Tezy
Z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości wynika, że zasada poddawania projektów, które mogą mieć istotne oddziaływanie na środowisko, ocenie środowiskowej nie znajduje zastosowania w przypadkach, w których formalne wniesienie wniosku o wydanie zezwolenia na realizację projektu miało miejsce przed upływem terminu na transpozycję dyrektywy
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Roman Hauser ( spr. ) Sędziowie sędzia NSA Jacek Hyla sędzia NSA Anna Łuczaj Protokolant Renata Sapieha po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2007 r., na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Stowarzyszenia "A" od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 kwietnia 2007 r., sygn. akt IV SA/Wa 1392/06 w sprawie ze skargi Stowarzyszenia "A" na decyzję Ministra Transportu i Budownictwa z dnia [...] kwietnia 2006 r., nr [...] w przedmiocie lokalizacji drogi krajowej oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
II OSK 1393/07
Uzasadnienie
Wojewoda M., na podstawie art. 2 ust. l, art. 7 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 - 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych - dalej ustawa (Dz. U. Nr 80, poz. 721 ze zm.) w związku z art. 104 KPA, decyzją z dnia [...] listopada 2005 r. nr [...] ustalił lokalizację autostrady płatnej [...] dla odcinka [...] przebiegającego przez województwo m. - od węzła "[...]' do węzła "[...]", zatwierdził projekt podziału nieruchomości na potrzeby powyższej inwestycji i nadał tej decyzji rygor natychmiastowej wykonalności.
Odwołanie od powyższej decyzji wnieśli: F. P., Stowarzyszenie "A" oraz Stowarzyszenie Ekologiczne "B".
W wyniku rozpoznania odwołań wyżej wymienionych podmiotów Minister Transportu i Budownictwa decyzją z dnia [...] kwietnia 2006 r. o numerze: [...] na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 KPA oraz art. 9 ust. 1 ustawy, utrzymał w mocy decyzję Wojewody M..
Skargę na wyżej wskazaną decyzję Ministra Transportu i Budownictwa do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniosło Stowarzyszenia "A", podnosząc, że przedmiotowa decyzja nie odpowiada wymogom obowiązującego prawa.
W uzasadnieniu skargi strona skarżąca wskazała, iż w trakcie prowadzonego postępowania "zaniedbano przeprowadzenie pełnej oceny strategicznej z udziałem społecznym". Strona skarżąca podniosła również, iż w uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy nie podał przyczyn nieuwzględnienia szeregu jej wniosków i zarzutów, w tym również zarzutu braku rozpatrzenia wariantów przebiegu autostrady, czym dopuścił się naruszenia art. 107 ust. 3 KPA, art. 6 ust. 8 Konwencji z Aarhus oraz przepisów ustawowych nakazujących przeprowadzenie analizy wariantów. Stowarzyszenie nie zgodziło się z odmową dokonania przez organ odwoławczy oceny decyzji Ministra Kultury i zbadania zgodności decyzji z prawem unijnym uważając, że kwestie te były integralną częścią prowadzonego postępowania administracyjnego. Zdaniem strony skarżącej istnieje konieczność pokazania oceny wpływu przedmiotowej trasy na warunki ruchu tranzytowego przez W., ponieważ wybór wariantu przebiegu trasy w okolicach [...] będzie miał bezpośrednie znaczenie dla
organizacji ruchu tranzytowego w rejonie W.
