Trwa ładowanie...
Zaloguj
Notowania
Przejdź na

II OSK 267/05 - Wyrok NSA z 2005-10-14

0
Podziel się:

Uchwała Rady Państwa nr 5/58 z dnia 23 stycznia 1958 r. w sprawie zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego osobom wyjeżdżającym na stały pobyt do państwa Izrael /nie publ./ nie stanowiła zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego ze skutkiem utraty obywatelstwa polskiego, o którym mowa w art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim /Dz.U. nr 10 poz. 49 ze zm./, w stosunku do osób, które podania o zezwolenie na zmianę obywatelstwa polskiego złożyły po podjęciu uchwały.

Tezy

Uchwała Rady Państwa nr 5/58 z dnia 23 stycznia 1958 r. w sprawie zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego osobom wyjeżdżającym na stały pobyt do państwa Izrael /nie publ./ nie stanowiła zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego ze skutkiem utraty obywatelstwa polskiego, o którym mowa w art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim /Dz.U. nr 10 poz. 49 ze zm./, w stosunku do osób, które podania o zezwolenie na zmianę obywatelstwa polskiego złożyły po podjęciu uchwały.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 30 września 2005 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 października 2004 r. 2/V SA 3946/03 w sprawie ze skargi Baroucha Nathana Y. /Bronisław G./ na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia 4 września 2003 r. (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego - oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 6 października 2004 r. uchylił zaskarżoną przez Baroucha Nathana Y. /Bronisława G./ decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia 4 września 2003 r., (...), którą utrzymano w mocy decyzję Wojewody M. z dnia 14 kwietnia 2003 r., (...), o odmowie wydania poświadczenia stwierdzającego posiadanie przez Baroucha Nathana Y. obywatelstwa polskiego.

W uzasadnieniu orzeczenia Sąd przyjął, że nie zostały spełnione wszystkie warunki powodujące utratę przez skarżącego obywatelstwa polskiego w związku z opuszczeniem Polski w 1968 r. celem zamieszkania w Izraelu. Zgodnie z art. 13 ust 1 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim /Dz.U. nr 10 poz. 49 ze zm./, która obowiązywała w dacie wyjazdu skarżącego do Izraela, obywatel polski tracił obywatelstwo, jeżeli uzyskał zezwolenie właściwego organu na zmianę obywatelstwa polskiego oraz nabył obywatelstwo obce. Barouch Nathan Y. /Bronisław G./ w dniu 23 kwietnia 1968 r. złożył podanie o zezwolenie na zmianę obywatelstwa w związku z wyjazdem na pobyt stały do Izraela i otrzymał obywatelstwo izraelskie. Sąd I instancji stwierdził natomiast, że skarżący nie otrzymał zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego. Zezwolenia takiego nie stanowiła w szczególności uchwała Rady Państwa z dnia 23 stycznia 1958 r., nr 5/58 w sprawie zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego osobom wyjeżdżającym na stały pobyt
do państwa Izrael. W świetle postanowień uchwały zgodę na zmianę obywatelstwa polskiego na obywatelstwo izraelskie uzyskiwały osoby, które opuściły lub opuszczą obszar Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej udając się na pobyt stały do państwa Izrael i złożyły lub złożą prośbę o zezwolenie na zmianę obywatelstwa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylając decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z 4 września 2003 r. wskazał, iż zezwolenie na zmianę obywatelstwa polskiego powinno stanowić akt indywidualny, jednostkowy, skierowany do określonego adresata. Zgodnie z art. 16 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim, o zezwoleniu na zmianę obywatelstwa orzekała Rada Państwa na wniosek Ministra Spraw Wewnętrznych. Z przepisu tego wynika, że zezwolenie na zmianę obywatelstwa mogło być wyłącznie aktem indywidualnym. Dla uzasadnienia swojego stanowiska Sąd powołał wyrok z dnia 17 września 2001 r. III RN 56/01 - OSNP 2002 nr 13 poz. 299, w którym Sąd Najwyższy w podobnej sprawie przyjął, że procedura wszczęta wnioskiem o zmianę obywatelstwa nie została zakończona, ponieważ w kwestii tak istotnej jak obywatelstwo strona powinna zostać jednoznaczne poinformowana o zgodzie na nabycie obywatelstwa innego państwa. Dokument podróży ani uchwała Rady Państwa nr 5/58 z dnia 23
stycznia 1958 r. nie mogły zatem zastąpić indywidualnego zezwolenia na zmianę obywatelstwa. Sąd I instancji dodatkowo podniósł, że uchwała, wydana w oparciu o art. 13 ust 1 i 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1951 r. o obywatelstwie polskim, utraciła moc z dniem wejścia w życie ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim i tym samym nie mogła stanowić generalnego aktu prawnego konwalidującego brak indywidualnego zezwolenia w odniesieniu do wnioskodawcy starającego się o zezwolenie na zmianę obywatelstwa w oparciu o przepisy ustawy z 1962 r.

Skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego od powyższego wyroku złożył Prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców, zarzucając naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię przepisów art. 13 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim i wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku, oddalenie skargi i zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że Sąd niesłusznie przyjął konieczność wydawania indywidualnych zezwoleń w stosunku do osób ubiegających się o zmianę obywatelstwa, skoro osoby te spełniały warunki ustalone w uchwale Rady Państwa nr 5/58 z dnia 23 stycznia 1958 r. Uchwała ta nie utraciła mocy obowiązującej z dniem wejścia w życie ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim, gdyż wprawdzie została wydana pod rządami ustawy z dnia 19 stycznia 1951 r. o obywatelstwie polskim, ale nie była aktem wykonawczym do tej ustawy. Uchwała była generalnym aktem stosowania prawa upraszczającym procedurę emigracyjną i dlatego do dnia jej uchylenia uchwałą Rady Państwa w dniu 8 marca 1984 r. nie utraciła mocy obowiązującej. W skardze kasacyjnej podniesiono, iż ustawa o obywatelstwie polskim nie wskazywała sposobu, w jaki Rada Państwa ma orzekać o nadaniu i utracie obywatelstwa. Rada Państwa nie musiała zatem wydawać aktów indywidualnych. Na poparcie tego twierdzenia powołano pogląd prezentowany w
doktrynie przez prof. W. Ramusa, który stwierdził, że udzielenie generalnego zezwolenia na nabycie obywatelstwa jakiegoś państwa przez określone kategorie osób mogło mieć miejsce i mogło być celowe, gdy zmiana obywatelstwa miała szerszy charakter, bo dotyczyła większej liczby osób. Zastosowanie uproszczonej procedury uzyskania zezwolenia na zmianę obywatelstwa było możliwe, gdyż Barouch Nathan Y. /Bronisław G./ należał do osób objętych uchwałą Rady Państwa nr 5/58 z 23 stycznia 1958 r. W innych natomiast sprawach, w których osoby starały się o wydanie zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego, ale nie deklarowały wyjazdu na stały pobyt do Izraela, wydawane były indywidualne uchwały Rady Państwa.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie jest uzasadniona.

Wniosek, który wszczął postępowanie administracyjne w rozpoznawanej sprawie, został złożony 21 marca 2003 r. na podstawie art. 17 ust. 4 ustawy o obywatelstwie polskim, zgodnie z którym posiadanie i utratę obywatelstwa polskiego stwierdza wojewoda. Rozpoznanie wniosku o stwierdzenie posiadania obywatelstwa polskiego wymagało ustalenia, czy Barouch Nathan Y. /Bronisław G./ utracił obywatelstwo w następstwie złożenia podania z 23 kwietnia 1968 r. o zezwolenie na zmianę obywatelstwa w związku z wyjazdem na pobyt stały do Izraela. Skutki prawne złożonego podania należy zatem oceniać w świetle postanowień ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim w brzmieniu obowiązującym w chwili jego składania. Zgodnie z art. 13 ustawy o obywatelstwie z 1962 r., obywatel polski mógł nabyć obywatelstwo obce ze skutkiem utraty obywatelstwa polskiego, gdy uzyskał zezwolenie właściwego organu polskiego na zmianę obywatelstwa. O zezwoleniu na zmianę obywatelstwa orzekała Rada Państwa /art. 16 ust. 1 ustawy/. Wyrażony w
uzasadnieniu zaskarżonego wyroku pogląd, że uchwała Rady Państwa nr 5/58 z dnia 23 stycznia 1958 r. w sprawie zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego osobom wyjeżdżającym na stały pobyt do państwa Izrael, nie mogła stanowić takiej zgody dla osób, które wyjechały z Polski w 1968 r. jest prawidłowy, a podniesione zarzuty zawarte w skardze kasacyjnej należy uznać za nieuzasadnione z następujących przyczyn.

