Trwa ładowanie...
Zaloguj
Notowania
Przejdź na

II OSK 1438/07 - Wyrok NSA z 2008-11-13

0
Podziel się:

Zastosowanie art. 6 ust. 1 pkt. 2b ustawy z 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami wymaga od organów administracji wykazania ( to na nich spoczywa w tym zakresie ciężar dowodu), że przedmioty wchodzące w skład zbioru uznanego za kolekcję zostały zgromadzone według koncepcji osób, które tworzyły tą kolekcję

Tezy

Zastosowanie art. 6 ust. 1 pkt. 2b ustawy z 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami wymaga od organów administracji wykazania ( to na nich spoczywa w tym zakresie ciężar dowodu), że przedmioty wchodzące w skład zbioru uznanego za kolekcję zostały zgromadzone według koncepcji osób, które tworzyły tą kolekcję

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Anna Łuczaj Sędziowie sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) sędzia NSA Marek Gorski Protokolant Renata Sapieha po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Syndyka Masy Upadłości [..] w W. spółka z o.o. w upadłości od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 maja 2007 r. sygn. akt I SA/Wa 483/07 w sprawie ze skargi Syndyka Masy Upadłości [..] w W. spółka z o.o. w upadłości na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [..] nr [..] w przedmiocie wpisu do rejestru zabytków ruchomych 1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2) zasądza od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na rzecz Syndyka Masy Upadłości [..] w W. spółka z o.o. w upadłości kwotę 400 (czterysta ) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 30 maja 2007 r., sygn. akt I SA/Wa 483/07 oddalił skargę Syndyka Masy Upadłości [...] w W. sp. z o.o. w upadłości w Warszawie na decyzję Ministra Kultury z [...] stycznia 2007 r., nr [...] w przedmiocie wpisu do rejestru zabytków ruchomych. Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach sprawy. Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego, przywołaną decyzją z [...] stycznia 2007 r. utrzymał w mocy decyzję Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Warszawie z [...] sierpnia 2006 r. nr [...], orzekającą wpisanie do rejestru zabytków ruchomych województwa mazowieckiego tematycznej kolekcji przedmiotów artystycznych stanowiących wystrój wnętrz budynków Zespołu [...] położonego w W. przy ul. [...], w skład której wchodzą przedmioty w liczbie 251 sztuk, wyszczególnione w załączniku do decyzji stanowiącej jej integralną część oraz o nadaniu tej decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności.

Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków w dniu [...] lipca 2006 r. wszczął z urzędu postępowanie w sprawie wpisu do rejestru zabytków kolekcji przedmiotów stanowiących wyposażenie wnętrz pomieszczeń Zespołu [...] w W.. W dniu 24 lipca 2006 r. Syndyk Masy Upadłościowej poinformował posiadacza kolekcji, tj. Polski Klub [...] o planowanej aukcji wyznaczonej na dzień [...] sierpnia 2006 r. Powyższa okoliczność dała podstawę Wojewódzkiemu Konserwatorowi Zabytków do podjęcia działań w oparciu o art. 10 ust. 2 ustawy z 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568 z późn. zm.). W dniu 4 sierpnia 2006 r. miały miejsce komisyjne oględziny kolekcji, podczas których dokonano identyfikacji dzieł artystycznych - 251 sztuk, przechowywanych w pomieszczeniach budynku administracyjno-biurowego wraz z "łącznikiem" oraz trybuny I. Zbiór ten powiększany sukcesywnie do lat dziewięćdziesiątych XX w., stanowi właściwy wystrój [...] Zespołu [...], tematycznie związanych z funkcją tego
zespołu.

