Trwa ładowanie...
Zaloguj
Notowania
Przejdź na

II SA/Lu 469/07 - Wyrok WSA w Lublinie z 2007-10-09

0
Podziel się:

Argument funkcjonalny wykładni, nawet jeśli jest doniosły nie może samodzielnie tak rozszerzać obowiązku organu, określonego w wyniku zastosowania wykładni językowej, że w konsekwencji rozszerzenie to mogłoby prowadzić do powstania skutku funkcjonalnie nieuzasadnionego (a nawet w pewnych sytuacjach dysfunkcjonalnego) z punktu widzenia sprawności działania administracji.

Tezy

Argument funkcjonalny wykładni, nawet jeśli jest doniosły nie może samodzielnie tak rozszerzać obowiązku organu, określonego w wyniku zastosowania wykładni językowej, że w konsekwencji rozszerzenie to mogłoby prowadzić do powstania skutku funkcjonalnie nieuzasadnionego (a nawet w pewnych sytuacjach dysfunkcjonalnego) z punktu widzenia sprawności działania administracji.

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Leszek Leszczyński (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Ewa Ibrom,, Sędzia NSA Krystyna Sidor, Protokolant Asystent sędziego Agnieszka Wąsikowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 października 2007 r. sprawy ze skargi B i R. B. na postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie odmowy wydania kopii dokumentów oddala skargę.

Uzasadnienie

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego po rozpoznaniu wniosku B.i R. B. z dnia 20 grudnia 2006 r. opartego na art. 73 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm. - dalej: kpa) o odpłatne sporządzenie kserokopii wskazanych w punktach od 1 do 4 dokumentów znajdujących się w aktach sprawy dotyczącej wykonania otworów okiennych i drzwiowych w ścianie południowej kamienicy położonej przy ul. K. w L. od strony działki nr 54 przy ul. P. w L. postanowieniem z dnia [...], Nr [...] wydanym na podstawie art. 74 § 2 kpa odmówił wydania kopii wszystkich dokumentów wymienionych w punktach od 1 do 4 wspomnianego wniosku, to jest: pisma J. W., na podstawie którego wszczęto w dniu 05 października 2004 r. postępowanie, protokołu z kontroli przeprowadzonej przez pracownika PINB w dniu 28 października 2004 r., opinii z dnia 14 lipca 2005 r. opracowanej przez B. S. i pisma Wojewódzkiego Urzędu Ochrony Zabytków.

Rozstrzygnięcie to organ I instancji umotywował tym, że art. 73 § 2 kpa daje stronie możliwość żądania uwierzytelnienia sporządzonych przez siebie odpisów z akt sprawy lub wydania jej z akt uwierzytelnionych odpisów, o ile jest to uzasadnione ważnym interesem strony, ale nie daje on uprawnienia do żądania wykonania kopii kserograficznych lub wydruków komputerowych. Akta sprawy są bowiem własnością organu administracji a powielenie ich poprzez sporządzenie kopii kserograficznych bądź wydruków komputerowych spowodowałoby powstanie nowych dokumentów, które mogłyby być wykorzystane poza prowadzonym postępowaniem. Wnioskujący ponadto nie wykazali ważnego interesu w uzyskaniu kopii żądanych dokumentów.

Na postanowienie powyższe zażalenie wniosła B. B. zarzucając mu, że wydane zostało z naruszeniem przepisu art. 73 § 2 kpa polegającym na przyjęciu, iż przepis ten ma zastosowanie w niniejszej sprawie, podczas gdy ona nie domagała się wydania uwierzytelnionych kserokopii pism a jedynie sporządzenia kopii kserograficznych, do żądania dostarczenia (wydania)

których uprawnia ją - w jej ocenie również naruszony zaskarżonym postanowieniem - art. 73 § 1 kpa dający możliwość sporządzania notatek lub odpisów z wszystkich pism znajdujących się w aktach sprawy a więc i sporządzenia kserokopii pisma. B. B. zarzuciła również organowi I instancji naruszenie art. 107 § 3 kpa poprzez poprzestanie w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia jedynie na zacytowaniu przepisu art. 73 kpa i niewyjaśnieniu podstawy prawnej postanowienia oraz naruszenie art. 8 kpa.

.Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego po rozpoznaniu zażalenia, postanowieniem z dnia [...]., Nr [...] działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa w związku z art. 144 kpa i art. 80 ust. 2 pkt 2 i art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

W uzasadnieniu postanowienia organ II instancji podniósł, że art. 73 § 1 kpa zobowiązuje organ administracji do umożliwienia stronie przeglądania akt sprawy i sporządzania z nich notatek i odpisów, który to obowiązek, jak wynika z akt niniejszej sprawy, organ I instancji wypełnił. Natomiast art. 73 § 2 kpa daje stronie możliwość żądania uwierzytelnienia sporządzonych przez siebie z akt sprawy odpisów lub wydania jej z akt sprawy uwierzytelnionych odpisów, o ile jest to uzasadnione ważnym interesem strony. B. B. natomiast nie wykazała ważnego interesu, dla którego wydanie kopii żądanych przez nią dokumentów byłoby niezbędne. O istnieniu ważnego interesu strony uzasadniającego wydanie jej żądanych kopii dokumentów nie stanowi fakt toczącego się postępowania administracyjnego, bowiem w każdym stadium postępowania organ administracji zobowiązany jest umożliwić stronie przeglądanie akt sprawy.

Skargę na postanowienie organu II instancji wnieśli B. B. i R. B. żądając stwierdzenia jego nieważności jak i stwierdzenia nieważności poprzedzającego je postanowienia organu I instancji bądź ich uchylenia. W ocenie skarżących postanowienie organu II instancji wydane zostało z naruszeniem - niesprecyzowanych w zarzucie - przepisów prawa procesowego w stopniu mającym istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia oraz art. 124 § 2 kpa poprzez brak uzasadnienia prawnego wydanego postanowienia, gdyż zacytowanie w uzasadnieniu zastosowanego przepisu prawa nie spełnia wymogów jego uzasadnienia.

Motywując skargę wnoszący podkreślili, że skoro strona ma prawo sporządzać notatki lub odpisy z wszelkich pism znajdujących się w aktach sprawy to organy administracji nie mają podstaw prawnych do odmowy sporządzenia kopii tychże pism za pomocą kserokopiarki za wyjątkiem sytuacji, o których mowa w art. 74 § 1 kpa to jest wówczas, gdy postępowanie administracyjne dotyczy spraw objętych tajemnicą państwową bądź, gdy akta zostaną wyłączone przez organ ze względu na ważny interes państwowy. Sprawa niniejsza nie dotyczy zaś sytuacji, o których stanowi art. 74 § 1 kpa. Skarżący zgadzają się z organami obu instancji, że nie wykazali ważnego interesu uzasadniającego wydanie im żądanych dokumentów. Jednak organy obu instancji nie dostrzegły, że Kodeks postępowania administracyjnego jako ustawa uchwalona w 1960 r. nie mógł przewidzieć, iż powstaną urządzenia typu kserokopiarka służące kopiowaniu dokumentów a tym samym unormować wydawanie sporządzonych przy ich pomocy kopii. Unormowanie art. 73 § 2 kpa uzależnia
wydanie potwierdzonych kopii kserograficznych od wykazania ważnego interesu w ich pozyskaniu. Organom obu instancji umknęło natomiast, że skarżący nie żądali wydania uwierzytelnionych kopii kserograficznych dokumentów, których wydanie pozostaje pod kontrolą organów administracji, gdyż powstają w ten sposób nowe dokumenty, mogące być wykorzystanymi poza postępowaniem administracyjnym. Skarżący żądali zaś jedynie sporządzenia i wydania kserokopii dokumentów wymienionych we wniosku z dnia 20 grudnia 2006 r. ze względu na ich format i obszerność tekstu oraz skomplikowany charakter prowadzonego postępowania. Dlatego odmowa ich wydania narusza - w ich ocenie - przepis art. 73 § 1 kpa.

