Trwa ładowanie...
Zaloguj
Notowania
Przejdź na

OSK 1252/04 - Wyrok NSA z 2005-03-15

0
Podziel się:

Naruszenie prawa materialnego, o którym mowa w art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, może dotyczyć wyłącznie naruszenia przepisów prawa administracyjnego materialnego, które stanowiły podstawę wydania zaskarżonego wyroku. Przepisy należące do innych gałęzi prawa /np. prawo cywilne, prawo pracy/, mogą mieć zastosowanie w prawie administracyjnym tylko w tych przypadkach, kiedy ustawa tak stanowi /np. art. 30 par. 1 Kpa, art. 106 par. 5 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi/.

Tezy

Naruszenie prawa materialnego, o którym mowa w art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, może dotyczyć wyłącznie naruszenia przepisów prawa administracyjnego materialnego, które stanowiły podstawę wydania zaskarżonego wyroku. Przepisy należące do innych gałęzi prawa /np. prawo cywilne, prawo pracy/, mogą mieć zastosowanie w prawie administracyjnym tylko w tych przypadkach, kiedy ustawa tak stanowi /np. art. 30 par. 1 Kpa, art. 106 par. 5 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi/.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Spółki Akcyjnej System Gazociągów Tranzytowych E. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 maja 2004 r. 7/IV SA 2494/03 w sprawie ze skargi Spółki Akcyjnej System Gazociągów Tranzytowych E. G. w W. oraz Wandy i Marka M. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 27 maja 2003 r. (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności pozwolenia na budowę gazociągu - oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Kierownik Urzędu Rejonowego w L. decyzją z dnia 14 sierpnia 1997 r. (...) zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę zadania inwestycyjnego p.n. System Gazociągów Tranzytowych przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej DN 1400 mm, Pr=8,4 Mpa na terenie Gminy T. woj. W. Powyższą decyzję utrzymał w mocy Wojewoda W. decyzją z dnia 12 listopada 1997 r. (...).

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego pismem z dnia 14.03.2000 r. zawiadomił o wszczęciu postępowania na wniosek Krystyny i Piotra B., Wandy i Marka M. oraz Grażyny i Szczepana Ż. w sprawie stwierdzenia nieważności ww. decyzji Wojewody W. z dnia 12 listopada 1997 r.

Decyzją z dnia 4 maja 2000 r. (...) Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody W. z dnia 12 listopada 1997 r.

Po rozpatrzeniu wniosków Krystyny i Piotra B. oraz Wandy i Marka M. o ponowne rozpatrzenie sprawy, Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego, decyzją z dnia 7 czerwca 2000 r. (...) utrzymał w mocy własną decyzję z dnia 4 maja 2000 r.

Powyższą decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 7 czerwca 2000 r. zaskarżyli do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie Piotr i Krystyna B. oraz Marek i Wanda M.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 28 marca 2002 r. IV SA 1563/00 uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję utrzymaną nią w mocy.

Kolejną decyzją z dnia 9 sierpnia 2002 r. /wydaną po wyroku NSA/ Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody W. z dnia 12 listopada 1997 r. i po rozpatrzeniu wniosków Krystyny i Piotra B. oraz Wandy i Marka M. o ponowne rozpatrzenie sprawy, Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia 4 października 2002 r. (...) utrzymał w mocy własną decyzję z dnia 9 sierpnia 2002 r.

Skargi na powyższą decyzję /z dnia 4 października 2002 r./ do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożyli Wanda i Marek M. oraz Krystyna i Piotr B.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, wyrokiem z dnia 19 marca 2003 r. IV SA 4320/02:

"1. oddala skargę Wandy i Marka M.,

  1. uchyla zaskarżoną decyzję w części rozstrzygającej o wniosku Krystyny i Piotra B. o stwierdzenie nieważności decyzji Wojewody W. z dnia 12 listopada 1997 r. (...) utrzymującej w mocy decyzję Kierownika Urzędu Rejonowego w L. z dnia 14 sierpnia 1997 r. (...)."

