Trwa ładowanie...
Zaloguj
Notowania
Przejdź na

III SA 1946/03 - Wyrok WSA w Warszawie z 2004-09-30

0
Podziel się:

Koszt tłumaczenia dokumentu dającego prawo do odliczenia od podatku obciąża podatnika, bowiem, to on jest zobowiązany w świetle art. 27a ust. 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /w brzmieniu obowiązującym w 2001 r./ i art. 267 par. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ do potwierdzenia faktu - zaprezentowania dowodu - wydatkowania środków finansowych na cele uprzywilejowane przez ustawodawcę.

Tezy

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Długosz-Szyjko, Sędziowie sędzia WSA Dariusz Dudra (spr.), sędzia WSA Małgorzata Jarecka, Protokolant Krzysztof Zaorski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 września 2004 r. sprawy ze skargi M. P., J. P. na postanowienie Izby Skarbowej w W. z dnia [...] czerwca 2003 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu kosztów postępowania administracyjnego w sprawie o podatek dochodowy od osób fizycznych - oddala skargę -

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] czerwca 2003 r. nr [...] Izba Skarbowa w W. utrzymała w mocy postanowienie Urzędu Skarbowego w S. z dnia [...] marca 2003 r. nr [...].

Wnioskiem z dnia 31 stycznia 2003 r. Państwo M. i J. P. zwrócili się do Urzędu Skarbowego w S. z prośbą o zwrot kosztów tłumaczenia przysięgłego w wysokości 98,82 zł, dołączając do wniosku poświadczoną przez tłumacza przysięgłego za zgodność z oryginałem wersję "tłumaczenia z języka angielskiego" oraz fakturę VAT [...] z dnia [...].01.2003 r. za powyższą usługę.

Postanowieniem z dnia [...] marca 2003 r. nr [...] Urząd Skarbowy w S., powołując się na art. 216, art. 264, art. 267 § l pkt l w związku z art. 181 i art. 270a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, póz. 926 z późn. zm.) załatwił odmownie wniosek podatników.

Na powyższe postanowienie Państwo M. i J. P. złożyli zażalenie z dnia 3 kwietnia 2003 r., w którym wnieśli o jego uchylenie.

Izba Skarbowa utrzymując w mocy postanowienie organu podatkowego pierwszej instancji wskazała, iż stosownie do art. 275 § l ustawy - Ordynacja podatkowa, jeżeli ze złożonej deklaracji wynika, że podatnik skorzystał z przysługujących mu ulg podatkowych, organ podatkowy może zwrócić się do niego o okazanie dokumentów lub o złożenie fotokopii dokumentów, których posiadania przez podatnika, w określonym czasie, wymaga przepis prawa.

W przedmiotowej sprawie Pani M. P. w zeznaniu podatkowym za rok 2001 skorzystała z ulgi na odpłatne kształcenie i doskonalenie zawodowe podatnika. Prawo do w/w ulgi przysługiwało na podstawie art. 27a ust. l pkt 3 lit.c) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000r. Nr 14, póz. 176 z późn. zm.). W 2001 r. limit odliczeń z powyższego tytułu wynosił 399 zł, a wysokość wydatków na te cele ustalano na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie. W trakcie postępowania Strona okazała dokument sporządzony w języku angielskim. W ocenie Izby Skarbowej, organ podatkowy pierwszej instancji zasadnie żądał od Pani M. P. tłumaczenia na język polski tego dokumentu, będącego zdaniem Strony dowodem poniesienia wydatków uprawniających do skorzystania z odliczenia. Organ odwoławczy wskazał, iż wszelkie obcojęzyczne dokumenty bez ich urzędowego przetłumaczenia na język polski nie mogą być dowodem w sprawie, ponieważ posługiwanie się nimi przez organ administracji
publicznej jest sprzeczne z art. 27 Konstytucji RP oraz art. 4 pkt 3 i art. 5 ustawy o języku polskim. Ponadto w zaskarżonym postanowieniu Izba Skarbowa wskazała, iż to na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia, że poniósł on określony wydatek uprawniający do skorzystania z ulgi podatkowej. Skoro Pani M. P. skorzystała z ulgi podatkowej na odpłatne kształcenie i doskonalenie zawodowe, a przedstawiony dowód poniesienia wydatku na te cele został sporządzony w języku obcym, to stosownie do obowiązujących przepisów oraz utrwalonego orzecznictwa NSA, Stronę, która wywodzi z tego skutki prawne, obciążają koszty tłumaczenia przysięgłego w/w dokumentu na język polski.

