Tezy
Rada gminy stanowiąc akt prawa miejscowego nie jest uprawniona do nadania pojęciu "cel publiczny" innej treści niż wynika to z art. 6 ustawy z dnia 21.08.1997r. o gospodarce nieruchomościami lub innych ustaw. Uprawnienie to przysługuje tylko ustawodawcy. Ujęcie w przepisie odwołującym się do pojęcia "celów publicznych" innych zadań i obiektów niż wynikające z w/w przepisu stanowi naruszenie prawa, powodujące nieważność w tym zakresie uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Stefan Kłosowski /spr./, Sędziowie Sędzia NSA Henryk Dolecki, Sędzia WSA Arkadiusz Windak, Protokolant Katarzyna Skrzetuska-Gajos, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 września 2008 r. sprawy ze skargi A. K. na uchwałę Rady Gminy Szczecinek z dnia 27 kwietnia 2007 r. nr VIII/53/2007 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Szczecinek I. stwierdza nieważność § 68 ust. 1. uchwały Rady Gminy Szczecinek nr VIII/53/2007 z dnia 27 kwietnia 2007 roku w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Szczecinek w części w jakiej przepis ten dopuszcza przeznaczenie gruntów oznaczonych w planie symbolem RO na obiekty celu publicznego wskazane w § 11 pkt.1,2,3,5,6 i 10 uchwały, II. stwierdza, iż powyższa uchwała w części wskazanej w pkt I nie podlega wykonaniu, III. zasądza od Rady Gminy Szczecinek na rzecz skarżącej A. K. kwotę [...] złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Uzasadnienie
Rada Gminy działając na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 5 ustawy
z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. Nr 142, poz. 1591) oraz
art. 26 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U.
z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm.) w związku z art. 85 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80, poz. 717 ze zm.) i w związku z uchwałą Nr (...) Rady Gminy z dnia (...) w sprawie przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy Szczecinek podjęła w dniu 27 kwietnia 2007 r. uchwałę (...) w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy. W § 68 ust. 1 w/w uchwały zapisano, iż ustala się, iż tereny oznaczone symbolami RO są przeznaczone do zabudowy i do zagospodarowania związanego z produkcją rolną i agroturystyką wraz z niezbędną infrastrukturą i drogami. Dopuszcza się zalesienia tych terenów dla produkcji leśnej oraz obiekty celu publicznego wymienione w § 11 pkt 1, 2, 3, 5 6, 9, 10 uchwały.
A K właścicielka dwóch działek gruntów ornych klasy IV i V,
o numerach ewid. (...) i (...), położonych w obrębie ewidencyjnym(...)Gmina, objętych oznaczeniem RO, działając przez pełnomocnika radcę prawnego F S zaskarżyła wskazany wyżej przepis uchwały do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, zarzucając mu:
- naruszenie art. 4 pkt 6 z zw. z art. 7 ust. 1, ust. 2 pkt 3 oraz ust. 3 ustawy
z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (t. jedn. Dz. U.
z 2004 r., Nr 121, poz. 1266) oraz art. 17 pkt 8 ustawy z dnia 27 marca 2003 r.
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r., Nr 80, poz. 717 ze zm.) polegające na ustaleniu w § 68 uchwały dopuszczenia usytuowania obiektów celu publicznego na gruntach rolnych oznaczonych symbolem RO przeznaczonych na cele produkcji rolnej, bez uprzedniego uzyskania zgody odpowiednich organów (wojewody, a po 1 stycznia 20006 r. - marszałka województwa) na przeznaczenie tych gruntów w planie zagospodarowania przestrzennego na cele inne niż rolnicze,
- naruszenie art. 15 ust. 2 pkt 1 w/w ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z § 7 pkt 7 i § 8 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury
z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587) polegające na braku zastosowania nazewnictwa i oznaczeń umożliwiających powiązanie treści rysunku planu miejscowego z treścią uchwały.
