Tezy
Podjęcie przez organ kontrolujący rozstrzygnięcia poprzez wydanie informacji o dyskwalifikiacji materiału siewnego na podstawie art. 47 ust. 1 pkt 6 ustawy o nasiennictwie stanowi odmowę wydania zaświadczenia o treści ządanej przez osobę ubiegającą się o nie.
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Roman Hauser (spr.) Sędziowie sędzia NSA Alicja Plucińska -Filipowicz sędzia NSA Jerzy Stelmasiak Protokolant Agnieszka Kuberska po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej "[...]" Sp. z o.o. z siedzibą w P. T. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 września 2007 r. sygn. akt IV SA/Wa 1753/07 w sprawie ze skargi "[...]" Sp. z o.o. z siedzibą w P. T. na informację Głównego Inspektora Ochrony Roślin i Nasiennictwa z dnia [...] nr [...] w przedmiocie dyskwalifikacji materiału siewnego po ocenie polowej postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie
Uzasadnienie
Pismem z dnia [...] "[...]" sp. z o.o. w P. T. wniosła skargę na informację Głównego Inspektora Ochrony Roślin i Nasiennictwa z dnia [...] o dyskwalifikacji materiału siewnego po ocenie polowej. Skarżąca zarzuciła wydanie zaskarżonej informacji z naruszeniem:
1) przepisów prawa procesowego w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy - tj. art. 6, art. 7 i art. 107 kpa w związku z art. 3 ustawy z dnia 26 czerwca 2003 r. o nasiennictwie (Dz. U. Nr 137, poz. 1299, ze zm.) oraz art. 8 kpa i art. 10 kpa, oraz
2) prawa materialnego - poprzez błędne zastosowanie art. 47 ust. 1 pkt 6 ustawy o nasiennictwie oraz niezastosowanie art. 36 ust. 1 pkt 2a ustawy o nasiennictwie i § 10 załącznika nr 2 rozdział II rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 1 lutego 2007 r. w sprawie szczegółowych wymagań dotyczących wytwarzania oraz jakości materiału siewnego (Dz. U. nr 29, poz. 189 ze zm.).
W uzasadnieniu skargi spółka podniosła, że zaskarżone rozstrzygnięcie Głównego Inspektora Ochrony Roślin i Nasiennictwa, mimo że zostało określone jako "informacja", to ze względu na charakter badanego rozstrzygnięcia powinno być uznane za decyzję administracyjną w rozumieniu art. 104 kpa. Dodatkowo skarżący podniósł, że zaświadczenie nie może być "ostateczne", gdyż jest pochodną istniejących faktów lub stanu prawnego i wraz z ich zmianą staje się nieaktualne i może być wydane nowe odpowiadające aktualnemu stanowi rzeczy. Skarżący podniósł również, że charakter zaświadczenia posiadają wyłącznie rozstrzygnięcia organu szczebla wojewódzkiego, natomiast z przepisów ustawy nie wynika, że podobny charakter posiada informacja wydawana przez Głównego Inspektora Ochrony Roślin i Nasiennictwa w trybie art. 52 ust. 3 ustawy o nasiennictwie.
W odpowiedzi na skargę, Główny Inspektor Ochrony Roślin i Nasiennictwa wniósł o odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej, względnie o jej oddalenie.
Zdaniem organu zaskarżona informacja z dnia 6 lipca 2007 r. jest zaświadczeniem stosownie do art. 47a ust. 1 ustawy o nasiennictwie, a tego rodzaju rozstrzygnięcia nie podlegają kontroli sądowoadministracyjnej. Dodatkowo organ podkreślił, że zgodnie z tym przepisem charakter zaświadczenia posiadają rozstrzygnięcia wszystkich podmiotów uprawnionych do wydawania świadectw oraz informacji, a więc również te, które podejmuje Główny Inspektor Ochrony Roślin i Nasiennictwa w trybie art. 52 ust. 2 ustawy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 28 września 2007 r. (sygn. akt IV SA/Wa 1753/07) odrzucił skargę.
W uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia WSA w Warszawie uznał, że zaskarżona informacja o dyskwalifikacji materiału siewnego po ocenie polowej, zgodnie z art. 47 ust. 1a pkt 1 ustawy o nasiennictwie, jest zaświadczeniem w rozumieniu rozdziału VII kpa i w związku z tym nie podlega kontroli sądowoadministracyjnej. Przeciwko uznaniu zaskarżonej informacji za decyzję świadczy zdaniem WSA również brak przyznania Głównemu Inspektorowi Ochrony Roślin i Nasiennictwa odpowiednich uprawnień umożliwiających kontrolę czynności podejmowanych przeprowadzonych przez wojewódzkiego inspektora ochrony roślin w trakcie oceny materiału siewnego, czy też zaświadczenia wydanego przez organ stopnia wojewódzkiego. Ponadto WSA w Warszawie podkreślił, że we wszystkich przypadkach, w których ustawodawca uznał, że postępowania uregulowane w ustawie o nasiennictwie powinny zakończyć się wydaniem decyzji administracyjnej, dał temu wyraźnie wyraz w przepisach ustawy (art. 14 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 57 ust. 5, art. 66 ust. 3, art. 67
ust. 2). Powyższe względy przemawiały, w ocenie WSA w Warszawie, za uznaniem, że świadectwa, jak i informacje wydawane przez organy uprawnione do oceny materiału siewnego stanowią zaświadczenia w rozumieniu kpa. W konsekwencji powyższych ustaleń WSA w Warszawie uznał, że zaskarżone rozstrzygnięcie nie mieści się ono w zakresie kognicji sądów administracyjnych, określonej w art. 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, co uzasadniało odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej.
Skargę kasacyjną na powyższe postanowienie WSA w Warszawie złożyła spółka "[...]" sp. z o.o., wnosząc o uchylenie postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
Skarżąca zarzuciła wydanie zaskarżonego postanowienia z naruszeniem:
1) prawa procesowego w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 58 § 1 pkt 6 w zw. z art. 3 § 2, art. 141 § 4 w zw. z art. 166 oraz art. 62 pkt 3 w zw. z art. 91 § 1 ppsa, oraz
2) prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 52 ust. 3 ustawy o nasiennictwie.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżący podniósł, że WSA w Warszawie wydał zaskarżone postanowienie w oparciu o art. 58 § 1 pkt 6 ppsa, mimo braku wystąpienia przesłanek uprawniających Sąd do odrzucenia skargi na podstawie tego przepisu. Zdaniem skarżącego w rozpatrywanej sprawie skarga została wniesiona na istniejące rozstrzygniecie organu administracji, po wyczerpaniu dostępnych środków zaskarżenia i przez podmiot, który był adresatem zaskarżonego aktu. Dodatkowo skarżący podniósł, że poprzez brak wyjaśnienia w uzasadnieniu podstawy prawnej podjętego rozstrzygnięcia WSA w Warszawie naruszył art. 141 § 4 w zw. z art. 166 ppsa.
W dalszej kolejności skarżący podniósł, że wbrew twierdzeniom WSA w Warszawie, zaskarżonej informacji nie można uznać za zaświadczenie w rozumieniu art. 217 kpa, lecz jako decyzję administracyjną. Zdaniem skarżącego świadczy o tym przede wszystkim charakter wydanego rozstrzygnięcia, które wydawane jest przez organ po przeprowadzeniu oceny materiału siewnego w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy, rozstrzygając w sposób władczy o przydatności materiału siewnego do użycia. Zdaniem skarżącego wydawane w trybie art. 52 ustawy o nasiennictwie rozstrzygnięcie Głównego Inspektora Ochrony Roślin i Nasiennictwa ma charakter ostateczny i spełnia wszystkie konstytutywne elementy decyzji administracyjnej (oznaczenie organu, od którego pochodzi, oznaczenie adresata decyzji, rozstrzygnięcie, podpis uprawnionego). Ponadto, w opinii skarżącego, uznaniu zaskarżonej informacji za decyzję nie sprzeciwiają się przepisy ustawy o nasiennictwie, bowiem ustawodawca nie przesądził o charakterze prawnym świadectw i informacji
wydawanych na podstawie art. 52 ust. 2 ustawy, bowiem jako zaświadczenia ustawodawca zakwalifikował wyłącznie świadectwa i informacje, o których mowa w art. 47 ust. 1 ustawy o nasiennictwie.
