Tezy
Podatnik powinien kierować się obowiązującymi przepisami, a nie wyjaśnieniami organów administracji, które mogą się zmienić. Zasada zaufania do organów administracji nie ma tu żadnego znaczenia.
Skoro umorzenie zaległości podatkowej jest instytucją nadzwyczajną, bowiem zasadą jest płacenie podatków, to tym samym przypadki, o których mowa w art. 67 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ , powinny posiadać tę samą cechę.
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Hanna Kamińska, Sędzia WSA Małgorzata Długosz-Szyjko, Asesor WSA Ewa Radziszewska-Krupa (spr.), Protokolant Ewa Rutkowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 września 2004 r. sprawy ze skargi P Z U S.A. w W. na decyzję Izby Skarbowej w W. z dnia[...] kwietnia 2003 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia odsetek i dodatkowego zobowiązania w podatku od towarów i usług 1997r. oddala skargę
Uzasadnienie
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 15 maja 2002r. sygn. akt III SA 3382/00 uchylił decyzję Izby Skarbowej z dnia [....] października 2000r., utrzymującą w mocy decyzję Urzędu Skarbowego W. z dnia [...] grudnia 1999r., nr [...], którą odmówiono P Z U S.A. w W. umorzenia odsetek od zaległości w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 1997r. w wysokości [...] zł, oraz dodatkowego zobowiązania za wyżej wymieniony okres w wysokości [...] zł, określonych w decyzji Inspektora Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej z dnia [...] września 1999r., nr [...].
W uzasadnieniu Sąd stwierdził między innymi, że z treści art. 67 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137 poz. 926 ze zm.), powoływanej dalej jako Ordynacja podatkowa, wynika, że rozstrzygnięcie sprawy o umorzenie jest ściśle powiązane z sytuacją podatnika, co oznacza, że upływ czasu zachodzący pomiędzy datą wydania decyzji pierwszoinstancyjnej a datą wydania decyzji przez organ odwoławczy może powodować, że stan faktyczny i zebrane materiały w sprawie stają się nieaktualne i wtedy organ odwoławczy jest zobowiązany do przeprowadzenia postępowania dowodowo-wyjaśniającego we własnym zakresie. Sąd wskazał także, że wykonanie zobowiązania podatkowego w czasie toczącego się postępowania o umorzenie zaległości podatkowej i wygaśnięcie zobowiązania (art. 59 Ordynacji podatkowej) - nie czyni tego postępowania bezprzedmiotowym i nie zwalnia organu odwoławczego od merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy. Sąd stwierdził ponadto, iż uchybienia organu administracji państwowej nie mogą
powodować ujemnych następstw dla obywatela.
Izba Skarbowa w W. - rozpoznająca sprawę ponownie - w decyzji z dnia [...] kwietnia 2003r., nr [...], utrzymała w mocy wyżej wskazaną decyzję Urzędu Skarbowego W. W podstawie prawnej wskazała art. 233 § 1 pkt l, art. 67 § 1 Ordynacji podatkowej oraz wyżej powołany wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 maja 2002r.
W uzasadnieniu podkreśliła, że treść art. 67 § Ordynacji podatkowej wskazuje, że organ na wniosek podatnika może, ale nie musi umorzyć w całości lub w części zaległości podatkowe lub odsetki za zwłokę. Uznanie to jest ograniczone kierunkowymi dyrektywami wyboru, do których należą "ważny interes podatnika" oraz "interes publiczny". Ma ono również wyjątkowy charakter. W związku z tym w każdym przypadku należy oceniać czy powyższe kryteria dają podstawę do rezygnacji z należności budżetowych. Izba przyjęła również, powołując się na koncepcję interpretacyjną ukształtowaną w doktrynie i zaakceptowaną w orzecznictwie NSA, że uznanie administracyjne wyraża się w możliwości negatywnego dla podatnika rozstrzygnięcia nawet w sytuacji istnienia ważnego interesu podatnika lub interesu publicznego. Reguło jest bowiem płacenie podatków. Stwierdziła też, że w judykaturze ukształtował się pogląd, iż ważny interes podatnika utożsamiany jest z jego sytuacją finansową i zagrożeniem egzystencji, w przypadku pobrania należności
podatkowych.