Powołując się na powyżej wskazane uchybienia pełnomocnik skarżącej, wniósł o stwierdzenie nieważności § 68 ust. 1 zaskarżonej uchwały Rady Gminy w części, w jakiej przepis ten ustala (dopuszcza) przeznaczenie gruntów oznaczonych w planie symbolami RO na obiekty celu publicznego wymienione
w § 11 pkt. 1, 2, 3, 5, 6, 10 uchwały.
W uzasadnieniu skargi pełnomocnik skarżącej wskazał, że zaskarżona uchwała narusza interes prawny A K oraz jej uprawnienie do władania gruntem. Jej działki nr ewid. (...) i (...), położone w obrębie ewidencyjnym (...) (KW Nr (...))
są oznaczone w planie symbolem RO - tereny produkcji rolnej. Są to grunty orne klasy IV i V. Obszar użytków rolnych klasy IV wynosi 1,69 ha, z czego grunty orne - 0,6600 ha, łąki trwałe 0,9500 ha, rowy - 0,0800 ha. Jest to obszar zwarty, tzn. wszystkie te grunty przylegają do siebie.
O dodatkowym przeznaczeniu swojego gruntu skarżąca dowiedziała się wraz z rozpoczęciem postępowania wywłaszczeniowego. Postępowanie to przed Starostą zakończyło się wydaniem w dniu (...). decyzji, na podstawie której Starosta ograniczył A K sposób korzystania z jej gruntów rolnych (sprawa GG (...))
w celu wykorzystania ich na cele publiczne. Zgodnie z art. 112 ust. 1 w zw. z art. 124 ustawy o gospodarce nieruchomościami wydanie takiej decyzji uzależnione jest od ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Decyzja musi być zgodna z miejscowym planem zagospodarowania, po wcześniejszym ustaleniu, że nieruchomość przeznaczona została na cele publiczne. Starosta ograniczył sposób korzystania z nieruchomości przyjmując, że art. 68 ust. 1 zd. 2 uchwały o planie zagospodarowania przestrzennego Gminy dopuszcza wykorzystanie gruntów rolnych na cele publiczne.
W ocenie skarżącej zapis § 68 ust. 1 zd. 2 przedmiotowej uchwały narusza art. 4 pkt 6, art. 7 ust. 1 i ust. 2 pkt 3 oraz ust. 3 ustawy o ochronie gruntów rolnych
i leśnych. Zgodnie bowiem z tymi przepisami przeznaczenie na cele nierolnicze gruntów rolnych klasy IV o zwartym obszarze przekraczającym 1 ha dokonuje się
w planie zagospodarowania przestrzennego po uprzednim uzyskaniu zgody marszałka województwa. Obowiązek uzyskania takiej zgody wynikał z przepisów obowiązujących przez cały okres prac planistycznych. Do dnia 1 stycznia 2006 r., kiedy weszła w życie ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie niektórych ustaw
w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej
(Dz. U. z 2005 r., Nr 175, poz.1462), obecne kompetencje marszałka województwa - w takim samym zakresie przysługiwały wojewodzie. Pełnomocnik skarżącej wskazał także, że stronami postępowania w sprawie zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych jest wnioskodawca, a więc wójt (burmistrz, prezydent miasta) oraz właściciele nieruchomości, których zgoda dotyczy i powołał się w tym miejscu na wyrok NSA z dnia 24 listopada 1999 r. (II SA 995/99, ONSA 2000, nr 4, poz. 173)
w którym Sąd uznał, że status strony przysługuje również właścicielom gruntów leśnych (rolnych) zainteresowanych zmianą ich przeznaczenia na cele nieleśne (nierolne), gdyż decyzja w sprawie zgody wiąże się z wykonywaniem prawa własności do nieruchomości (podobnie wyrok NSA z dnia 4 lipca 2001 r., IV SA 1817/00, LEX nr 75553) oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego
w Krakowie z dnia 29 maja 2006 r., II SA/Kr 3167/2003.
