu art. 35 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości. Przedmiotowa nieruchomość stanowi własność Skarbu Państwa. Aktem notarialnym z dnia 19 grudnia 1996 r. nieruchomość tę nabył w zamian za zobowiązania podatkowe Urząd Skarbowy w K. Wskutek tej czynności Urząd Skarbowy stał się zarządcą całej nieruchomości w trybie art. 9 ust. 2 obowiązującej wówczas ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości. Przed
nabyciem nieruchomości przez Urząd Skarbowy w dniu 18 grudnia 1996 r. zostało zawarte porozumienie pomiędzy tym Urzędem i Kierownikiem Urzędu Rejonowego w K. Urząd Skarbowy nie był zainteresowany pełnieniem roli zarządcy całości nieruchomości. Strony ustaliły, że po nabyciu nieruchomości przez Urząd Skarbowy Naczelnik Urzędu wystąpi o wygaszenie zarządu części nieruchomości. Przejęcie nieruchomości przez Skarb Państwa w zamian za zobowiązania podatkowe podatników było możliwe jedynie w sytuacji, gdy Urząd Skarbowy wcześniej znalazł państwową jednostkę organizacyjną zainteresowaną wykonywaniem później zarządu przejętej nieruchomości. Zainteresowaną jednostką był Kierownik Urzędu Rejonowego. Urząd Rejonowy i Urząd Skarbowy miały już w tym budynku swoje siedziby administracyjne. Dlatego Kierownik Urzędu Rejonowego nie przekazał części budynku w zarząd innej jednostce organizacyjnej. Wynika to z zawartego porozumienia, w którym strony ustaliły, że Urząd Skarbowy przejmie prawo użytkowania wieczystego gruntu i
własności budynków od dotychczasowego użytkownika wieczystego. Po przejęciu nieruchomości wystąpi do Kierownika Urzędu Rejonowego z wnioskiem o wygaszenie zarządu z części budynku i związanego z budynkiem gruntu - par. 3 porozumienia.
Zgodnie z par. 5 porozumienia administratorem całości budynku po ustaleniu współzarządu pomiędzy Urzędem Skarbowym a Urzędem Rejonowym miał być docelowo Kierownik Urzędu Rejonowego. Strony wykonały postanowienia zawarte w ww. porozumieniu. Naczelnik Urzędu Skarbowego wystąpiła wnioskiem z dnia 31 grudnia 1996 r. do Kierownika Urzędu Rejonowego w K. o stwierdzenie wygaśnięcia zarządu części budynku i związanego z nim gruntu położonego w K. przy (...), uznając wniosek w pełni za uzasadniony z uwagi na faktyczne nie użytkowanie w całości budynku przez Urząd Skarbowy lecz również przez inne jednostki organizacyjne Skarbu Państwa. Kierownik wniosek ten uwzględnił i decyzją z dnia 15 lutego 1997 r. wygasił zarząd Urzędu Skarbowego w części ułamkowej. Decyzja ta stała się prawomocna, a jej konsekwencją było przejęcie przez Urząd Rejonowy 1/2 części budynku we władanie od Urzędu Skarbowego. Sporządzono na tę okoliczność w dniu 17 marca 1997 r. protokół zdawczo-odbiorczy.
Urząd Skarbowy w K. zanegował współzarząd dopiero po dniu 1 stycznia 1999 r. czyli po wejściu w życie reformy administracyjnej Państwa. W dniu 10 lipca 2000 r. wystąpił do Wojewody Ś. z wnioskiem o stwierdzenie nieważności tej decyzji. Wojewoda Ś. decyzją z dnia 25 października 2000 r. odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w K. Urząd Skarbowy w K. zaskarżył tę decyzję Wojewody do Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast, który decyzją z dnia 29 grudnia 2000 r. uchylił decyzję Wojewody i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania organowi I instancji.
Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi Powiatu K. do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który, wyrokiem z dnia 17 września 2002 r., uchylił zaskarżoną decyzję. Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast rozpatrując ponownie odwołanie Urzędu Skarbowego uchylił decyzję Wojewody Ś. z dnia 25 października 2000 r. i stwierdził nieważność decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w K. z dnia 15 lutego 1997 r.
