Trwa ładowanie...
Zaloguj
Notowania
Przejdź na

III SA/Kr 236/09 - Wyrok WSA w Krakowie z 2009-10-14

0
Podziel się:

"Indywidualne nauczanie, którego potrzebę stwierdza orzeczeniem zespół orzekający w trybie art. 71b ust. 1a i ust. 3 ustawy o systemie oświaty, nie stanowi jednej z form kształcenia specjalnego w rozumieniu art. 71 b ust. 1 tej ustawy, którego istotę stanowi stworzenie specjalnej organizacji nauki i metod pracy względem dzieci i młodzieży określonej przepisem art. 1 pkt 5 i 5a ustawy"

Tezy

"Indywidualne nauczanie, którego potrzebę stwierdza orzeczeniem zespół orzekający w trybie art. 71b ust. 1a i ust. 3 ustawy o systemie oświaty, nie stanowi jednej z form kształcenia specjalnego w rozumieniu art. 71 b ust. 1 tej ustawy, którego istotę stanowi stworzenie specjalnej organizacji nauki i metod pracy względem dzieci i młodzieży określonej przepisem art. 1 pkt 5 i 5a ustawy"

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Piotr Lechowski (spr.) Sędziowie WSA Elżbieta Kremer WSA Halina Jakubiec Protokolant Agnieszka Sotnicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 października 2009 r. ze skargi J. Z. na decyzję Kuratora Oświaty z dnia 31.12.2008 r. nr [...] w przedmiocie nauczania indywidualnego stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz nieważność utrzymanego nią w mocy orzeczenia zespołu orzekającego przy Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej nr [...] z dnia [...] 2008 r. nr [...]

Uzasadnienie

Kurator Oświaty, decyzją z dnia 31 grudnia 2008 r. nr [...] po rozpatrzeniu odwołania J. Z. działającej jako przedstawiciel ustawowy ucznia A. Z., od orzeczenia Zespołu Orzekającego Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej nr [...] z dnia [...] 2008 roku nr [...] stwierdzającego, że nie zachodzi potrzeba nauczania indywidualnego, utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie.

Przedmiotowa decyzja została wydana na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku- Kodeks postępowania administracyjnego ( Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.), art. 71b ust. 4 ustawy z dnia 7 września 1991r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004r. Nr 256, poz. 2572 z późn. zm.).

W uzasadnieniu swojej decyzji Kurator Oświaty poczynił następujące ustalenia faktyczne i prawne.

J. Z. matka upośledzonego w stopniu umiarkowanym A. Z. ucznia klasy V Szkoły Podstawowej Specjalnej złożyła w dniu 10 września 2008r., do Zespołu Orzekającego przy Poradni Psychologiczno- Pedagogicznej nr [...] wniosek o wydanie orzeczenia o potrzebie indywidualnego nauczania dla syna A. Z., na terenie Szkoły Podstawowej w K., uzasadniając go niezadowalającym stanem zdrowia chłopca oraz trudnościami w realizacji szkolnych wymagań programowych.

Zespół Orzekający powołany w Poradni Psychologiczno- Pedagogicznej nr [...] orzeczeniem nr [...] z dnia [...] 2008r., wydanym na podstawie art. 71b ust.3 ustawy z dnia 3 września 1991 r. o systemie oświaty ( tekst. jedn. DZ. U. z 2004., nr 256, poz. 2572) stwierdził, że nie zachodzi potrzeba indywidualnego nauczania A. Z.

Uzasadniając swoje orzeczenie Zespół Orzekający przyjął ustalenie, iż ur. [...] 1995r. A. Z. jest dotknięty Zespołem Downa oraz współwystępującym upośledzeniem umysłowym w stopniu umiarkowanym. Ze względu na rodzaj tych zaburzeń objęty jest kształceniem specjalnym w Szkole Podstawowej Specjalnej, realizując w tej formie obowiązek szkolny.

Nadto z uwagi na powyższe zaburzenia jak i współwystępujące z nimi zaburzenia emocjonalne uczeń pozostaje pod wielospecjalistyczną opieką lekarską, a w tym Poradni Neurologicznej.