Obowiązek uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze wynika również z art. 17 pkt. 8 ustawy planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym, zgodnie z którym wójt, burmistrz, prezydent miasta, po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu miejscowego, uzyskuje zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne. Oznacza to, że gdy podczas prac planistycznych zamierzano zmienić przeznaczenie dotychczasowych gruntów rolnych na cele nierolnicze, Wójt Gminy powinien zwrócić się o uzyskanie zgody na zmianę przeznaczenia tych gruntów we wskazanym wyżej trybie wynikającym
z ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych. Brak zgody na dodatkowe, nierolnicze przeznaczenie gruntu skarżącej decyduje, że w przy sporządzaniu planu i studium naruszono zasady ich sporządzania.
Pełnomocnik skarżącej podniósł także, że przeznaczenia gruntów przewidzianego w zdaniu 2 § 68 ust. 1 uchwały nie można traktować jako przeznaczenia dopełniającego właściwe (rolne) przeznaczenie. W takim wypadku obiekty z § 11 uchwały, do którego odsyła § 68 ust. 1, musiałyby się wiązać
z przeznaczeniem rolniczym gruntu. Katalog obiektów (służące generalnie zaspokajaniu zbiorowych potrzeb mieszkańców - § 11 pkt 6), jak również ich ogólna nazwa - "obiekty przeznaczone na cele publiczne" - wyklucza taką interpretację § 68
i § 11 uchwały.
W odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z § 7 pkt. 7 i § 8 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, pełnomocnik podniósł, że zgodnie z w/w przepisami rysunek powinien zawierać linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach gospodarowania, jednocześnie wskazując na konieczność jednoznacznego powiązania rysunku z uchwałą. Natomiast z rysunku planu miejscowego nie wynika przeznaczenie nadane w § 68 ust. 1 zd. 2 uchwały. Rysunek nie zawiera innych oznaczeń, które mogłyby wskazywać, że obok rolniczego występuje inne przeznaczenie terenu, w tym wypadku na cele nierolnicze - "cele publiczne". Niemożliwe jest tym samym jednoznaczne powiązanie rysunku z treścią uchwały. Tak więc plan, w zaskarżonym zakresie, ustala sprzeczne sobie przeznaczenia terenu, bez właściwego oznaczenia i rozgraniczenia.
W podsumowaniu skargi stwierdzono, że uchwała, w zaskarżonym zakresie, powinna zostać uznana za nieważną na podstawie art. 101 ust. 4 w zw. z art. 94
ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym oraz art. 28 ust. 1 o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym.
Odpowiadając na skargę Przewodniczący Rady Gminy wniósł
o oddalenie skargi wskazując m.in., że skarżąca zarzuca naruszenie przepisów, które nie stanowiły podstawy prawnej sporządzenia i uchwalenia przez Radę Gminy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy. Miejscowy plan zagospodarowania Gminy został bowiem sporządzony na podstawie ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. Nr 15 poz. 139 ze zm.), nie zaś ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r. Nr 80 poz. 717 ze zm.).
Odnosząc się kolejno do zarzutów skargi organ wskazał, że zarzut naruszenia art. 4 pkt 6 w zw. z art. 7 ust 1, 2 pkt 3 oraz ust. 3 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r.
o ochronie gruntów rolnych i leśnych w związku z dopuszczeniem przeznaczenia gruntów rolnych oznaczonych w planie symbolem RO także na inne obiekty celu publicznego - jest nieuzasadniony, bowiem w § 68 uchwały dopuszczono jedynie
w ograniczonym zakresie lokalizację obiektów celu publicznego. Obiekty wymienione w § 11 uchwały to przede wszystkim sieci infrastruktury technicznej, które nie ograniczają i nie wykluczają podstawowej rolniczej funkcji terenów.
Na terenie Gminy (jak też innych gmin) przez tereny rolnicze przebiegają sieci infrastruktury technicznej (elektroenergetyczne, gazowe, wodociągowe, kanalizacyjne) nie ograniczając ich podstawowego rolniczego użytkowania. Rada Gminy sporządzając plan dla całego obszaru gminy musiała przewidzieć dopuszczalność prowadzenia m.in. nowych sieci infrastruktury technicznej na terenach rolnych, ponieważ na etapie sporządzania planu nie sposób przewidzieć wszelkich możliwych potrzeb w tym zakresie.
