Tezy
Ustawodawca w art. 102 wojskowej ustawy pragmatycznej oraz rozporządzeniu Ministra Obrony Narodowej z dnia 16 czerwca 2004 r. w sprawie należności pieniężnych żołnierzy zawodowych pełniących służbę poza granicami państwa, inaczej określił należności przysługujące żołnierzom wyznaczonym do pełnienia służby poza granicami kraju i żołnierzom skierowanym do pełnienia służby poza granicami kraju.
Tak więc trzy elementy; czas pełnienia służby, tryb i stanowiska na jakie żołnierze zostają skierowani lub wyznaczeni oraz wysokość i składniki uposażenia wskazują, że mamy do czynienia z dwoma odrębnym stosunkami służbowymi, które ze względu na swój charakter nie mogą być połączone.
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Przemysław Szustakiewicz (spr.), Sędzia WSA Joanna Kube, Sędzia WSA Eugeniusz Wasilewski, Protokolant Anna Siwonia, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 kwietnia 2009 r. sprawy ze skargi A. B. na decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia [...] listopada 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania skierowania do pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami kraju i odmowy przyznania należności pieniężnych przysługujących żołnierzom skierowanym do pełnienia służby poza granicami kraju - oddala skargę
Uzasadnienie
Minister Obrony Narodowej decyzją z dnia [...] listopada 2008 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 127 § 2 i art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeksu postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.), utrzymał w mocy decyzję Szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego z dnia [...] stycznia 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy skierowania [...] A. B. do pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa w misji [...] oraz odmowy przyznania należności pieniężnych przysługujących żołnierzom skierowanym do pełnienia służby poza granicami państwa.
Organ wskazał na następujący stan faktyczny w sprawie. [...] A. B., rozkazem personalnym Szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego nr [...] z dnia [...] czerwca 2005 r. został wyznaczony do pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa od dnia [...] sierpnia 2005 r. na stanowisku służbowym [...] w Dowództwie [...] w N. W okresie od [....] został on skierowany, przez przełożonego z tegoż Dowództwa, do wykonywania zadań służbowych w Dowództwie [...]. Następnie w dniu 19 lutego 2007 r. zwrócił się do Szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego z wnioskiem o wydanie decyzji administracyjnej w przedmiocie skierowania go do pełnienia służby poza granicami państwa w [...] oraz wypłatę należności pieniężnych przysługujących mu z tego tytułu. Po rozpatrzeniu powyższego wniosku, organ decyzją z dnia [...] marca 2007 r. umorzył postępowanie, a Minister Obrony Narodowej, po rozpatrzeniu odwołania oficera, uchylił powyższą decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. W następstwie, Szef Sztabu
Generalnego Wojska Polskiego decyzją z dnia [...] stycznia 2008 r. odmówił uwzględnienia wniosku oficera, wskazując w uzasadnieniu decyzji, iż wnioskodawca został już wyznaczony do pełnienia służby poza granicami państwa w Dowództwie [...] w E. Fakt ten zaś, wyklucza równoczesne skierowanie go do pełnienia służby w Dowództwie [...]. Organ podkreślił również, iż skierowanie przez przełożonego w Dowództwie [...] nie wymaga wydania przez polski organ wojskowy odrębnej decyzji administracyjnej w tym zakresie. Po rozpatrzeniu odwołania oficera od powyższej decyzji, Minister Obrony Narodowej decyzją z dnia [...] listopada 2008 r. utrzymał w mocy powyższe rozstrzygnięcie Szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego.
