Trwa ładowanie...
Zaloguj
Notowania
Przejdź na

IV SAB/Wa 167/09 - Wyrok WSA w Warszawie z 2010-02-02

0
Podziel się:

Zawarcie przez Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej umowy o udzielenie dopłaty do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji poprzedza ustalenie czy przedsiębiorca spełnia ustawowe przesłanki, wymienione w art. 410a ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska, do uzyskania tej dopłaty. Ustalenie, że przedsiębiorca spełnia wymogi do uzyskania tej dopłaty następuje w formie czynności materialno - technicznej, której uzewnętrznieniem może być opublikowanie listy przedsiębiorców, którzy wymogi te spełnili. Stwierdzenie, że przedsiębiorca nie spełnia wymogów uzyskania dopłaty powinno natomiast przybrać formę decyzji administracyjnej odmawiającej przyznania dopłaty.

Jeśli sprawa administracyjna ma być załatwiona poprzez wydanie decyzji, to interes prawny strony postępowania polega na prawie do uzyskania od organu administracji tego rodzaju rozstrzygnięcia niezależnie od tego czy załatwiałoby ono żądanie strony pozytywnie czy też nie. Jeśli organ administracji nie wydaje rozstrzygnięcia w przewidzianym w art. 35 § 1 - § 4 k.p.a. terminie, to jest to wystarczająca podstawa do złożenia skargi na bezczynność, po uprzednim skorzystaniu ze środka zaskarżenia, o którym mowa w art. 37 § 1 k.p.a.

Tezy

Zawarcie przez Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej umowy o udzielenie dopłaty do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji poprzedza ustalenie czy przedsiębiorca spełnia ustawowe przesłanki, wymienione w art. 410a ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska, do uzyskania tej dopłaty. Ustalenie, że przedsiębiorca spełnia wymogi do uzyskania tej dopłaty następuje w formie czynności materialno - technicznej, której uzewnętrznieniem może być opublikowanie listy przedsiębiorców, którzy wymogi te spełnili. Stwierdzenie, że przedsiębiorca nie spełnia wymogów uzyskania dopłaty powinno natomiast przybrać formę decyzji administracyjnej odmawiającej przyznania dopłaty.

Jeśli sprawa administracyjna ma być załatwiona poprzez wydanie decyzji, to interes prawny strony postępowania polega na prawie do uzyskania od organu administracji tego rodzaju rozstrzygnięcia niezależnie od tego czy załatwiałoby ono żądanie strony pozytywnie czy też nie. Jeśli organ administracji nie wydaje rozstrzygnięcia w przewidzianym w art. 35 § 1 - § 4 k.p.a. terminie, to jest to wystarczająca podstawa do złożenia skargi na bezczynność, po uprzednim skorzystaniu ze środka zaskarżenia, o którym mowa w art. 37 § 1 k.p.a.

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grzegorz Czerwiński (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Alina Balicka, Sędzia WSA Agnieszka Łąpieś-Rosińska, Protokolant Izabela Urbaniak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 lutego 2010 r. sprawy ze skargi Przedsiębiorstwa Usługowo - Handlowo - Produkcyjnego "[...]" Sp. z o.o. z siedzibą w B. na bezczynność Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w przedmiocie rozpoznania wniosku o przyznanie dopłat do demontażu pojazdów 1. zobowiązuje Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej do rozpoznania wniosku Przedsiębiorstwa Usługowo - Handlowo - Produkcyjnego "[...]" Sp. z o.o. z siedzibą w B. z dnia 20 marca 2008 r. o przyznanie dopłat do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji za rok 2007 w terminie jednego miesiąca od dnia doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; 2. zasądza od Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej na rzecz skarżącego Przedsiębiorstwa
Usługowo - Handlowo - Produkcyjnego "[...]" Sp. z o.o. z siedzibą w B. kwotę 340 (trzysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Pismem z dnia [...] marca 2008 roku Przedsiębiorstwo Usługowo - Handlowo

- Produkcyjne "A." sp. z o.o. wystąpiło z wnioskiem o udzielenie dopłat do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji za 2007 rok.

Pismem z dnia [...] maja 2009 roku Przedsiębiorstwo Usługowo - Handlowo

- Produkcyjne "A." sp. z o.o. złożyło do Ministra Środowiska zażalenie

na niezałatwienie w terminie wniosku o udzielenie dopłat do demontażu.

