Tezy
Analiza przepisów ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska /Dz.U. nr 62 poz. 627 ze zm./ nie daje podstaw prawnych do twierdzenia, że przekroczenie norm należy stwierdzać na podstawie zarówno kontroli lub innych ustaleń organu i jednocześnie pomiarów dokonywanych przez podmiot korzystający ze środowiska, nawet w sytuacji gdy jest on zobowiązany do dokonywania ciągłych pomiarów.
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz, Sędziowie NSA Barbara Adamiak, Zofia Flasińska (spr.), Protokolant Marcin Sikorski, po rozpoznaniu w dniu 1 marca 2006 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. sp. z o.o. w P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 lutego 2005 r. sygn. akt IV SA/Wa 896/04 w sprawie ze skargi A. sp. z o.o w P. na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] października 2004 r. Nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary biegnącej za przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu oddala skargę kasacyjną
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 18 lutego 2005r. oddalił skargę złożoną przez spółkę "A." sp. z o.o. z siedzibą w P. na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] października 2004 r., znak [...], którą utrzymana została w mocy decyzja Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w Warszawie z dnia [...] czerwca 2004 r., znak [...], w przedmiocie wymierzenia kary biegnącej za przekroczenie przez spółkę "A." dopuszczalnego poziomu hałasu.
W uzasadnieniu orzeczenia Sąd I instancji przyjął, że kara biegnąca ustalona na podstawie kontroli hałasu w dniu 26 kwietnia 2004 r. wymierzona została prawidłowo, tj. zgodnie z odpowiednimi przepisami ustawy z dnia 27 kwietnia 2001r. - Prawo ochrony środowiska (Dz.U. Nr 62, poz.627 z późn.zm.).
Oddalając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, iż spełnione zostały w niniejszej sprawie wszystkie warunki określone w art. 298 ust. l pkt 5 oraz w art. 299 ust. l pkt 1 ustawy Prawo ochrony środowiska. Skarżący przekroczył poziom dopuszczalnej emisji hałasu ustalony w ostatecznej decyzji Starosty P. z dnia [...] czerwca 2003 r., znak [...], na 50 dB w porze dziennej i 40 dB w porze nocnej. Kontrolne pomiary przeprowadzone przez Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Warszawie w dniu 26 kwietnia 2004 r. wykazały przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu o 2,9 dB w porze dnia oraz 12,4 dB w porze nocy. Z tych względów skarżąca spółka obciążona została karą biegnącą naliczoną według stawek wskazanych w obwieszczeniu Ministra Środowiska z dnia 21 października 2003 r. w sprawie wysokości stawek kar za przekroczenie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi oraz za przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu, na rok 2004 (M.P. Nr 50, poz. 783) osobno dla pory dnia i osobno dla
pory nocy, ustalając termin ich naliczania od dnia następnego po zakończeniu pomiarów.
Zdaniem Sądu pierwszej instancji skarżący nietrafnie wywodził w trakcie rozprawy, iż zgodnie z art. 299 ust. l Prawa ochrony środowiska możliwość stwierdzenia przekroczenia lub naruszenia norm ochrony środowiska (w tym dopuszczalnego poziomu dźwięku) uzależniona jest od zanalizowania zarówno wyników kontroli przeprowadzonej przez inspektora ochrony środowiska, jak i pomiarów prowadzonych przez kontrolowanego. W motywach wyroku Sąd Wojewódzki podniósł, że organ wyczerpująco wyjaśnił zarówno przesłanki, jakimi kierował się lokując punkty pomiaru tła akustycznego, jak i przyczyny faktu, iż w porze nocnej wartość tła akustycznego jest wyższa niż w porze dziennej. Ponadto uznał, że brak jest podstaw prawnych do naliczania kary w sposób proponowany przez skarżącego. Zdaniem Sądu pierwszej instancji sposób naliczania kary polega na prostym pomnożeniu wartości przekroczenia dopuszczalnego poziomu hałasu (liczby decybeli) przez stawkę kary przewidzianą dla przedziału przekroczenia, w którym wskazana wyżej wartość się
mieści. Jeśli zatem skarżący przekroczył dopuszczalny poziom hałasu (w porze nocnej) o 12,4 dB, to te 12,4 dB należało pomnożyć przez 25,66 zł, tj. przez stawkę kary obowiązującą dla przedziału naruszeń 10-15 dB. W przepisach prawa, zdaniem Sądu pierwszej instancji, brak jest również wyraźnej podstawy do uprzywilejowania podmiotu, który dopuścił się naruszenia według zasad naliczania kary wywodzonych przez stronę skarżącą. Nadto w uzasadnieniu wyroku Sąd Wojewódzki uznał, że zasadność nałożenia kary za przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu nie zależy od faktu istnienia terenów niezabudowanych w bezpośrednim sąsiedztwie terenu zakładu.
Skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego od powyższego wyroku złożyła Spółka "A." Sp. z o.o. z siedzibą w P., domagając się uchylenia w całości wyroku wydanego przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w dniu 18 lutego 2005r. i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, a także zasądzenia na rzecz skarżącej kosztów postępowania kasacyjnego.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. naruszenie art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej P.p.s.a., polegające na nierozpoznaniu wszystkich zarzutów zgłoszonych przez skarżącego w skardze z dnia 5 listopada 2004 r. i na rozprawie w dniu 18 lutego 2005 r. oraz innych, do których uwzględnienia Sąd był zobowiązany, w tym: nieuwzględnienie przepisu art. 138 k.p.a. (t. j. z 2000 r. Dz. U. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) oraz nieuwzględnienie faktu nieważności decyzji, wynikającej z przepisu art. 11 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 627 ze zm.), a także nieuwzględnienie przepisu art. 2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483).
Ponadto zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie prawa materialnego, tj.
1) art. 138 k.p.a. poprzez uznanie, iż nie znajdzie on zastosowania w omawianej sprawie i przyjęcie, iż organ odwoławczy rozpatrujący odwołanie ogranicza się jedynie do kontroli decyzji organu pierwszej instancji, a przy tym jest zobowiązany do ponownego rozstrzygnięcia sprawy na podstawie stanu prawnego i faktycznego obowiązującego w dniu rozpatrywania odwołania;
2) art. 11 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 627 ze zm.) poprzez jego niewłaściwe zastosowanie - a właściwie uznanie, iż nie znajdzie zastosowania - i przyjęcie, iż nie zachodzi w omawianym przypadku nieważność decyzji;
3) art. 2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483) poprzez jego niewłaściwe zastosowanie - uznanie, iż nie znajdzie zastosowania - i przyjęcie, iż uprzywilejowanie podmiotu w zakresie sposobu obliczania kary biegnącej wymaga wyraźnego wskazania w przepisach prawa, a w konsekwencji dopuszczalne jest obciążenie podmiotu korzystającego ze środowiska karą biegnącą za przekroczenie dopuszczalnych norm poziomu hałasu w środowisku będące wynikiem działania osób trzecich,
4) art. 299 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 627 ze zm.) poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, iż wojewódzki inspektor ochrony środowiska stwierdza przekroczenie lub naruszenie dopuszczalnym norm poziomu hałasu, według swojego wyboru, na podstawie kontroli lub pomiarów prowadzonych przez podmiot korzystający ze środowiska,
5) art. 298 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 627 ze zm.) poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, iż kara biegnąca za przekroczenie dopuszczalnych norm hałasu nie powinna uwzględniać wartości tła akustycznego, które jest zupełnie niezależne od podmiotu korzystającego ze środowiska, a jest wynikiem działania osób trzecich;
6) § 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 września 2001 r. w sprawie wysokości jednostkowych stawek kar za przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu (Dz. U. Nr 120, poz. 1285) w treści uwzględniającej Obwieszczenie Ministra Środowiska z dnia 21 października 2003 r. w sprawie wysokości stawek kar za przekroczenie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi oraz za przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu na rok 2004 (M. P. Nr 50, poz. 783) poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, iż obliczanie wysokości kary biegnącej powinno następować na podstawie progresji globalnej;
7) przepisów Załącznika nr 7 (Metodyka referencyjna oraz częstotliwość prowadzenia okresowych pomiarów hałasu w środowisku pochodzącego od instalacji lub zakładu) do Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 13 czerwca 2003 r. w sprawie wymagań w zakresie prowadzenia pomiarów wielkości emisji, dotyczących usytuowania punktu pomiaru poziomu hałasu, poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, iż punkt pomiarowy może zostać zlokalizowany na wysokości 2 metrów;
8) polskiej normy PN-N-01341 poprzez jej błędną wykładnię i przyjęcie, iż "porównywalnym miejscem" dla ustalenia poziomu tła akustycznego jest miejsce o 150-200 metrów bardziej oddalone od głównego źródła hałasu.
