Tezy
Organ administracji publicznej odmawiając stronie przyznania renty strukturalnej powinien wyjaśnić jej w sposób szczegółowy i przekonujący na podstawie jakich dowodów i w jaki sposób ustalił, że suma beneficjentów osiągnęła wskaźnik wykonania Planu Rozwoju Obszarów Wiejskich na uzyskiwanie rent strukturalnych na 2008rok, o ktorym mowa w par. 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 kwietnia 2004r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej i uzyskiwania rent strukturalnych objętej planem rozwoju obszarów wiejskich (Dz. U. 2004 Nr 114 poz. 1191 ze zm). Stanowiąca podstawę do wydania przez właściwy organ administracji publicznej decyzji odmownej w przedmiocie renty strukturalnej - okoliczność osiągnięcia zakładanego wskażnika wykonania Planu Rozwoju obszarów Wiejskich na uzyskiwanie rent strukturalnych na 2008r. w postaci określonej liczby beneficjentów ubiegających się o świadczenia - powinna niespornie wynikać ze zgromadzonych przez ten organ w toku postępowania
administracyjnego dowodów. Wyjaśnione w ten sposób fakty należy odpowiednio przytoczyc w uzasadnieniu takiej decyzji wskazując przy tym jaki mają wpływ na indywidualną sprawę strony skarżącej.
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: SNSA Halina Kremis (sprawozdawca), Sędziowie: NSA Julia Szczygielska, NSA Zygmunt Wiśniewski, Protokolant: Paweł Kysiak, po rozpoznaniu w II Wydziale na rozprawie w dniu 11 października 2007 r. sprawy ze skargi W.P. na decyzję Dyrektora Dolnośląskiego Oddziału Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa we W. z dnia [...] nr [...] w sprawie odmowy przyznania renty strukturalnej I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. orzeka, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu III. zasądza od Dyrektora Dolnośląskiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa na rzecz skarżącego 457 zł kosztów postępowania w sprawie.
Uzasadnienie
W dniu 11sierpnia 2006 r. W.P. złożył w Biurze Powiatowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w K. wniosek o przyznanie renty strukturalnej, wraz z załącznikami.
Kierownik Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w K. decyzją z dnia [...], Nr [...] działając na podstawie § 17 ust. l w związku z § 3 pkt l rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej i uzyskiwania rent strukturalnych objętej planem rozwoju obszarów wiejskich (Dz. U. 2004. l 114, poz. 1191 ze zm.) odmówił przyznania stronie renty strukturalnej.
Od wskazanego rozstrzygnięcia pełnomocnik strony złożył odwołanie do Dyrektora Oddziału Regionalnego we W. zarzucając zaskarżonej decyzji rażące naruszenie prawa. Ponadto przytoczył liczne przepisy wymienionego rozporządzenia, dotyczącego zasad i przesłanek przyznawania i ewentualnego odmawiania przyznania renty strukturalnej, zarzucając równocześnie niewydanie decyzji w granicach i na podstawie przepisów prawa oraz twierdząc, iż wskazane rozporządzenie nie pozwala na wydanie decyzji odmownej.
Dyrektor Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa we W. decyzją z dnia [...] r. przywołując w podstawie prawnej art. 3 ust. 2 pkt. l ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich ze środków pochodzących z Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (Dz. U. nr 229, poz. 2273 ze zm.), art. 5a ust. 3 i 4 ustawy z dnia 1993 r. o utworzeniu Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (Dz. U. z 1994 r. nr l, poz. 2, ze zm.), art.138 § l w zw. z art. 104 kpa i § 3 pkt. l rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na uzyskiwanie rent strukturalnych objętej planem rozwoju obszarów wiejskich zwanego dalej "rozporządzeniem rentowym", utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu pierwszej instancji.
W uzasadnieniu organ odwoławczy podniósł, iż warunki i tryb udzielania pomocy finansowej na uzyskiwanie rent strukturalnych reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na uzyskiwanie rent strukturalnych objętej planem rozwoju obszarów wiejskich (Dz. U. Nr 114, póz. 1191 z późn. zm.). W myśl § 3 pkt 1 rozporządzenia renty strukturalne przyznawane są do wysokości limitu stanowiącego równowartość w złotych kwoty euro określonej w Planie Rozwoju Obszarów Wiejskich na uzyskiwanie rent strukturalnych lub do dnia, w którym suma beneficjentów osiągnie zakładany na 2008 rok wskaźnik wykonania tego planu określony w załączniku do obwieszczenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 15 listopada 2004 roku w sprawie planu rozwoju obszarów wiejskich (M.P. Nr 56, poz. 958) w części 11 "Wdrożenie Planu - monitoringu i ocena Planu, kontrola i sankcje finansowe, promocja" w ust. 11.4 "Podstawowe wskaźniki monitorowania w tabeli nr
65."
