Tezy
- Obowiązkiem organów administracji publicznej państw członkowskich jest stosowanie wewnętrznęgo prawa w odniesieniu do porządku prawnego unijnego i zgodności z celami norm wspólnotowych.
- Płatność ONW do gruntów rolnych położonych w gminach miejsko-wiejskich, przysługuje wyłącznie do obszarów wiejskich tj. obszarów położonych poza granicami administracyjnymi miasta.
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Elżbieta Trykoszko (spr.), Sędziowie asesor WSA Małgorzata Roleder, sędzia NSA Anna Sobolewska-Nazarczyk, Protokolant Elżbieta Stasiewicz, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 13 listopada 2007 r. sprawy ze skargi W. R. na decyzję Dyrektora P. Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Ł. z dnia [...] czerwca 2007 r. nr [...] w przedmiocie płatności z tytułu wspierania działalności rolniczej na obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania oddala skargę
Uzasadnienie
Wnioskiem z dnia [...].05.2006 r. W. R. wystąpił do Kierownika Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w B.
o przyznanie płatności z tytułu wspierania działalności rolniczej na obszarach
o niekorzystnych warunkach gospodarowania (płatności ONW) za rok 2006, wskazując powierzchnię gruntów rolnych 148,91 ha, położonych w obrębie: D. D., F. M. oraz W.. Decyzją z dnia [...]04.2007 r. organ I instancji, powołując się na art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 28.11.2003 r. o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich ze środków pochodzących z Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej oraz przepisy Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14.04.2004 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na wspieranie działalności rolniczej na obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania objętej planem rozwoju obszarów wiejskich, przyznał skarżącemu płatność ONW w łącznej kwocie 3831,61 złotych, tj. przy przyjęciu, że łączna powierzchnia działek rolnych położonych w strefie obszarów o niekorzystnych warunkach gospodarowania wynosi jedynie 19,34 ha, bo nie dotyczy działek położonych w obrębie W. o powierzchni 129,57 ha.
W odwołaniu od tej decyzji W. R. podniósł, że pominięcie powierzchni 129,57 ha nastąpiło bez podania przyczyny. W biurze powiatowym ARiMR, do którego na wezwanie stawił się w marcu 2007 r., poinformowano skarżącego, iż płatność ONW nie dotyczy gruntów położonych w granicach administracyjnych miasta. Zdaniem strony mylne jest założenie, że obszar wiejski oznacza wyłącznie grunty rolne położone w administracyjnych obrębach sołectw. W ten sposób wyeliminowano bezpodstawnie z dopłat ONW grunty rolne położone w W.. Obręb jest pojęciem geodezyjnym i nie może stanowić podstawy uznania go za obszar wiejski czy miejski. O tym decyduje nie przynależność administracyjna, lecz charakter wykorzystania gruntów.
Dyrektor P. Oddziału Regionalnego ARiMR w Ł. po rozpatrzeniu powyższego odwołania decyzją z dnia [...]06.2007 r. orzekł o utrzymaniu w mocy decyzji pierwszoinstancyjnej. Organ odwoławczy stwierdził, że wykaz obszarów ONW, z wyszczególnieniem gmin wiejskich i części wiejskiej gmin miejsko-wiejskich oraz obrębów geodezyjnych zaliczonych do poszczególnych stref w ramach obszarów ONW zawiera załącznik nr 2 Rozporządzenia RM z dnia 14.04.2004 r., przywołanego jako podstawa prawna decyzji. Do obszarów ONW w wiejsko-miejskiej gminie W. rozporządzenie zaliczyło wyłącznie część wiejską, o czym świadczy zapis " w. W.". Do części wiejskiej Gminy W. należą wszystkie obręby, poza obrębem miasta W.. Działki rolne skarżącego leżą zaś w obrębie miasta W. a związku z tym płatności ONW na te grunty nie przysługują. Niedopuszczalne jest przyznawanie - jak dodał organ - płatności ONW do działek położonych poza strefami ONW wyznaczonymi na podstawie rozporządzenia.