Zdaniem Spółki "A." Sąd pierwszej instancji nie odniósł się do części zarzutów zgłoszonych przez Skarżącego oraz pominął również inne zarzuty i okoliczności, co do których miał obowiązek ich rozważenia i uwzględnienia. Dotyczy to nieuwzględnienia i niewypowiedzenia się przez Sąd na temat przepisów art. 138 k.p.a., art. 11 ustawy Prawo ochrony środowiska oraz art. 2 Konstytucji RP.
W skardze kasacyjnej postawiono również zarzut pominięcia przez Sąd Wojewódzki zmiany przepisów prawa materialnego do jakiej doszło w trakcie postępowania administracyjnego. Zdaniem strony skarżącej podstawą wydania decyzji z dnia [...] października 2004 r. powinien być stan prawny i faktyczny obowiązujący w dniu wydania tej decyzji tj. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 29 lipca 2004 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku, które przewiduje wyższe dopuszczalne poziomy hałasu w środowisku niż poprzednio obowiązujące Rozporządzenie Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 13 maja 1998 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku.
Nadto w ocenie Skarżącego z gramatycznej wykładni przepisu art. 299 ust. 1 Prawa ochrony środowiska wynika, że podstawą do ustalenia kary biegnącej może być jedynie łączne skorzystanie z obu środków dowodowych określonych w tym przepisie tj.: na podstawie kontroli, a w szczególności dokonywanych w ich trakcie pomiarów albo innych ustaleń oraz pomiarów prowadzonych przez podmiot korzystający ze środowiska, obowiązany do dokonania takich pomiarów. Wyniki kontroli nie mogą być wystarczające dla wymierzenia kary, w przypadku gdy podmiot korzystający ze środowiska jest również zobowiązany do prowadzenia pomiarów we własnym zakresie. Spółka powołuje się przy tym na pogląd wyrażony przez K. Gruszeckiego w artykule "Kary pieniężne, a zanieczyszczenie środowiska", publ. Glosa 2002/6/1.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono także, że sposób ustalenia wysokości przekroczenia dopuszczalnych norm hałasu, który przyjęty został przez Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w Warszawie jako podstawa wymierzenia kary biegnącej w niniejszej sprawie nie znajduje potwierdzenia w przepisach prawa. Raportu pomiaru hałasu nr 271/04 wskazywał średni poziom tła akustycznego w porze nocnej na poziomie 47,4 dB lub 46,7 dB - w zależności od punktu pomiarowego. W takiej sytuacji już samo tło akustyczne stanowiło przekroczenie dopuszczalnych norm hałasu, co zdaniem Skarżącej Spółki spowodowało iż ponosi ona odpowiedzialność i związane z tym obciążenia finansowe za okoliczności i działania zupełnie niezależne od niej.