W odpowiedzi na skargę Minister Budownictwa wniósł o jej oddalenie. Zdaniem organu zarzuty skargi nie podważają zasadności podjętego w sprawie rozstrzygnięcia. Uzasadniając powyższe stanowisko organ w znacznej mierze powtórzył argumentację prezentowaną w zaskarżonej decyzji. Ustosunkowując się natomiast do twierdzenia strony skarżącej, że wskazania lokalizacyjne zostały anulowane przez ustawę, organ wskazał, iż zgodnie z treścią art. 41 ust 1 ww. ustawy wskazania lokalizacyjne udzielone do dnia wejścia w życie ustawy pozostają w mocy w zakresie dotyczącym ustalenia przebiegu autostrady. Wskazania lokalizacyjne w sprawie przebiegu przedmiotowego odcinka autostrady [...] Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji wydał w dniu [...] maja 2003 r. Tekst ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. został opublikowany w Dzienniku Ustaw Nr 80 z dnia 10 maja 2003 r., a zgodnie z jej art. 45 ustawa weszła w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, czyli 25 maja 2003 r. Zatem, w ocenie organu, wskazania lokalizacyjne wydane
[...] maja 2003 r. w zakresie ustalenia przebiegu autostrady pozostają nadal w mocy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł, że wniesiona skarga nie jest zasadna, bowiem zaskarżona decyzja Ministra Transportu i Budownictwa nie naruszyła prawa w sposób skutkujący koniecznością jej uchylenia.
Sąd zauważył, że organy administracyjne w niniejszej sprawie orzekały już po zmianie przepisów w zakresie uzgodnień dotyczących wpływu inwestycji na środowisko, a GDDKiA skorzystała z przewidzianego przez ustawodawcę odstępstwa i w dniu [...].08.2005 r. złożyła wniosek w trybie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 18.05.2005 r. o zmianie ustawy - Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. nr 113, poz. 954), dalej ustawa nowelizująca. Z tego względu organy obu instancji dokonywały oceny decyzji lokalizacyjnej w zakresie jej oddziaływania na środowisko w oparciu o przepisy dotychczasowe, w tym raport oddziaływania zamierzonej inwestycji na środowisko, sporządzony wg załącznika nr 1 do ww. ustawy.
Sąd pierwszej instancji stwierdził również, że w myśl art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 10.04.2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych, wskazania lokalizacyjne udzielone do dnia wejścia w życie tej ustawy, czyli do 25.05.2003 r. pozostają w mocy w zakresie dotyczącym ustalenia przebiegu autostrady, a w pozostałym zakresie, jeżeli ich treść nie jest sprzeczna z przepisami niniejszej ustawy.
W niniejszej sprawie Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji w dniu [...].05.2003 r. wydał wskazania lokalizacyjne dla przedmiotowej inwestycji. Nastąpiło to zatem przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 10.04.2003 r. Mając powyższe na uwadze, niezasadny jest zarzut Stowarzyszenia "A", iż w trakcie postępowania lokalizacyjnego nie rozważano innych wariantów przebiegu drogi. Warianty te były rozważane na etapie wcześniejszym i były konsultowane z organami samorządu terytorialnego, reprezentującymi społeczność lokalną.
Zdaniem Sądu, udział społeczeństwa w niniejszej procedurze lokalizacyjnej został należycie zapewniony. Było ono informowane na poszczególnych etapach procedury prowadzącej do ustalenia lokalizacji przedmiotowego odcinka autostrady [...]. Powiadomiono również w sposób prawem przewidziany o rozprawie administracyjnej. Uwagi na niej zgłoszone zostały uwzględnione przez projektantów tego odcinka drogi.
Sąd orzekł, że inwestor spełnił również warunki wynikające z art. 3 ust. 1 ustawy, a więc dołączył do wniosku uzyskane opinie: zarządu województwa, zarządu powiatu oraz w tym przypadku Prezydenta miasta P., Burmistrza miasta P. oraz Burmistrza miasta i gminy O. M.
Niezasadny jest także, zdaniem Sądu pierwszej instancji, zarzut naruszenia przepisu art. 6 ust. 8 Konwencji z Aarhus o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska. Wojewoda M. zapewnił bowiem społeczeństwu możliwość udziału w przedmiotowym postępowaniu, w ramach którego sporządzany był raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko. Sąd w uzasadnieniu podkreślił, że przyjęty w ramach wskazań lokalizacyjnych przebieg odcinka autostrady [...] został powszechnie zaakceptowany po wprowadzeniu niewielkich poprawek. Odwołanie poza organizacjami ekologicznymi wniosła jedynie J. B. W tym stanie rzeczy nie znajduje uzasadnienia stanowisko strony skarżącej, jakoby mieszkańcy tego rejonu byli przeciwni wytyczonemu przebiegowi trasy od węzła "[...]" do węzła "[...]".