  1. Uchwała Rady Państwa nr 5/58 z dnia 23 stycznia 1958 r. w sprawie zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego osobom wyjeżdżającym na stały pobyt do państwa Izrael miała charakter aktu generalnego - dotyczyła osób, których nie określono z imienia i nazwiska, ale przez wskazanie istotnych cech adresatów. Dla rozpoznawanej sprawy istotne znaczenie ma punkt 1 uchwały, który stanowił : "Zezwala się na zmianę obywatelstwa polskiego na obywatelstwo państwa Izrael osobom, które opuściły bądź opuszczą obszar Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, udając się na stały pobyt do państwa Izrael i złożyły lub złożą prośbę o zezwolenie na zmianę obywatelstwa polskiego". Uchwała została podjęta w czasie obowiązywania Konstytucji z dnia 22 lipca 1952 r. /Dz.U. nr 33 poz. 232/ oraz ustawy z dnia 8 stycznia 1951 r. o obywatelstwie polskim /Dz.U. nr 4 poz. 25/. Przepisy Konstytucji nie przewidywały uprawnienia Rady Państwa do podejmowania tego rodzaju uchwał, natomiast w art. 25 ust. 1 pkt 11 Konstytucji stwierdzono, że Rada Państwa wykonuje inne funkcje, przewidziane w Konstytucji lub przekazane jej przez ustawy. Podstawę prawną do wydania uchwały mogły zatem stanowić wyłącznie przepisy ustawy z dnia 8 stycznia 1951 r. o obywatelstwie polskim. Uchwała Rady Państwa nr 5/58 z dnia 23 stycznia 1958 r. jako podstawę prawną wydania powołała art. 13 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1951 r. o obywatelstwie polskim. Powołane przepisy dotyczą postępowania w sprawach dotyczących nadania i utraty obywatelstwa i stwierdzają, że o nadaniu i utracie obywatelstwa polskiego orzeka Rada Państwa oraz że orzeczenie Rady Państwa o utracie obywatelstwa polskiego następuje na wniosek Prezesa Rady Ministrów. Pojęcie utraty obywatelstwa polskiego obejmowało dwie instytucje: zmianę i pozbawienie obywatelstwa /art. 11 i art. 12 ustawy o obywatelstwie polskim z 1951 r./. Z tego też względu należy uznać, że Rada Państwa, działając na wniosek Prezesa Rady Ministrów, była uprawniona do wyrażenia zgody na zmianę obywatelstwa polskiego, ale ani ustawa, ani tym bardziej Konstytucja nie regulowała formy udzielania tej zgody lub szczegółowych zasad postępowania w sprawie zezwolenia na zmianę obywatelstwa. Należy jednak podkreślić, że już w ustawie o obywatelstwie polskim z 1951 r. zawarty jest wymóg złożenia wniosku i obowiązek "orzeczenia" przez Radę Państwa w sprawie tego wniosku. Uchwała Rady Państwa nr 5/58 z dnia 23 stycznia 1958 r. nie została nigdy opublikowana, ani też doręczona osobom, których dotyczyła. Dla oceny skutków prawnych uchwały okoliczność ta nie jest bez znaczenia. Uchwała Rady Państwa nr 5/58 została uchylona na mocy uchwały Rady Państwa w dniu 8 marca 1984 r., a zatem po złożeniu przez Baroucha Nathana Y. /Bronisława G./ podania o zezwolenie na zmianę obywatelstwa.