Podstawa do wydania decyzji wygaszającej zarząd wynikała z art. 35 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy. Przepis ten stanowił bowiem, że w razie stwierdzenia, że nieruchomość jest w całości lub części zbędna zarządcy organ administracyjny może orzec o wygaśnięciu zarządu. Z brzmienia tego przepisu wynika, że wygaszenie zarządu mogło dotyczyć całej nieruchomości lub tylko jej części. Ponadto w świetle par. 15 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 lipca 1991 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. nr 72 poz. 311 ze zm./, istniała możliwość wygaszenia zarządu bez jednoczesnego orzekania o oddaniu nieruchomości w zarząd innej jednostce. Sytuacja taka miała miejsce w przedmiotowej sprawie bowiem decyzja wydana została w następstwie wniosku Urzędu Skarbowego, który wystąpił o wygaszenie zarządu w stosunku do części budynku nie wykorzystywanego przez ten Urząd. Podstawa do wygaszenia zarządu wynikała zatem z art. 35 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy stąd nie
można uznać, że decyzja wydana została bez podstawy prawnej. Nie określa ona wielkości udziałów w nieruchomości stosownie do zajmowanych pomieszczeń. Problem ten miał zostać uregulowany odrębnymi dokumentami. W następstwie ww. decyzji doszło do sporządzenia protokołu zdawczo-odbiorczego, z którego wynika, że przedmiotem przejęcia przez organ -Kierownika Urzędu Rejonowego w K. jest 1/2 część nieruchomości gruntowej oraz wyodrębnione lokale zgodnie z dokonanym podziałem budynku odpowiadającym sposobowi wykorzystania pomieszczeń.
W ocenie skarżącego nie można uznać, że decyzja wydana została z rażącym naruszeniem prawa bowiem spełnienie tej przesłanki będzie miało miejsce w sytuacji gdy będzie można wskazać przepis, który w wyniku dokonanego rozstrzygnięcia został naruszony i że naruszenie to miało charakter rażący.
Wskazał, iż Powiat K. ma prawo strony w przedmiotowym postępowaniu. Jako następca prawny Kierownika Urzędu Rejonowego w K. /w wyniku reformy administracyjnej Państwa/ ubiega się o nabycie 1/2 części nieruchomości objętej wygaszonym zarządem Urzędu Skarbowego, w trybie art. 60 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną /Dz.U. nr 133 poz. 872 ze zm./. Powodem odmowy komunalizacji tej części nieruchomości na rzecz powiatu jest dalsze pozostawanie całej nieruchomości w trwałym zarządzie Urzędu Skarbowego, który wynika z wpisu w księdze wieczystej Kw. Nr 18630 urządzonej dla tej nieruchomości. Urząd Skarbowy wystąpił z tego względu z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w K., gdyż Powiat K. w postępowaniu komunalizacyjnym podnosił fakt pozostawania tej decyzji w obrocie prawnym. Postępowanie w tym przedmiocie ze skargi powiatu toczy się obecnie przed NSA w Warszawie w sprawie: I SA 2115/00.
W odpowiedzi na skargę Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast wniósł o jej oddalenie i podtrzymał argumenty wskazane w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, rozpatrując sprawę na podstawie art. 97 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1271 ze zm./ stwierdził, że skarga nie jest zasadna.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa materialnego wówczas, gdy rozstrzygnięcie sprawy jest ewidentnie sprzeczne z wyraźnym i niebudzącym wątpliwości przepisem.
Prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast rozstrzygając sprawę po ww. wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 września 2002 r., przy uwzględnieniu oceny prawnej w nim zawartej ocenił, że zachodzi tak rozumiane rażące naruszenie prawa w przypadku decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w K. z dnia 15 lutego 1997 r., czemu dał wyraz w uzasadnieniu decyzji. Skład orzekający w tej sprawie stanowisko to podzielił.
Sąd wskazał, iż kluczowym zagadnieniem było rozstrzygnięcie, czy wniosek o przejęcie zarządzanej nieruchomości jako zbędnej jest wiążący dla organu administracji państwowej, czy też wydaje on decyzję o wygaśnięciu zarządu jako uznaniową. W orzecznictwie /m. in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 stycznia 1987 r. SA/Wr 854/86/ wyrażony został pogląd, iż decyzja taka należy do sfery uznaniowej, nawet w sytuacji, kiedy to stwierdzono rzeczywistą zbędność nieruchomości dla zarządzającej nią jednostki. Podstawą takiego rozumowania jest brzmienie przepisów art. 36 ust. 1 oraz art. 35 ust. 2 pkt 1 w związku z art. 35 ust. 3 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /t.j. Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./. Pierwszy z nich nakładał na państwową jednostkę organizacyjną, zarządzającą nieruchomością, obowiązek zgłoszenia rejonowemu organowi rządowej administracji ogólnej lub zarządowi gminy wniosku o przejęcie w całości lub w części nieruchomości, która stała
się zbędna dla tej jednostki.