W kwestii przebiegu przedmiotowego odcinka autostrady [...] przez fragment "Zespołu ogrodniczego [...]" w miejscowości P. Ż. i wykreślenie części tego Zespołu kolidującej z autostradą przez Ministra Kultury, z uwagi na ważny interes Państwa, z rejestru zabytków Sąd pierwszej instancji orzekł, że sprawa ta jest przedmiotem odrębnego postępowania administracyjnego i zostanie oceniona odrębnie.
Jako uchybienie zakwalifikował za to Sąd brak dokładnego odniesienia się organu odwoławczego do wszelkich wniosków i uwag strony skarżącej, w szczególności brak w tym zakresie kompleksowej oceny Ministra Transportu. Zdaniem WSA w Warszawie te uchybienia jednak nie miały wpływu na wynik sprawy.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniosło Stowarzyszenie "A". Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie przepisów postępowania - art. 141 § 4 p.p.s.a. oraz art. 134 § 1 p.p.s.a. poprzez sporządzenie wadliwego uzasadnienia wyroku, a w konsekwencji brak możliwości kontroli instancyjnej przedmiotowego orzeczenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny oraz brak merytorycznego rozpatrzenia i wnikliwego ustosunkowania się przez ten Sąd do zarzutów przedstawionych przez skarżących w skardze na decyzję Ministra Transportu i Budownictwa.
Wyrokowi zarzucono ponadto naruszenie art. 107 § 1 i 3 KPA w zw. z art. 1 § 1 i 2 p.u.s.a. poprzez zaakceptowanie wadliwego uzasadnienia decyzji Ministra Transportu i Budownictwa.
W uzasadnieniu wskazano, że brak wnikliwej oceny zarzutów podniesionych przez skarżącego dotyczy przede wszystkim wszechstronnej analizy relacji pomiędzy przepisami Konwencji z Aarhus, a przepisami normującymi postępowanie wynikające z ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych.
W odniesieniu do drugiego zarzutu podniesiono jedynie, że WSA w Warszawie nie uzasadnił dlaczego podniesione wady uzasadnienia decyzji nie mają wpływu na wynik sprawy.
W odpowiedzi na skargę Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad (dalej GDDKiA) wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej. Podniesiono, że skarżący wskazując na uchybienia prawa procesowego nie skonkretyzował na czym polegał lub mógł polegać "istotny wpływ" tych uchybień na rozstrzygnięcie sprawy. Zdaniem GDDKiA, skarżący wskazuje jedynie na niedoskonałość uzasadnienia wyroku, a nie kwestionuje rozstrzygnięcia sądu co do istoty.
GDDKiA stwierdza ponadto, że skarżący nie wykazał, aby naruszenie w postaci "zaakceptowania błędnego uzasadnienia Ministra Transportu i Budownictwa" wpłynęło na wynik postępowania. Zdaniem GDDKiA, Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowej oceny w tym zakresie.
Odpowiedź na skargę kasacyjną wniosło również Stowarzyszenie Ekologiczne "B". Poparło ono w pełni wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku WSA. Wskazało na naruszenie art. 33 § 1 p.p.s.a. poprzez nieustaleni wszystkich stron postępowania, które mają interes prawny w sprawie. W uzasadnieniu wskazano na wyrok WSA w Warszawie z 17 stycznia 2007 r., sygn. akt I SA/Wa2328/05, w którym uchylono decyzję Ministra Kultury z dnia [...] października 2005 r. w przedmiocie uchylenia decyzji o wpisie do rejestru zabytków zespołu architektoniczno- produkcyjnego [...] w P. Zdaniem Stowarzyszenia, w dacie złożenia wniosku o wydanie decyzji lokalizacyjnej, inwestor nie posiadał niezbędnego stanowiska właściwego organu, co jest niezgodne z art. 2 ust.1 i art. 5 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych.
Zdaniem Stowarzyszenia, inwestor w świetle prawa krajowego i unijnego w dacie złożenia wniosku o wydanie decyzji lokalizacyjnej dla odcinka autostrady [...] miał obowiązek przeprowadzenia strategicznej oceny dla całego odcinka drogi w granicach województwa m.