Przepis art. 3 pkt 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami stanowi, iż zabytkiem jest nieruchomość lub rzecz ruchoma, ich część lub zespoły będące dziełem człowieka lub związane z jego działalnością i stanowiące świadectwo minionej epoki bądź zdarzenia, których zachowanie leży w interesie społecznym ze względu na posiadaną wartość historyczną, artystyczną, lub naukową. Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. b tej ustawy, ochronie i opiece podlegają zabytki ruchome będące kolekcjami stanowiącymi zbiory przedmiotów zgromadzonych i uporządkowanych według koncepcji osób, które tworzyły te kolekcje. Stosownie do art. 10 ust. 2 ww. ustawy, wojewódzki konserwator zabytków może wydać z urzędu decyzję o wpisie zabytku ruchomego do rejestru zabytków w przypadku uzasadnionej obawy zniszczenia, uszkodzenia lub nielegalnego wywiezienia zabytku za granicę albo wywiezienia za granicę zabytku o wyjątkowej wartości historycznej, artystycznej lub naukowej.

Przedmiotowa kolekcja (obrazy, szkice, grafiki, rzeźby, tkaniny oraz nagrody przyznawane w kolejnych gonitwach), związana jest z działalnością Towarzystwa [...] do Hodowli Koni w Polsce, powołanego w 1920 r. i była sukcesywnie powiększana do lat dziewięćdziesiątych XX w. Kolekcja ta stanowi wyposażenie wnętrz pomieszczeń Zespołu Torów [...] w W. i jest tematycznie związana z ich funkcją. Zespół ten został wybudowany w latach 1931-39 według projektu Z. P.-Z. i wpisany do rejestru zabytków decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Warszawie z [...] lipca 1989 r. Poszczególne obiekty posiadają zróżnicowaną wartość artystyczną, ale jednocześnie stanowią cenną kulturowo całość o znacznej wartości historycznej.

Przesłankami umożliwiającymi wydanie przez wojewódzkiego konserwatora zabytków decyzji o wpisie zabytku ruchomego do rejestru zabytków jest między innymi uzasadniona obawa zniszczenia lub uszkodzenia danego zabytku. W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, iż zamiar sprzedaży dzieł sztuki wchodzących w skład ww. kolekcji stanowiących wyposażenie wnętrz pomieszczeń Zespołu [...] przez Syndyka Masy Upadłościowej, stanowi poważne zagrożenie rozproszenia poszczególnych jej elementów, a tym samym zniszczenia tego zbioru. Zasadnicze znacznie w tej sprawie ma ustalenie, czy zbiór ww. przedmiotów stanowi kolekcję w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Przesłankami przemawiającymi za uznaniem dzieł sztuki stanowiących wyposażenie wnętrz pomieszczeń Zespołu [...] za kolekcję jest to, że przedmioty te posiadają wspólną tematykę nawiązującą do funkcji budynków, w których były gromadzone przez kolejne lata jako składniki wystroju zabytkowych wnętrz. Zasadniczą
część kolekcji stanowią portrety koni wyścigowych oraz postaci związanych z długoletnią działalnością [...] w W.. Tym samym można uznać, iż u podstaw tej kolekcji leży koncepcja gromadzenia obiektów związanych z historią i działalnością prowadzoną na terenie [...] w W.. Kolekcja ta stanowi świadectwo minionej epoki, a jej zachowanie leży w interesie społecznym ze względu na posiadaną wartość historyczną.

Skargę na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego wniósł Syndyk Masy Upadłości. W uzasadnieniu skargi podniesiono, że doszło do naruszenia art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. W ocenie skarżącego w sprawie nie mamy do czynienia z kolekcją dzieł sztuki, a jedynie ze zbiorem niepowiązanych ze sobą tematycznie przedmiotów. Brak jest dokumentów świadczących o możliwości nadania temu zbiorowi miana kolekcji, a obie decyzje mają w tym zakresie charakter wyłącznie uznaniowy i nie znajdują uzasadnienia w stanie faktycznym sprawy. Z niezrozumiałych dla skarżącego przyczyn, w toku inwentaryzacji pominięto szereg cennych obiektów, zamieszczono obiekty faktycznie nieznajdujące się na terenie administrowanym przez skarżącego lub nieposiadające wartości artystycznej.