W uzasadnieniu Minister Obrony Narodowej wskazał, iż w myśl art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowe żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2008 r. Nr 141, poz. 892 z późn. zm.), żołnierz zawodowy może być wyznaczony lub skierowany do pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa. Zgodnie zaś z § 3 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 25 maja 2004 r. w sprawie pełnienia zawodowej służby woskowej poza granicami państwa (Dz. U. Nr 140, poz. 1479 z późn. zm.), wyznaczenie żołnierza zawodowego do pełnienia zawodowej służby wojskowej następuje w przypadkach pełnienia tej służby na stanowiskach służbowych w polskich przedstawicielstwach wojskowych, w strukturach organizacji międzynarodowych i międzynarodowych strukturach wojskowych, w ataszatach obrony, przy siłach zbrojnych albo przy innych strukturach obronnych państw obcych. Natomiast w myśl § 4 ust 1 cytowanego rozporządzenia, skierowanie żołnierza zawodowego do pełnienia służby wojskowej poza granicami kraju następuje w
przypadkach pełnienia tej służby w składzie jednostki wojskowej użytej zgodnie z przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o zasadach użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczpospolitej Polskiej poza granicami państwa (Dz. U. Nr 162, poz. 1117), albo w kwaterach głównych, dowództwach i sztabach misji organizacji międzynarodowych i sił wielonarodowych, albo jako obserwator wojskowy lub osoba pełniąca status obserwatora wojskowego w misjach pokojowych organizacji międzynarodowych i sił wielonarodowych. Przytoczone wyżej regulacje nie przewidują natomiast możliwości skierowania do pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa żołnierza zawodowego wyznaczonego do pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa, jak miało to miejsce w przypadku [...] A. B. Organ wyjaśnił, iż oddelegowanie [...] do pełnienia służby w Dowództwie [...] miało charakter statusu podróży służbowej. Czynność ta nie wymaga, zdaniem organu, wydania odrębnej decyzji administracyjnej, nadającej żołnierzowi status
skierowanego do pełnienia służby poza granicami państwa i przyznania należności pieniężnych z tego tytułu. Ponadto organ wskazał, iż możliwość delegowania żołnierza przez przełożonego do pełnienia służby w innej miejscowości wynikała z zaakceptowanego przez A. B. opisu stanowiska służbowego. Znalazły się tam bowiem zapisy dotyczące możliwości rozmieszczenia tego stanowiska w ramach [...]. Odnośnie zaś żądanych należności pieniężnych organ wyjaśnił, iż żołnierz otrzymał już wynagrodzenie związane z podróżą służbową, ujęte w rozporządzeniu Ministra Obrony Narodowej z dnia 28 maja 2004 r. w sprawie należności żołnierzy zawodowych za przeniesienia i podróże służbowe (Dz. U. Nr 140, poz. 1487 z późn. zm.).
Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi A. B. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skarżący zarzucił organom I i II instancji, iż podały nieprawdziwe informacje odnośnie zaistniałego sporu. Jego zdaniem nieprawdą jest, iż skierowania w podróż służbową dokonał przełożony [...], a w myśl odrębnych przepisów miał do tego prawo. Skarżący stwierdził, iż nie ma odrębnych przepisów bloku wojskowego [...], które dawałyby takie uprawnienia przełożonemu z pominięciem zgody strony polskiej. Ponadto skarżący stwierdził, iż nie został skierowany w podróż służbową, lecz do udziału w [...] operacji wojskowej [...]. Ponadto wyjaśnił, iż jego wniosek z dnia 19 lutego 2007 r. dotyczył wydania zaległego rozkazu personalnego, ponieważ do A. został skierowany przez polskich przełożonych, na skutek wyrażonej przez nich zgody w trakcie prowadzonych negocjacji z jego przełożonymi w [...]. Stwierdził, iż istotnie Szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego decyzją z dnia [...] czerwca 2005 r. ostatecznie
uregulował sprawę jego wyznaczenia na stanowisko służbowe w N., jednak skierowanie go do pełnienia służby w [...] dotyczyło już innego stanowiska służbowego, w innym kraju, w innej jednostce. Ta ostatnia czynność spełniała przesłanki skierowania z § 4 ust 1 pkt 2 rozporządzenia w sprawie pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami kraju. Odmowa zaś wydania rozkazu personalnego w tym zakresie stanowiła, w jego opinii, naruszenie tego przepisu prawa. Wskazał, iż nieprawdziwe jest również twierdzenie organu, jakoby skierowania do pełnienia służby w A. nie dokonał polski organ wojskowy, ponieważ uzgodnienia w tej sprawie prowadził Szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego i przez to dokonał w rzeczywistości powyższego skierowania. Ponadto wyjaśnił, iż nie otrzymał należności pieniężnych z tytułu podróży służbowej do A., z uwagi na fakt, iż takie należności były wypłacane tyko na wniosek zainteresowanego, a on takiego nie składał, bo nie poniósł żadnych wydatków - wszelkie koszty transportu, noclegi i
posiłki były finansowane z wspólnego budżetu [...]. Dodał również, iż z uwagi na poświadczenie nieprawdy przez stronę polską, poniósł starty związane z prawem do ubiegania się rekompensaty za przepracowane w A. dni ustawowo i dodatkowo wolne od służby. Z uwagi na to, w wniosku z dnia 19 lutego 2007 r. domagał się też wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany czy też utracony urlop.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumenty przytoczone w zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Na podstawie art. 13 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) do rozpoznania sprawy właściwy jest wojewódzki sąd administracyjny, na którego obszarze właściwości ma siedzibę organ administracji publicznej, którego działalność została zaskarżona.