Zaakceptowany przez Sąd sposób wyliczenia kary przez Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w Warszawie, sugeruje istnienie progresji globalnej, polegającej na tym, że po przekroczeniu określonego progu, podwyższona stawka obowiązuje dla całej wartości przekroczenia. Zdaniem strony skarżącej jest to skala progresywna skokowa, co oznacza, że wyższe stawki obowiązują dopiero po przekroczeniu pewnego progu i płaci się je tylko od nadwyżki ponad pewien próg.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżąca Spółka powołała się również na błędy, do jakich doszło jej zdaniem, w pomiarze hałasu oraz tła akustycznego. Referencyjny punkt pomiarowy powinien być zlokalizowany na wysokości 4,0 m ? 0,2 m poza terenem, do którego władający instalacją posiada tytuł prawny. Tymczasem raport z pomiarów hałasu nr 271/04 z 26 kwietnia 2004 r. zlokalizował punkty pomiaru na wysokości 2 metrów. Nieprawidłowa była także wysokość 3,5 metra wskazana przez Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w Warszawie w piśmie z dnia 2 sierpnia 2004 r. Nieprawidłowo dokonano ponadto pomiaru tła akustycznego z uwagi na nieuwzględnienie poziomu hałasu emitowanego w pobliżu ulicy [...]. Dla określenia poziomu tła akustycznego zostały przyjęte punkty o około 150-200 metrów bardziej oddalone od ulicy [...], niż punkty dla których zostały ustalone przekroczenia dopuszczalnego poziomu hałasu. Nie jest to zdaniem Spółki "porównywalne miejsce". Wadliwie przyjęto także dla pory nocnej poziom
tła akustycznego wyższy niż dla pory dziennej. Zdaniem strony skarżącej nie został uwzględniony jednorazowy hałas do jakiego doszło podczas dokonywania pomiaru.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Skarga kasacyjna nie jest uzasadniona.
Oceniając zasadność zarzutów skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że kluczową dla rozpatrzenia skargi kasacyjnej kwestią prawną wymagającą rozważenia jest sposób wyliczenia kary biegnącej na podstawie art. 298 ust. 2 pkt 1 Prawa ochrony środowiska oraz skali zawartej w obwieszczeniu Ministra Środowiska z dnia 21 października 2003 r. w sprawie wysokości stawek kar za przekroczenie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi oraz za przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu na rok 2004.
Art. 298 ust. 2 pkt 1 Prawa ochrony środowiska wyraźnie stwierdza, że wymierzenie kary następuje poprzez ustalenie wymiaru kary biegnącej określającej dobową "stawkę kary", a nie stawki kary (w liczbie mnogiej). Nie do zaakceptowania w świetle brzmienia tego przepisu jest więc sposób ustalania kary proponowany przez stronę skarżącą, polegający na zastosowaniu skali progresywnej skokowej, co pozwalałoby na zastosowanie wyższej stawki dopiero po przekroczeniu pewnego progu i naliczenie kary według tej stawki tylko od nadwyżki ponad ten próg. W przypadku przyjęcia przez ustawodawcę tego sposobu ustalenia wymiaru kary biegnącej z przepisów prawa musiałoby jasno wynikać, że karę ustalaną na podstawie wyższej stawki nalicza się od nadwyżki, gdy tymczasem przepis art. 298 ust. 2 pkt 1 Prawa ochrony środowiska przewiduje zastosowanie tylko jednej stawki, a nie kilku stawek. Rozumowanie przedstawione przez stronę skarżącą w żaden sposób nie znajduje potwierdzenia w treści przepisów. Przedziały wymiaru kary są
precyzyjnie oznaczone w obwieszczeniu Ministra Środowiska z dnia 21 października 2003 r. w sprawie wysokości stawek kar za przekroczenie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi oraz za przekroczenie dopuszczalnego poziomu hałasu na rok 2004. Żaden zapis ustawy lub w/w obwieszczenia nie wskazuje, że karę w wyższej stawce wymierza się od nadwyżki ponad przekroczenie poziomu hałasu określonego w stawce ją poprzedzającej. Ustalony przez ustawodawcę sposób obliczania kary prowadzi więc do tego, że po przekroczeniu określonego progu decybeli, wyższa stawka obowiązuje dla całej wartości przekroczenia.