Zgodnie z regulacją zawartą w § 17 ust. 1 Kierownik Biura Powiatowego Agencji wydaje decyzje administracyjne w sprawach przyznania, zawieszania i zmniejszania rent strukturalnych.
W zaistniałej sytuacji, kluczową kwestią był fakt, że w dniu 31 lipca 2006 r. suma beneficjentów osiągnęła wskaźnik wykonania Planu Rozwoju Obszarów Wiejskich na uzyskiwanie rent strukturalnych zakładany na 2008 rok (52 400 beneficjentów), o którym mowa jest w § 3 pkt. l rozporządzenia rentowego. Wobec tego Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa podała do publicznej wiadomości, iż wskazana data jest ostatecznym terminem składania wniosków o przyznanie rent strukturalnych, których weryfikacja może zakończyć się ustaleniem uprawnienia. Wnioski o przyznanie renty strukturalnej, złożone po tej dacie, kwalifikują się do odmowy przyznania renty strukturalnej z powodu przekroczenia zakładanej sumy beneficjentów. W.P. złożył wniosek o przyznanie renty strukturalnej w dniu 11 sierpnia 2006 r. Zasadnym jest więc wskazanie, że dopiero wówczas gdy organ stwierdzi, iż wniosek wniesiono z dochowaniem przypisanego terminu, wniosek ten podlega dalszej weryfikacji pod względem spełnienia pozostałych warunków,
które wynikają z § 4 rozporządzenia. Rozpatrując sprawę należy wskazać, iż przedmiot postępowania administracyjnego istnieje, jeżeli zostaną spełnione łącznie następujące warunki: organ ten jest właściwy do podjęcia rozstrzygnięcia w tej sprawie - mowa tu przede wszystkim o właściwości rzeczowej oraz w przepisach materialnego prawa administracyjnego zawarta jest norma kompetencyjna upoważniająca organ do podjęcia takiego rozstrzygnięcia, a tym samym do wszczęcia postępowania administracyjnego. Ingerencja w formie decyzji dopuszczalna jest jedynie w wykonaniu wyraźnej normy kompetencyjnej zawartej w przepisach powszechnie obowiązujących, upoważniających organ administracji publicznej do podjęcia rozstrzygnięcia w sprawie administracyjnej. W rozpoznawanej sprawie niewątpliwie Kierownik Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w K. był organem właściwym do podjęcia rozstrzygnięcia w przedmiocie złożonego wniosku. Zgodnie z przepisami prawa materialnego zawartymi w rozporządzeniu
należało rozpoznać żądanie strony, bowiem nie było podstaw do wydania decyzji o odmowie wszczęcia postępowania.
Kierownik Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w K. zdaniem organu odwoławczego prawidłowo odmówił stronie przyznania renty strukturalnej. W przeciwnym wypadku organ administracji publicznej naraziłby się na zarzut wydania rozstrzygnięcia niezgodnie z treścią cytowanego § 3 pkt 1 rozporządzenia z uwagi na przekroczenie sumy beneficjentów, co stanowi kwalifikowaną przesłankę do stwierdzenia nieważności takiej decyzji zgodnie z art. 156 § 1 pkt 2 i 5 kpa, wedle którego stwierdza się nieważność decyzji, która była wydana z rażącym naruszeniem prawa i była niewykonalna w dniu jej wydania, a jej niewykonalność ma charakter trwały. Należy mieć także na uwadze zasadę praworządności ustaloną w art. 6 kpa, zgodnie z którą organy administracji zobowiązane są działać na podstawie przepisów prawa. Decyzja o odmowie przyznania renty strukturalnej jest bowiem rozstrzygnięciem wydawanym dla wszystkich beneficjentów, którzy złożyli wnioski po ostatecznym terminie bez względu na okoliczności,
które uniemożliwiły ich złożenie w wyznaczonej dacie tj. do dnia 31 lipca 2006 roku. Zasadnym jest wskazanie, iż terminy określone w przepisach prawa materialnego, są terminami prekluzyjnymi (zawitymi), które charakteryzują się tym, iż w wyniku ich upływu wygasają uprawnienia z nimi związane. Mając na uwadze powyższy wywód oraz z uwagi na fakt, iż w ramach wszczętego postępowania administracyjnego w sprawie przyznania renty strukturalnej na wniosek złożony z uchybieniem terminu - należało wydać decyzję odmawiającą przyznania renty strukturalnej z powodu uchybienia terminu na złożenie tego wniosku.