Jednakże omawiany przepis nie zobowiązywał organu do każdorazowego uwzględnienia wniosku, ani też nie określał trybu postępowania z takim wnioskiem. Dlatego konieczne jest sięgnięcie do poprzedzającego artykułu tej ustawy, wyróżniającego sytuacje, w których organ mógł orzec o wygaśnięciu zarządu między innymi w razie stwierdzenia, że użytkowana nieruchomość jest w całości lub w części zbędna zarządcy /art. 35 ust. 2 pkt 1/.
W świetle powyższego stwierdzono, że unormowania zawarte w tych przepisach nakazują przyjąć, że art. 35 omawianej ustawy wskazuje przypadki działania z urzędu, a art. 36 ust. 1 - działania na wniosek jednostki zarządzającej.
W każdej z tych sytuacji o wygaśnięciu zarządu orzekał organ rządowej administracji ogólnej - co do gruntów stanowiących własność Skarbu Państwa /zarząd gminy - co do gruntów stanowiących własność gminy/.
Temu rozumowaniu nie przeczy powołany przez skarżącego przepis par. 15 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 lipca 1991 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. nr 72 poz. 311 ze zm./, a wręcz przeciwnie wspiera on przytoczony wyżej tok myślenia.
Granice uznania administracyjnego, przysługującego organom rozpatrującym takie wnioski, wyznaczają względy celowościowe. Chodzi tu mianowicie o możliwość racjonalnego wykorzystania nieruchomości w przypadku ich przejęcia od jednostki zarządzającej. Ocena takich możliwości należy do wyłącznych kompetencji organów administracji państwowej. Tak więc już chociażby z tych przyczyn nie może być poddawana skutecznej kontroli w toku sądowej kontroli legalności decyzji dotyczących orzeczenia o wygaśnięciu zarządu.
Podstawę prawną powołanej wyżej decyzji z dnia 15 lutego 1997 r. stanowił przepis art. 35 ust. 2 pkt 1 obowiązującej w dacie jej wydania ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /t.j. Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./, który stanowił, że właściwy organ (...) może orzec o wygaśnięciu zarządu (...) w razie stwierdzenia, że nieruchomość jest w całości lub w części zbędna zarządcy (...). W świetle unormowania zawartego w treści przytoczonego przepisu, możliwość wygaśnięcia zarządu co do części nieruchomości nie oznaczała jednak możliwości "wygaśnięcia zarządu w taki sposób, w wyniku którego pozostałby zarząd na własności Skarbu Państwa w części ułamkowej. Oznacza to, że w wypadku wystąpienia sytuacji wymienionej w cyt. artykule organ mógł wygasić zarząd tylko w całości. Przepis ten nie dopuszcza innych rozwiązań, a w ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, jest zrozumiały i nie budzi wątpliwości interpretacyjnych.
Wskazano, że dopuszczalny jest wprawdzie współzarząd nieruchomością w częściach ułamkowych. Jednakże współzarządu sprawowanego przez kilka jednostek nad całą nieruchomością nie można utożsamiać z zarządem na udziale w nieruchomości, ukształtowanym w celu rozdysponowania w inny sposób pozostałej ułamkowej części nieruchomości.
Z tych względów stwierdzono, że decyzja z dnia 15 lutego 1997 r. o wygaśnięciu zarządu nieruchomością w 1/2 części wydana została z rażącym naruszeniem prawa tzn. przepisu art. 35 ust. 2 pkt 1 ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości. Powyższe zaś, wobec braku negatywnych przesłanek określonych w art. 156 par. 2 Kpa, zaskutkowało stwierdzeniem jej nieważności na podstawie przepisu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożył Powiat K. reprezentowany przez radcę prawnego zarzucając naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 35 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce nieruchomościami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ polegającą na przyjęciu, że w przypadku, gdy zarządca nieruchomości Skarbu Państwa wnioskuje o przejęcie części nieruchomości przez właściciela z powodu jej zbędności dla dotychczasowego zarządcy - można jedynie wygasić zarząd całą nieruchomością. Wskazując na powyższą podstawę wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz o uchylenie decyzji Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 10 lutego 2003 r.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że nie znajduje uzasadnienia stanowisko sądu, iż sprawie doszło do rażącego naruszenia prawa, o którym mowa w art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.