Nie może również zostać uwzględniony argument o zbytniej dotkliwości kary jaka jest wynikiem ustalania wysokości kary według stawek określonych w tabeli obwieszczenia. Stopień dotkliwości kary za przekroczenie poziomu hałasu określonego w zezwoleniu jest uzależniony od uciążliwości hałasu dla środowiska naturalnego i wzrasta wraz ze wzrostem natężenia tego hałasu.
Naczelny Sąd Administracyjny nie uznał również zarzutów skargi kasacyjnej dotyczących naruszenia art. 299 ust. 1 Prawa ochrony środowiska. Brzmienie tego przepisu, który wskazuje iż wojewódzki inspektor ochrony środowiska stwierdza przekroczenie lub naruszenie na podstawie: 1) kontroli, a w szczególności dokonywanych w ich trakcie pomiarów albo innych ustaleń (w obecnym brzmieniu: za pomocą innych środków dowodowych), 2) pomiarów prowadzonych przez podmiot korzystający ze środowiska, obowiązany do dokonania takich pomiarów, z zastrzeżeniem art. 305 ust.1 tej ustawy oznacza, że każdy z tych sposobów może stanowić podstawę do ustalenia kary z tym, że w tym drugim przypadku pomiary te muszą mieć charakter ciągły.
Należy jednak zauważyć, że nawet w sytuacji gdy wyniki pomiarów ciągłych za pomocą uwierzytelnionych urządzeń pomiarowych, umożliwiających podmiotowi korzystającemu ze środowiska automatyczny ciągły zapis wyników, nasuwają zastrzeżenia to stosuje się przepisy art. 299 - 304 Prawa ochrony środowiska, a więc stosuje się kontrolę.
Ponadto ust. 2 art. 299 ustawy Prawo ochrony środowiska wskazuje wyraźnie, że jeśli wojewódzki inspektor ochrony środowiska stwierdzi w toku przeprowadzonej kontroli przekroczenia lub naruszenia to zawiadamia podmiot korzystający ze środowiska, przekazując mu wyniki pomiarów w terminie 21 dni od wykonania pomiarów. W takim przypadku podmiot ten może celem konfrontacji przedstawić wyniki własnych pomiarów.
Według komentarza do ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska Prawo ochrony środowiska - komentarz pod redakcją J. Jendrośki, Wrocław 2001 str. 778, podstawę stwierdzenia przekroczenia (naruszenia) wymagań określonych decyzjami będących podstawą wymierzenia administracyjnej kary pieniężnej (art. 298), stanowią wyniki kontroli dokonanej przez organy inspekcji a w pewnych sytuacjach wyniki pomiarów ciągłych prowadzonych przez korzystającego ze środowiska.
Bezsporne jest, iż strona skarżąca pomiarów ciągłych w rozumieniu ustawy nie prowadziła. Jedynie jak wynika z decyzji starosty P. z [...] czerwca 2003r. strona miała wykonywać pomiary kontrolne, pierwszy po wykonaniu nakazanych zabezpieczeń w terminie do 31 października 2003r. a następne raz na dwa lata.
Zdaniem składu orzekającego analiza przepisów ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U. Nr 62, poz.627 z późn.zm.) nie daje podstaw prawnych do twierdzenia, że przekroczenie norm należy stwierdzać na podstawie zarówno kontroli lub innych ustaleń organu i jednocześnie pomiarów dokonywanych przez podmiot korzystający ze środowiska, nawet w sytuacji gdy jest on zobowiązany do dokonywania ciągłych pomiarów.
W niniejsze sprawie strona wnosząca skargę kasacyjną kwestionowała także wysokość umiejscowienia punktu pomiarowego podczas przeprowadzania kontroli przez Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska w Warszawie. Strona skarżąca podnosiła także kwestię nieuwzględnienia w wynikach pomiaru tła akustycznego.