Pismem z dnia [...] sierpnia 2009 roku Przedsiębiorstwo Usługowo - Handlowo Produkcyjne "A." sp. z o.o. złożyło skargę na bezczynność Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w W. w przedmiocie nierozpoznania wniosku dotyczącego udzielenia dopłat do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji za 2007 rok na podstawie art. 410a ust.1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska.

W odpowiedzi na skargę Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej wniósł o odrzucenie skargi lub o jej oddalenie.

Fundusz stwierdził, że nie został zakwalifikowany przez ustawodawcę ani do kategorii organu administracji, ani do kategorii organu ochrony środowiska. Żaden z aktów prawnych nie wiąże złożenia wniosku o udzielenie dopłaty do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji z wydaniem decyzji administracyjnej lub z podjęciem innego aktu o charakterze administracyjnoprawnym. Uzewnętrznienie woli podmiotu rozpatrującego wniosek, zgodnie z przepisami obowiązującego prawa, przejawiać się miało opublikowaniem listy przedsiębiorców prowadzących stację demontażu uprawnionych do otrzymywania dopłaty na stronie internetowej Narodowego Funduszu. Ogłaszane są jedynie listy podmiotów, którym przyznano dopłatę. Przepisy prawa nie wymagają, by wywieszane były listy podmiotów, którym odmówiono przyznania dopłaty.

Możliwość wydawania przez Fundusz decyzji administracyjnych istnieje tylko w przypadku wymienionym w art. 87 ustawy z dnia 4 lutego 1994 roku prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. z 2005 roku Nr 228, poz. 1947 -tekst jednolity ze zm.) i dotyczy opłat eksploatacyjnych. A contrario uznać należy, zdaniem Funduszu, że w innych przypadkach decyzja nie jest wydawana.

Skarżący, w ocenie Narodowego Funduszu, może dochodzić swoich roszczeń w drodze cywilnoprawnej.

Sygn. akt IV SAB 167/09

Zdaniem Narodowego Funduszu nie posiada on statusu organu administracji publicznej w znaczeniu funkcjonalnym.

W ocenie Narodowego Funduszu skarżący nie wykazał też interesu prawnego uzasadniającego wniesienie skargi. Został on bowiem poinformowany, że bez względu na formę rozstrzygnięcia dofinansowanie za 2007 rok nie może być mu udzielone, gdyż w 2006 roku otrzymał maksymalną wysokość pomocy publicznej, to jest 200 000 EURO. Od tej daty nie może się więc ubiegać o jej otrzymanie przez trzy lata budżetowe. Wynika to z rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 roku w sprawie stosowania art. 87 i art. 88 Traktatu do pomocy de minimis - Dz. U. UE. L z dnia 28 grudnia 2006 roku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje. Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 410a ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska - w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia skargi - Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej (zwany dalej Narodowym Funduszem) udzielał dopłat do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji przedsiębiorcy prowadzącemu stację demontażu, który łącznie spełniał następujące warunki:

  1. uzyskał wymagane poziomy odzysku i recyklingu, o których mowa w art. 28 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 roku o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji;
  1. posiadał decyzje wymagane w związku z prowadzeniem stacji demontażu;
  1. złożył w terminie sprawozdanie, o którym mowa w art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 20 stycznia 2005 roku o recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji.

W aktualnie obowiązującym stanie prawnym brzmienie powołanego wyżej przepisu jest identyczne.

Narodowy Fundusz dysponuje więc środkami publicznymi, z których przyznaje przedsiębiorcom dopłaty na podstawie ustawowych kryteriów. Nie jest to niczym nieskrępowane uprawnienie Narodowego Funduszu. Narodowy Fundusz nie działa na takiej zasadzie jak przedsiębiorstwo założone przez Skarb Państwa, które otrzymuje pewien wydzielony majątek i może nim swobodnie dysponować w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Sygn. akt IV SAB 167/09

Uprawnienie do uzyskania dopłat wynika z ustawy. Jest to uprawnienie ustanowione przez Państwo. Państwo określiło kryteria uzyskania dopłaty. Przyznając lub odmawiając przyznania dopłaty na podstawie art. 410a ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska Narodowy Fundusz rozstrzyga, czy podmiot ubiegający się o przyznanie dopłaty spełnia wymogi określone w tym przepisie. Decyduje więc w imieniu Państwa, czy dany podmiot spełnia kryteria do uzyskania dopłaty. Narodowy Fundusz jest więc innym podmiotem, o którym mowa w art. 1 pkt 2 k.p.a., realizującym w imieniu Państwa władztwo publiczno - prawne. Tym samym Narodowy Fundusz uznać należy za organ administracji w znaczeniu funkcjonalnym.