Jest niesporne, iż Kierownik Urzędu Rejonowego w K. wygasił zarząd nieruchomością w 1/2 części. Z orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego i Sądu Najwyższego wynika, że współzarząd nieruchomością jest możliwy w częściach ułamkowych, jednakże współzarządu sprawowanego przez kilka jednostek nad całą nieruchomością nie można utożsamiać z zarządem na udziale w nieruchomości. W ustawie o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości nie ma wprost mowy o instytucji współzarządu, co nie oznacza jednak, że było to niemożliwe.
Zdaniem skarżącego Kierownik Urzędu Rejonowego miał prawo przypuszczać, że jeśli możliwy jest współzarząd w częściach możliwe jest również wygaszenie zarządu nieruchomością w części.
Porównując treść art. 35 ust. 2 pkt 1 i art. 36 ustawy trudno przyjąć, że bezprawność wygaszenia zarządu w części jest oczywista i wyraźna. Analogicznie przecież art. 33 ust. 2 ustawy traktuje jedynie o "oddaniu w zarząd" całej nieruchomości, a nie jej części. Jeżeli więc można ustanowić zarząd w częściach, tak samo można go w części wygasić. Nie może być mowy o rażącym naruszeniu prawa w przypadku przepisów budzących tyle wątpliwości interpretacyjnych i będących przedmiotem wielu orzeczeń sądów.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje.
Zgodnie z art. 183 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ Naczelny Sąd Administracyjny, rozpoznając sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze z urzędu pod uwagę tylko nieważność postępowania. Określenie zawarte w tym przepisie oznacza, że sąd jest związany uzasadnieniem określającym przedmiot zaskarżenia, jak i podstawami zaskarżenia wskazanymi w skardze kasacyjnej.
Podstawą wniesienia skargi kasacyjnej jest naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 35 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./.
Powołany przepis ustawy obowiązujący w dacie wydania zakwestionowanej decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w K. z dnia 15 lutego 1997 r. stanowił, że rejonowy organ rządowej administracji ogólnej, w odniesieniu do gruntów stanowiących własność Skarbu Państwa, a zarząd gminy w odniesieniu do gruntów stanowiących własność gminy może orzec o wygaśnięciu zarządu ustanowionego na okres nieoznaczony lub przed upływem okresu, na który został wyznaczony, w razie stwierdzenia, że nieruchomość jest w całości lub w części zbędna zarządcy, bądź jest wykorzystywana niezgodnie z prawem.
W sprawie jest niesporne, że Urząd Skarbowy w K. nabył przedmiotową nieruchomość w zamian za zobowiązania podatkowe i na skutek tej czynności stosownie do art. 9 ust. 2 powołanej ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości stał się zarządcą całej nieruchomości. W księdze wieczystej prowadzonej dla tej nieruchomości figuruje zapis: "własność Skarbu Państwa w zarządzie Urzędu Skarbowego". Sąd I instancji słusznie uznał, że treść przepisu art. 35 ust. 2 pkt 1 wskazanej ustawy jest oczywista i nie uprawniała do wydania decyzji o wygaśnięciu zarządu nieruchomości w ułamkowej części. Stąd decyzja Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 10 lutego 2005 r. stwierdzająca nieważność decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w K., z dnia 17 lutego 1997 r. o wygaśnięciu zarządu w Vi części jako wydana z rażącym naruszeniem art. 35 ust. 2 pkt 1 ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości, prawa nie naruszała.
W świetle art. 33-34 powołanej ustawy przedmiotem zarządu była nieruchomość przekazana jednostce organizacyjnej na określony cel. Wykorzystanie dotyczyło zatem fizycznie określonej nieruchomości, nigdy zaś idealnego ułamka w nieruchomości.
W świetle art. 35 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy, nie istniała ani faktyczna ani prawna możliwość oceny wykorzystania idealnego ułamka na cel danej jednostki. Wskazać należy, że pojęcie "części nieruchomości" nie może być utożsamiane z idealnym udziałem w nieruchomości, gdyż w świetle kodeksu cywilnego są to całkowicie inne pojęcia.
Biorąc powyższe pod uwagę należy zgodzić się ze stwierdzeniem sądu I instancji, iż w świetle unormowania zawartego w treści art. 35 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy, organ mógł wygasić zarząd tylko w całości, a nie w ułamkowej części.
Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/, skargę kasacyjną oddalił.