Natomiast zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej i to z przepisami obowiązującymi w dacie jej wydania.
Rozpatrywana pod tym względem skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
Na wstępie należy podnieść, że jak wynika z akt personalnych skarżącego oraz akt administracyjnych sprawy pan A. B. rozkazem Szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego z dnia [...] czerwca 2005 r. nr [...] został wyznaczony na okres kadencji od [...] na stanowisko [...] w Dowództwie [...] w E. (k-121 akt personalnych). Następnie przełożony żołnierza w Dowództwie [...] oddelegował go do pełnienia służby w Dowództwie [...]. Te okoliczności są bezsporne. Natomiast budzi wątpliwości okres w czasie którego, skarżący pełnił służbę w A., zdaniem skarżącego był to w okresie od [...]. Organy wojskowe orzekające w sprawie podają okres od [...]. Jednak ustalenie okresu pobytu A. B. w Dowództwie [...] na tym etapie sprawy nie mają znaczenia dla jej rozstrzygnięcia, ponieważ podstawowe znaczenie ma tutaj charakter służby skarżącego w Dowództwie [...]. Skarżący domaga się bowiem wydania przez organy wojskowe rozkazu personalnego o skierowaniu go do służby w Dowództwie [...] oraz w związku z tym przyznaniu mu należności
pieniężnych związanych ze skierowaniem.
Rozważając tę kwestię należy zauważyć, że przepis art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (t.j. Dz. U z 2008 r. Nr 141, poz. 892 z późn. zm.) wskazuje, że żołnierz zawodowy może być wyznaczony lub skierowany do pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa. Zdaniem skarżącego treść tego przepisu wskazuje, że żołnierz wyznaczony do pełnienia służby wojskowej poza granicami kraju może być jednocześnie skierowany do pełnienia takiej służby. Jednak wykładnia systemowa jak i celowościowa tego przepisu wskazuje, że skierowanie żołnierza zawodowego do pełnienia służby poza granicami kraju i wyznaczenie żołnierza zawodowego do pełnienia służby poza granicami kraju są odrębnymi stosunkami prawnymi statuującymi w inny sposób sytuację żołnierzy zawodowych.
Ustawodawca konsekwentnie już w dalszej treści art. 24 ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych, oddziela oba te stosunki prawne. Inne bowiem należności i uprawnienia przysługują żołnierzowi zawodowemu wyznaczonemu do pełnienia służby poza granicami kraju, a inne żołnierzowi skierowanemu do pełnia służby poza granicami Polski. Jak bowiem wynika z treści art. 24 ust. 5 i ust. 6 wojskowej ustawy pragmatycznej żołnierzowi wyznaczonemu do pełnienia służby zawodowej poza granicami kraju przysługuje:
prawo przebywania w miejscu pełnienia służby wraz z małżonkiem i dziećmi;
prawo do nieodpłatnego zakwaterowania w lokalu mieszkalnym, wraz z niezbędnym umeblowaniem i wyposażeniem, zgodnie z warunkami miejscowymi, odpowiednio do zajmowanego stanowiska służbowego i liczby przebywających z nim członków rodziny; w przypadku braku możliwości zapewnienia lokalu mieszkalnego żołnierzowi przysługuje równoważnik pieniężny;
zwrot opłat związanych z nauką dzieci w szkole podstawowej, gimnazjum i szkole średniej;
zwrot niezbędnych, udokumentowanych kosztów leczenia w państwie, w którym pełni służbę, oraz kosztów leczenia przebywających z nim członków rodziny.
zwrot kosztów: podróży żołnierza i przebywających z nim członków rodziny;
przewozu rzeczy osobistego użytku i przedmiotów gospodarstwa domowego;
przejazdu do miejsca pełnienia służby za granicą i z powrotem do kraju członków rodziny nieprzebywających z nim za granicą: raz na dwa lata, jeżeli członek rodziny żołnierza nie przesiedlał się za granicę do miejsca pełnienia służby żołnierza i jeden raz, jeżeli członek rodziny przebywał z żołnierzem za granicą i żołnierzowi pokryto koszty jego podróży, po upływie nie mniej niż jednego roku po przesiedleniu.