Skarżący podniósł również, że uznaniu zaskarżonej informacji za decyzję administracyjną nie sprzeciwia się również wskazany przez WSA w Warszawie brak uprawnień kontrolnych Głównego Inspektora Ochrony Roślin i Nasiennictwa w stosunku do informacji wydawanych przez organ szczebla wojewódzkiego. W ocenie skarżącego żaden z przepisów kpa nie uzależnia dopuszczalności wydania rozstrzygnięcia w formie decyzji przez organ wyższego stopnia od posiadania uprawnień kontrolnych wymaganych do weryfikacji rozstrzygnięć podejmowanych przez organy niższego stopnia.
Ponadto, skarżący zaznaczył, że uznanie informacji wydawanej przez Głównego Inspektora Ochrony Roślin i Nasiennictwa za decyzję stwarzałoby gwarancję pełniejszej ochrony prawnej strony.
W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Ochrony Roślin i Nasiennictwa podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z przepisem art. 15 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przez sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, Dz. U. z 2004 r. Nr 162 poz. 1692, ze zm.), zwanej dalej w skrócie "ppsa", Sąd ten rozpoznaje środki odwoławcze od orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych, stosownie do przepisów ustawy.
Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod rozwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania (art. 183 § 1 ppsa).
W rozpatrywanej sprawie przedmiotem kontroli sądowoadministracyjnej przez WSA w pierwszej instancji była informacja z dnia [...] o dyskwalifikacji materiału siewnego polowej wydana przez Głównego Inspektora Ochrony Roślin i Nasiennictwa (dalej: "GIORiN") po przeprowadzeniu ponownej oceny polowej na podstawie art. 52 ust. 2 ustawy z dnia 26 czerwca 2003 r. o nasiennictwie (Tekst jednolity - Dz. U. z 2007r., Nr 41, poz. 241, ze zm.; dalej "ustawa o nasiennictwie").
Zaskarżonym skargą kasacyjną postanowieniem z dnia 27 września 2007 r. WSA w Warszawie odrzucił skargę na powyższą informację, uznając że tego rodzaju rozstrzygnięcia GIORiN nie podlegają kontroli sądowoadministracyjnej, jako akty nie mieszczące się w zakresie kognicji sądów administracyjnych, określonej w art. 3 ustawy ppsa.
Istota sporu w rozpatrywanej sprawie dotyczy tego, czy na wydane przez Głównego Inspektora Ochrony Roślin i Nasiennictwa na podstawie art. 52 ust. 2 ustawy o nasiennictwie informacje o dyskwalifikacji materiału siewnego po ponownej ocenie polowej służy skarga do sądu administracyjnego. W ramach podniesionych w skardze kasacyjnej zarzutów skarżący kwestionuje w istocie prawidłowość dokonanej przez WSA kwalifikacji charakteru prawnego kontrolowanej informacji o dyskwalifikacji materiału siewnego, wyłączającej, zdaniem sądu pierwszej instancji, poddanie takiej informacji kontroli sądowoadministracyjnej.
