Tezy
Mylne jest stanowisko organów podatkowych, iż w świetle treści art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./, opłaty wynikające z umowy najmu samochodu osobowego zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów w ograniczonej wysokości i traktowane na równi z kosztami eksploatacyjnymi, które w myśl tego przepisu są ograniczone do limitu wynikającego z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla potrzeb podatnika i stawki za jeden kilometr określonej w odrębnych przepisach.
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Bogdan Lubiński (spr.), Sędzia NSA Jan Rudowski, Asesor sądowy WSA Ewa Radziszewska-Krupa, Protokolant Anna Zientara, po rozpoznaniu w dniu 29 lipca 2004 r. sprawy ze skargi E. Sp. z o.o. na decyzję Izby Skarbowej w W. z dnia [...] marca 2003 r. Nr [...] w przedmiocie straty w podatku dochodowym od osób prawnych za 2000r. 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. stwierdza, że uchylona decyzja nie podlega wykonaniu w całości do czasu uprawomocnienia się wyroku; 3. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz strony skarżącej kwotę w wysokości 340 zł (trzysta czterdzieści zł) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Uzasadnienie
Zaskarżoną do Sądu decyzją z dnia [...] marca 2003r. Nr [...] wydaną na podstawie art. 233 § l pkt 1 Ordynacji podatkowej w związku z art. 7 ust 2, art. 12, art. 15 ust. l, art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatki/j dochodowym od osób prawnych ( Dz. U. Z 1993 r. Nr 106, poz. 482 ze zm.) Izba Skarbowa w W. po rozpatrzeniu odwołania E. Sp. z o. o. w W. od decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia [...].12.2002 r. Nr [...] określającej wysokość poniesionej straty przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych za 2000 rok w kwocie [...] zł utrzymała ją w mocy.
W uzasadnieniu decyzji stwierdziła, że Urząd Skarbowy w wyniku przeprowadzonej kontroli ustalił, że Spółka zawyżyła wykazane w zeznaniu CIT-8 za 2000r. koszty uzyskania przychodów o kwotę [...] zł. Na wymienioną kwotę zdaniem organów składały się:
- Kwota [...] zł - są to wydatki związane z utworzeniem I. Sp. z o.o. nie uznane za koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 updp,
- Kwota [...] zł - są to wydatki związane z używaniem nie stanowiącego składnika majątku Spółki samochodu osobowego Mercedes S 500 w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów przebiegu pojazdu wynikającej z okazanej przez Spółkę ewidencji przebiegu pojazdu oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, nie uznane za koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 51 updp,
- Kwota [...] zł - są to wydatki związane z nabyciem usług prawniczych dotyczących J. Sp. z o.o. nie uznane za koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 updp,
- Kwota [...] zł - są to wydatki związane z udostępnieniem samolotów na podstawie umowy o współpracy zawartej z firmą E. nie uznane za koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 updp.
W złożonym odwołaniu od ww. decyzji Urzędu Skarbowego Spółka wniosła o jej uchylenie w zakresie zawyżenia kosztów uzyskania przychodów o wydatki poniesione z tytułu korzystania z samochodu osobowego na podstawie umowy o współpracy z dnia 1 października 2000 r. w części przekraczającej kwotę wynikającą z przemnożenia liczby kilometrów przebiegu pojazdu oraz stawki za jeden kilometr przebiegu oraz zawyżenia kosztów uzyskania przychodów o wydatki poniesione z tytułu wynagrodzenia za korzystanie z samolotów udostępnionych przez "E." na podstawie umowy o współpracy z dnia 1 czerwca 2000 r.
Izba Skarbowa podtrzymując stanowisko w zakresie objętym odwołaniem napisała, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy podatkowej , nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności nie przekraczającej 500 kilogramów nie stanowiących składników majątku podatnika- w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, podatnik jest obowiązany prowadzić, według obowiązującego wzoru, ewidencję przebiegu pojazdu.
