Trwa ładowanie...
Zaloguj
Notowania
Przejdź na

III SA 426/03 - Wyrok WSA w Warszawie z 2004-06-07

0
Podziel się:

Trzyletni okres przedawnienia do zwrotu nadpłaty podatku VAT musi być bezwzględnie przestrzegany. Nie wystarczy, że podatnik złożył stosowne żądanie. Liczy się to, czy pieniądze zostały mu faktycznie oddane.

Tezy

Trzyletni okres przedawnienia do zwrotu nadpłaty podatku VAT musi być bezwzględnie przestrzegany. Nie wystarczy, że podatnik złożył stosowne żądanie. Liczy się to, czy pieniądze zostały mu faktycznie oddane.

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Rypina, Sędzia WSA Małgorzata Długosz-Szyjko,, Asesor WSA Jolanta Sokołowska (spr.), Protokolant Alojzy Skrodzki, po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2004 r. sprawy ze skargi T. Sp. z o.o. w W. na decyzję Izby Skarbowej w W. z dnia [...] stycznia 2003 Nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług -Oddala skargę-

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] stycznia 2003r. Nr [...] Izba Skarbowa w W., po rozpatrzeniu odwołania Spółki z o.o. "T.", utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego W. z dnia [...] lipca 2002r. Nr [...], odmawiającą zwrotu nadpłaty podatku od towarów i usług za okres I-XII 1996r. w łącznej wysokości 3.129.754 zł.

Z motywów decyzji wynika, że decyzją z dnia [...] grudnia 2001r. NR [...], wydaną na skutek uchylenia przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 27 marca 2001r. Sygn. akt III S.A. 131/00 decyzji Izby Skarbowej z dnia [...] grudnia 1999r. Nr [...], Izba uchyliła decyzję Inspektora Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej w W. z dnia [...] czerwca 1998r. Nr [...], określającą zobowiązania podatkowe w podatku od towarów i usług za okres I-XII 1996r. oraz decyzję z tego samego dnia Nr [...], ustalającą dodatkowe zobowiązania podatkowe za ten okres i określiła zobowiązanie w nowej wysokości, pomniejszonej m. in. o kwoty podatku naliczonego z tytułu sprzedaży blankietów do zawierania zakładów w grach losowych. W wykonaniu decyzji Izby Skarbowej z dnia [...] grudnia 2001r. Urząd Skarbowy zwrócił w dniu 29 stycznia 2002r. na rzecz Spółki kwotę 560.259,90 zł, stanowiącą kwotę wpłaconego przez nią dodatkowego zobowiązania podatkowego wraz z odsetkami.

Decyzją z dnia [...] lipca 2002r. Urząd Skarbowy, powołując się na art. 29 ust. 4 ustawy o zobowiązaniach podatkowych oraz art. 330 Ordynacji podatkowej, odmówił zwrotu podatku od sprzedaży blankietów w kwocie 3.129.754 zł.

W odwołaniu pełnomocnik Spółki zakwestionował rozstrzygnięcie organu I instancji. Powołał się na dokonywaną w piśmiennictwie interpretację art. 29 ust. 4 ustawy o zobowiązaniach podatkowych, zgodnie z którą termin określony w tym przepisie był terminem przewidzianym na zgłoszenie roszczenia o zwrot nadpłaty, a nie na jej dokonanie. Zwrócił uwagę, że za takim rozumieniem tego przepisu przemawiają względy celowościowe i zdrowy rozsądek. W przeciwnym razie dochodziłoby do sytuacji, w której organy podatkowe, bez względu na zachowaną przez podatnika staranność w działaniu, czerpałyby wymierne korzyści z własnych uchybień, nie podejmując czynności w oczekiwaniu na upływ wspomnianego terminu.

Izba Skarbowa podtrzymała stanowisko organu I instancji. Stwierdziła, że treść art. 29 ust. 4 ustawy o zobowiązaniach podatkowych nie pozostawia wątpliwości, iż upływ określonego w nim 3-letniego terminu oznaczał niemożność dochodzenia przez podatnika zwrotu nadpłaty. Odnośnie wskazywanej przez pełnomocnika interpretacji tego przepisu zauważyła, że zarówno w orzecznictwie jak i doktrynie przyznawany jest nadrzędny charakter wykładni gramatycznej przepisów prawa podatkowego. Z brzmienia omawianego przepisu nie wynika, by odmowa zwrotu nadpłaty była uzależniona od jakichkolwiek dodatkowych warunków, w tym od wystąpienia podatnika o zwrot nadpłaty. Dodała, że wszelkie wątpliwości związane z dochodzeniem nadpłat powstałych przed 1 stycznia 1998r. usunął art. 330 Ordynacji podatkowej.