Na decyzję organu drugiej instancji skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W. złożył wnioskodawca. W treści skargi zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie prawa poprzez wydanie decyzji bez wskazania przez organ pierwszej instancji jakiejkolwiek podstawy prawnej. Zdaniem skarżącego taką podstawą nie jest przepis § 17 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na uzyskiwanie rent strukturalnych objętej planem rozwoju obszarów wiejskich (Dz. U. 2004. Nr 114, poz. 1191 ze zm.), a organ nie ustalił, że zachodzi niespełnienie przesłanek z § 4 wskazanego rozporządzenia, czy też zaistnienie przesłanek negatywnych, o których mowa w § 11 powołanego aktu prawnego. Strona skarżąca podniosła również, że nie stanowiła podstawy wydania decyzji dyspozycja § 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na uzyskiwanie rent strukturalnych
objętej planem rozwoju obszarów wiejskich z uwagi na treść § 22 tegoż rozporządzenia.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa we W., wniósł o jej oddalenie i podtrzymał swoje stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wskazując nadto, że w analizowanej sprawie nie mógł mieć zastosowania, jak wskazuje strona skarżąca § 22 rozporządzenia. Przepis ten umożliwia później przekazanie gospodarstwa rolnego i zaprzestanie prowadzenia działalności rolniczej (w terminie od dnia 1 stycznia do dnia 30 czerwca następnego roku), ale jedynie w przypadku wyczerpania limitu środków na dany rok, o czym mowa § 3 pkt1 rozporządzenia. Tymczasem ostatni z powołanych przepisów wyraźnie odróżnia sytuację wyczerpania limitu środków od sytuacji przekroczenia sumy beneficjantów działania rent strukturalnych. Powyższe rozróżnienie zostało wprowadzone świadomie przez ustawodawcę w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 24 lipca 2006 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na uzyskiwanie
rent strukturalnych objętej planem rozwoju obszarów wiejskich (Dz. U. Nr 135, poz. 951), które weszło w życie w dniu 11 sierpnia 2006 roku. Wskazaną nowelizacją zmieniona została treść § 3 pk1 rozporządzenia poprzez dodanie zapisu o przekroczeniu sumy beneficjentów właśnie z uwagi na zaistnienie takiej okoliczności, o czym była mowa powyżej.
Ustosunkowując się do zarzutów skargi organ drugiej instancji wskazał również, że dzień 31 lipca .2006 roku był ostatnim dniem składania wniosków o przyznanie renty strukturalnej (osiągnięta została liczba wniosków o przyznanie renty strukturalnej powodująca przekroczenie sumy beneficjentów, o czym mowa w § 3 pkt 1 rozporządzenia) i po tym dniu nie była możliwa ich weryfikacja (na podstawie § 20 rozporządzenia). Zasadnym jest tu wskazanie, że art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 roku (Dz. U. Nr 78, poz. 483) stanowi, że wszyscy są wobec prawa równi i wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne, a ponadto należy mieć na uwadze unijną zasadę równości polegającej na niedyskryminowaniu beneficjentów i ustanowieniu jednakowego dostępu do środków pomocowych. Należy mieć także na uwadze zasadę praworządności ustaloną w art. 6 kpa, zgodnie z którą organy administracji zobowiązane są działać na podstawie przepisów prawa. Decyzja o odmowie przyznania renty