Wskazać również należy, że zgodnie z treścią art. 400 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej jest państwową osobą prawną w rozumieniu art. 9 pkt 14 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240). Z kolei w art. 9 pkt 14 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 roku o finansach publicznych mowa jest o innych państwowych lub samorządowych osobach prawnych utworzonych na podstawie odrębnych ustaw w celu wykonywania zadań publicznych, z wyłączeniem przedsiębiorstw, jednostek badawczo-rozwojowych, banków i spółek prawa handlowego.

Zgodnie z treścią art. 411 ust. 8 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska Narodowy Fundusz oraz wojewódzkie fundusze udzielają dotacji, pożyczek oraz przekazują środki finansowe na podstawie umów cywilnoprawnych. Nie jest to jednak typowa sytuacja z zakresu prawa cywilnego, w której występują dwa równorzędne w obrocie prawnym podmioty. Jej zawarcie poprzedza akt władztwa publicznego jakim jest dokonanie przez Narodowy Fundusz oceny, czy przyszły kontrahent spełnia ustawowe wymogi przyznania mu dotacji. Dopiero po stwierdzeniu tego faktu istnieje więc możliwość zawarcia umowy.

Zawarcie przez Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej umowy o udzieleniu dopłaty do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji poprzedza ustalenie czy przedsiębiorca spełnia ustawowe przesłanki, wymienione w art. 410a ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska, do uzyskania tej dopłaty. Ustalenie, że przedsiębiorca spełnia wymogi do uzyskania dopłaty następuje w formie czynności materialno - technicznej, której uzewnętrznieniem może być opublikowanie listy przedsiębiorców, którzy wymogi

Sygn. akt IV SAB 167/09

te spełnili. Stwierdzenie, że przedsiębiorca nie spełnia wymogów uzyskania dopłaty powinno natomiast przybrać formę decyzji administracyjnej odmawiającej przyznania dopłaty.

W systemie prawa administracyjnego znane są rodzaju rozwiązania prawne, z których wynika obowiązek wydania decyzji administracyjnej tylko w przypadku odmowy przyznania obywatelowi wynikającego z ustawy uprawnienia. Przykładowo w art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 13 lipca 2006 roku o dokumentach paszportowych (Dz. U. Nr 143, poz. 1027 ze zm.) przewidziano, że odmowa wydania dokumentu paszportowego następuje w formie decyzji administracyjnej. Ustawa nie przewiduje natomiast wydawania decyzji w przypadku pozytywnego rozpoznania wniosku o wydanie paszportu. Pozytywne rozpoznanie wniosku następuje poprzez wydanie aktu administracyjnego, jakim jest książeczka paszportowa.

Twierdzenie Narodowego Funduszu, że przedsiębiorca może bronić swoich praw na drodze cywilnoprawnej jest nieuzasadnione. Narodowy Fundusz w odpowiedzi na skargę nie wskazuje, jakie powództwo skarżący miałby wytoczyć przeciwko Funduszowi.

Podstawowym warunkiem wytoczenia powództwa cywilnego jest istnienie sprawy o charakterze cywilnym. Zgodnie z treścią art. 1 k.p.c. sprawami cywilnymi są sprawy ze stosunków z zakresu prawa cywilnego, rodzinnego i opiekuńczego oraz prawa pracy, jak również z zakresu ubezpieczeń społecznych oraz w inne sprawy, do których przepisy tego Kodeksu stosuje się z mocy ustaw szczególnych.

Oczywistym jest, że sprawa o przyznanie dopłat do pojazdów wycofanych z eksploatacji nie jest sprawą z zakresu prawa rodzinnego i opiekuńczego oraz z zakresu prawa pracy, stąd też zbędnym jest wskazywanie argumentów na poparcie tego twierdzenia. Sprawa ta nie jest również sprawą przekazaną na mocy ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska do rozpoznania sądom powszechnym.

Istotą prawa cywilnego jest równorzędność stron stosunku prawnego. Strony te nie występują wobec siebie w stosunku podległości lub nadrzędności.