Ponadto w przedmiotowej sprawie Izba Skarbowa nie dopatrzyła się naruszenia przez Urząd Skarbowy art. 120, 121 § l, art. 123 § l, art. 124, art. 125, art. 126 oraz art. 178 § l ustawy - Ordynacji podatkowa.

W skardze skierowanej do Naczelnego Sądu Administracyjnego Skarżący zarzucają przedmiotowemu postanowieniu naruszenie przepisów prawa procesowego mające istotny wpływ na wynik sprawy poprzez błędną interpretację i niewłaściwe zastosowanie przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa, w szczególności art. 267 tej ustawy. Skarżący wnoszą o uchylenie postanowień organów obu instancji.

Zdaniem Skarżących, Izba Skarbowa w uzasadnieniu swojego postanowienia skoncentrowała się na przepisach Ordynacji Podatkowej, określających kwestie postępowania dowodowego, cytując jedynie brzmienie przepisów dotyczących zwrotu kosztów. Ustosunkowując się do stanowiska organów podatkowego, Skarżący wskazują, że ich argumentacja w przeważającej części nie dotyka nawet kwestii, której wniosek o zwrot kosztów dotyczył. Zdaniem Skarżących, argumentacja ta koncentruje się na kwestii języka, w którym winny być sporządzane dokumenty w Polsce. Tymczasem, zauważyć należy, iż sporny dokument wystawiony był poza Polską (w W.) przez [...] podmiot świadczący usługi edukacyjne w tamtym kraju, dlatego jego wystawienie nie miało żadnego związku z obrotem prawnym na terytorium Polski. Z tego powodu powoływanie się przez Urząd Skarbowy oraz Izbę na przepisy Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej oraz ustawę o języku polskim pozbawione jest jakichkolwiek podstaw.

Skarżący zarzucają ponadto organom podatkowym, że nie wykazały w uzasadnieniu przedmiotowych postanowień, iż zostały spełnione przesłanki określone w art. 267 § l pkt l Ordynacji podatkowej, tj. nie wykazały, że poniesione koszty:

-zostały poniesione w interesie (albo na żądanie) strony oraz jednocześnie

-nie wynikały one z ustawowego obowiązku organu.

Skarżący uważają, że jedynie łączne spełnienie obu tych przesłanek uzasadniałoby przerzucenie kosztów postępowania na stronę. Z kolei brak w powyższej kwestii uzasadnienia faktycznego narusza art. 217 § 2 Ordynacji podatkowej. Skarżący twierdzą, iż nie można uznać, aby poniesienie przedmiotowych kosztów nastąpiło w interesie strony. Jak już wcześniej wykazano, treść dokumentu w języku angielskim można było przetłumaczyć innymi sposobami (w tym Urząd mógł to uczynić własnymi środkami). Skarżący znali treść dokumentu i ponoszenie wydatków na jego tłumaczenie w żaden sposób nie można uznać za wydatek w ich interesie. Takie stanowisko organów podatkowych, zdaniem Skarżących, stoi w sprzeczności z zasadą prawdy obiektywnej obowiązujących te organy we wszelkich postępowaniach oraz prowadziłoby do przerzucania na stronę każdego kosztu poniesionego w ramach postępowania. Powyższe zaś stanowiłoby sprzeczność z art. 264 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym, jeżeli dalsze przepisy nie stanowią inaczej, koszty
postępowania przed organami podatkowymi ponosi Skarb Państwa, województwo, powiat lub gmina.

