Tezy
Art. 299 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska /Dz.U. nr 62 poz. 627 ze zm./ nie uzależnia możliwości stwierdzenia przekroczenia lub naruszenia norm ochrony środowiska /w tym dopuszczalnego poziomu dźwięku/ od zanalizowania łącznie zarówno wyników kontroli przeprowadzonej przez inspektora ochrony środowiska /art. 299 ust. 1 pkt 1/, jak i pomiarów prowadzonych przez kontrolowanego /art. 299 ust. 1 pkt 2/.
Do przyjęcia wykładni skarżącego brak dostatecznych przesłanek zarówno w zakresie wykładni językowej /oba punkty ustępu pierwszego artykułu 299 ustawy oddziela przecinek, nie zaś słowo "i" lub "oraz"/, jak i logicznej /z ust. 2 analizowanego artykułu wynika wyraźnie, iż do stwierdzenia przekroczenia lub naruszenia wystarczają jedynie wyniki pomiarów wykonanych przez organ ochrony środowiska/.
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący asesor WSA Tomasz Wykowski (spr.), Sędziowie sędzia NSA Tadeusz Cysek,, sędzia WSA Małgorzata Małaszewska-Litwiniec, Protokolant Ewa Oleksiak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 lutego 2005 r. sprawy ze skargi A. Sp.z o.o. w P. na decyzję Główny Inspektor Ochrony Środowiska z dnia [...] października 2004 r. Nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary biegnącej za przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu - oddala skargę -
Uzasadnienie
IV SA/Wa 896/04
U Z A S A D N I E N I E
Zaskarżoną decyzją z dnia [...] października 2004 r., znak [...], Główny Inspektor Ochrony Środowiska utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w [...] z dnia [...] czerwca 2004 r., znak [...], w przedmiocie wymierzenia spółce "A" Sp. z o.o. w P. kary biegnącej za przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu.
Zaskarżona decyzja wydana została w następstwie rozpatrzenia odwołania spółki wniesionego od decyzji organu I instancji. W odwołaniu podniesiono m.in., iż: (-) przy dokonywaniu przez Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska kontroli hałasu w dniu 26 kwietnia 2004 r. punkty pomiaru tła akustycznego (Pp 2 i Pp3) błędnie usytuowano w znacznej odległości od ulicy J., w wyniku czego ustalony przez organ poziom tła akustycznego, nieuwzględniający odgłosów ruchu komunikacyjnego, jest zaniżony; (-) oczywistej wadliwości przeprowadzonych pomiarów hałasu dowodzi stwierdzenie przez organ I instancji, iż poziom tła akustycznego dla pory nocnej jest wyższy niż dla pory dnia; co zdaniem odwołującego się nie znajduje racjonalnego uzasadnienia; (-) przy ustalaniu wysokości kary w odniesieniu do pory nocnej błędnie zastosowano iloczyn wielkości stwierdzonego u odwołującego się przekroczenia dopuszczalnego poziom hałasu (12,4 dB) oraz stawki kary za przekroczenie hałasu o 1 dB, przewidzianej dla trzeciego przedziału
przekroczenia (powyżej 10 do 15 dB), tj. 25,66 zł, podczas gdy karę winno się naliczać według sumy: (5 dB x stawka kary z pierwszego przedziału) plus (5 dB x stawka z drugiego przedziału) plus (2,4 dB x stawka z trzeciego przedziału); (-) niejasne jest, czy określone dla odwołującego się normy hałasu obowiązują także dla terenów niezagospodarowanych (odwołującego się podkreślił, iż teren taki znajduje się niemal na całej długości jego północnej granicy).
Uzasadniając zaskarżone rozstrzygnięcie Główny Inspektor Ochrony Środowiska stwierdził, iż kara biegnąca wymierzona została prawidłowo, zgodnie z odpowiednimi przepisami ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U. Nr 62, poz.627 z późn. zm.). W ocenie organu proponowany przez odwołującego się sposób obliczania kary biegnącej nie wynika ani z przepisów Prawa ochrony środowiska ani z postanowień Obwieszczenia Ministra Środowiska z dnia 21 października 2003 r. w sprawie wysokości stawek kar za przekroczenie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi oraz za przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu na rok 2004 r. (M.P. Nr 50, poz.783).
W skardze na powyższą decyzję spółka podtrzymała zarzuty odwołania.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko w sprawie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
Z materiału dowodowego sprawy wynika, iż karę dobową wymierzono skarżącemu zgodnie z właściwymi przepisami ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U. Nr 62, poz.627 z późn. zm.).
