Tezy
Bez znaczenia jest okoliczność powierzenia, przygotowania i składania deklaracji podatnika w spornym okresie przez biuro rachunkowe. Skutki ewentualnych uchybień w zakresie wywiązywania się z obowiązku składania deklaracji VAT-7 obciążają bowiem podatnika. Przez wybór biura podatkowego nie przenosi się na to biuro odpowiedzialności za nieterminowe składanie bądź nieskładanie deklaracji podatkowych.
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2004 r. sprawy ze skargi Pawła W. G. na decyzję Izby Skarbowej w W. z dnia 3 czerwca 2002 r. (...) w przedmiocie podatku od towarów i usług - oddala skargę.
Uzasadnienie
Zaskarżoną decyzją z 3.6.2002 r. (...), po rozpatrzeniu odwołania strony od decyzji Urzędu Skarbowego w sprawie określenia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za okres od grudnia 1993 r. grudnia 1995 r. oraz ustalenia dodatkowego zobowiązania podatkowego w tym podatku, Izba Skarbowa w W. utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w części dotyczącej określenia zobowiązania podatkowego za okres od grudnia 1993 r. do maja 1995 r.
W wyniku kontroli podatkowej przeprowadzonej przez Urząd Skarbowy stwierdzono, że strona nie składała deklaracji podatkowych VAT-7 za okres od grudnia 1993 r. do maja 1994 r. Strona nie okazała potwierdzonych przez urząd skarbowy kopii deklaracji VAT-7 za ww. okres, a także dowodów ich nadania w urzędzie pocztowym. Urząd Skarbowy uznał za niewiarygodne wyjaśnienia strony, iż deklaracje VAT-7 były składane. Mając powyższe na uwadze, Urząd Skarbowy w decyzji z 7.11.1997 r. określił stronie zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za okres od grudnia 1993 r. do grudnia 1995 r. oraz ustalił dodatkowe zobowiązanie podatkowe w tym podatku. Od powyższej decyzji strona wniosła odwołanie, zarzucając m.in. naruszenie art. 5 ust. 1 i 3 ustawy o zobowiązaniach podatkowych.
Izba Skarbowa w W. uchyliła zaskarżoną decyzję Urzędu Skarbowego w części dotyczącej dodatkowego zobowiązania podatkowego, w pozostałej części utrzymała w mocy decyzję organu I instancji.
Na powyższą decyzję Izby Skarbowej skarżący wniósł skargę do NSA w Warszawie, podtrzymując zarzuty podnoszone w uprzednio złożonym odwołaniu od decyzji organu I instancji oraz skardze do NSA. Skarżący podniósł zatem, iż organy podatkowe nie ustaliły w dostateczny sposób, iż nie składał deklaracji VAT-7 za okres od grudnia 1993 r. do maja 1994 r. Skarżący zarzucił także, iż był pozbawiony prawa do czynnego udziału w postępowaniu prowadzonym w jego sprawie oraz prawo do wydania decyzji ustalającej dodatkowe zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług uległo przedawnieniu.
W odpowiedzi na skargę Izba Skarbowa wniosła o oddalenie skargi, bowiem jej zarzuty uznała za bezzasadne i podtrzymywała stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji wraz z przytoczoną tam argumentacją.
Rozpoznając niniejszą sprawę. Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Dokonując kontroli zaskarżonej decyzji pod względem jej zgodności z prawem w świetle art. 1 par. 1 i par. 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych /Dz.U. nr 153 poz. 1269 ze zm./, stwierdzić należy, iż decyzja, wbrew zarzutom skargi, nie narusza ani przepisów prawa materialnego, ani też przepisów postępowania w stopniu uzasadniającym jest uchylenie. Skarga nie zasługuje zatem na uwzględnienie.
W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie organy podatkowe ustaliły w sposób wystarczający, iż za okres od grudnia 1993 r. do maja 1994 r. nie były składane deklaracje VAT-7. W szczególności Izba Skarbowa prawidłowo, także pod względem przeprowadzonych środków dowodowych, przeprowadziła postępowanie wyjaśniające na okoliczność nie złożenia przez skarżącego deklaracji VAT-7 za miesiące od grudnia 1993 r. do maja 1994 r., których przygotowanie i składanie powierzył on biuru rachunkowemu "E".
W przedmiotowym stanie faktycznym strona wskazała, iż prowadzi osobiście ewidencję zakupów i sprzedaży VAT, natomiast sporządzanie deklaracji VAT-7 zostało powierzone biuru rachunkowemu "E". Za składanie spornych deklaracji VAT-7 odpowiedzialna była B.T., pracownica biura rachunkowego "E". Skarżący nigdy nie otrzymał kopii deklaracji VAT-7. Izba Skarbowa, uwzględniając wnioski dowodowe strony, przesłuchała B.T. oraz E.Z. właściciela biura "E". Strona nie odebrała pisma zawiadamiającego o terminie i miejscu przeprowadzenia ww. środków dowodowych.
Zdaniem sądu Izba Skarbowa w W. prawidłowo przyjęła, że zastosowanie środków dowodowych w postaci przesłuchania świadka nie wpłynęło na zmianę dotychczasowego stanowiska izby, iż deklaracje VAT-7 za miesiące od grudnia 1993 r. do maja 1994 r. nie były składane. Izba Skarbowa w W. dopełniła zatem wszelkich obowiązków wynikających z prawa procesowego, w szczególności z art. 122 Ordynacji podatkowej, w wyniku czego w sposób wyczerpujący ustaliła, iż w dokumentach związanych z rozliczeniami strony z tytułu podatku od towarów i usług brak jest oryginałów przedmiotowych deklaracji, co w konsekwencji wystarczająco wskazuje, że nie zostały one złożone. Izba Skarbowa w W. ustaliła także w sposób prawidłowy, iż strona nie posiada potwierdzonych przez urząd skarbowy kopii deklaracji VAT-7, a także potwierdzonego pocztowe dowodu ich nadania.
Zdaniem sądu bez znaczenia jest okoliczność powierzenia przygotowania i składania deklaracji podatnika w spornym okresie przez biuro rachunkowe "E". Skutki ewentualnych uchybień w zakresie wywiązywania się z obowiązku składania deklaracji VAT-7 obciążają bowiem podatnika. Przez wybór biura podatkowego nie przenosi się na to biuro odpowiedzialności za nieterminowe składanie bądź nieskładanie deklaracji podatkowych.
Odnośnie zarzutu, że strona była pozbawiona prawa czynnego udziału w postępowaniu, sąd zauważa, iż strona była prawidłowo powiadamiana o terminach przesłuchania świadków. Została także prawidłowo wezwana do wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego i 21.5.2002 r. zapoznała się z aktami sprawy. Izba Skarbowa w W. zapewniła więc stronie możliwość czynnego udziału w postępowaniu prowadzonym w jego sprawie.
Mając na uwadze powyższe ustalenia i wnioski, należy stwierdzić, iż brak jest przesłanek do uwzględnienia skargi, w związku z czym należało j ą oddalić na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/.