Z uwagi na to, jak też ze względu na powołany wyżej wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego, wiążący w sprawie, Izba uznała za konieczne dwukrotne wystąpienie do [...] Urzędu Skarbowego W. o zbadanie bieżącej sytuacji finansowej Strony. Z analizy opracowanych na dzień [...] grudnia 2001r.: bilansu Spółki oraz ogólnego rachunku zysków i strat, wynikało, iż uiszczenie należności z tytułu zaległości w podatku od towarów i usług za 1997r. nie spowodowało pogorszenia kondycji finansowej Spółki. Dane przedstawione przez Urząd Skarbowy świadczyły, że rezerwy techniczno-ubezpieczeniowe w porównaniu do 2000r. wzrosły w 2001r., przez co powiększono wielkość rezerw przeznaczonych na pokrycie podejmowanego ryzyka. Dochód na podstawie analizy rozliczeń dokonanych w zakresie podatku dochodowego, gdy przyjęto jako miernik wielkość zaliczek miesięcznych (CIT-2), złożonych za okres 1 stycznia - 31 października 2001r. i 1 stycznia - 31 października 2002r. oraz zeznanie o wysokości osiągniętego przez Stronę dochodu za 2002 r.
(CIT-8), miał (po odliczeniach) tendencje rosnące.
Izba Skarbowa w W. nie uznała za uzasadnione umorzenia należności z uwagi na interes publiczny. W świetle wyroku NSA z dnia 22 listopada 2001r., sygn. akt III SA 1793/00, który dotyczył należności Spółki z tytułu m.in. podatku od towarów i usług za 1997r., na Stronie ciążył bowiem obowiązek podatkowy z tytułu sprzedaży przejmowanych na własność przedmiotów ubezpieczenia (samochodów). Skoro Strona nie opodatkowała tej sprzedaży, organ podatkowy określił zaległość podatkową wraz z należnymi odsetkami, identyfikując - bez pomocy organu statystycznego - przedmiot sprzedaży w świetle klasyfikacji statystycznej. Opinie statystyczne stanowią bowiem jeden z dowodów, który podlega ocenie organów podatkowych. Samodzielne zaklasyfikowanie przez organ podatkowy czynności dokonanych przez podatnika wynikało z autonomii prawa podatkowego. Izba stwierdziła także, że wyrok z dnia 29 października 2002r., sygn. akt III SA 87/01, na który powołała się Strona z uwagi na analogię sytuacji, dotyczył określenia zobowiązań
podatkowych w podatku od towarów i usług za 1999r. i nie mógł mieć zastosowania w sprawie umorzenia zaległości podatkowych za 1997r.
Organ odwoławczy w odniesieniu do argumentów Strony, co do braku stwierdzenia w wynikach kontroli z zakresu podatku od towarów i usług za lata 1995-1996 nieprawidłowości w klasyfikacji sprzedaży przejmowanych na własność Spółki przedmiotów ubezpieczenia (samochodów), podniósł, iż kwestia ta nie była objęta kontrolą i nie sformułowano w tym zakresie wniosków.
Izba Skarbowa wyjaśniła też, że [...] Urząd Skarbowy W. w odpowiedzi na zapytanie Oddziału Okręgowego PZU S.A. w W. z dnia [...] marca 1995r. w piśmie z dnia [...] listopada 1995r. stwierdził, że towary, które w wyniku cesji stały się własnością ubezpieczyciela zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), zwanej w skrócie ustawa o VAT, podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych, a ustawodawca wyłączył ze zwolnienia sprzedaż (odsprzedaż) towarów, za które ubezpieczyciel wypłacił odszkodowanie (poz. 13 załącznika nr 3 ustawy o VAT). Pismo, jak wynika z Pocztowej Książki Nadawczej, wysłano w dniu [...] grudnia 1995r., a adresat nie monitował braku odpowiedzi na wystosowane zapytanie. Strona w piśmie skierowanym do Izby w dniu [...] lutego 2003r. podniosła natomiast, że niemożliwe było stwierdzenie czy ww. pismo Urzędu Skarbowego zostało prawidłowo doręczone, a zawarte w nim nieprawdziwe stwierdzenia dotyczące
obowiązującego stanu prawnego nie mogły być traktowane jako dokument, na podstawie którego PZU S.A. mogło zmienić przyjętą przez siebie metodę rozliczeń z tytułu podatku od towarów i usług w związku ze sprzedażą towarów przejętych w drodze cesji.
