Tezy
Przedmiotem skargi kasacyjnej może być tylko orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego /art. 173 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ i to rozstrzygnięcie zawarte w sentencji, czy to wyroku, czy też postanowienia, a nie akt lub czynność organu administracji publicznej, czy też orzeczenie Sądu, jakie w ocenie strony skarżącej winno być jeszcze zawarte w zaskarżonym orzeczeniu Sądu. Postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym jako sądem II instancji, nie jest co do zasady powtórnym rozpatrzeniem sprawy.
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Małgorzaty F., Mirosława F. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 stycznia 2005 r. IV SA/Wa 704/04 w sprawie ze skargi Małgorzaty F. i Mirosława F. na decyzję Ministra Środowiska z dnia 9 czerwca 2004 r. (...) w przedmiocie odmowy uzupełnienia decyzji dotyczącej odmowy ustalenia odszkodowania postanawia - odrzucić skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 stycznia 2005 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy ze skargi Małgorzaty F. i Mirosława F. na decyzję Ministra Środowiska z dnia 9 czerwca 2004 r. stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji, którą to decyzją utrzymano w mocy decyzję Wojewody Ś. z dnia 18 sierpnia 2003 r. odmawiającą uzupełnienia własnej decyzji z dnia 10 lipca 2003 r. o pouczenie o przysługujących środkach odwoławczych od tej decyzji. Wojewoda Ś. decyzją z dnia 10 lipca 2003 r. odmówił ustalenia odszkodowania od Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w K. polegającego na odtworzeniu ubezpieczenia brzegu zbiornika Tresna wraz z ciągiem spacerowym w rejonie Hoteli "O." w T. przy ul. N. J.
W ocenie Ministra Środowiska Wojewoda Ś. zasadnie odmówił uzupełnienia własnej decyzji z dnia 10 lipca 2003 r., gdyż stosownie do treści art. 107 par. 1 Kpa zawiera ona niezbędne pouczenie o dopuszczalności wniesienia powództwa do sądu zgodnie z treścią art. 186 ust. 4 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne /Dz.U. nr 115 poz. 1229 ze zm./. Przepisy kodeksu postępowania administracyjnego nie nakładają na organy administracji publicznej obowiązku wskazywania stronom konkretnego sądu powszechnego, do którego należy wystąpić z powództwem, gdyż zagadnienia te są regulowane przez kodeks postępowania cywilnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny rozpoznający skargę na decyzję Ministra Środowiska stwierdził, iż organ ten wydając zaskarżoną decyzję rażąco naruszył przepis art. 111 Kpa, skoro rozpoznał niedopuszczalny środek odwoławczy wniesiony przez skarżących na rozstrzygnięcie Wojewody Śląskiego z dnia 18 sierpnia 2003 r., odmawiające uzupełnienia o pouczenie własnej decyzji z dnia 10 lipca 2003 r., a które błędnie organ nazwał decyzją, gdyż w istocie jest postanowieniem wydanym na podstawie art. 123 Kpa, od którego nie przysługuje zażalenie.
W tym stanie rzeczy należało w ocenie Sądu zaskarżoną decyzję wyeliminować z obrotu prawnego, jako że jest ona dotknięta kwalifikowaną wadą prawną, o jakiej mowa w art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa i dlatego należało stwierdzić jej nieważność, o czym też orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 145 par. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./.
Skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 stycznia 2005 r. wnieśli Mirosław F. i Małgorzata F. zaskarżając powyższy wyrok "w części dotyczącej pkt I sentencji tegoż wyroku, o ile ogranicza się jedynie do stwierdzenia nieważności decyzji Ministra Środowiska z dnia 9.06.2005 r., a odmawia stwierdzenia nielegalności wszystkich następnych decyzji po ostatecznej decyzji Wojewody B. z dnia 29.04.1992 r."