W ocenie Zespołu Orzekającego z przedstawionej dokumentacji nie wynika potrzeba indywidualnego nauczania, gdyż aktualny stan zdrowia nie utrudnia kontynuacji nauki na terenie szkoły. Zespół formę kształcenia specjalnego w szkole uznał za najwłaściwszą, gdyż pozwala ona na dostosowanie metod, form oraz warunków pracy do indywidualnych możliwości rozwojowych ucznia, umożliwia usprawnienie podstawowych funkcji i procesów poznawczych oraz odpowiednią stymulację sfery społeczno-emocjonalej. W ustaleniach faktycznych podkreślono, iż uczeń chętnie bierze udział w zajęciach artystycznych oraz ma dobre relacje w środowisku klasowym.

Odwołanie od powyższego orzeczenia wniosła matka A. Z. J. Z. wnosząc o uchylenie przedmiotowego orzeczenia. Uzasadniając swoje stanowisko wskazała, iż syn A. pozostaje w leczeniu wielospecjalistycznym z powodu sprzężonych niepełnosprawności. W związku z jego stanem zdrowia zarówno tempo pracy, jak i warunki edukacji powinny zostać dostosowane do jego możliwości. Dowodem na powyższe twierdzenia skarżącej miały być dołączone do odwołania zaświadczenia lekarskie. J. Z. podważała także opinię sporządzoną przez wychowawcę klasy. Podniosła, iż zauważyła u swojego syna pojawienie się symptomów świadczących o obawach przed uczestniczeniem w zajęciach w szkole specjalnej. Wnioskodawczyni uważa, że nauczanie indywidualne poprawi funkcjonowanie społeczne chłopca i położy kres aktualnym problemom, które obserwuje w jego zachowaniu.

Rozpatrując odwołanie skarżącej Kurator Oświaty odnosząc się szczególnie do dołączonych przez J. Z. dokumentów uznał, iż z zebranego w sprawie materiału nie wynika, by w przypadku ucznia A. Z. zachodziły przesłanki określone w przytoczonym przepisie art. 71b ust.1a ustawy z dnia 7 września 1991r. o systemie oświaty.

Organ odwoławczy stwierdził, iż niepełnosprawność dziecka, w tym również niepełnosprawność sprzężona, sama w sobie nie daje podstaw do wydania orzeczenia o potrzebie indywidualnego nauczania. Z przedłożonych zaświadczeń lekarskich nie wynika, że stan zdrowia A. Z. uległ pogorszeniu w stosunku do okresu, gdy uczęszczał do szkoły specjalnej.

Przytaczając treść stanowiących załączniki do odwołania dokumentów a w szczególności zaświadczenia lekarskiego Lek. B. J. pediatry-spec. neurologii dziecięcej z [...] 08.08 oraz z dnia [...] 10.08 Lek. med. J. B.-Z. spec. psych. i młodzieży, podkreślono, iż nie dowodzą one ustawowej podstawy do stwierdzenia potrzeby indywidualnego nauczania w szkole w postaci uniemożliwienia przez stan zdrowia lub znacznego utrudnienia uczęszczania do szkoły. Wskazano, iż drugi z tych dokumentów, nauczanie indywidualne traktuje tylko jako jedną z możliwych form realizacji obowiązku szkolnego.

Równocześnie organ uznał, że w szkole do której chodzi A. Z. nie zaobserwowano zachowań niepokojących ( agresja, autoagresja), które uzasadniałyby zmianę dotychczasowej formy kształcenia na nauczanie indywidualne.

Podkreślono zarazem, iż jednoznacznie wynika z opinii sporządzonej przez nauczyciela- wychowawcę klasy, że problemy, z którymi boryka się chłopiec wynikają głównie z jego niepełnosprawności.

Skargę nazwaną odwołaniem uzupełnioną następnie pismem z dnia 05.05.2009r. złożyła J. Z.- matka A. Z. wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji jak i orzeczenia poprzedzającego, z powodu naruszenia prawa.

