Tezy
Podjęcie uchwały o przystąpieniu do zmian studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie oznacza przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo jego zmiany w terminie określonym w art. 67 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /t.j. Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./, a tylko w takiej sytuacji plan zachowałby ważność, w granicach objętych uchwałą, do czasu uchwalenia nowego planu, jednak nie dłużej niż przez 9 lat od dnia wejścia w życie ustawy, tj. do końca 2003 r.
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Miron Sędzia NSA Zofia Flasińska Asesor WSA Jakub Linkowski (spr.) Protokolant Dominik Niewirowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 stycznia 2005r. sprawy ze skargi F. T. na postanowienie Ministra Kultury z dnia [...] sierpnia 2003r. L.dz. [...] w przedmiocie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu - uchyla zaskarżone postanowienie oraz utrzymane nim w mocy postanowienie organu I instancji
Uzasadnienie
IV S.A. 3643/03
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2003r. Minister Kultury po rozpatrzeniu zażalenia F. T. na postanowienie Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w L. z dnia [...] marca 2003r., którym uzgodniono projekt decyzji odmawiającej ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie stacji tankowania paliw płynnych wraz z budynkiem obsługi i zapleczem gastronomiczno-handlowym na działkach o nr ewid. [...],[...] i [...]położonych przy ulicy K. w P. - działając na podstawie art. 8 ust. 1 pkt 1 i ust. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury (Dz.U. z 1999r. Nr 98, poz. 1150 ze zm.), art. 40 ust. 4 pkt 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 1999r., Nr 15, poz. 139 ze zm.) i art. 106 § 1 kpa oraz art. 138 § 1 pkt 1 kpa w związku z art. 144 k.p.a.- utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.
W uzasadnieniu swego stanowiska organ naczelny podniósł, że przedmiotowa inwestycja planowana jest w strefie B i E ochrony konserwatorskiej, określonej w Miejscowym Planie Ogólnym Zagospodarowania Przestrzennego Miasta P., zatwierdzonego Uchwałą Miejskiej Rady Narodowej w P. nr [...] z dnia [...] maja 1988r.
Wskazano, że planowana inwestycja jest sprzeczna z zapisem planu ponieważ w strefie B ochronie podlega zabytkowa zabudowa, układ komunikacyjny oraz zespoły komponowanej zieleni natomiast w strefa E obejmuje obszary stanowiące zabezpieczenie właściwego eksponowania zespołów i obiektów zabytkowych.
Planowanej inwestycji narusza zasady ochrony zabytków ponieważ będzie ona naruszać charkter zabudowy ul. K. , gdzie w ogrodach zlokalizowane są wolnostojące domy mieszkalne.
Na powyższe postanowienie skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł F. T., który wskazał, że planowana inwestycja nie będzie negatywnie oddziaływać na otoczenie.
Skarżący podniósł, że organ nie wziął pod uwagę jego słusznego interesu ponieważ gdy nabywał nieruchomość nie stawiano mu żadnych warunków, które wskazywałyby, że nie będzie mógł zrealizować planowanej inwestycji.
W odpowiedzi na skargę Minister Kultury wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację z zaskarżonego postanowienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest uzasadniona, chociaż z innych przyczyn niż w niej podniesiono.
Ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu następuje w oparciu o miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego i po uzgodnieniu z organami administracji specjalnych wymienionymi w art. 40 ust. 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym.
Jednym z organów tam wymienionych jest wojewódzki konserwator zabytków, którego zgoda jest wymagana w odniesieniu do obszarów objętych ochroną konserwatorską. Ponadto kompetencje organów ochrony zabytków w zakresie działalności inwestycyjnej zostały określone w przepisach ustawy z dnia 15 lutego 1962r. o ochronie dóbr kultury.
Orzekające w niniejszej sprawie organy obu instancji w swych postanowieniach powołały się na ustalenia miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego Miasta P., zatwierdzonego Uchwałą Miejskiej Rady Narodowej w P. nr [...] z dnia [...] maja 1988r. Zgodnie natomiast z art. 67 ust. 1 ustawy z dn. 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym / t.jedn. Dz.U. z 1999r. nr 15, poz. 139 ze zm./ - w brzmieniu obowiązującym w dniu wydania zaskarżonego postanowienia organu naczelnego -miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego, obowiązujące w dniu wejścia w życie ustawy, utraciły moc po upływie 8 lat od dnia jej wejścia w życie tj. od dnia 1 stycznia 1995r.