Pełnomocnik skarżących załączając do wniesionej kasacji pełnomocnictwo skarżących upoważniające go do sporządzenia skargi kasacyjnej przedstawił zarzut "naruszenia przepisów postępowania, a szczególności art. 135 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy".
Wskazując na powyższy zarzut skarżący wnieśli o przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania w części dotyczącej rozstrzygnięcia pozostałych wniosków skargi z dnia 15.07.2004 r. i stwierdzenia nielegalności:
- decyzji Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa zadnia 5.10.1992 r.
- ponownego przeprowadzenia rozprawy wodnoprawnej - najpierw przez Wojewodę B., a następnie po reformie administracyjnej państwa przez Wojewodę Ś. - na podstawie bezprawnej decyzji Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 5.10.1992 r.
- decyzji Wojewody Ś. z dnia 10.07.2003 r., jako rozstrzygającej ponownie również na podstawie przepisów Prawo wodne sprawę już raz ostatecznie rozstrzygniętą kilka lat wcześniej mocą decyzji Wojewody B. z dnia 29.04.1992 r.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Badając wniesioną skargę kasacyjną należało w pierwszej kolejności ustalić, czy kasacja nie zawiera takich braków, które uniemożliwiają jej merytoryczne rozpoznanie. Analizując w tym zakresie kasację stwierdzić trzeba, iż dotknięta jest ona wadą nieusuwalną z uwagi na brak przedmiotu zaskarżenia i z tych przyczyn podlega odrzuceniu.
Na wstępie trzeba zaznaczyć, iż Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznający niniejszą skargę kasacyjną miał na uwadze fakt, iż skarżący wystąpili z wnioskiem o uzupełnienie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 21 stycznia 2005 r. Wniosek ten postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 15 kwietnia 2005 r. został oddalony, a postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 września 2005 r. oddalone zostało też zażalenie wniesione przez skarżących.
Zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 21 stycznia 2005 r. stwierdzał nieważność zaskarżonej decyzji tj. decyzji Ministra Środowiska z dnia 9 czerwca 2004 r. Tymczasem wniesiona kasacja nie kwestionuje treści tego orzeczenia, ale kwestionuje brak rozstrzygnięcia wyrokiem Sądu kwestii w odniesieniu, do których skarżący zarzucali bezprawność działania organów administracji.
Stwierdzić trzeba, iż przedmiotem skargi kasacyjnej może być tylko orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego /art. 173 par. 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi/ i to rozstrzygnięcie zawarte w sentencji, czy to wyroku, czy też postanowienia, a nie akt lub czynność organu administracji publicznej, czy też orzeczenie Sądu, jakie w ocenie strony skarżącej winno być jeszcze zawarte w zaskarżonym orzeczeniu Sądu. Postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym jako sądem II instancji, nie jest co do zasady powtórnym rozpatrzeniem sprawy. Należy to podkreślić, gdyż jak wskazuje na to treść wniesionej kasacji wnioski przedstawione przez stronę skarżącą nie rozróżniają granic w jakich może orzekać Sąd Wojewódzki i Naczelny Sąd Administracyjny. Tymczasem zakres rozpatrzenia sprawy przez Naczelny Sąd Administracyjny jest ograniczony przede wszystkim do treści zaskarżonego orzeczenia Sądu pierwszej instancji. Nie jest to oczywiście jedyne ograniczenie, ale istotne w przedmiotowej sprawie z
uwagi na wnioski przedstawione w rozpatrywanej kasacji.
Z tego tytułu skarga kasacyjna podlegała odrzuceniu jako niedopuszczalna z "innych przyczyn" /art. 178 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi/.
Zauważyć należy, iż nie ma żadnych przeszkód, aby skarżący wystąpili do organów administracji ze stosownymi wnioskami zmierzającymi do usunięcia z obrotu prawnego kwestionowanych przez nich orzeczeń.
W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny wniesioną skargę kasacyjną odrzucił na podstawie art. 180 w zw. z art. 178 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.