Opłaty wynikające z umowy najmu samochodu osobowego zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów w ograniczonej wysokości, są one traktowane na równi z kosztami eksploatacyjnymi, które w myśl w/ w przepisu są ograniczone do limitu wynikającego z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla potrzeb podatnika i stawki za jeden kilometr określonej w odrębnych przepisach. Wyrok jaki został przytoczony w odwołaniu przez Stronę z dnia 23.12.1998 r. sygn. akt I S.A./ Wr 1912/97 zawiera nie pełną tezę. Spółka pominęła zwrot, iż dotyczy on umów o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 2 w/ w ustawy tj. dotyczy wydatków ponoszonych przez najemcę lub dzierżawcę albo używającego z tytułu najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych oraz realizacji umów o podobnym charakterze , stanowiących spłatę określonej w umowie wartości przedmiotu najmu lub dzierżawy , albo używania, jeżeli rzecz tę lub prawo , zgodnie z odrębnymi przepisami, zalicza się do składników majątku najemcy lub dzierżawcy albo
używającego: gdy wysokość kwoty spłaty wartości rzeczy albo praw przypadająca na poszczególne raty płacone przez najemcę lub dzierżawcę albo używającego nie jest określona w umowie , ustala się ją proporcjonalnie do okresu trwania umowy. Z tego przepisu wynika, że ma on zastosowanie wyłącznie do najemców lub dzierżawców , w przypadkach gdy używane rzeczy oraz prawa majątkowe w wyniku realizacji umów stają się składnikami ich majątku . Sytuacja taka nie występowała w Spółce. W przypadku umów najmu lub innych umów o podobnym charakterze koszty wnikające z czynszu i innych opłat wynikających z eksploatacji samochodów osobowych nie będących składnikiem majątku podatnika nie mogą przekraczać limitu określonego w art. 16 ust. 1 pkt 51 w/ w ustawy.
W kwestii zawyżenia kosztów uzyskania przychodów z tytułu wydatków dotyczących przelotów samolotowych Izba napisała, iż stosownie do zapisu art. 15 ust. 1 w/ w ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów , z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 tej ustawy.
Ocena czy w konkretnym przypadku pomiędzy poniesieniem kosztu związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwością uzyskania przychodu zachodzi związek przewidziany w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych , powinna doprowadzić do ustalenia , czy poniesiony wydatek przyczynił się lub mógł się przyczynić do osiągnięcia przez podatnika przychodu z danego źródła . Ustawodawca w tym przepisie nie stawia wprost wymogu by poniesiony koszt przyniósł określony przychód , lecz był poniesiony w celu jego osiągnięcia Zatem kosztem uzyskania przychodu jest uzasadniony racjonalnie i gospodarczo nakład i wydatek związany z działalnością gospodarczą podatnika , który przez jego poniesienie - w celu - zmierza do osiągnięcia przychodów z tego źródła. Takiej oceny powinien dokonać sam podatnik decydując się na poniesienie określonych kosztów , bo to na nim w ostateczności spoczywa ciężar dowodu tego faktu, skoro wywodzi z niego określone skutki prawne w postaci zaliczenia poniesionych
kosztów do kosztów uzyskania przychodów.
Biorąc pod uwagę zakres działalności prowadzonej przez Spółkę oraz fakt, że podmioty na rzecz , których świadczono usługi, mają swoje siedziby w tym samym miejscu co Spółka E. tj. W., ul. [...], brak jest związku przyczynowego pomiędzy korzystaniem przez Spółkę z przelotów , a uzyskanym przychodem.
Jak wynika z akt sprawy Inspektor zwracał się do Spółki z prośbą o udokumentowanie związku poniesionych wydatków z uzyskiwanymi przychodami. W odpowiedzi Spółka E. przedstawiła ogólną informację ; że wszystkie w/ w wydatki są związane ze statutową działalnością Spółki tzn. administrowaniem nieruchomości, windykacją należności, negocjacjami warunków umów najmu, szkoleniami pracowników działu finansowego, administracyjnego i marketingu, współpracy z innymi krajowymi i zagranicznymi administratorami centrów handlowych w celu wymiany doświadczeń i usług, udziału w krajowych i międzynarodowych targach i konferencjach dotyczących rynków nieruchomości, ich budowy i administrowania, promocji polskich przedsięwzięć podczas imprez krajowych i międzynarodowych. Spółka jednak nie przedstawiła żadnej dokumentacji bądź innych dowodów na twierdzenie zawarte w tej informacji. W takiej sytuacji nie można stwierdzić związku między nabyciem usług lotniczych od firmy E.., a uzyskanym przychodem lub uznać , że celem ich nabycia
było uzyskanie przychodów.