W skardze pełnomocnik Spółki zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie art. 29 ust. 4 ustawy o zobowiązaniach podatkowych poprzez błędną odmowę zwrotu nadpłaty podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 1996r..Powtórzył argumenty zawarte w odwołaniu. Powołując się na tezy z piśmiennictwa oraz względy celowościowe utrzymywał, iż 3- letni termin, o którym mowa w art. 29 ust. 4 ustawy o zobowiązaniach podatkowych, był terminem do zgłoszenia roszczenia o zwrot nadpłaty. Wykazywał, że Spółka wystąpiła o zwrot nadpłaty przed upływem tego terminu. Podkreślił, iż podatniczka dochowała należytej staranności w dochodzeniu swoich praw, natomiast przedawnienie nastąpiło na skutek nieprawidłowych działań organów podatkowych. Obecnie organy te przerzucają konsekwencje swoich działań na podatnika, co jest sprzeczne z podstawową zasadą postępowania podatkowego, tj. zasadą pogłębiania zaufania obywateli do organów podatkowych.

W odpowiedzi na skargę Izba Skarbowa podtrzymała stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji i wniosła o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga nie może być uwzględniona. Zgodnie z brzmieniem art. 29 ust. 4 ustawy 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych (Dz. U. z 1993r. Nr 108, poz. 486 ze zm.) nadpłata nie podlega zwrotowi po upływie 3 lat licząc od końca roku, w którym powstała, lub gdy nie można ustalić osoby uprawnionej do jej odbioru. Treść tego przepisu, jak słusznie utrzymuje Izba Skarbowa, nie budzi wątpliwości. Wyraźnie z niego wynika, że nadpłata nie podlega zwrotowi po upływie trzech lat licząc od końca roku, w którym powstała. Za datę powstania nadpłaty art. 29 ust. 2 tej ustawy uznawał w szczególności:

1) w przypadku podatku dochodowego od osób fizycznych - dzień złożenia zeznania rocznego,

2) w przypadku podatku dochodowego od osób prawnych - dzień złożenia zeznania wstępnego,

3) w przypadku uchylenia, zmiany lub stwierdzenia nieważności decyzji - datę dokonania zapłaty.

W rozpatrywanej sprawie nadpłata powstała w okolicznościach wskazanych w pkt 3 cytowanego przepisu, bowiem uchylenie w 2001r. decyzji organów podatkowych określających zobowiązania podatkowe w podatku od towarów i usług za okres I-XII 1996r. otworzyło skarżącej drogę do ubiegania się o zwrot nadpłaty. Podatek, o którego zwrot wystąpiła, został wpłacony w czerwcu i lipcu 1997r., a więc stosownie do normy przytoczonego przepisu 3-letni termin do zwrotu nadpłaty upłynął z dniem 31 grudnia 2000r.

Reżim stosowania art. 29 ust. 4 ustawy o zobowiązaniach podatkowych do zwrotu nadpłat powstałych przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) narzucił art. 330 tej ostatniej ustawy.

W obowiązującym stanie prawnym organy podatkowe nie mogły postąpić inaczej, niż odmówić zwrotu podatku. Nie da się bowiem z treści art. 29 ust. 4, jak chce tego pełnomocnik, wywieść, iż ustanowiony w nim 3-letni termin był terminem do zgłoszenia roszczenia o zwrot nadpłaty. Nie może doprowadzić do takiego odczytania tego przepisu wykładnia celowościowa, która jak słusznie zauważa Izba Skarbowa, może być stosowana dopiero wtedy, gdy bezskuteczna okazała się wykładnia gramatyczna. Omawiany przepis jest na tyle oczywisty, że wystarcza ta ostatnia wykładnia. Natomiast proponowane przez pełnomocnika czy też piśmiennictwo rozumienie tego przepisu nie mieści się nawet w granicach wykładni celowościowej, prowadzi ono wręcz do nadania przepisowi nowego brzmienia. Nawet negatywna ocena regulacji zawartej w przepisie nie uprawnia do dokonywania zabiegów prowadzących de facto do zmiany jego treści.

Zauważyć też należy, przez wzgląd na podnoszony przez pełnomocnika element staranności, iż art. 29 ust. 4 ustawy o zobowiązaniach podatkowych nie wprowadzał, co zasadnie podniosła Izba Skarbowa, żadnych innych uwarunkowań zwrotu nadpłaty, niż zakres czasowy.

Nie można więc czynić zarzutu organom podatkowym, iż stosując obowiązujące przepisy doprowadziły do naruszenia zasad obowiązujących w prawie podatkowym. Niekorzystne rozstrzygnięcie, o ile jest prawidłowe, tzn. zgodne z przepisami, a takim jest wydane w rozpatrywanej sprawie, nie oznacza naruszenia zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów podatkowych. Organy te są zobowiązane do działania na podstawie przepisów prawa (art. 120 Ordynacji podatkowej) i w niniejszej sprawie uczyniły zadość temu obowiązkowi.

Mając na względzie powyższe, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), w związku z art. 97 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1271), postanowiono jak w sentencji.

orzecznictwo nsa
orzecznictwo
Oceń jakość naszego artykułu:
Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
KOMENTARZE
(0)