Odpowiadając na skargę organ II instancji wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumenty uzasadniające jego decyzję i stwierdził, że skarga nie zawiera nowych argumentów mogących wpłynąć na zmianę prezentowanego w sprawie przez organ II instancji stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny, rozpatrując sprawę zważył, co następuje:

Przed przejściem do oceny wniesionej skargi rozstrzygnięcia wymaga kwestia jej zakresu to jest tego czy skarżący wnieśli ją przeciw postanowieniu organu II instancji czy również przeciw postanowieniu organu I instancji. We wstępnej części skargi B. B. i R. B. wyraźnie wskazują, że skarga wniesiona została od postanowienia organu II instancji. Jednak już we wnioskach domagają się stwierdzenia nieważności lub uchylenia postanowień organów obu instancji. Biorąc pod uwagę tę okoliczność oraz to, że w treści uzasadnienia skargi B. B. i R. B. stawiają zarzuty organom obu instancji, zdaniem Sądu skargę wniesiono od postanowień organów I oraz II instancji.

W ocenie sądu skarga jest niezasadna. Postanowienie organu II instancji jak i organu I instancji nie naruszają prawa.

Kontrola wojewódzkiego sądu administracyjnego stosownie do unormowania art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm. - dalej: p.p.s.a.) oraz art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) obejmuje wszystkie a nie tylko podniesione w skardze kwestie związane z procesem stosowania prawa w postępowaniu administracyjnym, a więc to, czy organy administracji dokonały prawidłowych ustaleń co do obowiązywania zastosowanych norm prawnych, czy normy te właściwie zinterpretowały i nie naruszyły zasad ustalania określonych faktów za udowodnione. W zakresie tak ustalonej kognicji Sąd nie dopatrzył się uchybień organów obu instancji w przestrzeganiu mających zastosowanie w niniejszej sprawie norm prawa procesowego, które skutkowałyby koniecznością usunięcia ich z obrotu prawnego.

W sprawie niniejszej bezsporne jest to, że skarżący działając na podstawie art. 73 § 1 kpa zwrócili się do organu administracji o sporządzenie na ich koszt przez ten organ kserokopii dokumentów wskazanych we wniosku z dnia 20 grudnia 2006 r. Sam wniosek dotyczył wyłącznie sporządzenia kserokopii i mimo, że w odwołaniu oraz w skardze skarżący podnoszą iż wnioskowali zarówno o sporządzenie jak i o wydanie kserokopii (na co wskazywały także organy obu instancji), to przedmiot kontroli sądowej dotyczy przede wszystkim sporządzenia kserokopii dokumentów, które jest czynnością warunkującą ewentualne żądanie ich wydania. Kwestią zasadniczą pozostaje zatem to, czy organ administracji, do którego skierowany został wniosek skarżących miał obowiązek sporządzić na koszt skarżących kserokopie wskazanych przez nich dokumentów.

Stosownie do unormowania art. 73 § 1 kpa organ administracji publicznej obowiązany jest umożliwić stronie w każdym stadium postępowania przeglądanie akt sprawy oraz sporządzanie z nich notatek lub odpisów. Wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, że z jednej strony przyznaje on stronom postępowania administracyjnego prawo do przeglądania akt sprawy a także prawo do sporządzania z nich notatek czy odpisów, z drugiej zaś strony zobowiązuje organ administracji do umożliwienia stronom postępowania administracyjnego na każdym etapie trwania tego postępowania przeglądania akt sprawy oraz sporządzania z nich notatek lub odpisów. Rola organu administracji kończy się, więc na umożliwieniu stronom skorzystania z przysługujących im na gruncie art. 73 § 1 kpa uprawnień, czyli na zapewnieniu stronom realnych możliwości przeglądania akt sprawy oraz utrwalania na własny użytek wiadomości zawartych w aktach przez ich notowanie czy też wykonywanie odpisów. Przy czym zdaniem Sądu w niniejszej sprawie jest rzeczą jasną, że
pod pojęciem "sporządzanie notatek lub odpisów" mieści się również sporządzenie kopii akt administracyjnych przy pomocy kserokopiarki. Skoro bowiem strona ma prawo do sporządzania notatek czy odpisów to brak jest podstaw do przyjęcia, aby nie mogła utrwalać wiadomości zawartych w aktach administracyjnych za pomocą kserokopiarki.