Zgodnie z art. 298 ust.1 pkt 5 ustawy stwierdzenie przekroczenia przez dany podmiot poziomu hałasu określonego w pozwoleniu na emitowanie hałasu do środowiska uzasadnia wymierzenie mu administracyjnej kary pieniężnej przez wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska. Przekroczenie to stwierdza się na podstawie wyników kontroli (art. 299 ust.1 pkt 1 ustawy). Po stwierdzeniu przekroczenia organ wydaje decyzję ustalającą wymiar kary biegnącej (art. 300 ust.1, 2, 4 ustawy), uwzględniając przekroczenia ustalone odrębnie dla pory dnia i pory nocy za przekroczenie poziomu hałasu w punkcie pomiarowym, w którym ma ono wartość najwyższą dla pory dnia i dla pory nocy (art. 315 pkt 1 i 2 ustawy).
Wszystkich wskazanych wyżej warunków dochowano w niniejszej sprawie. Skarżący przekroczył poziom dopuszczalnej emisji hałasu ustalony w ostatecznej decyzji Starosty P. z dnia [...] czerwca 2003 r., znak [...], na 50 dB w porze dziennej i 40 dB w porze nocnej. Kontrolne pomiary przeprowadzone przez Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w [...] w dniu 26 kwietnia 2004 r. wykazały przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu o 2,9 dB w porze dnia oraz 12,4 w porze nocy. Z tego tytułu obciążono go karą biegnącą naliczoną według stawek wskazanych w obwieszczeniu Ministra Środowiska z dnia 21 października 2003 r. w sprawie wysokości stawek kar za przekroczenie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi oraz za przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu, na rok 2004 (M.P. Nr 50, poz.783) osobno dla pory dnia i osobno dla pory nocy, ustalając termin ich naliczania od dnia następnego po zakończeniu pomiarów.
Zarzuty skarżącego nie znajdują potwierdzenia. Nietrafnie wywodził w trakcie rozprawy skarżący, iż art. 299 ust.1 Prawa ochrony środowiska uzależnia możliwość stwierdzenia przekroczenia lub naruszenia norm ochrony środowiska (w tym dopuszczalnego poziomu dźwięku) od zanalizowania zarówno wyników kontroli przeprowadzonej przez inspektora ochrony środowiska (art. 299 ust.1 pkt 1), jak i pomiarów prowadzonych przez kontrolowanego (art. 299 ust.1 pkt 2).
Do przyjęcia wykładni skarżącego brak dostatecznych przesłanek zarówno w zakresie wykładni językowej (oba punkty ustępu pierwszego artykułu 299 ustawy oddziela przecinek, nie zaś słowo "i" lub "oraz"), jak i logicznej (z ust.2 analizowanego artykułu wynika wyraźnie, iż do stwierdzenia przekroczenia lub naruszenia wystarczają jedynie wyniki pomiarów wykonanych przez organ ochrony środowiska).
W ocenie Sądu nie ma podstaw do uwzględnienia zarzutów skarżącego w zakresie pomiarów tła akustycznego. Organ wyczerpująco wyjaśnił zarówno przesłanki, jakimi kierował się lokując punkty pomiaru tła akustycznego, jak i przyczyny faktu, iż w porze nocnej wartość tła akustycznego jest wyższa niż w porze dziennej.
Do naliczania kary w sposób proponowany przez skarżącego brak podstaw prawnych. Skarżący wyprowadza błędne wnioski z faktu, iż ustawodawca nie podał szczegółowych wytycznych co do tego, jak oblicza się karę. Milczenie to oznacza, iż sposób obliczania kary uznał ustawodawca za oczywisty. Zdaniem Sądu sposób ten polega, w sytuacji gdy ustawodawca wyodrębnił cztery osobne przedziały naruszeń (1-5 dB, 10-15) dopuszczalnego poziomu hałasu i dla każdego z tych przedziałów określił osobną (progresywną) stawkę kary za przekroczenie poziomu hałasu o 1 dB (inną dla pory dziennej i dla pory nocnej), na prostym pomnożeniu wartości przekroczenia dopuszczalnego poziomu hałasu (liczby decybeli) przez stawkę kary przewidzianą dla przedziału przekroczenia, w którym wskazana wyżej wartość się mieści. Jeśli zatem skarżący przekroczył dopuszczalny poziom hałasu (w porze nocnej) o 12,4 dB, to te 12,4 należało pomnożyć przez 25,66 zł, tj. przez stawkę kary obowiązującą dla przedziału naruszeń 10-15 dB. Uprzywilejowanie podmiotu,
który dopuścił się naruszenia (bo do tego sprowadza się rozumowanie skarżącego proponującego "składany" sposób obliczania kary), wymagałoby wyraźnej podstawy w przepisach prawa. Z racji jej braku twierdzeń skargi zaakceptować nie można.
Z postanowień rozporządzenia oraz decyzji starosty ustalającej dopuszczalny poziom hałasu wynika zasadność nałożenia kary za przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu niezależnie od faktu istnienia niezabudowanego sąsiedztwa terenu zakładu.
Biorąc powyższe pod uwagę Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji na podstawie art.151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz.1270)