Tezy
Nie można zaaprobować poglądu, iż Spółka mogła rozporządzać cukrem Agencji Rynku Rolnego, który przechowywała i sprzedawać go ponad przyznany jej na okres kampanii cukrowniczej limit sprzedaży cukru na rynek, uznając, iż nie była w tym przypadku producentem cukru, ale innym podmiotem pośredniczącym.
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia: NSA Artur Mudrecki (spr.) Sędziowie: WSA Krzysztof Bogusz Asesor sąd. Marzena Łozowska Protokolant: St. sekr. sąd. Iwona Dąbrowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 marca 2004 r. sprawy ze skargi X S.A w B. na decyzję Izby Skarbowej w Opolu z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie określenia wysokości opłaty sankcyjnej za wprowadzenie na rynek cukru ponad limit. oddala skargę
Uzasadnienie
Decyzją z dnia [...], nr [...] Inspektor Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej w Opolu określił X S. A. w B. wysokość opłaty sankcyjnej za wprowadzenie na rynek krajowy cukru ponad ustalony limit w wysokości 1.961.405 zł oraz odsetki za zwłokę w wysokości 3.883.487,50 zł. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia podano art. 21 § 3, art. 52 § 1 ust. 2, art. 53 § 4, art. 207 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. nr 137, poz. 926 z późn. zm.) oraz art. 4 ust. 5 i 6 ustawy z dnia 26 sierpnia 1994 r. o regulacji rynku cukru i przekształceniach własnościowych w przemyśle cukrowniczym (Dz. U. nr 98, poz. 473 z późn. zm.), art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (j. t. z 1999 r. Dz. U. nr 54, poz. 572).
W uzasadnieniu decyzji wskazano, że Spółka otrzymała na kampanię cukrowniczą 1995/1996 limit produkcji i sprzedaży cukru w kwocie A w ilości 12.976 ton, w tym 1.600 ton na uzupełnienie rezerw państwowych. Pismem z dnia 30 listopada 1995 r. nr [...] Ministerstwo Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej ustaliło dodatkowy limit X w kwocie A w wysokości 16000 ton, który dotyczył wyłącznie produkcji i sprzedaży cukru w celu uzupełnienia rezerw państwowych dla Agencji Rynku Rolnego.
W dniu 30 listopada 1995 r. Spółka zawarła umowę z Agencją Rynku Rolnego na mocy których sprzedała Agencji 1600 ton cukru, który zobowiązała się przechowywać. Z tytułu wykonania ww. umów X S. A. w B. otrzymywała na podstawie wystawionych przez siebie faktur wynagrodzenie, które nie było odpowiednio księgowane. W ramach wymienionego limitu Spółka sprzedała 12.433 ton, bez wykazania sprzedaży dla Agencji Rynku Rolnego ilości 1600 ton cukru. Po odjęciu dodatkowego limitu Spółka dysponowała limitem w ilości 11.376 ton. A zatem skarżąca Spółka przekroczyła limit sprzedaży cukru w ramach kwoty A w ilości 1.057 ton. Przekroczenie ww. limitu wynikało z faktu, że w miesiącu sierpniu i wrześniu 199 r. Spółka dokonała "sprzedaży" 1600 ton cukru wcześniej sprzedanego Agencji Rynku Rolnego. X S. A. w B. dokonała sprzedaży rezerw państwowych bez wiedzy i zgody agencji. Dokonując sprzedaży ponad limit Spółka było zobowiązana na podstawie art. 4 ust. 5 i 6 ustawy z dnia 26 sierpnia 1994 r. o regulacji rynku cukru i
przekształceniach własnościowych w przemyśle cukrowniczym (Dz. U. nr 98, poz. 473 z późn. zm.) do zapłaty opłaty sankcyjnej w terminie 14 dnia od daty wprowadzenia cukru do obrotu. Następnie dokonano stosownych wyliczeń opłaty i odsetek.
W odwołaniu od powyższej decyzji X S. A. w B. wniosła o uchylenie ww. decyzji i umorzenie postępowania podatkowego.
Strona zarzuciła decyzji organu I instancji naruszenie przepisów prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie ustawy z dnia 26 sierpnia 1994 r. o regulacji rynku cukru i przekształceniach własnościowych w przemyśle cukrowniczym (Dz. U. nr 98, poz. 473 z późn. zm.), poprzez bezprawne pozbawienie Spółki 1.600 ton limitu produkcji cukru w kwocie A z posiadanego przez X rocznego limitu cukru produkcji cukru w okresie od 1 października 1995 r. do 30 września 1996 r. w wysokości 12.976 ton.
W uzasadnieniu odwołania strona, oprócz rozwinięcia argumentów przytoczonych w petitum odwołania, dowodziła, że z uwagi na zawilgocenie cukru w miesiącu lipcu 1996 r. związane z powodziami występującymi na wiosnę 1996 r. podjęto decyzję o sprzedaży cukru. Wskazano, że nie ma znaczenia kto dokonał sprzedaży cukru czy X czy Agencja Rynku Rolnego.
W piśmie z dnia 6 lipca 2001 r. Spółka zarzuciła trzyletni okres przedawnienia.
W wyniku rozpatrzenia odwołania Izba Skarbowa w Opolu wydała decyzję z dnia [...] nr [...], w której utrzymała w mocy decyzję organu I instancji. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia podano art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. nr 137, poz. 926 z późn. zm.).