W ocenie Sądu brak jest jednak podstaw do przyjęcia, że na gruncie art. 73 § 1 kpa stronie postępowania administracyjnego przysługuje prawo do żądania, aby organ administracji, nawet odpłatnie, wykonał kserokopię dokumentów zawartych w aktach i następnie dostarczył je stronie. Organ administracji nie ma bowiem takiego obowiązku, gdyż utrwalenie wiadomości zawartych w aktach administracyjnych w postaci notatek lub odpisów przepis art. 73 § 1 kpa powierza stronie, bez względu na użyte do utrwalenia wiadomości środki techniczne. Podkreślenia wymaga to, że art. 73 § 1 kpa wyraźnie oddziela obowiązki organu administracji, do których zalicza się umożliwienie przeglądania akt i sporządzania z nich notatek czy odpisów od uprawnienia strony, czyli przeglądania akt oraz sporządzania notatek czy odpisów.

Skarżący trafnie zauważają, że kodeks powstały w 1960 r. nie mógł przewidywać powstania nowych urządzeń technicznych, przy pomocy których można obecnie sporządzać kopie w sposób znacznie mniej pracochłonny niż sporządzanie notatek i odpisów. W ocenie sądu nie oznacza to jednak, iż powstanie nowych urządzeń może powodować powstanie nowego obowiązku organu, nie wyznaczonego wyraźnie przez obowiązujące przepisy. Nawet gdyby przyjąć, że w związku z powyższym argumentacja funkcjonalna wykładni art. 73 § 1 kpa przeważy rolę argumentu językowego tej interpretacji, wskazującego jedynie na obowiązek umożliwienia przeglądania akt i sporządzania odpisów i notatek, to i tak nie mogłoby to prowadzić do przyjęcia zasadności tezy, że zastosowanie reguły funkcjonalnej prowadzi do takiego rozszerzenia obowiązku organu, że np. strona może żądać od organu sporządzenia dowolnie określonej przez siebie liczby kserokopii czy liczby dokumentów. Do określenia nowego zakresu obowiązku organu niezbędna byłaby aktywność prawodawcza. W
ocenie sądu, argument funkcjonalny wykładni, nawet jeśli jest doniosły, nie może samodzielnie tak rozszerzać obowiązku organu, określonego w wyniku zastosowania wykładni językowej, że w konsekwencji rozszerzenie to mogłoby prowadzić do powstania skutku funkcjonalnie nieuzasadnionego (a nawet w pewnych sytuacjach dysfunkcjonalnego) z punktu widzenia sprawności działania administracji.

Niezależnie od powyższego, stronie postępowania administracyjnego przysługuje na mocy art. 73 § 2 kpa prawo do żądania od organu uwierzytelnienia, niezależnie od tego, przy pomocy jakiej techniki zostały sporządzone, notatek czy odpisów (w tym kserokopii) z akt sprawy lub wydania z akt sprawy uwierzytelnionych odpisów o ile wykaże ona, iż w uzyskaniu ich ma ważny interes. B. B. i R. B. mogli więc zażądać od organu I instancji wydania im uwierzytelnionych odpisów o ile wykazaliby swój ważny interes w ich uzyskaniu. Jak jednak wynika z uzasadnienia skargi oraz wniosku z dnia 20 grudnia 2006 r. nie żądali oni od organu I instancji wydania uwierzytelnionych odpisów dokumentów a jedynie sporządzenia ich kserokopii, z czego też wywiedli oni brak potrzeby wykazywania ważnego interesu w swoim wniosku. Jak wynika z przeprowadzonych wyżej rozważań na temat obowiązków organu administracji i praw strony przysługujących im na gruncie art. 73 § 1 kpa organ I instancji nie miał

jednak obowiązku sporządzania nawet na koszt skarżących kserokopii wskazanych przez nich dokumentów i dostarczenia im ich.