strukturalnej jest bowiem rozstrzygnięciem wydawanym dla wszystkich beneficjentów, którzy złożyli wnioski po ostatecznym terminie bez względu na okoliczności, które uniemożliwiły ich złożenie w wyznaczonej dacie tj. do dnia 31 lipca 2006 roku. Terminy zaś określone w przepisach prawa materialnego, są terminami prekluzyjnymi (zawitymi), które charakteryzują się tym, iż w wyniku ich upływu wygasają uprawnienia z nimi związane. Upływ terminu prekluzyjnego powoduje również skutki w postępowaniu administracyjnym w sprawie o przyznanie rent strukturalnych. § 3 pkt l rozporządzenia bezsprzecznie normuje termin materialny określający ostateczny dzień złożenia przedmiotowego wniosku, a więc wniosek, który złożony został po terminie, jest bezskuteczny i zawarte w nim żądania nie mogą zostać uwzględnione przez organ administracyjny, ponieważ naruszenie terminu w całości niweczy możliwość dokonania oceny tych żądań. Należy podkreślić, iż naruszenie terminu prekluzyjnego wymaga uwzględnienia przy formalnej ocenie wniosku
o przyznanie renty strukturalnej, bowiem organ administracyjny z urzędu bada zachowanie terminu na złożenie wniosku. Ponadto konstrukcja § 17 ust. 1 rozporządzenia wskazuje, że Kierownik Biura Powiatowego Agencji wydaje decyzje administracyjne w sprawach przyznania, zawieszania i zmniejszania rent strukturalnych. Nie jest zatem zasadne twierdzenie strony skarżącej, iż organy nie powołały jakiejkolwiek podstawy prawnej wydania decyzji albo, iż działały w przedmiotowej sprawie bez podstawy prawnej. Treść wskazanego przepisu w powiązaniu z § 3 pkt 1 rozporządzenia stanowiła bowiem podstawę prawną działania organów Agencji, a pod pojęciem "wydanie decyzji w sprawie przyznania renty strukturalnej" mieści się także wydanie decyzji o odmowie jej przyznania z powodu uchybienia terminu na złożenie wniosku. Tak określoną podstawę prawną w decyzji z dnia 8 grudnia .2006 roku wskazał Kierownik Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w K.. Mając na względzie powyższe, w ocenie Dyrektora
Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa we W., sprawa prowadzona była z poszanowaniem zasad postępowania administracyjnego, a skarga do WSA we W. jako bezzasadna nie zasługuje na uwzględnienie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny podjął orzeczenie w sprawie mając na względzie następujące okoliczności faktyczne i prawne:
Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne właściwe są do badania zgodności z prawem zaskarżonych aktów administracyjnych. Sąd nie może stosować kryterium słuszności lub sprawiedliwości społecznej.
Akt administracyjny (decyzja, postanowienie) jest zgodny z prawem, jeżeli jest zgodny z przepisami prawa materialnego i przepisami prawa procesowego. Uchylenie decyzji administracyjnej (postanowienia), względnie stwierdzenie jej (jego) nieważności przez Sąd, następuje tylko w przypadku istnienia istotnych wad w postępowaniu lub naruszenia przepisów prawa materialnego, mającego wpływ na wynik sprawy (art. 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz .U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).
Mając na względzie wskazane kryterium legalności Wojewódzki Sąd Administracyjny po poddaniu ocenie ustalonych w sprawie w toku administracyjnego postępowania instancyjnego okoliczności faktycznych i istniejących wówczas okoliczności prawnych stwierdził konieczność uwzględnienia skargi poprzez zastosowanie przy orzekaniu przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c powołanej wcześniej ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi przy jednoczesnym skorzystaniu z dyspozycji art. 134 § 1 tej regulacji.
Przepisy kodeksu postępowania administracyjnego zawierają wiążące reguły, którym podporządkowane są działania procesowe organów administracji publicznej uprawnionych do prowadzenia postępowania w sprawie administracyjnej i do podejmowania orzeczeń. Naruszenie przepisów należących do takiej kategorii norm procesowych powoduje wadliwość orzeczenia uzasadniającą jego weryfikację.