Podniesiono przede wszystkim, iż zaskarżona decyzja Kuratora Oświaty rażąco narusza prawo w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 kpa, przez utrzymanie w mocy orzeczenia organu I instancji wydanego- zdaniem skargi- w składzie naruszającym przepisy § 3 pkt 2 w zw. z § 2 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 12 lutego 20001 r. w sprawie orzekania o potrzebie kształcenia specjalnego lub indywidualnego nauczania dzieci i młodzieży oraz wydawania opinii o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju dziecka, a także szczegółowych zasad kierowania do kształcenia specjalnego lub indywidualnego nauczania ( Dz. U. nr 13, poz. 114 z późn. zm.). W konsekwencji zarzucano, iż wadą nieważności dotknięte jest także orzeczenie organu I instancji.

Skarżąca nadto zarzuciła organom naruszenie przepisów przepisu art. 71b ust. 1a ustawy o systemie oświaty, art. 7, 8, 12, 77 § 1 oraz 86 Kodeksu postępowania administracyjnego w związku z przepisem § 11 powołanego Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 12 lutego 2001 roku oraz naruszenie art. 84 § 1 kpa i § 10 pkt. 5 w związku z § 11 powołanego wyżej rozporządzenia.

Uzasadniając skargę- podniesiono, iż organy nie przeprowadziły dowodów na okoliczności sprawy istotne dla jej rozstrzygnięcia a w szczególności, że nie przeprowadzono dowodu z opinii lekarzy specjalistów neurologii dziecięcej i psychiatrii oraz okulistyki dla ustalenia czy niepełnosprawność " sprzężona," nie uniemożliwia funkcjonowania małoletniego ucznia wśród rówieśników.

W odpowiedzi na skargę Kurator Oświaty wniósł o jej oddalenie podtrzymując przyjęte ustalenia i stanowisko prawne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył:

Skarga jest uzasadniona.

Stosownie do przepisu art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych ( Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.).w związku z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), przedmiotem kognicji Sądu wywołanej skargą jest zgodność z prawem zaskarżonej decyzji. Sąd administracyjny sprawując - w myśl art. 3 § 1 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - dalej ustawa p.p.s.a.- kontrolę działalności administracji publicznej i stosując środki określone w ustawie, zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a. rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Dokonana na tych zasadach kontrola zaskarżonej decyzji prowadzi do wyrażonego na wstępie wniosku o zasadności skargi.

Z przepisu art. 145 § 1 pkt. 2 p.p.s.a. wynika, iż uwzględnienie skargi na decyzję lub postanowienie przybiera postać stwierdzenia nieważności decyzji lub postanowienia w całości lub części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach.

W sprawie zachodzą przyczyny uwzględnienia skargi na tej podstawie.

Zgodnie z przepisem art. 71b ust. 1a ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty ( tj. Dz. U. z 2004 r poz. 256, z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym od 16.10.2007r., indywidualnym obowiązkowym rocznym przygotowaniem przedszkolnym lub indywidualnym nauczaniem obejmuje się dzieci i młodzież, których stan zdrowia uniemożliwia lub znacznie utrudnia uczęszczanie do przedszkola lub szkoły. W myśl przepisu art. 71b ust. 3 ustawy orzeczenia m.inn. o potrzebie kształcenia specjalnego albo indywidualnego obowiązkowego rocznego przygotowania przedszkolnego albo indywidualnego nauczania zgodnie z odrębnymi przepisami wydają zespoły orzekające działające w publicznych poradniach psychologiczno-pedagogicznych, w tym w poradniach specjalistycznych.

Zgodnie z przepisami art. 15 ust. 1 i 2 ustawy nauka jest obowiązkowa do ukończenia 18 roku życia, a obowiązek szkolny trwa do ukończenia gimnazjum, nie dłużej jednak niż do ukończenia 18 roku życia. W istocie zatem złożony 10 września 2008r. wniosek J. Z. o wydanie orzeczenia o potrzebie indywidualnego nauczania był wnioskiem złożonym w imieniu małoletniego A. Z. ur. [...] 1995r., przez jego opiekuna prawnego - matkę.

W tej dacie obowiązywało jeszcze wydane na podstawie art. 71 "b" ust. 6 ustawy Rozporządzenie z dnia 12 lutego 2001r. Ministra Edukacji Narodowej w sprawie orzekania o potrzebie kształcenia specjalnego lub indywidualnego nauczania dzieci i młodzieży oraz wydawania opinii o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju dziecka, a także szczegółowych zasad kierowania do kształcenia specjalnego lub indywidualnego nauczania ( Dz. U. nr 13, poz. 114) - zwane dalej Rozporządzeniem.