W uzasadnieniu decyzji organ II instancji podzielił poglądy organu I instancji. W szczególności Izba Skarbowa w Opolu wskazała, że doszło do umowy kupna sprzedaży cukru między X S. A. w B. a Agencją Rynku Rolnego w Warszawie, co zostało ujęte w przychodach Spółki za rok podatkowy od 1 lipca 1995 r. do 31 grudnia 1995 r. i rozliczone w decyzji Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia 17 stycznia nr [...], której strona nie kwestionowała. Ponadto wskazano, że dodatkowo przyznany limit zawierał wskazanie odbiorcy, którym była Agencja Rynku Rolnego. Podkreślono również, że w świetle art. 4 ust. 5 ustawy z dnia 26 sierpnia 1994 r. o regulacji rynku cukru i przekształceniach własnościowych w przemyśle cukrowniczym (Dz. U. nr 98, poz. 473 z późn. zm.) producenci cukru wprowadzający na rynek krajowy nad cukier ponad limit są zobowiązani do iszczenia opłat sankcyjnych, co oznacza, iż zobowiązanie powstaje z mocy prawa. A zatem mają do zastosowanie przepisy art. 21 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, a poprzednio art. 5 ust.
3 ustawy o zobowiązaniach podatkowych, co oznacza, że zobowiązanie przedawnia się po upływie 5 lat.
W dniu 16 listopada 2001 r. X S. A. wniosła skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji Izby Skarbowej w Opolu jako niezgodnej z prawem i stanem faktycznym. W uzasadnieniu skargi strona ponownie dowodziła, że z uwagi na zawilgocenie cukru w miesiącu lipcu 1996 r. związane z powodziami występującymi na wiosnę 1996 r. podjęto decyzję o sprzedaży cukru. W następnym roku podatkowym uzupełniono zapasy cukru. Ponadto dowodzono, że ponowne zbycie cukru w miesiącu sierpniu i wrześniu 1996 r. nie było wprowadzeniem cukru na rynek, lecz dalszą sprzedażą cukru już wcześniej na rynek wprowadzonego. Poza tym podkreślono, że Spółka wprowadzając cukier na rynek nie występowała jako producent, lecz jako inny podmiot funkcjonujący na rynku krajowym. Dowodzono także, że umowa przechowania cukru zawarta z Agencją Rynku Rolnego pozwalała na jego rozporządzenie i wymianę zapasów.
Izba Skarbowa w odpowiedzi na skargę z dnia 25 kwietnia 2002 r. wniosła o oddalenie skargi podtrzymując dotychczasowe stanowisko. W uzasadnieniu swojego stanowiska Izba Skarbowa podniosła, że kwota limitu cukru wynosiła 12.976 ton z czego 11.376 ton dotyczyła sprzedaży na rynek krajowy, a 1.6000 ton sprzedaży dla Agencji Rynku Rolnego na uzupełnienie rezerw państwowych.
Przedstawiciel Spółki na rozprawie w dniu 26 marca 2004 r. podtrzymał zarzuty zawarte w skardze.
Pełnomocnik organu odwoławczego wniósł o oddalenie skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżona decyzja nie narusza przepisów prawa.
Przedmiotem kontroli sądowo-administracyjnej jest decyzja dotycząca opłaty sankcyjnej z tytułu sprzedaży cukru ponad przyznany limit. Przedmiotem sporu jest ustalenie czy skarżąca Spółka przekroczyła uzyskany limit sprzedaży oraz czy była w związku z tym zobowiązana do zapłaty opłaty sankcyjnej.
W myśl 4 ust. 5 i 6 ustawy z dnia 26 sierpnia 1994 r. o regulacji rynku cukru i przekształceniach własnościowych w przemyśle cukrowniczym (Dz. U. nr 98, poz. 473 z późn. zm.) producenci cukru wprowadzający na rynek krajowy cukier ponad limit ustalony na podstawie ust. 1, 3 i 4 są zobowiązani do wnoszenia opłat sankcyjnych w wysokości 100% wartości sprzedanego cukru na rynku krajowym ponad ten limit. Opłaty, o których mowa w ust. 5, stanowią dochód budżetu państwa i podlegają przepisom ustawy o zobowiązaniach podatkowych.
W rozpatrywanej zarówno Inspektor Kontroli Skarbowej jak i Izba Skarbowa w Opolu prawidłowo ustaliły limity sprzedaży cukru dla skarżącej Spółki. Powyższe ustalenia nie zostały skutecznie podważone. Z akt sprawy, a szczególności z dokumentów w postaci faktur wynika, że strona wprowadziła na rynek ponad limit 1.057 ton cukru. W związku z tym z tym zobowiązana była na podstawie cytowanych przepisów do zapłaty opłaty sankcyjnej. Celem przytoczonego unormowania było regulacja rynku cukru na rynku krajowym. Z tych względów producenci cukru byli zobowiązani do ścisłego przestrzegania przyznanych limitów. W innym przypadku narażali się na zapłatę opłaty w wysokości 100 % wartości sprzedanego cukru.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu nie podzielił stanowiska strony skarżącej, że przy sprzedaży cukru ponad limit nie była ona producentem cukru, lecz innym podmiotem. Nie można również zaaprobować poglądu, iż Spółka mogła rozporządzać cukrem Agencji Rynku Rolnego, który przechowywała i sprzedawać go ponad limit.
Sąd w tym składzie aprobuje pogląd Izby Skarbowej w Opolu co do deklaratywnego charakteru decyzji Inspektora Kontroli Skarbowej i 5 letniego okresu przedawnienia. Reasumując brak jest podstaw do uznania, że organ I i II instancji naruszył przepisy prawa materialnego i procesowego.
Z tych względów na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270) przy zastosowaniu art. 97 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sadów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1271 ze zm.), skargę jako nieuzasadnioną należało oddalić.