Zdaniem Gminy - zapis § 68 zaskarżonej uchwały wskazuje na obiekty, dla których nie jest wymagane wyłączenie (zgoda na wyłączenie) gruntów rolnych
z użytkowania rolniczego. Przepisy ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych jako akt prawny wyższego rzędu w stosunku do uchwały Rady Gminy w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego będącej prawem miejscowym, obowiązują niezależnie od ustaleń przedmiotowego planu. W związku z powyższym dla terenów rolnych, dla których przewidziano dopuszczalność lokalizacji obiektów celu publicznego wymienionych w § 11
pkt. 1,2,3,5,6,10 nie jest możliwa lokalizacja obiektów wymagających zmiany przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze.
W przypadku terenów obejmujących działki stanowiące własność skarżącej mamy do czynienia z lokalizacją sieci gazowej wysokiego ciśnienia, która będzie przebiegała pod ziemią, zatem ograniczenie w użytkowaniu terenu będzie znaczące jedynie w momencie realizacji inwestycji. Po realizacji inwestycji ograniczenie
w użytkowaniu terenu będzie już znacznie mniejsze wynikające z konieczności zapewnienia tzw. strefy kontrolowanej gazociągu. Po realizacji inwestycji grunt będzie nadal mógł być użytkowany na cele rolnicze.
Organ wskazał dodatkowo, że ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 ) oraz inne przepisy regulują stosowanie ograniczeń właścicieli w dysponowaniu nieruchomościami, przewidując m.in. stosowne odszkodowania. Kwestie te mogą być rozstrzygane pomiędzy właścicielem gruntu a inwestorem realizującym inwestycje celu publicznego. Wywłaszczenie gruntów jest sytuacją ostateczną, kiedy nie jest możliwe porozumienie, a ponadto procedura ta gwarantuje także rzetelne ustalenie wysokości odszkodowania.
Bezpodstawnym jest też zarzut skarżącej dotyczący braku powiązania zapisu rysunku planu z treścią uchwały, ponieważ przepis art. 15 ust 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz przepis § 7 pkt 7 i § 8 ust 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r.
w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz.1587) nie były podstawą do sporządzenia
i uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy uchwałą Nr (...).
Nietrafny jest również zarzut skargi dotyczący braku odpowiedniości pomiędzy treścią rysunku a ustaleniami zawartymi w uchwale Rady Gminy. Ustalenia § 68 odnoszą się w sposób jasny do terenów określonych symbolem RO na rysunku planu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny z w a ż y ł, co następuje:
Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) oraz art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153,
poz. 1271 ze zm., dalej P.p.s.a.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.
Kontroli tej podlegają również akty prawa miejscowego (art. 3 § 2 pkt 5 P.p.s.a.).
Na wstępie zaznaczyć należy, iż zgodnie z art. 134 P.p.s.a., sąd administracyjny nie jest związany zarzutami ani wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną i z urzędu winien uwzględnić wszelkie naruszenia prawa
w zaskarżonym akcie administracyjnym.
Dlatego też, mimo iż strona skarżąca błędnie zarzuca Radzie
Gminy naruszenie przepisów ustawy z dnia 17 marca 2003 r.
o zagospodarowaniu przestrzennym, podczas gdy zaskarżona uchwała podjęta została w oparciu o przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 7 lipca 1994 r., Sąd uznał, iż istnieją podstawy do uwzględnienia skargi.
W zaskarżonym § 68 ust. 1 uchwały Rady Gminy w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy zapisano, iż "Ustala się, iż tereny oznaczone symbolami RO - 1 są przeznaczone do zabudowy
i do zagospodarowania związanego z produkcją rolną i agroturystyką wraz
z niezbędną infrastrukturą i drogami. Dopuszcza się zalesienia tych terenów dla produkcji leśnej oraz obiekty celu publicznego wymienione w § 11 pkt 1, 2, 3, 5 6, 9, 10 uchwały", tj.