Wprawdzie Rozporządzenie powyższe z dniem 15 października 2008r utraciło moc na podstawie § 21 Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 18 września 2008r. w sprawie orzeczeń i opinii wydawanych przez zespoły orzekające działające w publicznych poradniach psychologiczno -pedagogicznych ( Dz. U. Nr 173 z 30.09.2008, poz. 1072), jednakże w myśl § 20 ust. 2 tego drugiego Rozporządzenia, do postępowań wszczętych i nie zakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe.

Ocena zgodności z prawem zaskarżonej decyzji odniesiona być zatem musi do przepisów ustawy oraz mającego w sprawie zastosowanie Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 12 lutego 2001r.

Przepis art. 71 "b" ust. 6 ustawy, określa materie, które regulować ma wydane na jego podstawie rozporządzenie zaliczając do nich m.in. skład zespołów orzekających, tryb ich powoływania, szczegółowe zasady działania tych zespołów i tryb postępowania odwoławczego, a także szczegółowe zasady kierowania dzieci i młodzieży do kształcenia specjalnego, indywidualnego rocznego obowiązkowego przygotowania przedszkolnego lub indywidualnego nauczania.

W myśl przepisu § 3 ust. 1 zespół orzekający powołuje dyrektor poradni, a zgodnie z § 3 ust. 2 w jego skład wchodzą: 1) dyrektor poradni- lub upoważniona przez niego osoba jako przewodniczący, 2) psycholog -opracowujący diagnozę psychologiczną, 3) pedagog -opracowujący diagnozę pedagogiczną, 3a) ( od 12.02.2003) logopeda opracowujący diagnozę logopedyczną , 4) lekarz- opracowujący diagnozę lekarską, 5) inni specjaliści, w tym spoza poradni jeżeli ich udział w pracach zespołu jest niezbędny - opracowujący diagnozę w zakresie posiadanej specjalności. W myśl ust. 3 tego przepisu pracą zespołu kieruje jego przewodniczący.

Przepis § 5 ust. 7 przewiduje, iż przewodniczący wniosek z dokumentacją kieruje do członków zespołu w celu przygotowania przez nich diagnozy. Zespół wydaje orzeczenie (albo opinie) większością głosów ( § 6 ust. 1 ) a w razie równej liczby głosów rozstrzygający jest głos przewodniczącego zespołu. Orzeczenie lub opinie, przygotowuje członek zespołu wyznaczony przez przewodniczącego ( § 6 ust. 4).

Z powyższej regulacji § 3 ust. 2 wynika, iż skład zespołu orzekającego o potrzebie kształcenia specjalnego lub orzeczenia o potrzebie indywidualnego nauczania ( § 2 ust. 1), jest conajmniej pięcioosobowy, gdyż przewodniczy mu dyrektor poradni ( lub osoba upoważniona), a jego członkami są psycholog, pedagog, logopeda i lekarz, opracowujący odpowiadające ich specjalności diagnozy.

Z przedstawionych akt postępowania wynika, iż Dyrektor Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej Nr [...], zarządzeniem Nr [...] powołał Zespół Orzekający, w którym wyznaczył siebie jako Przewodniczącego, a zarazem jako psychologa i logopedę, oraz trzy inne osoby jako- pedagoga, lekarza i psychologa.

Skład zespołu orzekającego, który w I instancji podjął orzeczenie z dnia [...] 2008 r. Nr [...] stwierdzające, iż nie zachodzi potrzeba indywidualnego nauczania ucznia A. Z., odpowiada składowi powołanemu przez Dyrektora Poradni Psychologiczno- Pedagogicznej, a więc składowi 4-ro osobowemu, gdyż Dyrektor Poradni wystąpił w podwójnej roli: i jako przewodniczący zespołu orzekającego i jako logopeda, niezależnie od wskazanej dalszej specjalności -psychologa.