W świetle art. 15 ust. 1 w/ w ustawy wydatki takie nie stanowią kosztu uzyskania przychodu. Stwierdzenie Spółki, że wszystkie wydatki związane z przelotami dotyczyły czynności związanych ze świadczeniem usług księgowych i administracyjnych na rzecz E. Sp. z o.o. nie zostało poparte żadnymi dowodami. Ponadto brak dowodów na to, że do obowiązków Spółki należało także prowadzenie negocjacji i spotkań poza granicami kraju w imieniu E. Spółka nie była do tego rodzaju usług uprawniona.
Z zestawień lotów jakie zostały przedstawione przez Spółkę wynika, że głównym ich pasażerem był p. D. H. pełniący funkcję prezesa zarządu E. Sp. z o.o. oraz E. Sp. z o.o., a jednocześnie będący udziałowcem w obu tych spółkach. W tych okolicznościach trudno uznać, że p. D. H. korzystając z usług świadczył jako przedstawiciel E. Sp. z o.o. usługi na rzecz E.
W ocenie Izby Skarbowej Inspektor słusznie odmówił przesłuchania w charakterze świadka p. D. H. głównego udziałowca i prezesa zarządu E. Sp. z o.o., co zdaniem Strony narusza przepis art. 188 Ordynacji podatkowej.
W przedmiotowej sprawie przeprowadzenie przesłuchania nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia problemu , gdyż istnienie związku między przychodem , a kosztem jego uzyskania nie znajduje pokrycia w dokumentacji przedstawionej przez Spółkę jak również w wyjaśnieniach Zarządu Spółki. Wskazane wyżej okoliczności pozwalały na ustalenie stanu faktycznego sprawy bez potrzeby prowadzenia dowodu z zeznań świadka, zainteresowanego z przyczyn oczywistych korzystnym dla strony rozstrzygnięciem. Zeznanie stanowiłoby dowód nieobiektywny.
W złożonej skardze na wymienioną decyzję w zakresie
1) rzekomego zawyżenia kosztów uzyskania przychodów o wydatki poniesione z tytułu korzystania z samochodu osobowego na podstawie umowy o współpracy z dnia 1 października 2000 r. w części przekraczającej kwotę wynikającą z przemnożenia liczby kilometrów przebiegu pojazdu i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz
2) rzekomego zawyżenia kosztów uzyskania przychodów o wydatki poniesione z tytułu wynagrodzenia za korzystanie z samolotów udostępnionych przez spółkę prawa niderlandzkiego "E." na podstawie umowy o współpracy z dnia 1 czerwca 2000 r., Spółka wniosła o jej uchylenie oraz o uchylenie w odpowiedniej części decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej.
Zarzuciła:
- naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 16 ustęp 1 punkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i w rezultacie niezasadnego przyjęcia, iż wydatki poniesione tytułem czynszu najmu samochodu osobowego podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w ograniczonej wysokości, według przelicznika wskazanego w tymże art. 16 ustęp 1 punkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;
naruszenie prawa materialnego błędną wykładnią i w konsekwencji niewłaściwym zastosowaniem przepisu art. 15 ustęp 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w rezultacie niezasadnego przyjęcia, iż wydatki poniesione tytułem wynagrodzenia za korzystanie z samolotów
udostępnionych przez "B." nie stanowią
kosztów uzyskania przychodów Spółki;
naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, to jest przepisu art. 122, 121 § 1, art. 187 § 1, art. 188, art. 191 oraz art. 210 § 4 Ordynacji Podatkowej w szczególności na skutek:
- uzasadnienia zaskarżonej decyzji w sposób wewnętrznie sprzeczny i niezrozumiały;
- zaniechania wyjaśnienia Spółce przesłanek, jakimi kierowała się Izba Skarbowa rozstrzygając sprawę;
- zaniechania merytorycznego uzasadnienia przyjętego przez Izbę Skarbową stanowiska;
- zaniechania rozpatrzenia argumentacji podniesionej przez Spółkę w odwołaniu;
- zaniechania zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego przed wydaniem decyzji;
- oparcia zaskarżonej decyzji na błędnych - niezgodnych ze stanem faktycznym ustaleniach;
- bezpodstawnego zaniechanie przeprowadzenia dowodu z zeznań świadka zgodnie z wnioskiem Spółki.