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia 27 maja 2003 r. (...) wydaną na podstawie art. 138 par. 1 pkt 2 w związku z art. 127 par. 3 oraz art. 157 par. 1 oraz 158 par. 1 w związku z art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa, oraz wyrokiem NSA z dnia 19 marca 2003 r. po rozpatrzeniu wniosku Krystyny i Piotra B. o ponowne rozpatrzenie sprawy:

- uchylił własną decyzję z dnia 9 sierpnia 2002 r. w części rozstrzygającej o wniosku Krystyny i Piotra B. i stwierdził nieważność decyzji Wojewody W. z dnia 12 listopada 1997 r. oraz utrzymanej nią w mocy decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w L. z dnia 14 sierpnia 1997 r. w części odpowiadającej nieruchomości Krystyny i Piotra B.

W uzasadnieniu powyższej decyzji, organ odwołał się do art. 30 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, który to przepis obliguje organ administracji publicznej do podporządkowania się ocenie prawnej wyrażonej w wyroku sądu administracyjnego. W uzasadnieniach wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 marca 2002 r. i z dnia 19 marca 2003 r. Sąd wskazał, iż zgoda na budowę przedmiotowego gazociągu, na gruncie stanowiącym współwłasność małżonków B., ze względu na trwale obciążenie nieruchomości konsekwencjami wynikającymi z takiej budowy, nie może być traktowana jako mieszcząca się w granicach zwykłego zarządu. W przypadku nieruchomości Krystyny i Piotra B., inwestor nie uzyskał zgody obojga małżonków /współwłaścicieli nieruchomości/ na zajęcie terenu pod budowę przedmiotowego gazociągu, tym samym nie spełnił wszystkich warunków uprawniających do uzyskania pozwolenia na budowę. Oceniając całokształt okoliczności sprawy w przedstawianym stanie faktycznym i prawnym,
zachodzi konieczność stwierdzenia na podstawie art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa nieważności decyzji Wojewody W. z dnia 12 listopada 1997 r. oraz utrzymanej nią w mocy decyzji organu pierwszej instancji - w części dotyczącej Krystyny i Piotra B. W decyzji organ błędnie pouczył o możliwości złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. Inwestor - System Gazociągów Tranzytowych E. S.A. złożył taki wniosek, który na prośbę pełnomocnika inwestora /pismo z dnia 24.06.2003 r./ został potraktowany jako skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 27 maja 2003 r.

Skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję złożyli oprócz inwestora - System Gazociągów Tranzytowych E. S.A., Wanda i Marek małżonkowie M., które to sprawy połączono postanowieniem z dnia 8 grudnia 2003 r. IV SA 2631/03 celem łącznego rozpoznania i wydania orzeczenia pod 7/IV SA 2494/03.

W skardze inwestora /pismo z dnia 13.06.2003 r./ powołano nowe dowody: pisma z dnia 6 lipca 1998 r. i z dnia 21 lipca 1998 r., w których Piotr B. i Krystyna B. wyrażają zgodę na budowę gazociągu i światłowodu na ich gruntach, pod pewnymi warunkami.

Wanda i Marek M. w swojej skardze na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 27 maja 2003 r. zarzucają, że w zaskarżonej decyzji nie uwzględniono "sugestii" Naczelnego Sądu Administracyjnego zawartych w wyrokach z dnia z dnia 28 marca 2002 r. i 19 marca 2003 r.

Odpowiadając na wniesione skargi /pismo z dnia 22.10.2003 r./ Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego, odnosząc się do zarzutów zawartych w skardze inwestora i w związku z dołączonymi pismami z dnia 6.07.1998 r. i 21.07.1998 r. wskazał, "iż badanie zgodności z prawem weryfikowanej decyzji odbywa się w odniesieniu do stanu prawnego obowiązującego w dacie jej wydania, oraz do stanu faktycznego istniejącego w tej dacie. W związku z powyższym należy wskazać, iż wyrażenie zgody przez Państwo Krystynę i Piotra B. - co podnoszą skarżący /czego dowodem są dołączone do skargi pisma: z dnia 6.07.1998 r., 21.07.1998 r., zawierające zgodę na budowę przedmiotowej inwestycji jednak pod określonymi warunkami/ już po wydaniu ostatecznej decyzji przez organ II instancji, nie może mieć wpływu na merytoryczne rozstrzygnięcie podjęte w przedmiotowej sprawie"

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 11 maja 2004 r. 7/IV SA 2494/03 oddalił skargi. Jak wynika z uzasadnienia wyroku, skarga Wandy i Marka M. została oddalona z powodu braku interesu prawnego skarżących w tej sprawie, bowiem zaskarżona decyzja dotyczy wyłącznie działki, której współwłaścicielami są małżonkowie B.