Ponadto, Stowarzyszenie stwierdziło, że inwestor nie mógł skorzystać z art. 19 ustawy i wystąpić z wnioskiem o wydanie decyzji lokalizacyjnej na podstawie przepisów dotychczasowych, ponieważ zgodnie z art. 19 ust.2 z takim wnioskiem może wystąpić inwestor w przypadku, gdyby posiadał przed wejściem w życie decyzję ustalającą lokalizację drogi. Zdaniem Stowarzyszenia, inwestor przed 28 lipca 2005 r., w dniu wejścia w życie znowelizowanej ustawy, miał wyłącznie złożony wniosek o wydanie decyzji lokalizacyjnej, który uzupełnił w dniu [...] listopada 2005 r.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje.
Zgodnie z przepisem art. 15 § 1 pkt 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przez sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.), zwanej dalej w skrócie p.p.s.a., Sąd ten rozpoznaje środki odwoławcze od orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych, stosownie do przepisów ustawy. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod rozwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania (art. 183 § 1 p.p.s.a.).
Rozpatrując skargę kasacyjną w tym zakresie należy stwierdzić, że nie zasługuje ona na uwzględnienie. Należy przy tym zauważyć, że w ocenie NSA, przeprowadzona przez sąd pierwszej instancji kontrola legalności zaskarżonej decyzji została dokonana w oparciu o całokształt okoliczności faktycznych sprawy, z uwzględnieniem wszystkich przepisów prawnych istotnych w rozpoznawanej sprawie.
Naczelny Sąd Administracyjny w ramach zarzutu naruszenia przepisu art. 141 par. 4 p.p.s.a. stwierdza, że zobowiązany jest on jedynie do kontroli zgodności uzasadnienia zaskarżonego wyroku z wymogami, wynikającymi z powyższej normy prawnej. Natomiast na gruncie tej podstawy kasacyjnej Sąd nie może badać zasadności przyjętej podstawy prawnej rozstrzygnięcia (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 listopada 2005 r., sygn. akt I FSK 408/05), a zarzut naruszenia przepisu art. 141 par. 4 p.p.s.a. będzie skuteczny tylko wtedy, gdy połączony zostanie z innymi uchybieniami Sądu zaistniałymi na etapie rozpoznawania skargi (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 kwietnia 2005 r., sygn. akt FSK 1947/04). Ponadto okoliczność, że stanowisko zajęte przez Wojewódzki Sąd Administracyjny jest odmienne od prezentowanego przez stronę skarżącą nie oznacza, że takie uzasadnienie wyroku nie odpowiada wymogom ustawowym, określonym w art. 141 par. 4 p.p.s.a. (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2
listopada 2005 r., sygn. akt I FSK 232/05).
Podkreślenia wymaga fakt, że w uzasadnieniu wyroku powinno znaleźć się nie tylko wskazanie treści przepisów obowiązujących w danej sprawie, lecz także ich interpretacja w odniesieniu do analizowanego stanu faktycznego (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 września 2005 r., sygn. akt FSK 2099/04). Kwestionowany wyrok wymaganiom tym odpowiada bowiem Sąd pierwszej instancji prawidłowo i wyczerpująco odniósł się do wszystkich zarzutów skargi.
Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego należy zgodzić się z wyrokiem WSA w Warszawie oraz opinią przedstawioną przez GDDKiA w odpowiedzi na skargę kasacyjną, że w postępowaniu, w którym wydano zaskarżoną decyzję udział społeczeństwa przewidziany w art. 6 ust. 3 Konwencji z Aarhus został zapewniony na etapie postępowania, na którym wszystkie warianty przebiegu autostrady były jeszcze możliwe, a udział społeczeństwa skuteczny. W postępowaniu tym strony miały możliwość zgłaszania wniosków i zastrzeżeń zmierzających do wyboru innego niż wnioskowany wariant, a przebieg autostrady mógł być zmieniony. Na etapie zaś wskazań lokalizacyjnych udział społeczeństwa został zapewniony poprzez zasięgnięcie opinii jednostek samorządu terytorialnego. Należy wskazać, że ustalenie przebiegu autostrady na etapie wskazań lokalizacyjnych jest na tyle ogólne, że trudno byłoby wskazać osoby zainteresowane.