W obszernym uzasadnieniu skargi strona skarżąca m.in. stwierdziła, że organy podatkowe zastosowały błędną wykładnię i w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 51 w/ w ustawy podatkowej , na skutek niezasadnego przyjęcia , iż wydatki stanowiące czynsz najmu samochodu osobowego podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w ograniczonej wysokości według przelicznika wykazanego w tym przepisie.
Na poparcie swojego stanowiska Spółka przytoczyła wyrok NSA Sygn. akt I SA/Wr 1912/97 z dnia 23 grudnia 1998r.
Podniosła, iż w pismach kierowanych do Inspektora wyjaśniła, że przeloty samolotem związane były z administrowaniem nieruchomości, windykacją należności, negocjacjami warunków umów najmu, szkoleniami pracowników działu finansowego, administracyjnego i marketingu, współpracą z innymi krajowymi i zagranicznymi administratorami centrów handlowych w celu wymiany doświadczeń i usług, udziałem w krajowych i międzynarodowych targach i konferencjach dotyczących rynku nieruchomości, ich budowy i administrowania, promocję polskich przedsięwzięć podczas imprez krajowych i międzynarodowych.
Do niniejszych wyjaśnień Spółka dołączyła specyfikację lotów, które odbywały się w 2000 roku, były to loty zagraniczne oraz loty na trasie W. - P.
Przeloty w ocenie strony skarżącej miały bezpośredni związek z przychodami uzyskiwanymi przez Spółkę z tytułu wynagrodzenia, należnego Spółce na podstawie umowy o współpracy zawartej z "E." Sp. z o. o. oraz bezpośredni związek z bieżącą operacyjną działalnością Spółki, polegającą na przygotowywaniu i realizacji projektów deweloperskich oraz wykorzystywane były na potrzeby bieżącego funkcjonowania statutowych organów Spółki. Korzystanie z przelotów samolotowych oraz z gotowości samolotów spółki holenderskiej umożliwiało Spółce wykonywanie obowiązków świadczenia usług administrowaniem nieruchomościami "B." Sp. z o.o. Nieruchomości te położone są w granicach Rzeczypospolitej Polskiej, jednakże, co zostało całkowicie pominięte przez Izbę Skarbową najemcami powierzchni handlowo-usługowych tychże nieruchomości są podmioty należące do międzynarodowych grup kapitałowych. Co za tym idzie, administrowanie tego rodzaju powierzchniami -właśnie ze względu na specyfikę najemców - wymagało niejednokrotnie odbywania spotkań
poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Analogicznie - działania mające na celu windykację należności przysługujących "E." Sp. z o.o. od najemców oraz negocjowanie umów najmu wymagało podróży zagranicznych. Wszystkie tego rodzaju czynności były wykonywane przez Spółkę w wykonaniu obowiązków wynikających z umowy o współpracy, zawartej z "E." Sp. z o.o. i jako takie miały bezpośredni związek - w rozumieniu art. 15 ustęp 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - z przychodami uzyskiwanymi przez Spółkę jako wynagrodzenie z tejże umowy o współpracy.
Spółka nie podzieliła stanowiska Izby Skarbowej o braku przedstawienia dowodów i stwierdziła, że przedstawione przez Spółkę zestawienia lotów zawierają wszelkie dane konieczne do zidentyfikowania lotu oraz stanowią formalne potwierdzenie ich odbycia, w tym między innymi datę lotu, czas trwania oraz trasę przelotu. Dodatkowo Spółka przedstawiła kontrolującym inne przykładowe dokumenty, potwierdzające faktyczne wykonanie lotów, w postaci faktur opiewających na opłaty lotniskowe, notatki sporządzone przez Pana H. R., dotyczące Centrum Handlowego Promenada P. oraz przykładowego harmonogramu spotkań Pana D. L. J. H.