  1. Należy podzielić pogląd zawarty w skardze kasacyjnej, że uchwała Rady Państwa nr 5/58 nie może zostać uznana za akt normatywny, gdyż upoważnienie do wydania takiego aktu nie wynika ani z Konstytucji, ani też ustawy o obywatelstwie polskim z 1951 r. W uchwale powołano, jako podstawę prawną, art. 13 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1951 r. o obywatelstwie polskim, ale przepisy te nie zawierają upoważnienia dla Rady Państwa do wydania normatywnego aktu wykonawczego do ustawy. Gdyby uznać, że uchwała miała charakter normatywny, to utraciłaby moc w związku z wejściem w życie nowej ustawy o obywatelstwie polskim z 1962 r. Uchwała była zatem aktem stosowania prawa. Nie można jednak podzielić poglądu wyrażonego w skardze kasacyjnej, że uchwała ta jako generalny akt stosowania prawa, który upraszczał procedurę emigracyjną, wywoływał skutki prawne w stosunku do osób, które w dacie jej podjęcia nie występowały z wnioskiem o zmianę obywatelstwa i nie utraciła mocy obowiązującej w związku z wejściem w życie nowej ustawy z 1962 r. o obywatelstwie polskim. Przede wszystkim należy zauważyć, że tak pod rządem rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22 marca 1928 r. o postępowaniu administracyjnym /Dz.U. nr 36 poz. 341 ze zm./ obowiązującego w czasie podejmowania uchwały, jak i pod rządem Kodeksu postępowania administracyjnego, gdy skarżący złożył podanie o zezwolenie na zmianę obywatelstwa, brak było podstaw prawnych do wydawania aktów generalnych stosowania prawa, a zatem takich, które ze względu na krąg adresatów mają charakter ogólny, a konkretny ze względu na treść aktu. Możliwość wydawania tego rodzaju aktów jest do chwili obecnej postulatem de lege ferenda /por. E. Frankiewicz, M. Szewczyk, Generalny akt administracyjny, Państwo i Prawo 2003 nr 12 str. 42-54/. Ocena znaczenia uchwały Rady Państwa nr 5/58 dla indywidualnych postępowań powinna zostać dokonana przez pryzmat przepisów regulujących postępowanie i wymogi prawa materialnego. Powyższemu stwierdzeniu nie zaprzecza ocena, że do podejmowania samej uchwały przez Radę Państwa nie miały zastosowania przepisy postępowania administracyjnego, gdyż Rada Państwa była naczelnym organem władzy państwowej a nie organem administracji. Stwierdzenie to nie budzi wątpliwości, skoro z art. 1 par. 1 pkt 1 Kpa, w brzmieniu obowiązującym w chwili składania wniosku wynika, że Kodeks normował postępowanie przed organami administracji państwowej i takie też było stanowisko orzecznictwa /por. postanowienie NSA z dnia 18 kwietnia 1985 r., III SA 404/85 - ONSA 1985 Nr 1 poz. 23/. Zasadniczy problem w tej sprawie jednak nie polega na tym, czy w postępowaniu w sprawie załatwianej przez Radę Państwa miały zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, ale czy złożenie przez skarżącego w 1968 r. wniosku o zezwolenie na zmianę obywatelstwa, które spowodowało wszczęcie indywidualnego postępowania w sprawie określonej przepisem ustawy o obywatelstwie polskim z 1962 r. doprowadziło do utraty obywatelstwa polskiego przez Baroucha Nathana Y. /Bronisława G./, a w szczególności, czy wnioskodawcy udzielono zezwolenia na zmianę obywatelstwa, o jakim mowa w ustawie. Rozstrzygająca jest zatem ocena, czy podjęta przez Radę Państwa uchwała nr 5/58 mogła stanowić takie zezwolenie w stosunku do wniosków składanych po podjęciu samej uchwały. Udzielenie odpowiedzi na to pytanie wymaga analizy postanowień ustawy o obywatelstwie polskim z 1962 r.