W orzeczeniu z dnia 14 września 2004 roku, sygn. akt III CK 566/03 (LEX nr 176104) Sąd Najwyższy stwierdził, że: "Sprawa ma charakter sprawy cywilnej, jeżeli treść łączących strony stosunków prawnych, obejmująca ich wzajemne prawa i obowiązki albo tworząca dany stan prawny, zakłada potrzebę ochrony interesów

Sygn. akt IV SAB 167/09

uczestniczących w nich podmiotów. Sprawa cywilna wymaga przy tym pozostawania dwóch lub więcej podmiotów w stosunku prawnym, regulowanym przepisami Kodeksu cywilnego i innymi ustawami, którego podmioty - w wypadku sporu - występują jako równorzędni partnerzy. Jeżeli natomiast jeden z nich uzyskuje pozycję podmiotu działającego z mocy swej władzy zwierzchniej, to stosunek taki nie jest stosunkiem cywilnoprawnym".

Takiej równorzędności nie ma na etapie dokonywania przez Narodowy Fundusz oceny, czy przedsiębiorca spełnia wymogi przyznania dopłaty do pojazdów wycofanych z eksploatacji. Kwestia ta nie podlega negocjacjom między przedsiębiorcą, a Narodowym Funduszem. Narodowy Fundusz rozstrzyga o tym samodzielnie i jest to jego wyłączna kompetencja. Ustalenie spełnienia wymogów uzyskania dopłaty nie może być więc uznane za sprawę z zakresu prawa cywilnego. Nie mogłoby więc być dokonane poprzez wytoczenie powództwa z art. 189 k.p.c.

W przypadku stwierdzenia przez Narodowy Fundusz, że przedsiębiorca nie spełnia wymogów uzyskania dopłaty nie istnieje też możliwość wytoczenia powództwa o zobowiązanie Narodowego Funduszu do złożenia zastępczego oświadczenia woli na podstawie art. 64 k.c.

Aby sąd powszechny mógł orzec o obowiązku złożenia oświadczenia woli musi istnieć źródło, z którego wynika taki obowiązek.

W wyroku z dnia 19 stycznia 2000 roku, sygn. akt II CKN 683/98 (LEX nr 466001) Sąd Najwyższy stwierdził, iż: "Przepis art. 64 k.c. przewiduje, że prawomocne orzeczenie sądu stwierdzające obowiązek danej osoby do złożenia oznaczonego oświadczenia woli, zastępuje to oświadczenie. Przepis ten nie stanowi jednak podstawy materialnoprawnej takiego roszczenia. Roszczenie jest uzasadnione tylko wtedy, gdy pozwany nie składa oznaczonego oświadczenia woli, mimo że jego zobowiązanie do tego wynika bądź z czynności prawnej, bądź z przepisów prawa".

O zobowiązaniu Narodowego Funduszu do zawarcia umowy można mówić wówczas, gdy Narodowy Fundusz stwierdzi, że przedsiębiorca spełnia wymogi do uzyskania dopłaty i go o tym poinformuje. Natomiast w przypadku uznania przez Narodowy Fundusz, że przedsiębiorca nie spełnia wymogów niezbędnych do uzyskania dopłaty nie powstaje po stronie Narodowego Funduszu obowiązek zawarcia umowy.

Sygn. akt IV SAB 167/09

Zgodzić należy się z twierdzeniem Narodowego Funduszu, iż z ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 roku Prawo ochrony środowiska nie wynika wprost obowiązek wydania decyzji o odmowie przyznania dopłaty. Nie jest jednak uprawnione zaprezentowane przez Narodowy Fundusz rozumowanie a contrario, że skoro w art. 87 ustawy z dnia 4 lutego 1994 roku prawo geologiczne i górnicze przewidziano obowiązek działania w prawnej formie decyzji administracyjnej, to w innych przypadkach takiego obowiązku nie ma. Obowiązek wydania decyzji administracyjnej nie musi być wprost wskazany przez ustawodawcę w akcie prawnym. Obowiązek ten może wynikać również z samej konstrukcji przepisu prawa materialnego.