Odnośnie skargi inwestora - System Gazociągów Tranzytowych E. G. S.A., Sąd przyjął, iż ocena prawna wyrażona przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, w wyroku z dnia 19 marca 2003 r., stosownie do art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/, wiąże Sąd oraz organy administracji publicznej orzekające w tej sprawie. W uzasadnieniu ww. wyroku z dnia 19 marca 2003 r. /IV SA 4320/02/ Sąd wyraził jednoznaczny pogląd, iż budowa gazociągu na nieruchomości stanowiącej wspólność majątkową małżeńską Piotra i Krystyny B. jest czynnością wykraczającą poza zwykły zarząd majątkiem wspólnym. Zatem zgoda taka musi być wyrażona przez obojga małżonków. Natomiast w aktach sprawy brak jest jakiegokolwiek dokumentu potwierdzającego wyrażenie przez Krystynę B., przed wydaniem pozwolenia na budowę, zgody na budowę przedmiotowego gazociągu na nieruchomości, której jest współwłaścicielką. Zaś powoływanie się inwestora na treść pism Krystyny B. z dnia
6.07.1998 r. i 21.07.1998 r., a więc sporządzonych przez nią po wydaniu kontrolowanej w trybie nadzoru decyzji pozwalającej na budowę gazociągu, jest bez znaczenia. Udzielenie zgody na przeprowadzenie przez nieruchomość gazociągu, winno być bowiem wyrażone w jednoznaczny sposób i przed wydaniem decyzji pozwalającej na budowę. W aktach sprawy brak jest tego rodzaju oświadczenia.

Zatem zgodzić należy się z wyrażonym w zaskarżonej decyzji stanowiskiem, iż kontrolowana decyzja wydana została z rażącym naruszeniem art. 32 ust. 4 pkt 2 Prawa budowlanego z 1994 r.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożył inwestor - System Gazociągów Tranzytowych E. Gaz S.A. w W., reprezentowany przez radcę prawnego Rafała W. Wyrok z dnia 11 maja 2004 r. 7/IV SA 2494/03 został zaskarżony w części oddalającej skargę SGT E. G. S.A. w W.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuca się:

/A/ naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy:

- art. 153 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, poprzez błędne przyjęcie, że zaskarżona decyzja została wydana zgodnie z wiążącą oceną prawną zawartą we wcześniejszych orzeczeniach Naczelnego Sądu Administracyjnego,

- art. 145 par. 1 pkt 1a i c Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, poprzez nieuchylenie zaskarżonej decyzji pomimo naruszenia w postępowaniu administracyjnymi przepisów postępowania /art. 7, art. 16, art. 77 par. 1 oraz art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa/, które to naruszenia miały istotny wpływ na wynik sprawy;

/B/ naruszenie prawa materialnego - art. 36 par. 2 oraz art. 37 par. 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oraz art. 32 ust. 4 pkt Prawa budowlanego.

W związku z powyższym wnosi się:

- o uchylenie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w części, w której oddalono skargę SGT E. G. S.A. i przekazanie sprawy w tej części do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie,

- o zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna została oparta na ustawowych podstawach, jednak zarzuty skargi kasacyjnej nie mają usprawiedliwionych podstaw.

Bezspornym jest, że w niniejszej sprawie zapadły wcześniej dwa prawomocne wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie /z dnia 28 marca 2002 r. IV SA 1563/00 i z dnia 19 marca 2003 r. IV SA 4320/02/, które na zasadzie art. 153 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 99 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1271/, wiążą w sprawie sądy administracyjne oraz organy, których działanie było przedmiotem zaskarżenia. Ocena prawna wyrażona w powyższych wyrokach, została właściwie zrozumiana i uwzględniona w decyzji Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 27 maja 2003 r. (...), podobnie jak i w zaskarżonym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 maja 2004 r., co bezpodstawnie kwestionuje się w skardze kasacyjnej.