W myśl przepisu § 11 Rozporządzenia do postępowania w sprawach o wydanie orzeczenia, w zakresie nieuregulowanym w rozporządzeniu stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu postępowania administracyjnego. Taka regulacja oznacza, iż odpowiednie zastosowanie mają także przepisy art. 156 kpa określające w § 1 pkt 1-7 przesłanki nieważności decyzji, a odpowiednio- nieważności orzeczenia zespołu orzekającego. Zdaniem Sądu w sprawie zachodzi nieważność orzeczenia z dnia [...] 2008 r. zespołu orzekającego jako wydanego z rażącym naruszeniem prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 kpa.

Żaden przepis Rozporządzenia nie przewiduje by przewodniczący zespołu mógł skupić w swej osobie obligatoryjne specjalności pozostałych członków zespołu, z których każdy obowiązany jest do opracowania diagnozy odpowiadającej jego specjalności. Odmienne rozumienie przepisu § 3 ust. 2 pkt 1-5 rozporządzenia, w skrajnym przypadku mogło by prowadzić do akceptacji wydania orzeczenia przez 1-2 osoby, skupiające po kilka specjalności.

Już w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2.03.1998 SA/Ka 1187/87 ( ONSA 1988/2/58) wskazano, iż niezgodny z przepisami prawa procesowego lub ustrojowego skład kolegialnego organu administracji powoduje, iż decyzję administracyjną wydaną przez taki skład organu, należy uznać za wydaną z rażącym naruszeniem prawa ( art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a). Stanowisko to ma zastosowanie także w przedmiotowej sprawie. Istotą regulacji składu zespołu orzekającego, było właśnie kolegialne rozstrzygnięcie tego organu, przy czym każdy specjalista opracowuje według swych kwalifikacji diagnozę, którą przedstawia pod ocenę zespołu. Orzeczenie zapada większością głosów, co oznacza, iż poszczególne diagnozy uzyskują aprobatę większości. Skupienie w jednej osobie .członka zespołu orzekającego kilku specjalności, samo przez się praktycznie eliminuję możliwość rozbieżności diagnoz wystawianych w różnych specjalnościach przez tę samą osobę. W istocie orzeczenie takie traci walor obiektywizmu wynikającego z potrzeby
wypracowania większościowego stanowiska, na tle co najmniej czterech odrębnych diagnoz.

Należy, nadto zwrócić uwagę, że § 6 ust. 2 rozporządzenia przewiduje sporządzenie z posiedzenia zespołu protokołu, który podpisują przewodniczący i członkowie zespołu. Ani rozporządzenie, ani też ustawa nie określają wymogów co do treści protokołu. Odpowiednie stosowanie przepisów k.p.a. oznacza, iż przy zachowaniu wymogów przepisu art. 68 § 1 k.p.a., protokół winien być tak sporządzony aby z niego wynikało, kto, kiedy, gdzie i jakich czynności dokonał, kto i w jakim charakterze był przy tym obecny, co i w jaki sposób w wyniku tych czynności ustalono i jakie uwagi zgłosiły obecne osoby. Ani uzasadnienie orzeczenia zespołu, ani treść protokołu z dnia [...] 2008 r., nie obrazują istoty wszystkich diagnoz z poszczególnych specjalności, co do przedmiotu sprawy. Wobec braku diagnoz pisemnych, można tylko domyślać się, iż były zgłoszone w formie ustnej, lecz nie zostały utrwalone i w nawiązaniu do poszczególnych specjalności, a nadano im formę diagnozy zbiorczej oceniającej możliwości rozwojowe i potencjał
dziecka.

Akceptacja przez Kuratora Oświaty w zaskarżonej decyzji z dnia 31 grudnia 2008 r. orzeczenia Zespołu Orzekającego Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej Nr [...] z dnia [...] 2008 r. w istocie oznacza akceptację stanowiska, iż członkowie kolegialnego zespołu orzekającego mogą łączyć specjalności, a w konsekwencji, akceptację stanowiska, iż orzeczenie organu I instancji może być wydane przez skład mniej liczny niż 5 osobowy. Prowadzi to do pozbawienia strony możliwości rozpoznania jej sprawy dwukrotnie przez skład organu zgodny z przepisami prawa. Z tego względu utrzymanie w mocy zaskarżonego orzeczenia Zespołu Orzekającego stanowi zarazem rażące naruszenie przez Organ Odwoławczy przepisu art. 138 § 1 pkt 2 kpa, w zw. z art. 3 § 2 Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z 12 lutego 2001 r., przez rażąco błędne zastosowanie przepisu art. 138 § 1 pkt 1 kpa. W postępowaniu instancyjnym bowiem stwierdzenie, iż zaskarżona odwołaniem decyzja (orzeczenie) dotknięta jest wadą powodującą jej nieważność, może
prowadzić tylko do uchylenia takiej decyzji (orzeczenia).