- drogi publiczne,
- trasy turystyczne,
- ścieżki rowerowe,
- zieleń gminną wraz z urządzeniami wypoczynku i rekreacji,
- obiekty obsługi technicznej służące zaspokojeniu zbiorowych potrzeb mieszkańców,
- obiekty służące potrzebom obrony cywilnej, ratownictwa i bezpieczeństwa państwa,
- urządzenia wodne.
Tak ujęte określenie celów publicznych nie może zostać zaakceptowane.
Pojęcie "cele publiczne" ma charakter normatywny, wynikający z art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r., Nr 261, poz. 2603 ze zm., dalej u.g.n.). Uchwała słusznie nie zawiera własnej definicji pojęcia "cele publiczne" albowiem stanowiąc akt prawa miejscowego Rada Gminy nie jest uprawniona do nadawanie temu terminowi innej treści, niż ściśle zdefiniowaną
w powyższym przepisie.
Uprawnienie do określania celów publicznych przysługuje bowiem tylko ustawodawcy (pkt 10 art. 6 u.g.n.).
Ujęcie w przepisie prawa miejscowego odwołującym się do pojęcia "celów publicznych" innych zadań i obiektów, niż wynika to z w/w przepisu stanowi naruszenie prawa, powodujące nieważność w tym zakresie uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
Wśród celów, wskazanych w § 11 przedmiotowej uchwały stanowiącej miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, jedynie pkt 1, tj. drogi publiczne mieści się w wykazie celów publicznych wskazanych w w/w przepisie. Art. 6 u.g.n. wymienia ściśle wśród celów publicznych także budowę i utrzymanie ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń do przesyłania płynów, pary, gazów, energii elektrycznej a także innych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń oraz budowę i utrzymanie urządzeń służących do zaopatrzenia ludności w wodę, gromadzenie, oczyszczanie i odprowadzanie ścieków oraz odzysku i unieszkodliwiania odpadów, co można by uznać za cel wskazany
w pkt 6 § 11 zaskarżonej uchwały, jednakże jego określenie w uchwale jest o wiele szersze, zatem nie może być uznane za odpowiadające prawu.
Natomiast cele wskazane w § 11 pkt 2,3 i 5 zaskarżonej uchwały w ogóle nie mieszczą się w wykazie celów publicznych, zawartym w art. 6 u.g.n. lub innej ustawie.
Wprawdzie mogą one odpowiadać funkcji agroturystycznej terenu dopuszczonej na obszarach oznaczonych RO - 1, jednakże w zakresie tym Gmina nie może powoływać się na realizację celu publicznego dającego władzy publicznej podstawę do ingerencji w uprawnienie właściciela gruntu, włącznie z wywłaszczeniem.
Z tego powodu pojęcie celu publicznego powinno ściśle odpowiadać określeniu ustawowemu.
Jednakże również w odniesieniu do dróg publicznych wskazanych w pkt 1
§ 11 uchwały jak i innych celów, określonych w przedmiotowej uchwale jako publiczne zauważyć należy, iż zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 7 lipca 1994 r. w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego ustala się, w zależności od potrzeb:
- przeznaczenie terenu oraz linie rozgraniczające tereny o różnych funkcjach lub różnych zasadach zagospodarowania,
- linie rozgraniczające ulice, place oraz drogi publiczne (...)
- tereny [przeznaczone do realizacji celów publicznych oraz linie rozgraniczające te tereny.
Z powyższego wynika, że zarówno drogi publiczne jak i wszelkie tereny realizacji celów publicznych powinny być w planie zagospodarowania przestrzennego wydzielone liniami rozgraniczającymi.
Niedopuszczalne było zatem - w świetle powyższego przepisu - ogólne dopuszczenie w planie zagospodarowania przestrzennego możliwości realizacji celów publicznych na terenach przeznaczonych w planie do użytkowania jako grunty rolne. Takie ujęcie daje bowiem całkowitą swobodę w omijaniu przepisów planu, określających sposób użytkowania i przeznaczenia określonego terenu, doprowadzając do całkowitej nieczytelności rozwiązań planistycznych oraz naruszenia interesów oraz praw właścicieli gruntów.