Podsumowując Skarżący stwierdzają, że koszty postępowania w przedmiotowej sprawie stanowią istotną część ulgi przyznanej w roku 2001 z tytułu odpłatnego dokształcania i doskonalenia zawodowego podatnika (maksymalnie wynoszącej wówczas 399 zł.), w związku z czym uważają, iż w państwie prawa jest niedopuszczalne, aby uznanie organów podatkowych decydowało o faktycznej wysokości ulg podatkowych.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w W. podtrzymał w całości stanowisko przedstawione w zaskarżonym postanowieniu i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżone postanowienie nie narusza prawa.

Sąd podzielił stanowisko organów podatkowych prawie w całości ich argumentacji. Przede wszystkim należy stwierdzić, że zgodnie z art. 27 Konstytucji językiem urzędowym w Rzeczpospolitej Polskiej jest język polski. Potwierdzeniem tego zapisu jest treść ustawy o języku polskim, która w art. 4 postanawia, iż język polski jest językiem urzędowym:

1) konstytucyjnych organów państwa,

2) organów jednostek samorządu terytorialnego i podległych im instytucji w zakresie, w jakim wykonują zadania publiczne,

3) terenowych organów administracji publicznej,

4) instytucji powołanych do realizacji określonych zadań publicznych,

5) organów, instytucji i urzędów podległych organom wymienionym w pkt 1 i pkt 3, powołanych w celu realizacji zadań tych organów, a także organów państwowych osób prawnych w zakresie, w jakim wykonują zadania publiczne,

6) organów samorządu innego niż samorząd terytorialny oraz organów organizacji społecznych, zawodowych, spółdzielczych i innych podmiotów wykonujących zadania publiczne.

Wymienione podmioty zobowiązane są do dokonywania czynności urzędowych w języku polskim. Do jednostek wymienionych powyżej, dokonujących działań urzędowych należą także organy podatkowe, jako organy administracji publicznej.

Z tych istotnych dla sprawy przepisów jednoznacznie wynika, że organy podatkowe są zobowiązane do stosowania języka polskiego, nie tylko w przedmiocie rozstrzygnięcia, ale również w zakresie całego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Skutkuje to tym, że wszystkie dokumenty, napisane w języku obcym, stanowiące podstawę faktyczną powinny być przetłumaczone na język polski.

W tym miejscu mając na uwadze spór zaistniały w niniejszej sprawie należy postawić pytanie, kto jest zobowiązany, w postępowaniu podatkowym do pokrycia kosztów prowadzonej procedury?

Odpowiedzi - zdaniem Sądu - trzeba szukać w przepisach materialnego prawa podatkowego, zarówno jego części ogólnej, jak i szczególnej.

W myśl podstawowej zasady, dotyczącej ponoszenia kosztów w postępowaniu podatkowym, wynikającej z art. 264 ordynacji podatkowej wynika, że koszty obciążają Skarb Państwa, województwo, powiat, i gminę. Wprowadzenie tej normy prawnej jako reguły ogólnej implikuje wniosek, iż obciążenie stron kosztami postępowania podatkowego - unormowane w następnych przepisach - należy traktować jako wyjątki.

Takie odstępstwo od ogólnej zasady przewiduje art. 267 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem stronę obciążają koszty, które zostały poniesione w jej interesie albo na jej żądanie, a nie wynikają z ustawowego obowiązku organów prowadzących postępowanie. Niewątpliwie koszt tłumaczenia dokumentu dającego podstawę do odliczenia podatkowego, czyli zmniejszenia ciężaru podatkowego jest ponoszony w interesie strony, która może uzyskać w ten sposób ewidentną korzyść majątkową.