W tym zakresie skarżący podnosi wydanie zaskarżonego postanowienia z naruszeniem zarówno przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy tj.:
1) art. 58 § 1 pkt 6 w zw. z art. 3 § 2 ppsa poprzez uznanie, że zaskarżona informacja GIORiN pozostaje poza zakresem kontroli sądowoadministracyjnej,
2) Art. 141 § 4 w zw. z art. 166 ustawy ppsa poprzez wadliwe skonstruowanie uzasadnienia polegające na braku wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia,
3) Art. 62 ust. 3 w zw. z art. 91 § 1 ppsa poprzez ich niezastosowanie, podczas gdy w opinii skarżącego skarga zasługiwała na nadanie jej biegu i poddanie jej merytorycznej ocenie na rozprawie,
jak i naruszenie prawa materialnego wskutek błędnej wykładni art. 52 ust. 3 ustawy o nasiennictwie, poprzez przyjęcie, że ostateczna informacja wydawana przez GIORiN ma charakter zaświadczenia nie podlegającego zaskarżeniu do sądu administracyjnego.
Dla rozstrzygnięcia rozpatrywanej sprawy konieczne jest więc przesądzenie, czy WSA w Warszawie w sposób prawidłowy ustalił charakter prawny zaskarżonej informacji, a w konsekwencji właściwie przyjął, że skarga na tą informację jako niepodlegającą kontroli sądowoadministracyjnej, podlega odrzuceniu.
Na wstępie należy zaznaczyć, że stosownie do przepisu art. 47 ust. 1a pkt 1 ustawy o nasiennictwie, świadectwa i informacje wydawane na podstawie wyników poszczególnych ocen materiału siewnego ustawodawca uznał za zaświadczenia w rozumieniu przepisów kpa.
Błędnie w tym zakresie podnosi skarżący, że przepis ten nie będzie miał zastosowania do informacji GIORiN wydawanych na podstawie art. 52 ust. 2 ustawy o nasiennictwie. Zgodnie z brzmieniem art. 47 ust. 1a pkt 1 w zw. za art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o nasiennictwie, za zaświadczenia w rozumieniu przepisów kpa uznaje się świadectwa i informacje podejmowane po przeprowadzeniu oceny materiału siewnego przez "podmioty dokonujące oceny". Co prawda uprawnienie GIORiN do wydawania świadectw i informacji przewidziane jest w odrębnym przepisie (art. 52 ust. 2 ustawy o nasiennictwie) jednak nie ulega wątpliwości, że należy je uznać za rozstrzygnięcia "podmiotów dokonujących oceny", o których mowa w art. 47 ust. 1 ustawy o nasiennictwie. Nie można bowiem uznać, że fakt uznania świadectw lub informacji wydawanych przez GIORiN za ostateczne (art. 52 ust. 3 ustawy o nasiennictwie) uzasadnia przyznanie tym rozstrzygnięciom innego charakteru prawnego. Tym samym nieuprawnione jest twierdzenie skarżącego jakoby ustawa o
nasiennictwie nie przyznawała charakteru zaświadczeń w rozumieniu k.p.a. świadectwom i informacjom wydawanym przez GIORiN.
W konsekwencji, trafnie zdaniem składu orzekającego w niniejszej sprawie, przyjął WSA w Warszawie, że charakter zaświadczeń jest przynależny wszystkim rozstrzygnięciom podejmowanym przez uprawnione organy po przeprowadzeniu oceny polowej materiału siewnego, niezależnie od instancji.
Mimo trafności powyższego ustalenia WSA w Warszawie, należy jednak zgodzić się ze skarżącym, że WSA w Warszawie nie dokonał odpowiedniej analizy potencjalnych różnic pomiędzy dwoma możliwymi rodzajami rozstrzygnięć organów w zależności od wyników przeprowadzonej kontroli, o czym świadczy zdaniem skarżącego brak przekonującego wyjaśnienia motywów podjętego przez WSA w Warszawie rozstrzygnięcia. Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia, uznanie zaskarżonej informacji GIORiN za zaświadczenie w rozumieniu art. 217 kpa stanowiło dla WSA w Warszawie wystarczającą przesłankę do odrzucenia skargi. Nie kwestionując poprawności powołanych przez WSA w Warszawie poglądów doktryny oraz utrwalonego orzecznictwa sądów administracyjnych wyłączających, co do zasady, możliwość kontroli sądowoadministracyjnej zaświadczeń w rozumieniu art. 217 i n. kpa, zdaniem składu orzekającego w niniejszej sprawie WSA w Warszawie błędnie uznał, że z faktu uznania informacji wydawanej przez GIORiN za zaświadczenie, wynika
wyłączenie kontroli sądowoadministracyjnej zaskarżonej informacji.