W kwestii naruszenia art. 188 Ordynacji podatkowej Spółka wywodziła, że zostały spełnione przesłanki wynikające z tego przepisu. Ponadto stwierdziła, że żaden z przepisów Ordynacji Podatkowej nie upoważnia organu podatkowego do odmowy przeprowadzenia dowodu z tego względu, iż zdaniem organu podatkowego mógłby być "nieobiektywna". Odmowa przeprowadzenia dowodu na takiej podstawie stanowi oczywiste naruszenie przepisu art. 120 Ordynacji Podatkowej.
Spółka dodała, iż Izba Skarbowa pominęła jej wyjaśnienia, iż w ramach ryczałtowego wynagrodzenia za korzystanie z samolotów, loty wykorzystywane były na innego rodzaju potrzeby władz Spółki, związane z jej działalnością oraz z bieżącym funkcjonowaniem jej władz. Jej zdaniem w ramach zwykłej praktyki działalności gospodarczej mieści się z całą pewnością fakt, iż osoby pełniące funkcje we władzach Spółki dokonują szeregu czynności, które nie przynoszą bezpośrednio przychodu Spółce w danym roku. Istnieją jednak racjonalne przesłanki by, sądzić, iż czynność taka - a co za tym idzie poniesiony na jej wykonanie wydatek, przyniesie w przyszłości przychody lub przyczyni się do jego zwiększenia. Tego rodzaju wydatkami, jej zdaniem w przypadku przedsiębiorcy deweloperskiego są z całą pewnością spotkania z potencjalnymi kontrahentami czy sprawdzenie na miejscu walorów lokalizacji ewentualnej inwestycji.
W odpowiedzi na skargę Izba Skarbowa podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji wniosła o jej oddalenie.
W piśmie procesowym z dnia 14 lipca 2004r. Spółka nie godząc się ze stanowiskiem Izby Skarbowej zawartym w odpowiedzi na skargę podtrzymała swoje zarzuty zawarte w skardze.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Na wstępie należało przypomnieć, iż zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) Sąd sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.
Ocenie Sądu podlega zatem zgodność wydanych aktów - w tym wypadku postanowień administracyjnych zarówno z przepisami prawa materialnego jak i procesowego. Oceniając zaskarżone postanowienie z tego punktu widzenia stwierdzić należy, iż zostało ono wydane z naruszeniem przepisów
postępowania i prawa materialnego i to w stopniu, który miał istotny wpływ na wynik sprawy.
W punkcie wyjścia należało stwierdzić, że mylne jest stanowisko organów podatkowych, iż w świetle treści art. 16 ust. 1 pkt 51 updp, opłaty wynikające z umowy najmu samochodu osobowego zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów w ograniczonej wysokości i traktowane na równi z kosztami eksploatacyjnymi, które w myśl tego przepisu są ograniczone do limitu wynikającego z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla potrzeb podatnika i stawki za jeden kilometr określonej w odrębnych przepisach.
Z umowy z dnia 1 października 2000r. wynika, iż wynajmujący - właściciel samochodu Mercedes firma E. najęła podatniczce samochód Mercedes na okres od 1 października 2000r. do 31 maja 2001r. Z tytułu umowy E. zobowiązana była płacić raty w wysokości [...] miesięcznie.
Z kolei z treści art. 16 ust. 1 pkt 2 updp wynika, że ustawodawca przewidział możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu czynszu najmu rzeczy, jeżeli stanowi on majątek podatnika.
Analiza tych przepisów wskazuje, że regulacje prawne objęte dyspozycją art. 16 ust. 1 pkt 2 i art. 16 ust. 1 pkt 51 dotyczą dwóch odrębnych stanów faktycznych, a co wynika z treścią art. 15 ust. 1 updp.