W treść tych przepisów wpisany został m.in. - poprzez jego art. 6 - wymóg bezwzględniej zgodności z prawem każdej czynności organu, podejmowanej w toku prowadzonego w sprawie postępowania. Sformułowana w tym przepisie zasada praworządności, w sposób zasadniczy przyjęta w art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, oznacza m.in. obowiązek zastosowania przy orzekaniu właściwego przepisu administracyjnego prawa materialnego, stanowiącego podstawę orzekania o uprawnieniu lub obowiązku, będącym przedmiotem indywidualnej sprawy administracyjnej. Zważyć też należy, że w doktrynalnym ujęciu postępowanie administracyjne traktowane jest jako zorganizowany proces stosowania prawa, w którym pierwszorzędne znacznie ma ustalenie normy prawa odpowiedniej dla rozstrzygnięcia sprawy. W tym zakresie czynnością o zasadniczym znaczeniu jest ustalenie obowiązującego w dacie orzekania przez właściwy organ przepisu prawa, którego oznaczenie traktowane jest przez ustawodawcę jako obligatoryjny element strukturalny orzeczenia
wydanego w postępowaniu administracyjnym. Istotne przy tym jest, że wskazany w podstawie prawnej rozstrzygnięcia przepis prawa odczytywać należy jako ten, w odniesieniu do którego dokonywana jest przez organ administracji publicznej prowadzący postępowanie, ocena istniejących w sprawie okoliczności faktycznych.
Przedmiotem kontroli Sądu jest zgodność z prawem decyzji Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa we W. z dnia 7 maja 2007 r. Nr BWPR01 - 0251 - 3/RS - ES/07 utrzymującej w mocy decyzję Kierownika Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w K. z dnia 8 grudnia 2006 r., Nr 0008-00000054360/06 odmawiającej przyznania wnioskodawcy renty strukturalnej.
W rozpoznawanej sprawie organ pierwszej instancji odmówił przyznania stronie renty strukturalnej z tej przyczyny, że do Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wpłynęły już wnioski o przyznanie rent strukturalnych w takiej liczbie, która spowodowała przekroczenie sumy beneficjentów zakładanej na 2008 rok według wskaźnika wykonania Planu Rozwoju Obszarów Wiejskich - określonego w załączniku do obwieszczenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 15 listopada 2004 r. w sprawie planu rozwoju obszarów wiejskich w części 11 ust. 11.4.
Organ odwoławczy rozpoznając sprawę ponownie orzekając przy tym według aktualnego, a więc obowiązującego na dzień wydania rozstrzygnięcia stanu faktycznego i prawnego, utrzymał w mocy zaskarżona decyzję organu pierwszej instancji, a więc uznał, że organ pierwszej instancji dokonał w tym zakresie prawidłowego rozstrzygnięcia.
Z treści zaskarżonej decyzji wynika zaś, że organ odwoławczy przyjął przy tym jako materialnoprawną podstawę podejmowanego rozstrzygnięcia przepis art. art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich ze środków pochodzących z Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej
W tych okolicznościach należałoby przyjąć, że rozstrzygniecie organu pierwszej instancji jest prawidłowe z punktu widzenia jego zgodności z prawem.
Jednakże organ odwoławczy ograniczając się w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji do stwierdzenia, że - "z uwagi na fakt, że w dniu 31 lipca 2006 roku suma beneficjentów osiągnęła wskaźnik wykonania Planu Rozwoju Obszarów Wiejskich na uzyskiwanie rent strukturalnych zakładany na 2008 rok (52 400 beneficjentów), o którym mowa jest w § 3 pkt 1 rozporządzenia rentowego, brak było podstaw do uwzględnienia wniosku skarżącego jako złożonego po tym dniu (w dniu 11 sierpnia 2006 r.)" - nie wyjaśnił tym samym zasadności przesłanek, którymi kierował się przy takim sposobie załatwienia sprawy.
W tym kontekście podkreślić trzeba, że każdy wniosek o przyznanie renty strukturalnej podlega rozpoznaniu w trybie przepisów zawartych w kodeksie postępowania administracyjnego, w związku z czym w postępowaniu tym znajdują swoje odpowiednie zastosowanie przepisy art. 7, art. 11, art. 77 § 1, art. 80, art. 107 § 1 i 3 k.p.a.
Z powołanych przepisów wynika, że organ prowadzący postępowanie w sprawie o przyznanie renty strukturalnej obowiązany jest w postępowaniu wyjaśniającym podejmować wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz dokładnego wyjaśnienia sprawy mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywatela, w szczególności zebrania i rozpatrzenia w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego oraz oceny na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona. Dopiero ustalone w takich warunkach fakty mogą być uznane za udowodnione i stanowić materiał dowodowy będący podstawą faktyczną, niezbędną do wydania i uzasadnienia decyzji administracyjnej. W podjętym rozstrzygnięciu organ powinien wyjaśnić stronie zasadność przesłanek, którymi kierował się przy załatwieniu sprawy oraz wskazać te fakty, które uznał za udowodnione, dowody na których się oparł oraz przyczyny, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Jest to szczególnie
istotne w sytuacji, w której tak jak w rozpoznawanej sprawie organ wskazuje, że z przyczyn obiektywnych nie jest w stanie zadośćuczynić żądniu strony.