Nie odpowiada rzeczywistości zawarte w odpowiedzi na skargę stanowisko Gminy, iż obiekty wymienione w § 11 uchwały to przede wszystkim obiekty sieci infrastruktury technicznej, które nie ograniczają i nie wykluczają głównej funkcji terenów oznaczonych symbolem RO - 1.
Przeciwnie - lista obiektów określonych w § 11 pkt 1, 2, 3, 5, 6, 9 i 10 zaskarżonej uchwały wskazuje na fakt, że ewentualna realizacja tych obiektów,
na tym terenie, z uwagi na ich naturę, może wyłączać rolnicze użytkowanie gruntu. Dlatego też chybione są twierdzenia Rady Gminy w zakresie, w którym wskazuje, że zapis § 68 dotyczy obiektów, dla których nie jest wymagane wyłączenie (zgoda na wyłączenie) gruntów rolnych z użytkowania rolniczego. Zauważyć też należy, iż zarzut skargi dotyczy braku uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów
w procesie planistycznym, nie zaś - jak twierdzi organ - zgody na wyłączenie gruntów z użytkowania rolniczego.
Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym - ustalenie przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu dokonywane jest w planie zagospodarowania przestrzennego z zachowaniem warunków określonych w ustawach. Obejmuje to także ustawę o ochronie gruntów rolnych i leśnych z dnia 3 lutego 1995 r. (Dz. U. z 2003 r., Nr 80, poz. 717 ze zm.). Przepis ten ustanawia ochronę gruntów rolnych na etapie prac planistycznych
w oparciu o przepisy w/w ustawy. Brak wymaganej prawem zgody na przeznaczenie gruntów rolnych na cele inne niż rolnicze stanowi naruszenie procedury uchwalania planu w tym zakresie, co skutkuje nieważnością planu w określonym zakresie (art. 27 ust. 1 w zw. z art. 18 ust. 2 pkt 4 lit. a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r.
o zagospodarowaniu przestrzennym).
Należy zwrócić uwagę na uwadze, że przedmiotem niniejszej sprawy nie jest konkretna inwestycja, o której mowa w odpowiedzi na skargę, tylko norma prawna, która nie odnosi się jedynie do sieci gazowych. W § 68 w związku z § 11 ust. 6 uchwały ustala się dopuszczalność lokalizowania na gruntach rolnych "obiektów obsługi technicznej służących zaspokajaniu zbiorowych potrzeb mieszkańców".
W zakres tego pojęcia wchodzić może szereg innych obiektów znajdujących się bądź pod powierzchnią gruntu, bądź też na jego powierzchni, ograniczając lub uniemożliwiając jego rolnicze wykorzystanie.
Zaskarżony przepis nie zawiera żadnego zastrzeżenia, iż realizacja celów wskazanych w § 11 uchwały, do którego odsyła § 68 ust. 1, nie może ograniczać przeznaczenia tych gruntów do produkcji rolnej i zagospodarowania związanego
z produkcją rolną i agroturystyką.
Z tych względów zarzuty zawarte w skardze, niezależnie od wadliwie przytoczonej podstawy prawnej, uznać należy za zasadne. Dotyczy to również - jak wskazano wyżej - zarzutu sprzeczności miedzy tekstem a rysunkiem planu, związanego z brakiem linii rozgraniczających drogi publiczne i tereny realizacji celów publicznych.
W tym stanie rzeczy uznać należało, iż zaskarżona uchwała w części określonej w sentencji wyroku narusza przepisy prawa, w szczególności art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami a także zasady sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określone w art. 10 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (dalej: u.z.p.), wobec czego należało na podstawie art. 101 ust. 4 w zw. z art. 94 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r.
o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r., Nr 55, poz. 1591) i art. 27 u.z.p. oraz
art. 147 § 1 P.p.s.a. orzec jak w sentencji.