Naczelny Sąd Administracyjny zauważa w związku z powyższym, że brak jest podstaw, aby stwierdzić, że naruszono postanowienia Konwencji stanowiące, że "zainteresowana społeczność będzie poinformowana, odpowiednio bądź poprzez publiczne ogłoszenie, bądź indywidualnie, na wczesnym etapie procedury podejmowania decyzji w sprawach dotyczących środowiska, i w sposób właściwy, terminowy i skuteczny".
Zdaniem NSA, Sąd pierwszej instancji słusznie wskazał na uchybienie w postaci braku dokładnego odniesienia się Ministra Transportu i Budownictwa do wszystkich wniosków i uwag strony skarżącej. Samo stwierdzenie organu odwoławczego, że wnioski mają charakter ogólny i wykraczają poza ramy postępowania, należy uznać za niewystarczające. Staranność przekazywania adresatowi uzasadnienia własnych argumentów wykorzystanych przy formułowaniu treści decyzji jest istotnym elementem funkcji perswazyjnej uzasadnienia. Jest także wymogiem art. 107 par. 1 Kpa, w którym elementem uzasadnienia prawnego decyzji jest "wyjaśnienie podstawy prawnej" (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 listopada 2001 r., sygn. akt II SA/Lu 629/00).
Skład orzekający NSA wskazuje jednakże, że z treści wyroku WSA wynika, że Sąd zbadał i ocenił ww. braki uzasadnienia decyzji administracyjnej jako nie wpływające na wynik sprawy. Stanowisko więc skarżącego, że wady uzasadnienia decyzji mają istotny wpływ na wynik sprawy, należy ocenić jako bezpodstawne.
Podniesiona przez Stowarzyszenie "B" kwestia przebiegu przedmiotowego odcinka autostrady [...] przez fragment "Zespołu ogrodniczego [...]" w miejscowości P. Ż. i wykreślenie części tego Zespołu kolidującej z autostradą przez Ministra Kultury, z uwagi na ważny interes Państwa, została już wyjaśniona w wyroku Sądu pierwszej instancji. Słusznie wskazał WSA w Warszawie, że sprawa wpisu do rejestru zabytków zespołu architektoniczno - produkcyjnego [...] stanowi przedmiot odrębnego postępowania administracyjnego. Wydanie wyroku WSA w Warszawie z 17 stycznia 2007 r., sygn. akt I SA/Wa2328/05, w którym uchylono decyzję Ministra Kultury z dnia [...] października 2005 r. w przedmiocie uchylenia decyzji o wpisie do rejestru zabytków zespołu architektoniczno- produkcyjnego [...] w P. nie kończy postępowania w tej sprawie. Dopiero po zakończeniu całej procedury, będzie można dokonać stosownej oceny, także w zakresie posiadania przez inwestora stanowiska właściwego organu zgodnie z art. 2 ust.1 i art. 5 ustawy o
szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych.
Zarzuty, że inwestor miał obowiązek przeprowadzenia strategicznej oceny dla całego odcinka w granicach województwa m. oraz, że inwestor nie mógł skorzystać z art. 19 ustawy nowelizującej i wystąpić z wnioskiem o wydanie decyzji lokalizacyjnej na podstawie przepisów dotychczasowych, ponieważ zgodnie z art. 19 ust. 2 ww. ustawy z takim wnioskiem może wystąpić inwestor w przypadku, gdyby posiadał przed wejściem w życie decyzję ustalającą lokalizację drogi, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego należy uznać za bezzasadne.