Natomiast żołnierzowi skierowanemu do pełnienia służby poza granicami kraju przysługują zgodnie z art. 24 ust 7 ustawy z dnia 11 września 2003 r. następujące uprawnienia i świadczenia:
bezpłatne zakwaterowanie i wyżywienie;
bezpłatne świadczenia zdrowotne oraz bezpłatne zaopatrzenie w leki i artykuły sanitarne;
bezpłatny przewóz:
o z kraju do miejsca pełnienia służby i z powrotem, w związku z rozpoczęciem i zakończeniem pełnienia służby poza granicami państwa,
o z miejsca pełnienia służby do kraju i z powrotem, w razie śmierci członka najbliższej rodziny;
urlop zdrowotny po powrocie do kraju, po zakończeniu pełnienia służby poza granicami państwa;
ubezpieczenie od następstw nieszczęśliwych wypadków zaistniałych w czasie pełnienia służby poza granicami państwa, wskutek których nastąpiło uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia lub śmierć żołnierza.
Treść ww. przepisów ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych wyraźnie wskazuje, że oba te stosunki prawne mają różny, odrębny charakter.
Przede wszystkim wyznaczenie jest stosunkiem długotrwałym. Żołnierz otrzymuje świadczenia wskazujące, że jego centrum życiowe na dłuższy okres czasu zostaje przesunięte poza grancie Polski i ma wobec tego możliwość zabrania ze sobą rodziny. Praktyka organów wojskowych wskazuje, że żołnierz wyznaczony jest do pełnienia służby poza granicami kraju na okres trzech lat. W takiej sytuacji był skarżący, który cytowanym wyżej rozkazem Szefa Sztaby Generalnego WP z dnia [...] czerwca 2005 r. został wyznaczony na stanowisko w strukturach wojskowych [...] na okres trzech lat. Tymczasem skierowanie żołnierza zawodowego do pełnienia służby poza granicami kraju ma charakter krótkotrwały. Należności i uprawnienia jakie w tym czasie przysługują żołnierzowi skierowanemu nie wskazują, iż jego centrum życiowe zostaje przeniesione poza grancie Polski. Żołnierz jest przeniesiony na krótki okres (zwykle do szczęściu miesięcy) do wykonywania zadań poza granicami kraju. Czas rozłąki z rodziną żołnierza jest tu krótki i nie ma tu
możliwości zapewnienia zamieszkania wraz z nim osób bliskich.
Z treści § 3 i § 4 w zw. z § 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 25 maja 2004 r. sprawie pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa (Dz. U. Nr 140, poz. 1479 z późn. zm.), wynika iż różny jest tryb wyznaczenia żołnierza do pełnienia służby poza granicami kraju od trybu skierowania żołnierza do pełnienia służby poza granicami kraju. Wyznaczenie żołnierza do pełnienia służby poza granicami kraju następuje w drodze decyzji, a żołnierza wyznacza się na określone stanowiska służbowe:
w polskich przedstawicielstwach wojskowych przy organizacjach międzynarodowych albo międzynarodowych strukturach wojskowych;
bezpośrednio w strukturach organizacji międzynarodowych i międzynarodowych strukturach wojskowych;
w ataszatach obrony w przedstawicielstwach dyplomatycznych i w stałych przedstawicielstwach przy organizacjach międzynarodowych, podległych ministrowi właściwemu do spraw zagranicznych, mających siedzibę poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej;
przy siłach zbrojnych albo przy innych strukturach obronnych państw obcych.
Natomiast skierowanie do służby wojskowej poza granicami kraju następuje w formie indywidualnego lub zbiorczego rozkazu i polega na pełnieniu służby:
w składzie jednostki wojskowej użytej zgodnie z przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o zasadach użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa (Dz. U. Nr 162, poz. 1117) albo
w kwaterach głównych, dowództwach i sztabach misji organizacji międzynarodowych i sił wielonarodowych, albo
jako obserwator wojskowy lub osoba posiadająca status obserwatora wojskowego w misjach pokojowych organizacji międzynarodowych i sił wielonarodowych.
Ustawodawca także w art. 102 wojskowej ustawy pragmatycznej oraz rozporządzeniu Ministra Obrony Narodowej z dnia 16 czerwca 2004 r. (Dz. U. Nr 162, poz. 1698), w sprawie należności pieniężnych żołnierzy zawodowych pełniących służbę poza granicami państwa, inaczej określił należności przysługujące żołnierzom wyznaczonym do pełnienia służby poza granicami kraju i żołnierzom skierowanym do pełnienia służby poza granicami kraju.