Wysokość umiejscowienia punktu pomiarowego jest określona w załączniku nr 7 do obowiązującego w dacie pomiaru Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 13 czerwca 2003 r. w sprawie wymagań w zakresie prowadzenia pomiarów wielkości emisji. Rozporządzenie rozróżnia dwie kategorie punktów pomiarowych 1) punkty referencyjne i 2) punkty pozostałe. Zgodnie z określonymi w rozporządzeniu kryteriami lokalizacji referencyjnych punktów pomiarowych referencyjny punkt pomiarowy lokalizuje się na wysokości 4,0 m ? 0,2 m poza terenem, do którego władający instalacją posiada tytuł prawny. Jeżeli w miejscu lokalizacji punktu referencyjnego znajdują się przeszkody na drodze rozprzestrzeniania się dźwięku (mur, płot, budynek), punkt sytuowany jest na wysokości minimum 0,5 m nad tą przeszkodą. Rozporządzenie zaleca, aby każdy przypadek traktowany był indywidualnie, w zależności od wielkości zakładu, liczby źródeł oraz celu pomiarów emisji hałasu.
Powoływana przez stronę skarżącą właściwa dla lokalizacji punktu pomiarowego wysokość 4 m nad poziomem terenu przewidziana jest w rozporządzeniu w przypadku lokalizacji pozostałych punktów pomiarowych do pomiarów na obszarach przewidzianych pod zabudowę jednorodzinną, wymagającą prawnej ochrony przed hałasem. Jest to szczegółowa lokalizacja przewidziana dla konkretnego przypadku.
W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie ma również podstaw do uwzględnienia zarzutów skargi kasacyjnej w zakresie pominięcia pomiarów tła akustycznego. Jak wynika z raportu pomiaru hałasu tło akustyczne było przedmiotem badania i zostało uwzględnione w wynikach kontroli.
Nietrafny jest również zarzut zastosowania w zaskarżonej decyzji Rozporządzenia Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 13 maja 1998 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (Dz.U nr 66, poz. 436) zamiast nowego Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 29 lipca 2004 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (Dz.U. nr 178, poz. 1841) albowiem zarówno wielkości przekroczenia jak i obowiązujące dla nich stawki stosuje się biorąc pod uwagę datę przekroczenia dopuszczalnego poziomu hałasu ustalonego decyzją. W dacie przekroczenia dopuszczalnego poziomu hałasu obowiązywało Rozporządzenie Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 13 maja 1998 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (Dz.U nr 66, poz. 436) i Obwieszczenie Ministra Środowiska z dnia 21 października 2003r. w sprawie wysokości stawek kar za przekroczenie warunków wprowadzania ścieków do wód lub do ziemi oraz za przekroczenie dopuszczalnego poziomu
hałasu, na rok 2004 (M.P. z 2003r., nr 50, poz. 783). Na podstawie tych właśnie przepisów wydana została decyzja Starosty P. z [...] czerwca 2003r. określająca wielkość dopuszczalnej emisji hałasu do środowiska w warunkach normalnego funkcjonowania instalacji. Prawidłowo przyjęto więc w/w przepisy jako podstawę do ustalenia wielkości stwierdzonego przekroczenia a następnie wielkości kary biegnącej zarówno przez organ I jak i II instancji. Natomiast nowe wartości dopuszczalnego poziomu hałasu określone w Rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 29 lipca 2004 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (Dz.U. nr 178, poz. 1841) mają wpływ na ustalenie nowej wielkości kary biegnącej już po dacie jego wejścia w życie a więc po dniu 1 lipca 2004r. Z tego względu Starosta P. decyzją z [...] sierpnia 2004r. ustalił nowy dopuszczalny poziom hałasu właśnie na podstawie nowego Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 29 lipca 2004 r. W tej sytuacji decyzja Starosty P. z [...] sierpnia 2004r. będzie
podstawą do ustalenia nowej kary biegnącej z uwzględnieniem treści tej decyzji - oczywiście jeżeli przekroczenie nadal istnieje.
Również zarzut nieuwzględnienia przez Sąd I instancji naruszenia przez organ odwoławczy art. 138 k.p.a. nie znajduje usprawiedliwionych podstaw. Organ odwoławczy dokładnie przeanalizował cały zebrany materiał dowodowy, omówił wszystkie przesłanki wydania decyzji przez organ I instancji i ustosunkował się do zarzutów odwołania. Wyjaśnił bardzo dokładnie miejsca usytuowania punktów pomiarowych jak i tła akustycznego, a zwłaszcza wątpliwości strony skarżącej dotyczące wyższego poziomu tła akustycznego w nocy niż w dzień. Ta różnica jest wynikiem większej ilości operacji lotniczych na pobliskim lotnisku Warszawa Okęcie w godzinach nocnych niż w ciągu dnia.
Zaskarżonemu wyrokowi strona wnosząca skargę kasacyjną zarzuciła ponadto naruszenie prawa procesowego w postaci naruszenia art. 134 P.p.s.a. i nieuwzględnienie zarzutów zawartych w skardze oraz zgłoszonych na rozprawie. W tym miejscu należy zauważyć, że podczas rozprawy zgłoszony został zarzut pominięcia pomiarów przeprowadzonych samodzielnie przez stronę skarżącą i wymierzenia kary tylko w oparciu o dane z kontroli przeprowadzonej przez wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska oraz zarzut zbyt niskiego usytuowania punktów kontrolnych, tzn. na wysokości 2 m nad poziomem terenu zamiast na wysokości 4 m nad poziomem terenu.
NSA nie podziela także zarzutu naruszenia przez WSA w Warszawie przepisu art. 134 P.p.s.a. Do obydwu w/w zarzutów Sąd pierwszej instancji odniósł się w uzasadnieniu wyroku prezentując pogląd, że brak jest dostatecznych przesłanek do przyjęcia proponowanej przez skarżącego wykładni art. 299 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U. Nr 62, poz.627 z późn.zm.), gdyż oba punkty ustępu pierwszego artykułu 299 ustawy oddziela przecinek, nie zaś słowo "i" lub "oraz" a ponadto z ust.2 analizowanego artykułu wynika wyraźnie, iż do stwierdzenia przekroczenia lub naruszenia wystarczają jedynie wyniki pomiarów wykonanych przez organ ochrony środowiska. Sąd pierwszej instancji uznał także, że organ wyczerpująco wyjaśnił zarówno przesłanki, jakimi kierował się lokując punkty pomiaru tła akustycznego, jak i przyczyny faktu, iż w porze nocnej wartość tła akustycznego jest wyższa niż w porze dziennej.
Natomiast zarówno w skardze jak i na rozprawie strona skarżąca nie postawiła zarzutu naruszenia art. 138 k.p.a., jak również art. 11 ustawy Prawo ochrony środowiska oraz art. 2 Konstytucji RP.
Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 11 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U. Nr 62, poz.627 z późn.zm.) należy stwierdzić, że aczkolwiek zgodnie z tym przepisem decyzja wydana z naruszeniem przepisów dotyczących ochrony środowiska jest nieważna, dotyczy to jednak jedynie naruszeń, które mają charakter istotnych a nie naruszeń jakichkolwiek. W przepisie tym ustawodawca miał na celu poszerzenie katalogu podstaw pozwalających stwierdzić nieważność decyzji administracyjnej na gruncie postanowień art. 156 § 1 pkt 7 k.p.a. Poszerzenie to jednak nie może odbywać się z pominięciem kryteriów wypracowanych przez orzecznictwo i literaturę w odniesieniu do ustalania przesłanek stwierdzenia nieważności decyzji na gruncie art. art. 156 § 1 pkt 1 - 7 k.p.a.
Z uwagi na powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny uznał że skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw i na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153 poz. 1270 ze zm.) orzekł jak w sentencji.