Z tych przyczyn w oparciu o przepisy art. 145 § 1 pkt 2 w zw. z art. 135 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi należało stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji Kuratora Oświaty oraz utrzymanego nią w mocy orzeczenia zespołu orzekającego przy Poradni Psychologiczno- Pedagogicznej Nr [...].

Ponownie rozpoznając wniosek o wydanie orzeczenia w przedmiocie potrzeby indywidualnego nauczania A. Z. uzupełniony żądaniem " nauki na terenie szkoły z włączeniem do klasy", będą organy miały na uwadze następujące wiążące je na podstawie art. 153 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oceny prawne i wskazania co do dalszego postępowania.

Ustawa o systemie oświaty wprowadza wyraźną dystynkcję pomiędzy przedmiotem orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego, a przedmiotem orzeczenia o potrzebie indywidualnego nauczania.

Zgodnie z przepisem art. 71b ust.1 zd. I kształceniem specjalnym obejmuję się dzieci i młodzież, o których mowa w art. 1 pkt 5 i 5a wymagające stosowania specjalnej organizacji nauki i metod pracy. Oznacza to, iż kształceniem specjalnym obejmuje się naukę i opiekę nad dziećmi, młodzieżą niepełnosprawną oraz niedostosowaną społecznie zgodnie z indywidualnymi potrzebami rozwojowymi, edukacyjnymi oraz predyspozycjami.

Stosownie do przepisu art. 71b ust. 1 zd II kształcenie specjalne może być prowadzone w formie nauki w szkołach ogólnodostępnych, szkołach lub oddziałach integracyjnych, szkołach lub oddziałach specjalnych i ośrodkach, o których mowa w art. 2 pkt 5.

W myśl przepisu art. 71b ust. 3 in fine orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego określa zalecane formy kształcenia specjalnego, z uwzględnieniem rodzaju niepełnosprawności, w tym stopnia upośledzenia umysłowego.

Z tych względów, zgodnie z § 7 ust. 2 rozporządzenia MEN z 12 lutego 2001 r. ( § 8 ust. 2 obecnie obowiązującego rozporządzenia MEN z 18.09.2008 r.), w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego określa się zalecana formę kształcenia specjalnego: w szkole ogólnodostępnej, szkole integracyjnej lub oddziałach integracyjnym, szkole specjalnej lub oddziale specjalnym albo w specjalnym ośrodku wychowawczym. Orzeczenie to wydaje się na okres roku szkolnego, etapu edukacyjnego, okresu kształcenia w danej szkole albo na czas nieokreślony.

Przepisy obu powołanych Rozporządzeń Ministra Edukacji Narodowej dopuszczają w razie zmiany rodzaju i stopnia zaburzeń i odchyleń rozwojowych, wskazanych w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego, wydanie na wniosek rodziców ( opiekunów prawnych) orzeczenia uchylającego wcześniejsze o potrzebie kształcenia specjalnego i orzekającego na nowo o potrzebie kształcenia specjalnego. ( § 7a ust. 2 poprzedniego, § 11 ust. 1 i 2 obecnego Rozporządzenia MEN)

W wydanym nowym orzeczeniu określa się aktualnie rozpoznane zaburzenie i odchylenia, wskazuje zalecana formę kształcenia specjalnego oraz warunki realizacji potrzeb edukacyjnych.