Organ I instancji odmawiając sporządzenia i wydania kserokopii dokumentów wskazanych we wniosku oraz organ odwoławczy utrzymując to rozstrzygnięcie w mocy oparły swoje rozstrzygnięcia na dyspozycji art. 72 § 2 kpa. Uznały bowiem, że w sprawie nie ma zastosowania przepis art. 73 § 1 kpa, a o treści rozstrzygnięcia decyduje to, iż skarżący nie wykazali ważnego interesu w uzyskaniu kserokopii wskazanych dokumentów. Skarżący nie żądali jednak uwierzytelnienia sporządzonych odpisów z akt sprawy ani wydania z akt sprawy uwierzytelnionych odpisów, dlatego przepis art. 73 § 2 kpa nie miał w sprawie niniejszej zastosowania. Organy obu instancji, przyjmując że w sprawie podstawą odmowy sporządzenia i wydania kserokopii wskazanych we wniosku dokumentów jest przepis art. 73 § 2 kpa a nie przepis art. 73 § 1 kpa, wydały zaskarżone postanowienia z uchybieniem art. 73 § 1 kpa.

W ocenie Sądu uchybienie to w stanie faktycznym niniejszej sprawy nie mogło jednak wpłynąć w sposób istotny na jej wynik. Dlatego brak jest podstaw do uchylenia zaskarżonych postanowień. Z rozważań dotyczących stosowania w sprawie niniejszej art. 73 § 1 kpa wynika, że organ I instancji rozpoznając wniosek o wydanie wskazanych w nim kserokopii dokumentów nie mógł go uwzględnić zaś organ odwoławczy rozpoznając zażalenie na postanowienie prawidłowo stosując art. 73 § 1 kpa powinien utrzymać w mocy postanowienie organu I instancji odmawiające uwzględnienia wniosku. Tak więc oceniane w niniejszym postępowania sądowoadministracyjnym postanowienia organ I instancji i organu odwoławczego mimo niezastosowania jako podstawy ich wydania art. 73 § 1 kpa zawierają prawidłowe rozstrzygnięcia.

O wadze powyższego poglądu przesądza regulacja normatywna dotycząca postępowania przed sądami administracyjnymi. Z treści art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) powołanej wcześniej ustawy p.p.s.a. wynika, że nawet jeśli sąd stwierdzi naruszenie przepisów postępowania przez organ administracji, to uchylenie decyzji lub postanowienia winno nastąpić po starannym rozważeniu, czy to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. Powyższe rozwiązanie normatywne nakłada na sąd, w przypadku stwierdzenia uchybienia, obowiązek przeprowadzenia argumentacji w odniesieniu do dwóch zagadnień. Po pierwsze, w kierunku rozstrzygnięcia, czy to uchybienie mogło mieć wpływ na wynik rozpatrzenia sprawy, oraz po drugie - czy ten wpływ mógłby zostać zakwalifikowany (oszacowany) jako istotny. W ocenie niniejszego składu sądu, kwalifikacji powyższej nie dałoby się wyznaczyć i utrzymać. Jak bowiem ujęto to w doktrynie i orzecznictwie, sąd uchylając decyzję lub postanowienie na tej podstawie musiałby wykazać, że gdyby nie było
stwierdzonego w postępowaniu sądowym naruszenia przepisów postępowania, to rozstrzygnięcie sprawy najprawdopodobniej byłoby inne (por. J.P. Tarno: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2006, s. 310, por. też wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dn. 7 grudnia 2005 r., I OSK 407/05, niepubl.).

W ocenie Sądu brak jest również podstaw do przyjęcia, aby postanowienia organów obu instancji wydane zostały z naruszeniem art. 124 § 2 kpa. Zgodnie z dyspozycją tego przepisu postanowienie powinno zawierać uzasadnienie faktyczne i prawne, jeżeli służy na nie zażalenie lub skarga do sądu administracyjnego oraz gdy wydane zostało na skutek zażalenia na postanowienie. Na postanowienie organu I instancji przysługuje zażalenie zaś na wydane w sprawie niniejszej postanowienie organu odwoławczego przysługiwała skarga do sądu administracyjnego. Dlatego postanowienia organów obu instancji powinny zawierać uzasadnienie faktyczne i prawne wydanych rozstrzygnięć. Oba też postanowienia takie składniki uzasadnienia posiadają.