Podniesiono również, że ustalenia skarżonej decyzji stoją w sprzeczności z podstawą zasadą prawa upadłościowego wyrażoną w art. 2 Prawa upadłościowego i naprawczego, którą jest dbałość o zaspokojenie w maksymalnie wysokim stopniu roszczeń wierzycieli upadłego. Decyzje te nie uwzględniają także sytuacji gospodarczo-prawnej, w jakiej znajduje się skarżący, a także zasad wynikających z przepisów prawa upadłościowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał za bezzasadny zarzut, że zaskarżona decyzja nie uwzględnia zasad wynikających z przepisów prawa upadłościowego, bo przepisy te nie miały zastosowania w sprawie. W rozpoznawanej sprawie organy obu instancji działały w oparciu o przepisy ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami i zaskarżona decyzja podlegała badaniu przez Sąd, co do zgodności z przepisami tej ustawy. Ustawa o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami jest ustawą szczególną. Przy stosowaniu jej przepisów, powołane do tego organy administracji publicznej, obowiązane są do przestrzegania wyłącznie zawartych w niej uregulowań prawnych. Ustawa ta nie nakłada na te organy obowiązku uwzględniania przy wydaniu decyzji sytuacji gospodarczo-prawnej podmiotów, których dotyczą rozstrzygnięcia zawarte w decyzji, jak i zasad odnoszących się do innych postępowań szczególnych jakim jest postępowanie upadłościowe.

Ustawa o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami nie zawiera przepisów regulujących procedurę uznania rzeczy ruchomych za kolekcję. Ustawodawca natomiast wprowadził w art. 6 ust. 1 lit. b powołanej ustawy obowiązek ochrony i opieki zabytków ruchomych będących w szczególności kolekcjami, definiując w tym przepisie kolekcję jako zbiór przedmiotów zgromadzonych i uporządkowanych według koncepcji osób, które tworzyły te kolekcje. Zakwalifikowanie więc określonych przedmiotów do kolekcji zostało pozostawione ocenie organów powołanych do ochrony i opieki nad zabytkami. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ wskazał, że przesłankami przemawiającymi za uznaniem wymienionych w załączniku do decyzji organu I instancji przedmiotów za kolekcję jest to, że przedmioty te posiadają spójną tematykę nawiązującą do funkcji budynków, w których były gromadzone przez kolejne lata jako składniki wystroju zabytkowych wnętrz. Zasadniczą część kolekcji stanowią portrety koni wyścigowych oraz postaci związanych z długoletnią
działalnością Torów Wyścigów Konnych w Warszawie, zaś u podstaw tego zbioru leży koncepcja gromadzenia obiektów związanych z historią i działalnością prowadzoną na terenie Torów Wyścigów Konnych. Odpowiada więc ta ocena definicji kolekcji zawartej w art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o ochronie zabytków ... Co prawda, poszczególne przedmioty posiadają zróżnicowaną wartość artystyczną, ale jednocześnie stanowią cenną kulturowo całość o znacznej wartości historycznej.

Decyzja o wpisaniu zabytku ruchomego, jakim jest kolekcja, do rejestru zabytków z urzędu została pozostawiona uznaniu powołanego do tego organu, gdyż art.. 10 ust. 2 ustawy o ochronie zabytków ... stanowi, że wojewódzki konserwator zabytków może wydać z urzędu decyzję o wpisie zabytku ruchomego do rejestru w przypadku uzasadnionej obawy zniszczenia, uszkodzenia lub nielegalnego wywiezienia za granicę zabytku o wyjątkowej wartości historycznej, artystycznej lub naukowej. Argumentacja przytoczona w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji potwierdza zasadność jej wydania przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Warszawie z urzędu. Organ uznał, że kolekcja ta stanowi świadectwo minionej epoki, a jej zachowanie leży w interesie społecznym ze względu na posiadaną wartość historyczną. Zamiar sprzedaży poszczególnych obiektów zgłoszony przez Syndyka Masy Upadłości Spółki [...]. Słusznie organ uznał za realne zagrożenie rozproszenia kolekcji równoznaczne z jej zniszczeniem. Jednocześnie wskazano, że sprzedaż takich
obiektów nie jest zabroniona, jednakże w przypadku kolekcji wpisanej do rejestru zabytków nie jest możliwa sprzedaż poszczególnych jej elementów.