Jak wskazywał już Sąd pierwszej instancji, wymóg uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach obowiązuje w odniesieniu do wszystkich przedsięwzięć wymagających przeprowadzenia postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko w rozumieniu przepisów ochrony środowiska, dla których inwestor wystąpił, bądź ma zamiar wystąpić, z wnioskiem o wydanie którejkolwiek z decyzji wymienionych w art. 46 ust. 4 pkt 2 - 9 Prawa ochrony środowiska, po dniu 28 lipca 2005 r., czyli po wejściu w życie ustawy nowelizującej. Obowiązek ten jest niezależny od tego, czy przed ww. datą inwestor uzyskał już jakąkolwiek decyzję, przed wydaniem której przeprowadzono, na mocy przepisów dotychczasowych, procedurę oceny oddziaływania na środowisko dla danego przedsięwzięcia, czy też nie.
Jedyne odstępstwo od wskazanej powyżej reguły zawiera art. 19 ust. 1 ustawy nowelizującej. Stanowi on, iż w przypadku postępowań w sprawie oceny oddziaływania na środowisko wszczętych, a nie zakończonych decyzją ostateczną, przed dniem 28 lipca 2005 r., stosuje się przepisy dotychczasowe, jeżeli uprawniony podmiot złoży stosowany wniosek w tym zakresie. W związku z podniesionym zarzutem Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, iż przez decyzję ostateczną rozumie się tu każdą decyzję, na etapie wydawania której było prowadzone postępowanie w sprawie oceny oddziaływania na środowisko na podstawie przepisów dotychczasowych, a więc decyzję o warunkach zabudowy czy decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego.
W kwestii zarzutu niestosowania prawa wspólnotowego, należy zauważyć, że zgodnie z przepisami Aktu akcesyjnego, prawa i obowiązki wynikające z prawa wspólnotowego są bez wyjątku, natychmiast wykonalne w nowych państwach członkowskich (podobnie wyrok z dnia 15 stycznia 2002 r. w sprawie C-179/00 Weidacher, Rec. str. I-501, pkt 18). Z orzecznictwa Trybunału jednakże wynika, iż zasada poddawania projektów, które mogą mieć istotne oddziaływanie na środowisko, ocenie środowiskowej nie znajduje zastosowania w przypadkach, w których formalne wniesienie wniosku o wydanie zezwolenia na realizację projektu miało miejsce przed upływem terminu na transpozycję dyrektywy (np. wyroki z dnia 11 sierpnia 1995 r. w sprawie C-431/92 Komisja przeciwko Niemcom, Rec. str. I-2189, pkt 29 i 32, jak również z dnia 18 czerwca 1998 r., w sprawie C-81/96 Gedeputeerde Staten van Noord-Holland, Rec. str. I-3923, pkt 23). Argumentem stojącym za tego rodzaju tezą jest fakt, że projekty na wielką skalę wymagają bardzo często długiego okresu
czasu. Zdaniem Trybunału wyrażonym w wyroku z dnia 23 marca 2006 r. sygn. akt C-209/04 w sprawie Komisja Wspólnot Europejskich przeciw Republice Austrii (Dz. U. UE C. Nr 131 s. 23), nie byłoby więc właściwe, by procedury złożone już na poziomie krajowym i formalnie wszczęte przed upływem terminu na transpozycję dyrektywy były obciążane i opóźniane szczególnymi wymogami z niej wynikającymi oraz by wpływało to na powstałe już stany prawne (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Gedeputeerde Staten van Noord-Holland, pkt 23 i 24). Innymi słowy, o ile stosowne decyzje, dotyczące realizacji przedsięwzięcia, zostały powzięte przed akcesją danego kraju do Unii Europejskiej, kraj taki nie jest związany wymaganiami dotyczącymi zasad wyrażonymi w dyrektywie (w tym przypadku chodziło o ochronę obszarów "Natura 2000").
Naczelny Sąd Administracyjny zauważa niekonsekwencję pomiędzy częścią dyspozytywną wyroku a uzasadnieniem. Zdaniem składu orzekającego jednak sformułowanie "skarga jest zasadna jakkolwiek z innych przyczyn niż w niej podniesiono" należy traktować jako oczywistą pomyłkę. Argumentacja zawarta w uzasadnieniu bezsprzecznie wskazuje, że skarga zasługiwała na oddalenie.
Ze względów wskazanych powyżej, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 184 p.p.s.a. jak w sentencji.