Powszechny Zakład Ubezpieczeń S.A. w skardze z dnia [...] maja 2004r. wniesionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniósł o uchylenie decyzji Izby Skarbowej z dnia [...] kwietnia 2003r. oraz poprzedzającej ją decyzji Urzędu Skarbowego W. z dnia [...] grudnia 1999r., ze względu na naruszenie art. 67 § 1 i art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej, które miało istotny wpływ na wynik sprawy.
W uzasadnieniu podniesiono, że zastosowane przez Spółkę w 1997r. zwolnienie w podatku od towarów miało podstawę w urzędowej kwalifikacji wydanej przez Główny Urząd Statystyczny - Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Statystyki, zgodnie z którą sprzedaż pojazdów organizowana w ramach odzysku pojazdów i ich części, jako integralna część usług ubezpieczeniowych podlegała zwolnieniu od VAT. Spółka wywiodła, że działała w uzasadnionym zaufaniu do organów administracji państwowej. Od Izby Skarbowej w K. uzyskała w dniu [...] listopada 1993r. odpowiedź, że właściwym do rozstrzygnięcia o klasyfikacji usług polegających na sprzedaży odzysków jest Wojewódzki Urząd Statystyczny. Stanowisko Spółki wydawało się być zasadne również w obliczu nie zakwestionowania przez organy skarbowe rozliczeń spółki za wcześniejsze lata niż 1997r. W związku z tym Skarżąca nie powinna ponosić negatywnych konsekwencji dodatkowego ciężaru podatkowego w postaci odsetek od zaległości podatkowych i sankcji VAT. Przemawia za tym interes publiczny, który
nie ma jedynie ogólnego i abstrakcyjnego charakteru, bo kryją się za nim zasady: zaufania do organów administracji publicznej, pewności obrotu, sprawiedliwości, szczególnie w aspekcie nakładania ciężarów publicznych.
Spółka powołała się również na stanowisko Trybunału Konstytucyjnego w zakresie uchybień interpretacyjnych wojewódzkiego urzędu statystycznego, wyrażone w wyroku z dnia 3 kwietnia 2001r. sygn. [...] oraz poglądy Naczelnego Sądu Administracyjnego, co do znaczenia opinii organów statystycznych i klasyfikacji dla potrzeb opodatkowania podatkiem VAT (wyroki z dni: 9 maja 1997r., sygn. akt SA/Lu 239/95; 14 września 1995r., sygn. akt SA/Po 724/95; 27 maja 1997r., sygn. akt III SA 98/96).
PZU S.A. stwierdziło również, że Izba Skarbowa w W., odwołując się w zaskarżonej decyzji do pisma Urzędu Skarbowego z dnia [...] listopada 1995r. błędnie wskazała na poz. 13 załącznika nr 3, w sytuacji gdy chodziło o załącznik nr 2. W ocenie Spółki ani przed dniem [...] listopada 1995r., ani po tym dniu ustawodawca nie wyłączył sprzedaży (odsprzedaży) towarów, za które ubezpieczyciel wypłacił odszkodowanie. Dlatego też wadliwa informacja o treści przepisów nie stanowiła podstawy dla podatnika do opodatkowania sprzedaży towarów. Nie można bowiem - w ocenie Spółki - racjonalnie wymagać od podatnika, aby zastosował się do pisma powołującego się na nieistniejące przepisy.
Skarżąca, przytaczając poglądy doktryny, podniosła, że instytucji uznania administracyjnego nie można utożsamiać z całkowitą dowolnością w orzekaniu. Izba nie odniosła się w sposób należyty do uwag w zakresie interesu publicznego, który polega na zapewnieniu realizacji zasady demokratycznego państwa prawa, a tym samym zasady zaufania do organów państwowych, przeciwstawiając mu wyłącznie interes fiskalny. Organy podatkowe nie rozważyły w sposób należyty także interesu podatnika ze względu na art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w W. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.