Tak więc trzy elementy; czas pełnienia służby, tryb i stanowiska na jakie żołnierze zostają skierowani lub wyznaczeni oraz wysokość i składniki uposażenia wskazują, że mamy do czynienia z dwoma odrębnym stosunkami służbowymi, które ze względu na swój charakter nie mogą być połączone. Stosunek służbowy wyznaczenia do pełnienia służby poza granicami kraju wiąże się przede wszystkim z wykonywaniem zadań o charakterze dyplomatyczno-organizacyjnym i ma za zadania swego rodzaju reprezentację interesów polskich sił zbrojnych wobec podmiotów zagranicznych (zarówno państw obcych jak i organizacji międzynarodowych). Natomiast skierowanie do pełnienia służby poza granicami kraju polega na pełnieniu służby mającej charakter militarny, bojowy. Oczywiście tak jak to było w przypadku skarżącego w okresie wyznaczenia do służby poza granicami kraju żołnierz może wykonywać zadania militarne, ale ma to charakter czasowy i nie zmienia to faktu, że w okresie wyznaczenia do pełnienia służby poza granicami kraju żołnierz wykonuje
przede wszystkim zadania o charakterze dyplomatyczno-organizacyjnym, a nie militarnym.
Fakt, iż żołnierz dostał polecenie służbowe od swojego przełożonego w Dowództwie [...] nie jest sytuacją nadzwyczajną. [....] jest strukturą wojskową i obowiązują tu reguły charakterystyczne dla formacji zmilitaryzowanych. Żołnierz w takiej sytuacji powinien podporządkować się poleceniu przełożonemu i taki stan faktyczny przewiduje treść § 8 ust. 5 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów sprawie pełnienia zawodowej służby wojskowej poza granicami państwa, który statuuje zasadę, iż żołnierz może mieć innego przełożonego niż polski dowódca. Tak więc, w razie polecenia wyjazdu zgodnie z zasadami funkcjonowania organizacji wojskowej jaką jest [...], powinien się jemu podporządkować. Ewentualna zgoda polskiego dowódcy ma tu charakter informacyjny i nie oznacza żadnej zmiany stosunku służbowego żołnierza.
Co więcej, gdyby przyjąć, tak jak wnosi skarżący, iż żołnierz wyznaczony do pełnienia służby poza granicami kraju, może w trakcie swojego stosunku służbowego być dodatkowo skierowany do pełnienia służby poza granicami kraju i za to otrzymywać pieniądze, to takie rozwiązanie naruszałby wyrażoną w art. 32 ust. 1 Konstytucji RP zasadę równości wobec prawa. Oznaczałoby to bowiem, że żołnierz wyznaczony do pełnienia służby poza granicami kraju tylko dlatego, że otrzymał polecenie służbowe do udania się w inne miejsce pełnienia służby, niż dotychczasowe, otrzymywałby podwójne uposażenie raz z tytułu wyznaczenia, a raz z tytułu skierowania. Tymczasem żołnierze skierowani do pełnienia służby poza granicami kraju otrzymywaliby takie uposażenie tylko raz. Skarżący znalazł się w strefie działań wojennych, tak samo jak jego koledzy z polskiego kontyngentu w ramach misji [...]. Będąc w dowództwie [...], skarżący otrzymywał dodatek wojenny oraz należności z tytuły wyznaczenia do pełnienia służby poza granicami kraju.
Jeśliby zatem przyjąć, że należy mu się należność za skierowanie, to oznaczałoby to, że byłby w pozycji uprzywilejowanej w stosunku do żołnierzy polskiego kontyngentu, pełniących służbę w takich samych warunkach, ponieważ otrzymałby zarówno uposażenie z tytułu wyznaczenia, jak i skierowania. Przesłanką takiego uprzywilejowania byłby jedynie fakt, że do A. został skierowany z dowództwa [...]. Takie uprzywilejowanie nie jest uzasadnione treścią żadnego z przepisów ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych.
Skoro zatem wyznaczenie do pełnienia służby poza granicami kraju i skierowanie do pełnienia służby poza granicami kraju są odrębnymi stosunkami prawnymi, które nie mogą być łączone, a brak jest w przepisach ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych możliwości specjalnego uprzywilejowania żołnierzy wyznaczonych do pełnienia służby poza granicami kraju, którzy w ramach swojej służby dostali polecenie udania się do innego miejsca służby niż to, do którego zostali wyznaczeni, to należy przyjąć, iż rozstrzygnięcia organów wojskowych w sprawie są zgodne z prawem.
Mając powyższe na względzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 w związku z art. 132 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.