A zatem jeżeli podatnik poniósł wydatek z tytułu czynszu w celu uzyskania przychodów, to stanowi on koszt uzyskania przychodu o ile przedmiot umowy nie stanowi jego własności.
Również kosztem uzyskania przychodów będą wydatki eksploatacyjne obliczone wg zasad przewidzianych w art. 16 ust. 1 pkt 51 updp.
Oznacza powyższe, że skarżąca miała prawo co do zasady zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zarówno wydatki poniesione z tytułu czynszu najmu jak i wydatki eksploatacyjne.
Natomiast nie zasługuje na uwzględnienie zarzut skarżącej w kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty [...] zł stanowiącą wydatek związany z udostępnieniem samolotów na podstawie umowy o współpracy zawartą z firmą E.
W myśl ogólnej klauzuli wynikającej z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 1993 r. Nr 106, poz. 482 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu uzyskania przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16. Wynika z powyższego przepisu, że jakkolwiek podmioty stosunków gospodarczych mogą dowolnie i na swobodnie określonych warunkach kształtować łączące je stosunki zobowiązaniowe, to ocena ich zgodności z prawem podatkowym należy do organów podatkowych. Ustawodawca wyraźnie bowiem wiąże koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodu. Cel ten winien być wyraźnie widoczny, a poniesione wydatki powinny go bezpośrednio realizować lub co najmniej powinny zakładać go jako realny. Tak więc, aby podatnik mógł określony wydatek zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych, to winien wykazać bezpośredni związek tego wydatku nie tylko z prowadzoną przez siebie działalnością
gospodarczą ale przede wszystkim to, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego w roku podatkowym przychodu (por. wyrok NSA z 3 listopada 1992 r. SA/Po 1393/92 -niepublikowane, wyrok NSA z 29 listopada 1994 r., SA/Wr 1242/94 - ONSA z 1996 r. Nr1, poz. 1). Uznanie danego wydatku za koszty uzyskania przychodów powinno być uzależnione przede wszystkim od jego przeznaczenia. Nie należy do organów podatkowych, ani do sądu badanie celowości i efektywności nakładów gospodarczych podatnika, lecz jedynie czy dany rodzaj wydatku pozostaje w związku z działalnością przedsiębiorstwa i nie stanowi wydatków przeznaczonych na cele osobiste podmiotów zarządzających przedsiębiorstwem lub osób trzecich.
Z akt sprawy wynika, że zgodnie z umową z dnia 1 czerwca 2000r. strona skarżąca z tytułu udostępniania samolotów w wymiarze 50 godzin była zobowiązana do zapłaty z tego tytułu kwoty [...].
Na żądanie Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia [...] kwietnia 2002r. dotyczące sprecyzowania istnienia związku wydatków z przychodem Spółka złożyła wyjaśnienia. I tak w piśmie z dnia 2 grudnia 2002r. (k. 189) napisała, iż korzystanie z samolotów związane było ze statutową działalnością Spółki. Natomiast przeloty samolotem związane były w szczególności z administrowaniem nieruchomościami, windykacją należności, negocjowaniem warunków najmu, szkoleniami pracowników działu finansowego, administracyjnego oraz marketingu, współpracą z innymi administracjami centrów handlowych, udziałem w krajowych i międzynarodowych targach oraz promocją polskich przedsięwzięć.
W piśmie tym Spółka dodała, iż korzystanie z przelotów samolotowych "było bezpośrednio związane ze świadczeniem usług administrowaniem nieruchomościami E. Spółki z o.o."
Wskazała także, że część lotów została wykorzystana na potrzeby bieżącej działalności deweloperskiej.
Z kolei w piśmie z dnia 21 grudnia 2002r. zatytułowanym wnioskiem o włączenie do materiałów nowych dowodów (k. 215) Spółka podtrzymała swoje stanowisko o zasadności poniesionych wydatków i załączyła pisma E. - firmy świadczącej usługi lotnicze potwierdzające wykorzystanie lotów wraz z ich ewidencją. Załączyła także notatkę ze spotkania z 16 października 2000r. z P. w P. oraz harmonogram spotkań Prezesa Spółki w dniach 27-29 września w 2000r. w P.
W punkcie wyjścia należało wskazać, a co w sprawie nie jest sporne, że samoloty były wykorzystywane i z tego tytułu Spółka ponosiła wydatki w kwocie [...] miesięcznie. Istotne jest tylko czy te loty samolotem miały bezpośredni związek z przychodami.
Wymienione pisma Spółki i załączniki stanowią potwierdzenie poniesienia wydatków. Natomiast nie dokumentują tych okoliczności faktycznych, na które powołała się strona w swoich pismach.
Samo stwierdzenie, że loty samolotem były wykorzystywane w celach administrowania, szkolenia pracowników, prowadzenia negocjacji nie stanowi wystarczającej przesłanki do uwzględnienia stanowiska podatniczki. Spółka chcąc podważyć stanowisko organów podatkowych powinna przedłożyć dowód potwierdzający zaistnienie tych zdarzeń faktycznych.
Natomiast samo gołosłowne twierdzenia o istnieniu pewnych faktów czy też powoływanie się na statutową działalność Spółki nie jest wystarczającą przesłanką do uznania poniesionych wydatków za koszt uzyskania przychodów.
Wypada w tym miejscu podnieść, odnosząc się do sformułowanych w skardze zarzutów, że w myśl art. 191 Ordynacji podatkowej, zawierającego zasadę swobodnej oceny dowodów, to organ podatkowy obowiązany jest dokonać oceny czy dana okoliczność została udowodniona na podstawie zebranego materiału dowodowego.
Zdaniem Sądu organy podatkowe zarówno zgromadziły w sposób zupełny i niezbędny do podjęcia decyzji podatkowej materiał dowodowy, do czego zobowiązuje art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej jak i w sposób swobodny dokonały jego oceny. Wnioski jakie zostały sformułowane w trakcie postępowania podatkowego oparte zostały na dowodach księgowych, wyjaśnieniach i dowodach przedłożonych przez podatniczkę. Dowody te doprowadziły organy podatkowe do przekonania, iż brak było związków pomiędzy poniesionymi przez Spółkę wydatkami a osiągniętymi przychodami.
Trzeba zwrócić uwagę, iż obowiązek organów podatkowych w zakresie przeprowadzenia dowodów nie jest nieograniczony i podatnik powinien współprzyczyniać się do gromadzenia przekonywujących dowodów. Wynika to z tego, iż dokładne wyjaśnienie stanu faktycznego wymaga aktywnego uczestnictwa strony, współdziałania, ponieważ nie zawsze organ podatkowy sam jest w stanie ustalić stan faktyczny w sposób nie budzący wątpliwości. Ma to miejsce szczególnie w przypadkach gdy podatnik chce skorzystać z odliczenia poniesionych wydatków i zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodu.
Omawiając powyższą kwestię nie sposób pominąć faktu, że sprawa dotyczy wysokości straty w podatku dochodowym od osób prawnych. Trzeba także zwrócić uwagę, że wysokość wynagrodzenia jakie otrzymała Spółka z tytułu świadczonych usług na rzecz firmy E. w kwocie [...] miesięcznie pokrywała się z kosztami wykorzystania usług lotniczych związanych przede wszystkim z obsługą tej firmy. Być może przyczyny takiego stanu rzeczy wynikają z powiązań personalnych pomiędzy zarządami poszczególnych współpracujących ze sobą firm. A zatem tak wysokie koszty prowadzenia firmy, biorąc pod uwagę jej stan finansowy wydają się nieracjonalne. Jednakże ta kwestia w świetle zgromadzonych dowodów oraz powyższych rozważań dla potrzeb tego postępowania nie mogła mieć istotnego znaczenia.
A więc podzielając stanowisko Izby Skarbowej co do nie uwzględnienia wniosku o przesłuchanie świadka należało stwierdzić, że w kwestii nie uznania wydatku w kwocie [...] zł nie zostały naruszone wskazane w skardze przepisy art. 15 updp i art. 120, 121, 210 § 1 Ordynacji podatkowej.
Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i art. 200 orzeczono jak w sentencji.