Zawartość uzasadnienia decyzji, odnoszącą się na podstawie art. 126 kpa także do postanowień, określona jest w art. 107 § 3 kpa. Uzasadnienie faktyczne powinno zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których oparł się oraz przyczyn, z powodu, których innym dowodom odmówił wiarygodności i moc dowodowej. Uzasadnienie faktyczne powinno, więc zawierać wskazanie faktów, które wpłynęły zarówno na treść rozstrzygnięcie wydanego w określonej sprawie i wobec określonej osoby. Uzasadnienie prawne natomiast powinno zawierać wskazanie normy mającej zastosowanie w sprawie oraz jej wykładnię dokonaną w oparciu o ustalony w sprawie stan faktyczny. Innymi słowy powinna tu nastąpić interpretacja przepisu.

Organy obu instancji wskazały na fakty, które ich zdaniem decydowały o treści rozstrzygnięcia. Według organu I instancji okolicznością faktyczną, która zdecydowała o treści rozstrzygnięcia było to, iż akta administracyjne stanowią własność organu administracji zaś ich powielenie innymi technikami spowodowałoby powstanie nowych dokumentów, które mogłyby być wykorzystywane poza prowadzonym postępowaniem oraz to, iż skarżący nie wykazali ważnego interesu w uzyskaniu kserokopii dokumentów. Zaś na rozstrzygnięcie organu odwoławczego wpływ miało to, że jego zdaniem skarżący nie wykazali ważnego interesu w uzyskaniu wskazanych kserokopii dokumentów a organ I instancji stosownie do brzmienia art. 73 § 1 kpa zapewnił stronom postępowania administracyjnego wgląd w akta sprawy i korzystanie z nich na każdym jej etapie. Tak, więc nie można przyjąć, aby zaskarżone postanowienia nie posiadały uzasadnienia faktycznego.

Skarżący zarzucają zaskarżonym postanowieniem, że nie zawierają one uzasadnienia prawnego. Zdaniem Sądu brak uzasadnienia prawnego ma tu charakter pozorny. Pozorność braku uzasadnienia prawnego wynika z tego, że uzasadniając podstawę prawną rozstrzygnięć organy obu instancji, w kontekście stanu faktycznego sprawy administracyjnej, skupiły się na wykładni przepisu art. 73 § 2 kpa, który uznały za mający zastosowanie do oceny wniosku skarżący, a nie na wykładni przepisu art. 73 § 1 kpa. Nie oznacza to jednak, że należy przyjąć brak prawnych składników uzasadnienia postanowień organów obu instancji czy też ich nietrafność, jeżeli już konkretne elementy odnoszące się do art. 73 § 1 kpa się pojawiły.

W ocenie Sądu brak jest też podstaw do stwierdzenia nieważności zaskarżonych postanowień. Na mocy unormowania art. 126 kpa stwierdzenie nieważności postanowień odbywa się na mocy unormowania art. 156 § 1 pkt 1 - 7 kpa.

Zaskarżone postanowienia wydane zostały bez naruszenia przepisów o właściwości, oparte zostały na wadliwej ustalonej podstawie prawnej, ale jednak nie można przyjąć, aby wydane zostały bez podstawy prawnej. Oba postanowienia nie naruszają prawa w sposób rażący, gdyż odmiennej interpretacji przepisu art. 73 § 1 i 2 kpa nie można traktować jako rażącego naruszenia prawa. Z akt sprawy nie wynika, aby będącą przedmiotem rozpoznania w postępowaniu sądowoadministracyjnym sprawa administracyjna była poprzednio przedmiotem innego ostatecznego rozstrzygnięta. Adresatami zaskarżonych postanowień byli skarżący, w związku z czym nie można przyjąć, aby skierowane zostały one do osób nie będących stronami w sprawie. Oba zaskarżone postanowienia są również wykonalne i nie zawierają wad skutkujących ich nieważnością z mocy samego prawa.

W tym stanie rzeczy, Wojewódzki Sąd Administracyjny biorąc pod uwagę powyższe rozważania w stosunku do zaskarżonych postanowień nie mógł stwierdzić ich niezgodności z przepisami prawa, uzasadniającej ich uchylenie bądź nieważność. W związku z tym Sąd, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) oddalił skargę.

orzecznictwo nsa
orzecznictwo
Oceń jakość naszego artykułu:
Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
KOMENTARZE
(0)