Skargą kasacyjną z 24 lipca 2007 r. zaskarżono powyższy wyrok w całości, zarzucając mu naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie:

1) art. 6 ust. 1 pkt 2b ustawy z 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, polegające na bezpodstawnym przyjęciu, iż przedmiotowy zbiór rzeczy ruchomych - dzieł sztuki stanowi kolekcję w rozumieniu powołanego przepisu,

2) art. 2 ustawy z 28 lutego 2003 roku - Prawo upadłościowe i naprawcze, poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na bezpodstawnym przyjęciu, iż w sprawie nie ma zastosowania przytoczony przepis nakazujący kierować się dobrem wierzycieli skarżącego w każdym aspekcie postępowania upadłościowego dotyczącego skarżącego.

Wskazując na powyższe wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji i zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania, w tym zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podniesiono, że w omawianej sprawie nie mamy do czynienia z kolekcją dzieł sztuki, a jedynie ze zbiorem niepowiązanych ze sobą tematycznie przedmiotów. W skład tego zbioru wchodzą bowiem przedmioty o różnym charakterze (obrazy, grafiki, rzeźby), wykonane z różnych materiałów (porcelana, brąz, blacha, żeliwo, drewno, papier) i przedstawiające różne motywy i postacie (zwierzęta, kowala, górników, akty). Można zatem uznać, że skarżonym wyrokiem objęto wszystkie przedmioty znajdujące się na terenie administrowanym przez Skarżącego, bez względu na rzeczywistą tematykę i sposób wykonania. Zbiór ten nie jest także możliwy do jednolitego opisania przy użyciu określonego kryterium tematycznego lub koncepcji, która stała u podstaw jego zgromadzenia i uporządkowania. Brak spójności omawianego zbioru, potwierdza także fakt, iż nie istnieją jakiekolwiek dokumenty mogące świadczyć o możliwości nadania temu zbiorowi miana kolekcji. Zbiór ten nie został zgromadzony przy użyciu jakiegokolwiek jasno określonego
kryterium, a jedyną cechą łączącą poszczególne przedmioty jest miejsce ich zgromadzenia. Zgodnie z definicją słownikową pod pojęciem "kolekcja" należy rozumieć zbiór przedmiotów jednego rodzaju, gromadzony ze względu na wartość artystyczną według określonych kryteriów ("Słownik Języka Polskiego" pod red. M. Szymczaka, Warszawa 1978). Stosując zasady wykładni językowej przepisów należy zatem uznać, że skarżony wyrok, przyznając przedmiotowemu zbiorowi dzieł sztuki miano kolekcji, ma charakter wyłącznie uznaniowy i nie znajduje uzasadnienia w stanie faktycznym sprawy.

Podkreślono, że sam sposób przygotowania decyzji przez Mazowieckiego Konserwatora Zabytków, utrzymanej w mocy decyzją Ministra Kultury i skarżonym wyrokiem, wzbudza istotne zastrzeżenia. Inwentaryzację zbioru dokonano w sposób bardzo pospieszny i tylko częściowy, a ponadto wykorzystano w jej toku wycenę sporządzoną przez antykwariusza Piotra Laskowskiego, tzn. osoby która zgodnie z obowiązującymi przepisami nie posiada uprawnień wystarczających do dokonywania takich wycen (nie jest biegłym sądowym - historykiem sztuki). Sposób przeprowadzania inwentaryzacji naruszał także zasady określone w rozporządzeniu Ministra Kultury z 14 maja 2004 roku w sprawie prowadzenia rejestru zabytków. W toku inwentaryzacji pominięto szereg cennych obiektów, zamieszczono obiekty faktycznie nie znajdujące się na terenie administrowanych przez skarżącego lub nie posiadające wartości artystycznej (współczesne trofea sportowe) oraz popełniono szereg błędów w opisie poszczególnych przedmiotów. Inwentaryzacja dokonana przez
Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków istotnie różniła się od inwentaryzacji i wyceny zleconej przez Skarżącego i wykonanej w 2006 r. przez rzeczoznawcę - biegłego sądowego. Zdaniem skarżącego, Sąd nie mógł pominąć tych oczywistych nieprawidłowości, ponieważ wydając wyrok w tej sprawie usankcjonował niezgodne z prawdą fakty.