W tym miejscu należy przypomnieć, że zgodnie z ustawą o nasiennictwie, po przeprowadzeniu oceny polowej, uprawniony organ kontrolny wydaje dwa rodzaje rozstrzygnięć, w zależności od wyniku przeprowadzonej kontroli. W przypadku, gdy wynik takiej kontroli jest pozytywny - tj. gdy badana partia materiału siewnego spełnia przewidziane prawem wymogi, organ zobowiązany jest, w zależności od rodzaju badanego materiału siewnego oraz rodzaju przeprowadzonej oceny, wydać jedno ze świadectw określonych w art. 47 ust. 1 pkt 1-5 ustawy o nasiennictwie. Z kolei w przypadku uznania, że oceniany materiał nie odpowiada wymaganiom wytwarzania, jakości lub zdrowotności, podmiot dokonujący oceny wydaje informację o dyskwalifikacji materiału siewnego w poszczególnych ocenach (art. 47 ust. 1 pkt 6 ustawy).
Zdaniem składu orzekającego w niniejszej sprawie, prawidłowo uznając obydwa rodzaje wydawanych przez uprawnione podmioty rozstrzygnięć tj. zarówno świadectw oceny jak i informacji w sprawie dyskwalifikacji materiału siewnego za zaświadczenia w rozumieniu kpa, WSA w Warszawie nie dokonał jednak dodatkowej oceny charakteru prawnego informacji o dyskwalifikacji materiału siewnego, istotnej z punktu widzenia możliwości jej zaskarżenia.
Należy podkreślić, że zgodnie z przepisami działu VII kpa postępowanie w sprawie wydania zaświadczenia może zakończyć się w trojaki sposób:
1) przez wydanie zaświadczenia dotyczącego stanu faktycznego lub stanu prawnego, którego potwierdzenia żąda osoba zainteresowana;
2) przez odmowę wydania zaświadczenia w ogóle (np. z powodu braku podstaw prawnych do jego wydania lub braku interesu prawnego wnioskodawcy);
3) przez odmowę wydania zaświadczenia o treści żądanej przez osobę ubiegającą się o nie.
Dwa z ostatnich rodzajów rozstrzygnięć podejmowane są, zgodnie z art. 219 kpa, w drodze postanowienia, na które służy zażalenie, w odróżnieniu od pierwszego ze wskazanych rozstrzygnięć, które jest czynnością faktyczną, mającą charakter dokumentu urzędowego.
Wprowadzone rozróżnienie charakteru prawnego rozstrzygnięć ma istotne znaczenie z punktu widzenia celów postępowania w sprawie wydawania zaświadczeń, które ma co do zasady umożliwić wnioskodawcy uzyskanie potwierdzenia pewnych faktów lub stanu prawnego, niezbędnego z punktu widzenia interesu prawnego wnioskodawcy. Szczególna forma postanowienia, na które służy zażalenie ma na celu umożliwienie wnioskodawcy przeprowadzenie kontroli administracyjnej, a następnie sądowoadministracyjnej rozstrzygnięć wydanych w postępowaniu w sprawie wydawania zaświadczeń, które zakończyły się wydaniem innego niż wnioskowane rozstrzygnięcia (poprzez odmowę wydania zaświadczenia w ogóle, lub poprzez wydanie zaświadczenia o treści innej niż żądana przez wnioskodawcę). Jest to o tyle istotne, że brak uzyskania zaświadczenia o wnioskowanej treści może mieć, przynajmniej pośrednio, wpływ na możliwość realizacji niektórych uprawnień przez wnioskodawcę.