W piśmie z dnia [...] lipca 2004r. Powszechny Zakład Ubezpieczeń S.A. ustosunkował się do odpowiedzi na skargę, podtrzymując zasadniczo swoje stanowisko zawarte w skardze. Podobnie uczynił Dyrektor Izby Skarbowej w W. w piśmie z dnia [...] sierpnia 2004r., stanowiącym odpowiedź na pismo Skarżącej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
Przedmiotowa sprawa została rozpoznana przez Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 97 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1271 ze zm.), zwanej w skrócie Przepisami wprowadzającymi. Przepis ten stanowi, że sprawy, w których skargi zostały wniesione do Naczelnego Sądu Administracyjnego przed dniem 1 stycznia 2004r. i postępowanie nie zostało zakończone, podlegają rozpoznaniu przez właściwe wojewódzkie sądy administracyjne na podstawie przepisów ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Sąd ponadto zauważa, że stosownie do art. 184 Konstytucji RP w związku z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów wymienionych w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami
administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., sprawowana jest zgodnie z kryterium zgodności z prawem. W związku z tym, aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, albo przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a - c p.p.s.a.). Sąd zwraca też uwagę, że przed dniem 1 stycznia 2004r. zostało wydane w sprawie orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego. Konieczne jest zatem uwzględnienie dyspozycji art. 99 Przepisów wprowadzających w związku z art. 153 p.p.s.a., które stanowią, że ocena prawna wyrażona w takim orzeczeniu wiąże w sprawie wojewódzki sąd administracyjny oraz organ, którego działanie lub bezczynność były przedmiotem zaskarżenia.
Sąd doszedł do przekonania, że w świetle powyższych kryteriów w sprawie, której przedmiotem jest umorzenie odsetek od zaległości w podatku od towarów i usług za 1997r. oraz dodatkowego zobowiązania podatkowego w tym podatku brak jest podstaw do stwierdzenia naruszenia prawa.
Ustawodawca, używając w przepisie art. 67 § 1 Ordynacji podatkowej pojęć nieostrych oraz sformułowania "może" postanowił, że decyzje w sprawie umorzenia zaległości podatkowych oraz odsetek od tychże zaległości są decyzjami uznaniowymi - pozostawiają organom podatkowym możliwość wyboru konsekwencji prawnej. Wskazany przepis oraz inne postanowienia Ordynacji podatkowej nakładają na organ podatkowy obowiązek przeanalizowania po pierwsze wniosku złożonego przez podatnika o umorzenie wskazanej przez niego należności podatkowej, po drugie rozważenie w sposób zgodny z przepisami procedury dwóch przesłanek: ważnego interesu strony oraz interesu publicznego.
W sytuacji, gdy postępowanie dowodowo-wyjaśniające i dokonana na tej podstawie ocena stanu faktycznego sprawy są przeprowadzone zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym, a w szczególności stosownie do dyspozycji przepisów art. 122, art. 187 § 1 i art. 191 w związku z art. 67 § 1 Ordynacji podatkowej, a w przedmiotowej sprawie także po uwzględnieniu oceny prawnej i wskazań co do dalszego postępowania zawartych w powołanym wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 maja 2002r. (art. 99 Przepisów wprowadzających w związku z art. 153 p.p.s.a.), wyprowadzenie przez organ podatkowy wniosku przeciwnego do oczekiwań strony, nie stanowi o naruszeniu prawa w stopniu, który mógł mieć wpływ na wynik sprawy. Instytucja umorzenia zaległości podatkowych lub odsetek za zwłokę ma charakter wyjątkowym i można ją stosować w przypadkach uzasadnionych. Kryterium oceny, jak już wcześniej stwierdzono, jest ważny interes podatnika lub interes publiczny, a więc nie dające się zobiektywizować przesłanki, które należy
oceniać na bazie indywidualnej, konkretnej sprawy.
Sąd stwierdza również, aprobując przy tym poglądy doktryny o braku dowolności w orzekaniu, gdy mamy do czynienia z uznaniem administracyjnym, że organ podatkowy drugiej instancji wysnuł prawidłowy wniosek z porównania treści wyżej wskazanych przepisów Ordynacji podatkowej, że nawet gdy istnieje przesłanka ważnego interesu podatnika i interesu publicznego, dozwolone jest wydanie decyzji odmawiającej zastosowania najdalej idącej ulgi - umorzenia należności. Pogląd podobny do wyżej zaprezentowanego można odnaleźć w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 lutego 2000r., sygn. akt I SA/Kr 983/98 (LEX nr 40722), w którym stwierdzono, że nawet w wypadku zaistnienia przypadków uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym organ podatkowy może, lecz nie musi umorzyć należne kwoty. Z umorzenia nie można czynić powszechnie stosowanego środka prowadzącego do zwolnienia od zapłaty podatku (por. wyrok NSA z dnia 1 marca 1994 r., SA/Gd 1071/93 - Wspólnota 1994 nr 32 str. 18).
W orzecznictwie i piśmiennictwie wielokrotnie podkreślano, że umorzenie zaległości podatkowych lub odsetek, o których mowa w art. 67 Ordynacji podatkowej, uzasadnione będzie jedynie w takich wypadkach, które spowodowane zostały działaniem czynników, na które podatnik nie może mieć wpływu i które są niezależne od sposobu jego postępowania. Skoro umorzenie zaległości podatkowej jest instytucją nadzwyczajną, bowiem zasadą jest płacenie podatków, to tym samym przypadki, o których mowa w art. 67, powinny posiadać tę samą cechę. W tym zakresie stanowisko Izby Skarbowej w W. zawarte w zaskarżonej decyzji o konieczności płacenia podatków należy uznać za prawidłowe.
Sąd stwierdza również, że zaskarżonej decyzji, a także decyzji ją poprzedzającej nie można postawić zarzutu, że uznanie organu podatkowego ze swobodnego przekształciło się w uznanie dowolne. Organy podatkowe, a zwłaszcza Izba Skarbowa w ramach wyczerpującego uzasadnienia decyzji, w sposób prawidłowy przedstawiły argumenty przemawiające za odmową umorzenia zaległości podatkowej oraz odsetek od tej zaległości. Odniesiono się również do poszczególnych zarzutów odwołania oraz przeanalizowano zgromadzony w aktach materiał dowodowy sprawy. Stosownie do wskazań zawartych w wyroku NSA, który wiązał w sprawie, wyjaśniono okoliczności faktyczne, które mogły mieć wpływ na umorzenie odsetek i dodatkowego zobowiązania podatkowego, takie jak kondycja finansowa Spółki (art. 122 Ordynacji), a po wszechstronnym i wnikliwym rozważeniu całokształtu materiału dowodowego (art. 187 § 1 Ordynacji) dokonano prawidłowej oceny, mieszczącej się w ramach swobodnej oceny dowodów (191 Ordynacji). Organ odwoławczy podał też stosowną
podstawę faktyczną i prawną decyzji.
Sąd zauważa, że uchybieniem, które nie miało jednak wpływu na wynik sprawy było wskazanie przez Izbę Skarbową, zamiast przepisu art. 30 ustawy z dnia 11 maja 1995r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368 ze zm.), w skrócie zwanej ustawą o NSA, konkretnego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wiązał w sprawie. Z akt sprawy wynika również, że w sposób prawidłowy zastosowano się do oceny prawnej i wskazań zawartych w orzeczenia sądu. Za oczywistą omyłkę pisarską Sąd uznaje również powołanie się przez Izbę Skarbową w zaskarżonej decyzji na załącznik nr 3, a nie nr 2, gdyż z materiału źródłowego zawartego w aktach sprawy (k. 83 akt administracyjnych), z którym Skarżąca była zapoznana (k. 114 akt administracyjnych), wynika, że chodzi o załącznik nr 2 do ustawy o VAT.
Sąd w składzie orzekającym podziela stanowisko zawarte w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 kwietnia 2001r., sygn. [...], na który powołuje się Strona w skardze, iż uchybienia interpretacyjne organu administracji państwowej (wojewódzkiego urzędu statystycznego) nie mogą powodować ujemnych następstw finansowych dla podmiotu, który działał w zaufaniu do wiedzy tego organu i prawidłowości otrzymanej statystycznej opinii kwalifikacyjnej.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdza jednak, że w postawionej tezie nie mieszczą się interpretacje, które zostały wydane w stosunku do nieobowiązujących stanów prawnych i straciły tym samym swą aktualność po wejściu w życie nowych unormowań prawnych. Spółka, co prawda dysponowała opiniami Głównego Urzędu Statystycznego Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Statystyki w Warszawie: z dnia[...] sierpnia 1993r., skierowanej do "W" oraz z dnia [...] października 1995r., skierowanej do PZU S.A., ale żadna z nich nie odnosiła się do stanu prawnego obowiązującego w 1997r.
W związku z tym powoływanie się w tym zakresie na zasadę zaufania do organów podatkowych zawartą w art. 121 Ordynacji podatkowej jest w ocenie Sądu nieprawidłowe. Podatnik powinien kierować się normami prawa, a nie zasłaniać się nieaktualnymi opiniami prawnymi. Z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym w 1997r., wynika, że zwalnia się z podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego świadczenie usług wymienionych w załączniku nr 2. Natomiast z poz. 13 tego załącznika wynika, że chodzi o usługi pośrednictwa finansowego z wyłączeniem usług polegających na oddaniu w odpłatne użytkowanie rzeczy oraz działalności lombardów z wyjątkiem usług świadczonych przez banki. W 1995r. w poz. 13 załącznika 2 ustawy o VAT wymienione były, jako zwolnione także usługi w zakresie ubezpieczeń.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie podkreśla również, że w zakresie obowiązku podatkowego Spółki w zakresie podatku od towarów i usług za 1997r. z tytułu sprzedaży samochodów przejmowanych przez PZU na własność w celu ich odsprzedaży dla zmniejszenia kosztów prowadzonej działalności ubezpieczeniowej wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 22 listopada 2001r., sygn. akt III SA 1793/00, na który w sposób prawidłowy powołała się Izba Skarbowa. W orzeczeniu tym stwierdzono, że odsprzedaż, o której mowa wyżej należało uznać za działalność gospodarczą związaną z działalnością ubezpieczeniową w rozumieniu art. 10 ustawy z dnia 28 lipca 1990r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. Nr 11, poz. 62 ze zm.). Wyrok ten ma istotne znaczenie dla przedmiotowej sprawy także z uwagi na siłę przekonywania i autorytet sądowy. Ocena prawna w nim wyrażona w zakresie obowiązku podatkowego Spółki wiązała też na podstawie art. 30 ustawy o NSA organy podatkowe orzekające w sprawie, jak również wiążą
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, stosownie do art. 99 Przepisów wprowadzających w związku z art. 153 p.p.s.a. W tym zakresie uwagi organu podatkowego zawarte w zaskarżonej decyzji o mocy obowiązującej opinii organów statystycznych nie mają znaczenia dla sprawy. W kwestii istnienia obowiązku podatkowego skarżącej Spółki wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny. Na marginesie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zauważa jednocześnie, że w orzecznictwie sądowym kwestia związania opiniami organów statystycznych nie była jednolicie postrzegana. Wyrażane były również poglądy zbieżne z tym, który wskazał organ podatkowy rozstrzygający sprawę w decyzji odwoławczej (por. uchwałę NSA z dnia 25 września 2000r., sygn. akt FSA 1/00, ONSA 2001/1/1, wyrok WSA w Warszawie z dnia 1 marca 2004r., sygn. akt III SA 1125/02).
Sąd, mając powyższe rozważania na względzie stwierdza, że nie dopatrzył się naruszeń prawa, które skutkowałby wyeliminowaniem decyzji organów podatkowych z obrotu prawnego. W związku z tym zasadne było wydanie orzeczenia zawartego w sentencji, na podstawie art. 151 w związku z art. 132 p.s.a.