Zagadnienie obowiązku załatwiania sprawy w formie decyzji administracyjnej, pomimo braku przepisu, który wprost nakazywałby wydanie decyzji było przedmiotem rozważań Naczelnego Sądu Administracyjnego. W wyroku z dnia 27 marca 2007 roku, sygn. akt I OSK 657/06 Naczelny Sąd Administracyjny (LEX nr 337459) wyraził pogląd, że: "Brak expressis verbis w normie administracyjnego prawa materialnego wyznaczenia formy działania powoduje, że wyprowadzenie tego zasadniczego elementu autorytatywnej konkretyzacji normy prawa materialnego następuje w wyniku zastosowania procesu wykładni. Norma prawa materialnego, jeżeli w sposób bezpośredni wyznacza elementy stosunku prawnego bez potrzeby ich konkretyzacji, a zatem z mocy prawa przyznane są jednostce danego rodzaju uprawnienia lub nałożenie danego rodzaju obowiązku, nie daje podstawy prawnej do działania organom wykonującym administrację publiczną w formie decyzji. W razie gdy norma administracyjnego prawa materialnego wymaga konkretyzacji, formą dokonania tej
konkretyzacji jest forma decyzji administracyjnej. Taka wykładnia w zakresie formy działania organu wykonującego administracje publiczną wynika z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, który stanowi: "Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej". Z zasady demokratycznego państwa prawnego wyprowadza doktryna i orzecznictwo sądowe, dwie o kapitalnym znaczeniu dla ukształtowania praw jednostki wobec administracji publicznej, a tym samym dla wykładni przepisów prawa zasady: zasadę prawa do procesu oraz zasadę prawa do sądu. Istotą zasady prawa do procesu jest przyznanie jednostce prawa do obrony interesu prawnego w unormowanym przepisami prawa procesowego postępowaniu. Zasada prawa do procesu ma podstawowe znaczenie przy interpretacji przepisów prawa materialnego w zakresie formy rozstrzygnięcia, w kierunku przyjęcia zasady

Sygn. akt IV SAB 167/09

załatwiania spraw jednostki w formie decyzji administracyjnej, gdy przepis administracyjnego prawa materialnego nie przyjmuje expressis verbis innej formy załatwienia sprawy. Zasada domniemania załatwiania spraw w formie decyzji administracyjnej była wielokrotnie przyjmowana w orzecznictwie sądowym, w którym podkreślano, że jednostka ma prawo do tego, by jej oparte na prawie materialnym roszczenia i wnioski były rozpatrywane w ramach przewidzianej procedury. Nie jest zgodne z zasadami konstytucyjnymi takie postępowanie organów wykonujących administrację publiczną, w którym wnioski jednostki załatwiane są poza postępowaniem".

Przytoczony wyżej pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego, zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, należy w pełni podzielić. Ma on zastosowanie również w niniejszej sprawie dla określenia, jaką formę winno przybrać rozstrzygnięcie Narodowego Funduszu o odmowie przyznania dopłaty do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji. Zdaniem Wojewódzkiego Sąd Administracyjnego, rozstrzygnięcie to powinno być dokonane poprzez wydanie decyzji administracyjnej.

Nie można zgodzić się z poglądem Narodowego Funduszu, że skarżący nie wykazał należycie, że ma interes prawny do wniesienia skargi na bezczynność, gdyż został poinformowany, że bez względu na formę rozstrzygnięcia dofinansowanie za 2007 rok nie może być mu udzielone, gdyż w 2006 roku otrzymał maksymalną wysokość pomocy publicznej.

Jeśli sprawa administracyjna ma być załatwiona poprzez wydanie decyzji, to interes prawny strony postępowania polega na prawie do uzyskania od organu administracji tego rodzaju rozstrzygnięcia niezależnie od tego czy byłoby załatwiałoby ono żądanie strony pozytywnie czy też nie. Jeśli organ administracji nie wydaje rozstrzygnięcia w przewidzianym w art. 35 § 1 - § 4 k.p.a. terminie, to jest to wystarczająca podstawa do złożenia skargi na bezczynność, po uprzednim skorzystaniu ze środka zaskarżenia, o którym mowa w art. 37 § 1 k.p.a.

Kryterium oceny zasadności skargi na bezczynność nie może być kwestia zasadności żądania strony postępowania zawartego we wniosku o wszczęcie postępowania administracyjnego. Jeśli zdaniem Narodowego Funduszu zgłoszone przez skarżącego żądanie przyznania dopłaty do demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji za 2007 rok jest niezasadne, to powinien wypowiedzieć się w tej kwestii wydając decyzję o odmowie przyznania dopłaty. Dopiero, gdy decyzja

Sygn. akt IV SAB 167/09

ta zostanie zaskarżona do sądu administracyjnego będzie możliwość merytorycznej oceny tego żądania oraz argumentów Narodowego Funduszu uzasadniających odmowę przyznania dopłaty.

Z powyższych względów, na podstawie art. 149 i art. 200 Ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 roku Nr 153 poz. 1270 ze zm.), Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku.

inne
orzecznictwo nsa
orzecznictwo
Oceń jakość naszego artykułu:
Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
KOMENTARZE
(0)