Należy również zgodzić się ze stanowiskiem sądu pierwszej instancji w kwestii nie wzięcia pod uwagę pism z dnia 06.07.1998 r. i 21.07.1998 r., które pojawiły się w sprawie po raz pierwszy jako załączniki do "wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy" /pismo z dnia 13.06.2003 r./, który to wniosek został potraktowany jako skarga do sądu na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 27 maja 2003 r.

Wcześniej, jak wynika z akt sprawy, pisma te nie były znane organowi administracji publicznej orzekającemu w sprawie, ani Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie orzekającemu dwukrotnie w sprawie. Również strony postępowania sądowoadministracyjnego /SGT E. G. S.A., Krystyna i Piotr B./ nigdy nie informowali o istnieniu tych pism. Wręcz przeciwnie skarżący, jak i Krystyna i Piotr B., odwoływali się wyłącznie do oświadczenia z dnia 29.04.1996 r. podpisanego przez Piotra B., którego kserokopia była w aktach sprawy.

Tego typu pisma, gdyby istniały w dniu wydania kontrolowanej decyzji /decyzja Wojewody W. z dnia 12.11.1997 r./, mogłyby stanowić przesłankę z art. 145 par. 1 pkt 5 Kpa do wznowienia postępowania jako nowe dowody, lub podstawę z art. 145 par. 1 pkt 1 lit. "b" Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi do uchylenia zaskarżonej decyzji /z dnia 27.05.2003 r./.

Również i w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji, organ nadzorczy prowadzący to postępowanie, może kontrolować kwestionowaną decyzję pod kątem występowania przesłanek wymienionych w art. 156 par. 1 Kpa, najpóźniej jednak w dacie wydania tej decyzji, w tym przypadku jest to dzień 12 listopada 1997 r. Tym samym, postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji Wojewody W. z dnia 12 listopada 1997 r., wszczęte między innymi na wniosek Krystyny i Piotra B. z dnia 15.12.1999 r., miało wykazać, czy w dacie wydania ww. decyzji inwestor posiadał prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane w rozumieniu art. 32 ust. 4 pkt 2 w związku z art. 3 pkt 11 Prawa budowlanego.

Jak wykazało trwające przez wiele lat postępowanie sądowoadministracyjne, inwestor w przypadku nieruchomości Krystyny i Piotra B., prawa takiego nie posiadał, czego najlepszym dowodem może być wszczęcie postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 12 listopada 1997 r., liczne pisma ww. współwłaścicieli nieruchomości /w tym również skargi do NSA/, jak i decyzje Wojewody W. z dnia 19 października 1998 r. (...) i Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 18 stycznia 1999 r. (...), które zostały wydane na podstawie art. 124 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, w dwa lata po wydaniu kwestionowanego pozwolenia na budowę.

Zarzut naruszenia prawa materialnego art. 36 par. 2 oraz art. 37 par. 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, nie mieści się w ramach ustawowych podstaw skargi kasacyjnej, określonych w art. 174 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Bowiem naruszenie prawa materialnego, o którym mowa w art. 174 pkt 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, może dotyczyć wyłącznie naruszenia przepisów prawa administracyjnego materialnego, które stanowiły podstawę wydania zaskarżonego wyroku. Wynika to z tego, że akty administracyjne, podlegające kontroli sądów administracyjnych, wydawane są też w oparciu o przepisy prawa administracyjnego materialnego. Przepisy należące do innych gałęzi prawa /np. prawo cywilne, prawo pracy/, mogą mieć zastosowanie w prawie administracyjnym tylko w tych przypadkach, kiedy ustawa tak stanowi np. art. 30 par. 1 Kpa, art. 106 par. 5 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Biorąc powyższe pod uwagę, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł, jak w sentencji wyroku.

orzecznictwo nsa
orzecznictwo
Oceń jakość naszego artykułu:
Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
KOMENTARZE
(0)