Dokonując kontroli zaskarżonej decyzji Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w świetle powołanych przepisów Sąd uznał, że decyzja ta bierze pod uwagę niepełny materiał dowodowy, a jej uzasadnienie ma charakter zbyt ogólnikowy. Dlatego orzeczenie odmawiające żądaniu strony należy uznać co najmniej za przedwczesne.
Wadliwość decyzji organu drugiej instancji polega na niewyjaśnieniu skarżącemu w sposób szczegółowy i przekonujący na podstawie jakich dowodów i w jaki sposób organ ustalił, że w dniu 31 lipca 2006 roku suma beneficjentów osiągnęła wskaźnik wykonania Planu Rozwoju Obszarów Wiejskich na uzyskiwanie rent strukturalnych zakładany na 2008 rok (52 400 beneficjentów), o którym mowa jest w § 3 pkt 1 rozporządzenia, co powodowałoby brak podstaw do uwzględnienia wniosku skarżącego o przyznanie mu renty strukturalnej w dniu 11 sierpnia 2006 r.
Trzeba tu bowiem wskazać, iż kategoryczne stwierdzenie organu odwoławczego w powyższym zakresie nie znajduje w istocie swojego odzwierciedlenia w zgromadzonym przez organy obu instancji materiale dowodowym. Brak jest w szczególności dowodów, które potwierdzałyby wskazaną w uzasadnieniu faktyczną liczbę osób ubiegających się oprócz skarżącego o świadczenia rentowe w ramach funduszów europejskich.
W ocenie Sądu organ drugiej instancji, utrzymując w mocy decyzję organu pierwszej instancji odmawiającą stronie przyznania renty strukturalnej powinien dokładnie wyjaśnić okoliczność w postaci osiągnięcia w dniu 31 lipca 2006 r. określonej liczby beneficjentów ubiegających się o świadczenia wskaźnika wykonania Planu Rozwoju Obszarów Wiejskich na uzyskiwanie rent strukturalnych zakładanego na 2008 rok, miała rzeczywiście miejsce a jeżeli tak, to okoliczność ta winna niespornie wynikać ze zgromadzonych w toku kontrolowanego postępowania dowodów. Wyjaśnione w ten sposób fakty należy odpowiednio przytoczyć w uzasadnieniu decyzji wskazując przy tym jaki mają wpływ na indywidualną sprawę strony skarżącej. Lektura dołączonych do odpowiedzi na skargę akt administracyjnych zdaje się wskazywać, że podstawowym dokumentem, którego treść zadecydowała o negatywnym rozstrzygnięciu dla strony jest Komunikat Departamentu Obsługi Środków Towarzyszących z dnia 20 listopada 2006 r. w sprawie obsługi wniosków o przyznanie renty
strukturalnej złożonych po 31 lipca 2006 r., jednakże treść tego komunikatu nie daje wiążącej odpowiedzi na pytanie, czy sytuacja w nim opisana miała miejsce w istocie. Dlatego jego treśc nie może być uznana za wystarczajaca dla wydania kwestionowanego rozstrzygnięcia.
Reasumując dotychczasowe rozważania wobec naruszenia przez stronę przeciwną przepisów art. 7, art. 11, art. 77 § 1, art. 80, art. 107 §1 i 3 kpa i art. 11 kpa w stopniu istotnym mającym wpływ na wynik sprawy należało na podstawie art. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c u.p.s.a orzec jak w pkt. I sentencji orzeczenia.
Rozpoznając sprawę ponownie organ odwoławczy uwzględni w swoich czynnościach procesowych uwagi Sądu zawarte w uzasadnieniu wyroku i po rozważeniu w sposób wymagany zasadą praworządności okoliczności faktycznych i prawnych, istotnych w rozpoznawanej sprawie podejmie stosowne orzeczenie.
Klauzula zawarta w pkt. II wyroku wynika z obowiązku zastosowania przez Sąd przy orzekaniu o uwzględnieniu skargi przepisu art. 152 wskazanej powyżej ustawy. Orzeczenie zaś o kosztach znajduje uzasadnienie w treści art. 200 u.p.s.a
p.k