W prawie podatkowym - zdaniem niniejszego składu - nie znajduje zastosowania art. 6 kodeksu cywilnego, który reguluje ciężar dowodu w prawie cywilnym. Właśnie w tym zakresie Sąd nie podzielił stanowiska organów podatkowych. Norma wynikająca z przywołanego artykułu znajduje zastosowanie w stosunkach cywilnoprawnych. W prawie podatkowym zaś obowiązuje ogólna reguła, z której wynika, że to na organach spoczywa obowiązek zebrania materiału dowodowego, jednak zauważyć należy, iż ustawodawca niejednokrotnie w przepisach materialnego prawa podatkowego nakłada na podatnika obowiązek przedstawienia pewnych dokumentów, czy też innych dowodów w przypadku, gdy podatnik chce uzyskać pewne uprawnienia publicznoprawne np. odliczenie podatku naliczonego w podatku od towarów i usług, zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów w podatkach dochodowych, jak również, tak jak w niniejszej sprawie odliczenie od podatku.

Z przedstawionych przykładów wywieść można zasadę - prezentacji dowodu, która obciąża podatnika. To podatnik, jeśli chce uzyskać konkretne korzyści w zakresie prawa daninowego zobowiązany jest na podstawie materialnych przepisów prawa podatkowego do inicjatywy i w jej wyniku do zaprezentowania dowodów lub faktów. Uprawnienie podatnika nie może się przerodzić w obowiązek organu, bowiem nie znajduje to oparcia w obowiązujących przepisach prawa.

Przechodząc na grunt zaistniałego sporu zauważyć należy, że wcześniej przed zmianą ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odliczenia dokonywało się od dochodu, natomiast w realiach tej sprawy od podatku. Jednak zarówno w jednej jak i w drugiej sytuacji odliczenie było możliwe wyłącznie na podstawie dowodów ich poniesienia.

Art. 27 a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że wysokość wydatków na cele dające prawo do odliczenia (dokształcanie i doskonalenie zawodowe) ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie. Fakt zaprezentowania dowodu świadczącego o poniesieniu wydatku obciąża podatnika.

Przykładem takiego rozumowania jest orzecznictwo NSA (por. wyrok z dnia 10.12.2001r. sygn. akt I S.A./Ka 1933/00, wyrok z dnia 08.10.1999r. sygn. akt I S.A./Gd 1648/97, wyrok z dnia 31.03.1998r. sygn. akt III S.A. 1380/96).

Przyjąć należy, że przedmiotowy przepis ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tworzy swoistą koniunkcję, zaistnienie, której warunkuje prawo do ulgi, tzn. faktyczne wydatkowanie pieniędzy i potwierdzenie tego faktu na podstawie dokumentu.

Powyższe prowadzi do wniosku, ze skoro na podatniku ciąży obowiązek wykazania wydatku w oparciu o właściwy dokument, to również na podatniku spoczywa ciężar pokrycia kosztów tłumaczenia tego dokumentu. To przecież podatnik wywodzi z tego faktu korzyść dla siebie.

Reasumując skonstatować należy, iż koszt tłumaczenia dokumentu dającego prawo do odliczenia od podatku obciąża podatnika, bowiem, to on jest zobowiązany w świetle art. 27a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do potwierdzenia faktu - zaprezentowania dowodu - wydatkowania środków finansowych na cele uprzywilejowane przez ustawodawcę.

Mając na uwadze zaprezentowane argumenty, w szczególności wywiedzione z Konstytucji i Ordynacji podatkowej powiedzieć trzeba, iż organy podatkowe nie naruszyły wskazanych przez podatnika w skardze przepisów ustawy zasadniczej (art. 2, 32 i 217).

Biorąc pod uwagę powyższe ustalenia i wnioski należy stwierdzić, iż brak jest przesłanek do uwzględnienia skargi i w związku z tym należało ją oddalić na podstawie art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ) i art. 97 ustawy Przepisów wprowadzających ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U nr 153, poz. 1271 z późn. zm. ).

orzecznictwo nsa
orzecznictwo
Oceń jakość naszego artykułu:
Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
KOMENTARZE
(0)