W wywiedzionej do sądu administracyjnego skardze na powyższą decyzję, W. R. zarzucił decyzjom obu instancji obrazę przepisu art. 107 kpa oraz zasad ogólnych zawartych w art. 6, 7 i 10 kpa, brak wyjaśnienia wszystkich okoliczności faktycznych i prawnych mających wpływ na wynik sprawy, a także obrazę art. 1ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28.11.2003 r. o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich ze środków pochodzących z Sekcji Gwarancji EFOiGR w związku z art. 19
i 20 Rozporządzenia Rady Europy Nr 1257/1999 z dnia 17.05.1999 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich z EFOiGR. Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej jej wydanie decyzji organu I instancji. Zdaniem strony wszelkie ustawy regulujące status gruntów dla celów określenia ich rodzaju (przeznaczenia) nakazują badać przede wszystkim miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, a następnie dane z ewidencji gruntów. Planu miejscowego dla obszaru, na którym położone są grunty sporne, nie ma, zaś z ewidencji wynika wprost, że grunty te są gruntami rolnymi. Nadto różnie może być interpretowany zapis, iż " w - oznacza wiejską część gminy miejsko
-wiejskiej". Dla strony skarżącej wiejską częścią gminy jest każdy obszar wykorzystywany rolniczo, znajdujący się poza terenami zwartej zabudowy. Skarżący wyraził stanowisko, że cytowane rozporządzenie zawierające wykaz obszarów ONW, zostało wydane wbrew delegacji ustawowej, która dla określenia przez Radę Ministrów przestrzennego zasięgu wdrażania pomocy finansowej na działania objęte planem pomocy, nakazała uwzględnienie ustaleń dokonanych z Komisją Europejską. Art. 19 Rozporządzenia Rady Europy (WE) Nr 1257/99 określił wyraźnie przesłanki uznania obszaru za tereny o mniej korzystnych warunkach gospodarowania nie wiążąc w żadnym z trzech wylistowanych tam punktów pojęcia "obszar" z pojęciem "obręb geodezyjny", czy też "część wiejska gminy wiejsko-miejskiej". Nie istnieje żaden przepis Komisji Europejskiej, który zmieniałby zasady określone w art. 19 Rozporządzenia Rady Europy na korzyść Polski czy ogólnie przyjętej przez organa
w niniejszej sprawie interpretacji cytowanego przepisu.
Organ w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Skarga jest niezasadna i jako taka podlegała oddaleniu.
Stosownie do dyspozycji art.3 § 1 i 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. ) - zwanej dalej ustawą p.p.s.a. sąd administracyjny bada legalność zaskarżonej decyzji administracyjnej , to jest jej zgodność z prawem materialnym określającym prawa i obowiązki stron oraz prawem procesowym regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej i oceny tej dokonuje w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Sąd administracyjny nie jest natomiast uprawniony do badania słuszności czy celowości konkretnych rozstrzygnięć.
Rozpoznając niniejszą skargę w ramach zakreślonych przepisem art. 3 p.p.s.a., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku nie dopatrzył się,
aby zaskarżona decyzja naruszała prawo materialne oraz przepisy proceduralne. Należy przy tym uznać, że podjęte rozstrzygnięcie poprzedzone było szczegółową
i wyczerpującą analizą zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Ustalony na tej podstawie stan oraz zastosowane przepisy prawa, jak i sposób ich interpretacji nie budzi wątpliwości. Sąd uznał zatem ,że organ administracji przestrzegał zasady dochodzenia prawdy materialnej (art. 7 kpa) oraz prawidłowo informował skarżącego o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogły mieć wpływ na jego prawa
i obowiązki będące przedmiotem postępowania administracyjnego. Ustalony przez organ administracji stan faktyczny oraz zastosowane przepisy prawa , jak i sposób ich interpretacji nie budzą wątpliwości, zaś zaskarżona decyzja zawiera wszystkie wymagane przez prawo elementy składowe ( art. 107 kpa).
Rozpatrując niniejszą sprawę wskazać należy, że warunkiem otrzymania płatności ONW jest spełnienie przesłanek, o których mowa w § 2 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 kwietnia 2004 roku w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na wspieranie działalności rolniczej na obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania objętej planem rozwoju obszarów wiejskich (Dz. U. 2004 r., Nr 73, poz. 657 ze zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Zgodnie z tym przepisem płatność ONW udzielana jest producentowi rolnemu, jeżeli łączna powierzchnia działek rolnych położonych
na obszarach o niekorzystnych warunkach gospodarowania, zwana dalej "obszarami ONW", na których jest prowadzona działalność rolnicza, wynosi co najmniej hektar. Powyższą przesłankę spełnił skarżący, jak wynika to z materiału dowodowego zebranego w postępowaniu administracyjnym, jednakże kwestionował powierzchnię gruntów rolnych zaliczonych do obszarów ONW.