Ustęp 1a art. 67 ww. ustawy stanowił jednak, że jeżeli w terminie, o którym mowa w ust. 1, rada gminy uchwali studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy i przystąpi do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo jego zmiany, plan zachowuje ważność, w granicach objętych uchwałą, do czasu uchwalenia nowego planu, jednak nie dłużej niż przez 9 lat od dnia wejścia w życie ustawy.
W przekazanych Sądowi aktach sprawy brak było informacji na temat, czy Rada Miejska w P. uchwaliła studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy i przystąpiła do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo jego zmiany w terminie określonym w art. 67 ust. 1 ustawy z dn. 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym gdyż tylko w takim wypadku, plan zachowałby ważność, w granicach objętych uchwałą, do czasu uchwalenia nowego planu, jednak nie dłużej niż przez 9 lat od dnia wejścia w życie ustawy tj do końca 2003r.
W piśmie z dnia 19 lipca 2004r. Minister Kultury odpowiadając na zapytanie Sądu podał, że Rada Miasta P. uchwałą z dnia [...] listopada 1999r. nr [...] zatwierdziła "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta P." zaś uchwałą z dnia [...] października 2003r. nr [...] Rada Miasta P. przystąpiła do zmian studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta P..
Podjęcie tej uchwały nie oznacza jednak, że Rada Miasta P. przystąpiła do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo jego zmiany w terminie określonym w art. 67 ust. 1 ustawy z dn. 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym a tylko w takim wypadku, plan zachowałby ważność, w granicach objętych uchwałą, do czasu uchwalenia nowego planu, jednak nie dłużej niż przez 9 lat od dnia wejścia w życie ustawy tj do końca 2003r.
W tej sytuacji należy stwierdzić, że orzekające w sprawie organy obu instancji nie ustaliły, czy miejscowy planu ogólny zagospodarowania przestrzennego Miasta P., zatwierdzonego Uchwałą Miejskiej Rady Narodowej w P. nr [...] z dnia [...] maja 1988r. był prawem obowiązującym w dacie kiedy wydawane były ich postanowienia.
Zaskarżona decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia [...] stycznia 2003r. wydana została zatem w innym stanie prawnym niż decyzja organu I instancji, co wynika z faktu, iż w dniu [...] stycznia 2003r. nie obowiązywał już plan ogólny zagospodarowania przestrzennego gminy A., zatwierdzony uchwałą nr [...] w dniu [...].04.1983r.
Organ odwoławczy jako organ o charakterze reformacyjnym miał obowiązek uwzględnić zmiany stanu prawnego, które nastąpiły po wydaniu decyzji przez organ I instancji. Z przepisu art. 138 kpa wynika, że organ odwoławczy obowiązany jest ponownie rozstrzygnąć sprawę. Organ odwoławczy nie może ograniczyć się tylko do kontroli decyzji organu I instancji, lecz obowiązany jest uwzględniać szczególnie takie okoliczności jak zmiany stanu prawnego, co właśnie miało miejsce w niniejszej sprawie. Jeśli decyzja organu II instancji zostaje wydana w czasie, gdy zmienił się stan prawny w stosunku do stanu prawnego jaki istniał w chwili wydania decyzji organu I instancji, to organ odwoławczy jako organ o charakterze reformacyjnym ma obowiązek uwzględnić zmiany stanu prawnego, które nastąpiły po wydaniu decyzji przez organ I instancji.
W niniejszej sprawie mogło to mieć ten skutek, że wobec utraty mocy obowiązującej przez dotychczasowy plan zagospodarowania przestrzennego, konieczne było zastosowanie procedury przewidzianej w art. 44 ustawy z dn. 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym / t.jedn. Dz.U. z 1999r. nr 15, poz. 139 ze zm./.
W tej sytuacji trzeba stwierdzić, że zaskarżone postanowienie Ministra Kultury, jak też utrzymane nim w mocy postanowienie organu I nie naruszają prawa w sposób uzasadniający konieczność wyeliminowania ich z porządku prawnego.
Z tych względów na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270) w zw. z art. 97 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1271 ze zm.) orzeczono jak w sentencji.