Na zupełnie innej płaszczyźnie faktycznej położona jest kwestia orzekania w przedmiocie możliwości uczęszczania do szkoły lub przedszkola. Zgodnie z art. 71b ust. 1a indywidualnym obowiązkowym rocznym przygotowaniem przedszkolnym lub indywidualnym nauczaniem obejmuje się dzieci i młodzież, których stan zdrowia uniemożliwia lub znacznie utrudnia uczęszczanie do przedszkola lub szkoły. Podkreśla się w piśmiennictwie ( por. Mateusz Pilich, Komentarz do art. 71b ustawy o systemie oświaty, wydawn. ABC, 2008, wyd. II), iż przepis ten ma zastosowanie względem osób podlegających obowiązkowi edukacyjnemu, a jego celem jest zapewnienie spełnienia obowiązku nauki dzieciom i młodzieży, dla której stan zdrowia stanowi przeszkodę uniemożliwiającą lub znacznie utrudniającą uczęszczanie a więc fizyczne odbywanie nauki ( zajęć) w normalnym trybie.

Zgodnie z art. 71b ust.3 ustawy o systemie oświaty również w przedmiocie potrzeby indywidualnego nauczania orzekają te same zespoły orzekające działające w poradniach psychologiczno-pedagogicznych. Jednakże przedmiotem tych orzeczeń nie jest orzeczenie o zalecanej formie kształcenia specjalnego, lecz orzeczenie o potrzebie indywidualnego nauczania przez czas określony w zaświadczeniu lekarskim stwierdzającym okresowe znaczne utrudnienie lub uniemożliwienie uczęszczania do szkoły ( § 7 ust. 5 i § 5 ust. 4) powołanego Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z 12 lutego 2001, mającego w sprawie zastosowanie.

W świetle przepisów obowiązującego w dacie wydania zaskarżonej decyzji Kuratora Oświaty, Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 18 września 2008 r. w sprawie sposobu i trybu organizowania indywidualnego obowiązkowego rocznego przygotowania przedszkolnego i indywidualnego nauczania dzieci i młodzieży ( Dz. U. Nr 175, poz. 1086), zajęcia indywidualnego nauczania prowadzi się w miejscu pobytu ucznia, w domu rodzinnym, specjalnym ośrodku szkolno-wychowawczym lub placówce opiekuńczo wychowawczej, w wymiarze zajęć określonym tymi przepisami.

Obowiązek organizacji nauczania indywidualnego spoczywa, zgodnie z art. 71b ust. 5c na dyrektorze szkoły, której uczeń posiada orzeczenie o potrzebie indywidualnego nauczania.

Natomiast obowiązek zapewnienia odpowiedniej formy kształcenia w stosunku do dziecka posiadającego orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego- na wniosek rodziców- spoczywa na Staroście właściwym ze względu na miejsce zamieszkania dziecka.

Powyższe regulacje pozwalają sformułować ocenę prawną, iż indywidualne nauczanie, którego potrzebę stwierdza orzeczeniem zespół orzekający w trybie art. 71b ust. 1a i ust. 3 ustawy o systemie oświaty nie stanowi jednej z form kształcenia specjalnego w rozumieniu art. 71b ust. 1 tej ustawy, którego istotę stanowi stworzenie specjalnej organizacji nauki i metod pracy względem dzieci i młodzieży określonej przepisem art. 1 pkt 5 i 5a ustawy.

Z akt postępowania wynika, iż co najmniej od 2004 małoletni A. Z. objęty był kształceniem specjalnym. Mając na uwadze wyżej wyrażone stanowisko prawne, przy ponownym rozpatrzeniu wniosku, spełniając nałożony przepisem art. 9 kodeksu postępowania administracyjnego obowiązek informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych które mogą mieć wpływ ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego, przede wszystkim uzyskają organy od skarżącej wyjaśnienie czy jej wniosek w istocie nie zmierza jednak do wydania nowego orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego wskutek zmiany okoliczności stanowiących podstawę wydania poprzedniego orzeczenia i do określenia zalecanych innych form kształcenia specjalnego, czy też zmierza do uchylenia orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego, a zastąpienia go orzeczeniem o potrzebie indywidualnego nauczania.

Z wyżej podanych względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 145 § 1 ust. 1 pkt 2 i art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

orzecznictwo nsa
orzecznictwo
Oceń jakość naszego artykułu:
Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
KOMENTARZE
(0)