  1. Uzyskanie zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego wymagało złożenia podania w trybie art. 16 ust. 4 ustawy o obywatelstwie z 1962 r. Osoby zamieszkałe w Polsce podanie to wnosiły do organów do spraw wewnętrznych prezydiów powiatowych rad narodowych. Na skutek wniesionego podania Minister Spraw Wewnętrznych składał wniosek do Rady Państwa, która orzekała o zezwoleniu na zmianę obywatelstwa polskiego /art. 16 ust. 1 i 2/. Ustawa o obywatelstwie polskim z 1962 r. nie przewidywała innego trybu, a w szczególności nie zawierała żadnych podstaw prawnych do stosowania jakiejkolwiek innej procedury wyrażania przez Radę Państwa zezwolenia w stosunku do określonych kategorii osób, o której mowa w skardze kasacyjnej. Tryb określony w art. 16 ustawy o obywatelstwie polskim miał charakter indywidualnego postępowania w określonej sprawie. Ustawa określała organ uprawniony do złożenia wniosku do Rady Państwa i organ właściwy do zezwolenia na zmianę obywatelstwa oraz wprowadzała zasadę, że postępowanie wszczyna podanie /wniosek/ obywatela polskiego. Zezwolenie następowało na wniosek Ministra Spraw Wewnętrznych w związku z konkretnym, indywidualnym podaniem. Wykładnia art. 16 ustawy o obywatelstwie polskim z 1962 r. wskazuje na indywidualny charakter zezwolenia odnoszący się do osoby, która o takie zezwolenie wystąpiła, skoro przepis stwierdza, że Rada Państwa orzeka o zezwoleniu na zmianę obywatelstwa i że zezwolenie następuje na wniosek złożony na skutek podania. Samo oświadczenie strony nie było wystarczającą przesłanką do utraty obywatelstwa. Niezbędna była zgoda /zezwolenie/ właściwego organu, która w tak istotnej sprawie powinna mieć charakter indywidualny i odnosić się do konkretnej osoby. Gdyby nawet jednak przyjąć, że w świetle ustawy o obywatelstwie polskim z 1962 r. możliwe było udzielenie zezwolenia skierowanego do nieokreślonych z imienia i nazwiska adresatów, a jedynie przez wskazanie ich istotnych cech wyróżniających, to nie można przyjąć, że zezwolenie może dotyczyć wniosków jeszcze nie złożonych i mieć charakter generalnej zgody udzielanej na przyszłość. Niezależnie od tego, że akt taki, przez swoją abstrakcyjność, byłby konstrukcyjnie aktem normatywnym, ponieważ zmieniałby stan prawny wynikający z ustawy, to z art. 16 ustawy o obywatelstwie polskim z 1962 r. wyraźnie wynika kolejność zdarzeń: najpierw następuje złożenie podania, następnie wniosku i dopiero wówczas Rada Państwa orzeka w sprawie zezwolenia na zmianę obywatelstwa. Nie można kolejności tej odwrócić, gdyż naruszałoby to istotne wymagania wprowadzone przez ustawę, od których spełnienia zależy utrata obywatelstwa polskiego. Sąd I instancji trafnie zatem podkreślił, że zezwolenie powinno stanowić akt indywidualny, jednostkowy i skierowany do określonego adresata. Uchwała nie była ani publikowana ani też doręczona skarżącemu i została podjęta przed złożeniem podania. Uchwała taka, w stosunku do podań złożonych po podjęciu uchwały, mogła być traktowana jedynie jako przyrzeczenie udzielenia zezwolenia na zmianę obywatelstwa. Reasumując, gdyby podzielić argumentację skargi kasacyjnej, że możliwe jest udzielenie zezwolenia nieokreślonym z imienia i nazwiska adresatom, to w żadnym razie zgoda taka nie mogła dotyczyć wniosków, które nie były jeszcze złożone.