Nie można także zgodzić się z poglądem, jakoby w sprawie nie znajdowały zastosowania przepisy ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze. Zarówno skarżony wyrok, jak i wcześniejsze decyzje organów administracji stoją w sprzeczności z podstawową zasadą prawa upadłościowego, którą jest dbałość o zaspokojenie w maksymalnie wysokim stopniu roszczeń wierzycieli upadłego. Skarżący, jako osoba odpowiedzialna za spieniężenie majątku upadłego ma bowiem prawo i obowiązek dokonania sprzedaży poszczególnych składników tego majątku w celu zaspokojenia wierzycieli. Przepisy te nie przewidują ograniczeń w dysponowaniu przez syndyka majątkiem upadłego o skutkach takich, jakie niosą skarżone decyzje. Decyzje te nie mogą zatem modyfikować uprawnień syndyka, poprzez uniemożliwienie mu działania w oczywistym interesie wierzycieli - dokonania sprzedaży zbioru ruchomości należących do upadłego. Byłoby to sprzeczne zarówno z zasadami prawa upadłościowego, jak i zasadami współżycia społecznego oraz z zasadą prawa właściciela do
swobodnego dysponowania swym majątkiem. Oczywiście zrozumiała jest dbałość organów o ochronę poszczególnych elementów zbioru przed mechanicznym zniszczeniem, ale jest to także objęte troską skarżącego, w szczególności wobec konieczności przeniesienia tych przedmiotów do pomieszczeń zapewniających prawidłowe warunki ich przechowywania, a nie tak jak do tej pory przechowywanych w nieogrzewanych w okresie zimowym pomieszczeniach. W takich warunkach dochodzi do ich systematycznego niszczenia. Nie jest także dopuszczalne uznaniowe wyłączanie przez orzekający Sąd ze stanu prawnego danej sprawy jednej z obowiązujących w Rzeczypospolitej Polskiej ustaw, tzn. Prawa upadłościowego i naprawczego. Obowiązkiem Sądu jest branie przy wyrokowaniu pod uwagę całości aspektów prawnych odnoszących się do strony postępowania, tak aby można było znaleźć najlepsze rozwiązanie problemu w danej sytuacji prawnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W postępowaniu przed NSA prowadzonym na skutek wniesienia skargi kasacyjnej obowiązuje generalna zasada ograniczonej kognicji tego sądu (art. 183 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz U Nr 153, poz. 1270 ze zm.). NSA jako sąd II instancji rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, wyznaczonymi przez przyjęte w niej podstawy, określające zarówno rodzaj zarzucanego zaskarżonemu orzeczeniu naruszenia prawa, jak i jego zakres.

Skarga kasacyjna ma usprawiedliwione podstawy, albowiem podniesione w niej zarzut naruszenia art. 6 ust. 1 pkt 2b ustawy z 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, polegające na bezpodstawnym przyjęciu, iż przedmiotowy zbiór rzeczy ruchomych - dzieł sztuki stanowi kolekcję w rozumieniu powołanego przepisu, czyli przez niewłaściwe zastosowanie jest trafny.