Zgodnie z § 4 ust. 5 rozporządzenia wykaz obszarów ONW
z wyszczególnieniem gmin wiejskich i części wiejskiej gmin miejsko-wiejskich oraz obrębów geodezyjnych zaliczonych do poszczególnych stref w ramach obszarów ONW zawiera załącznik nr 2 do rozporządzenia. W części A załącznika - Gminy zaliczone do poszczególnych obszarów ONW - ONW nizinne strefa II
- województwo p. - kod statystyczny GUS [...], istnieje zapis
"w. W.". Zapis ten według legendy oznacza wiejską część gminy miejsko-wiejskiej. Należy zatem podzielić pogląd organów administracji, że zgodnie z tym załącznikiem płatności z tytułu ONW przysługują do wiejskiej części gminy miejsko
-wiejskiej W., z wyłączeniem z tych obszarów terenów miejskich.
Wobec powyższego uznać należy, że działki rolne znajdujące się w obrębie miasta W., a te stanowią większość z nieruchomości rolnych skarżącego
- 129,57 ha, na których prowadzona jest działalność rolnicza nie są położone
w obszarze o niekorzystnych warunkach gospodarowania. Nie można się bowiem zgodzić z twierdzeniem skarżącego, że przez część wiejską Gminy W., wskazaną w części A załącznika należy rozumieć obszar Gminy, na którym faktycznie prowadzona jest działalność rolnicza, o której mowa w § 2 rozporządzenia. Powyższy pogląd znajduje odzwierciedlenie w obowiązujących przepisach prawa. Należy również podkreślić, że wykaz obszarów ONW stanowiący załącznik Nr 2 rozporządzenia zaliczając do tych obszarów część wiejską gminy W. nie operuje obrębami ewidencyjnymi. Powyższe rozporządzenie należy interpretować w zgodności z unijnymi unormowaniami regulującymi kwestie wsparcia producentów rolnych przez Europejski Fundusz Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFO
i GR). Do tej regulacji wprost nawiązuje § 2 ust. 1 pkt 2 cytowanego wyżej rozporządzenia, przywołujący Rozporządzenie Rady (WE) Nr 1257/1999 z 17 maja 1999 r. w sprawie wsparcia rozwoju wsi przez Europejski Fundusz Orientacji
i Gwarancji Rolnej. W preambule tego rozporządzenia w punkcie 9-tym stwierdzono, iż ramy zreformowanej polityki rozwoju wsi powinny objąć wszystkie obszary wiejskie Wspólnoty. W ocenie Sądu w świetle punktu 9 preambuły przedmiotowego rozporządzenia nie doszło zatem do naruszenia art. 19 i 20 niniejszej regulacji,
jak również nie zachodziła potrzeba występowania do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z pytaniem prejudycjalnym dotyczącym wykładni przepisów art. 19
i 20, ponieważ cele i zakres ich stosowania są jasno określone w preambule
do tegoż rozporządzenia.
Obowiązkiem organów administracji publicznej państwa członkowskich jest stosowanie wewnętrznego prawa w odniesieniu do porządku prawnego unijnego
i w zgodności z celami norm wspólnotowych. W sytuacji, gdy wykaz obszarów ONW stanowiący załącznik nr 2 do rozporządzenia Rady Ministrów do takich obszarów zaliczył grunty wiejskie gminy W., obowiązkiem agencji było wyjaśnienie położenia działek ewidencyjnych skarżącego i określenia, które z nich i w jakiej części stanowią obszar wiejski gminy W., a które leżą w granicach administracyjnych miasta i jako grunty miejskie nie mogą być objęte dopłatami ONW.
Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie prowadzi
do wniosku, że przeprowadzone w tej mierze ustalenia odpowiadają prawu. Położenie działek zgłoszonych przez skarżącego we wniosku zostało jasno
i precyzyjnie określone. Podzielić przy tym należy stanowisko organu,
że w indywidualnych sprawach nie występuje konieczność występowania do starosty zawiadującego powiatowym zasobem geodezyjnym o udostępnianie danych, ponieważ Agencja prowadzi w formie elektronicznej ewidencję producentów gospodarstw rolnych oraz ewidencję wniosków o przyznanie płatności, oparte
na danych zawartych w ewidencji gruntów i budynków, corocznie przy tym aktualizowaną na podstawie danych pobranych od starosty z bazy danych ewidencji gruntów i budynków na podstawie art. 24 ust. 4 ustawy z dnia 17 maja 1989 roku Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. Nr 240, poz. 2027 ze zm.). Fakt położenia działek skarżącego o powierzchni łącznej 129,57 ha w obrębie miasta W. nie budził wątpliwości i nie kwestionuje tej okoliczności również sam skarżący.
Mając powyższe na względzie zaskarżona decyzja odpowiada prawu, dlatego też skarga podlegała oddaleniu na podstawie art. 151 ustawy - Prawo
o postępowaniu przed sądami administracyjnymi z dnia 30.08.2002 r. (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).