  1. W doktrynie na tle udzielania zgody na zmianę obywatelstwa polskiego prezentowane są rozbieżne poglądy. Prof. W. Ramus stwierdza wprawdzie, że zezwolenia dotyczące zmiany obywatelstwa mają charakter indywidualny, ale jednocześnie dopuszcza możliwość udzielenia generalnego zezwolenia na nabycie obywatelstwa, gdy zmiana obywatelstwa dotyczyła większej liczby osób /W. Ramus, Instytucje prawa o obywatelstwie polskim, Warszawa 1980 r., str. 248/, natomiast prof. J. Jagielski wyraźnie podkreśla wyłącznie indywidualny charakter zezwolenia na zmianę obywatelstwa /J. Jagielski. Obywatelstwo polskie, Warszawa 1998, str. 123/. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyrażono pogląd, że zezwolenie na zmianę obywatelstwa polskiego, jako przesłanka utraty obywatelstwa na podstawie art. 13 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim, musiało mieć charakter indywidualnego i skierowanego do określonego adresata aktu Rady Państwa, którego nie mogła zastąpić generalna uchwała Rady Państwa /wyrok SN z dnia 17 września 2001 r. III RN 56/01 - OSNP 2002 nr 13 poz. 299/.
  1. Fakt wydania paszportu nie może zostać uznany za tożsamy z zezwoleniem na zmianę obywatelstwa nie tylko dlatego, że to Rada Państwa powinna zezwolić na zmianę obywatelstwa, a nie organ, który wydawał paszporty, ale przede wszystkim, że zezwolenia na zmianę obywatelstwa nie można domniemywać per facta concludentia. Wymogu spełnienia ustawowych standardów formalnych nie można relatywizować ani wyprowadzać ze świadomości o skutkach prawnych otrzymania paszportu i wyjazdu z Polski. Świadomość skutków prawnych czynności w prawie publicznym nie ma znaczenia. Istotne jest wyłącznie spełnienie ustawowych wymagań przewidzianych w ustawie o obywatelstwie polskim. Warunkiem utraty obywatelstwa polskiego na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy o obywatelstwie polskim z 1962 r. było nabycie obywatelstwa obcego za zezwoleniem właściwego organu polskiego na zmianę obywatelstwa. Nie każde zatem nabycie obywatelstwa obcego skutkowało jednoczesną utratą obywatelstwa polskiego. Uchwała Rady Państwa nr 5/58 z dnia 23 stycznia 1958 r. w sprawie zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego osobom wyjeżdżającym na stały pobyt do państwa Izrael - w stosunku do osób, które podania o zezwolenie na zmianę obywatelstwa polskiego złożyły po podjęciu uchwały- nie stanowiła zezwolenia na zmianę obywatelstwa polskiego, ze skutkiem utraty obywatelstwa polskiego, o którym mowa w art. 13 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1962 o obywatelstwie polskim. W rozpoznawanej sprawie przedmiotem postępowania był wniosek o stwierdzenie posiadania obywatelstwa polskiego. Posiadanie i odmowa stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego następuje w drodze decyzji administracyjnej /art. 17 ust. 4 ustawy o obywatelstwie polskim z 1962 r. w brzmieniu obowiązującym w dniu 21 marca 2003 r., to jest w chwili składania wniosku/. Celem takiego postępowania jest ocena, czy zostały spełnione przesłanki do utraty obywatelstwa. Barouch Nathan Y. /Bronisław G./ nie uzyskał zezwolenia na zmianę obywatelstwa, dlatego jego wniosek o stwierdzenie posiadania obywatelstwa polskiego, w razie braku innych przeszkód prawnych, powinien zostać uwzględniony. Sąd I instancji uchylając zaskarżoną decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców nie naruszył zatem powołanych w skardze kasacyjnej przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o obywatelstwie polskim.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./ orzekł jak w sentencji.

inne
orzecznictwo nsa
orzecznictwo
Oceń jakość naszego artykułu:
Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
KOMENTARZE
(0)