Ochronie zabytków (art. 4) i opiece nad zabytkami (art. 5) podlegają m.in. zabytki ruchome, którymi w szczególności są stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 2b ustawy z 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami: kolekcje stanowiące zbiory przedmiotów zgromadzonych i uporządkowanych według koncepcji osób, które tworzyły te kolekcje. Jest rzeczą oczywistą, że aby w stosunku do zbioru przedmiotów zastosować jedną z form ochrony zabytków, jaką jest wpis do rejestru zabytków należy wprzód wykazać, że jest on kolekcją, albowiem tylko zbiór będący kolekcją jest zabytkiem ruchomym w rozumieniu przytoczonego przepisu. Trafnie zauważył Sąd I instancji, że zakwalifikowanie określonych przedmiotów do kolekcji zostało pozostawione ocenie organów powołanych do ochrony i opieki nad zabytkami. Niemniej jednak ocena ta nie może być arbitralna, tak jak to miało miejsce w rozpoznawanej sprawie. Pamiętać bowiem należy, że wpis do rejestru zabytków jest ograniczeniem prawa własności, a ono może nastąpić tylko w drodze
ustawy i tylko w zakresie, w jakim ustawa ta nie narusza istoty prawa własności (art. 64 ust. 3 Konstytucji RP). W szczególności, przepisy ograniczające prawo własności muszą być interpretowane ściśle i mogą być stosowane jedynie w stosunku do stanów faktycznych, objętych ich dyspozycją.

Po pierwsze, zastosowanie art. 6 ust. 1 pkt 2b wymaga od organów administracji wykazania (to na nich spoczywa w tym zakresie ciężar dowodu), że przedmioty wchodzące w skład zbioru uznawanego za kolekcję zostały zgromadzone według koncepcji osób, które tworzyły tą kolekcję. Wyklucza to więc z kolekcji przedmioty, które co prawda znajdują się w danym zbiorze, ale trafiły do niego np. przypadkowo, czy też wbrew woli osób tworzących kolekcję.

Po drugie, kolekcja w rozumieniu cytowanego przepisu jest zbiorem uporządkowanym według koncepcji osób, które tworzyły tą kolekcję. Wykazanie, że cecha ta została spełniona wymaga od organu prowadzącego postępowanie unaocznienia, jaka koncepcja przyświecała twórcom kolekcji.

Sąd I instancji - w ślad za organami administracji - uznał, że u podstaw przedmiotowego zbioru leży koncepcja gromadzenia obiektów związanych z historią i działalnością prowadzoną na terenie Torów Wyścigów Konnych, a więc wpisanie go do rejestru zbytków na podstawie art. 10 ust. 2 ustawy z 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami jest zgodne z art. 6 ust. 1 pkt 2b tej ustawy. Ocena ta jest nietrafna, ponieważ przywołana koncepcja nie pozwała zaliczyć wszystkich przedmiotów stanowiących wystrój wnętrz budynków Zespołu [...] położonego w W. przy ul. [...], w liczbie 251 sztuk, wyszczególnionych w załączniku do decyzji o wpisie do rejestru zabytków ruchomych województwa mazowieckiego do kolekcji w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 2b. Wyłamuje się spod zarysowanego kryterium szereg przedmiotów, chociażby takie obiekty, jak np. skatalogowany w dziale I. MALARSTWO pod poz. 108 (237) obraz H. Zgliczyńskiego, pt. Żaglowce na morzu, czy skatalogowana w dziale III. RZEŹBA pod poz. 19. (189) figurka pt.
Łoś. Z drugiej zaś strony nie wykazano powiązań z tą koncepcją wielu innych obiektów, jak np. skatalogowanej w dziale III. RZEŹBA pod poz. 22 (196) figury Jan III Sobieski, czy skatalogowanego w dziale I. MALARSTWO pod poz. 94 (148) obrazu W. Kossaka pt. Zwyciężyliśmy. W konsekwencji zastosowanie art. 6 ust. 1 pkt 2b ustawy z 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami do przedmiotowego zbioru należy uznać, co najmniej za przedwczesne.

Jeśli chodzi o zarzut naruszenia art. 2 ustawy z 28 lutego 2003 roku - Prawo upadłościowe i naprawcze, poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, to nie ma on usprawiedliwionych podstaw. W tym zakresie Naczelny Sąd Administracyjny podziela ocenę prawną wyrażoną w zaskarżonym wyroku.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny uznał skargę kasacyjną za mającą usprawiedliwione podstawy i stosownie do art. 185 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.

O kosztach postępowania sądowego orzeczono na zasadzie art. 203 pkt 1 p.p.s.a.

orzecznictwo nsa
orzecznictwo
Oceń jakość naszego artykułu:
Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.
KOMENTARZE
(0)