Odnosząc powyższe zasady przewidziane w dziale VII kpa do rozpatrywanej sprawy, należy podkreślić, że postępowanie w sprawie oceny materiału siewnego, o którym mowa w art. 47 ustawy o nasiennictwie, wszczynane jest z inicjatywy uprawnionego podmiotu w celu uzyskania zaświadczenia o spełnianiu przez daną partię materiału siewnego wymagań przewidzianych prawem. Mając to na uwadze, pozytywne rozpatrzenie wnioskowanego żądania dotyczy wyłącznie sytuacji wydania przez organ jednego ze świadectw określonych w art. 47 ust. 1 pkt 1-5 ustawy o nasiennictwie. Z kolei podjęcie przez organ kontrolujący rozstrzygnięcia poprzez wydanie informacji o dyskwalifikacji materiału siewnego na podstawie art. 47 ust. 1 pkt 6 ustawy, zdaniem składu orzekającego w niniejszej sprawie, stanowi w istocie odmowę wydania zaświadczenia o treści żądanej przez osobę ubiegającą się o nie. Trudno bowiem uznać, że celem wnioskodawcy wnoszącego o dokonanie oceny polowej materiału siewnego jest uzyskanie od organu kontrolującego informacji o
dyskwalifikacji badanego materiału siewnego. Takie rozstrzygnięcie odmowne, noszące na gruncie ustawy o nasiennictwie szczególną nazwę "informacji" powinno być zgodnie z art. 219 kpa podjęte w drodze postanowienia, na które służy zażalenie na zasadach określonych w art. 141 i nast. kpa. W konsekwencji, na ostateczne postanowienia przysługuje skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnego, na podstawie art. 3 § 2 pkt 2 ppsa.
Tak więc w ocenie składu orzekającego w niniejszej sprawie, ostateczne informacje wydawane przez GIORiN w trybie art. 52 ust. 2 ustawy, należy uznać za akty podlegające kontroli sądowoadministracyjnej.
Natomiast zdaniem składu orzekającego, brak przesłanek do uznania obydwu rodzaju, wyżej wskazanych rozstrzygnięć, za decyzje administracyjne, jak wnosi o to skarżący. Oprócz wskazanych wyżej argumentów, takie rozwiązanie wiązałoby się ponadto z koniecznością zastosowania do procedury wydawania zarówno informacji jak i świadectw oceny polowej wszelkich wymogów formalnych obowiązujących w sprawach kończących się wydaniem decyzji administracyjnej, co znaczenie wydłużyłoby okres oczekiwania na wydanie świadectwa lub informacji. Właściwsze z punktu widzenia ekonomiki procesowej jest zastosowanie uproszczonego trybu postępowania w sprawie wydawania zaświadczeń na zasadach określonych w dziale VII kpa. Przy zastosowaniu wskazanego trybu konieczne jest jednak, w niniejszej sprawie, uznanie informacji o dyskwalifikacji materiału siewnego za postanowienie odmawiające wydania zaświadczenia o wnioskowanej treści, stosownie do art. 219 kpa. Zdaniem składu orzekającego w niniejszej sprawie, tylko przy takim rozróżnieniu
charakteru świadectw i informacji wydawanych na podstawie ustawy o nasiennictwie, zapewniona zostanie właściwa ochrona interesów podmiotów wnioskujących o dokonanie oceny polowej materiału siewnego, przy zastosowaniu przyspieszonego i uproszczonego trybu wydawania rozstrzygnięć przez organy administracyjne dokonujące takiej oceny.
W świetle powyższych ustaleń, w ocenie składu orzekającego w niniejszej sprawie, wobec usprawiedliwionych podstaw zarzutów przedstawionych we wniesionej skardze kasacyjnej, na podstawie art. 185 § 1 ppsa zaistniała konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania.